ခမ္းနားေသာ ဖြင့္ပြဲ

         [ဒီ၀တၱဳတိုုေလးကိုု ဆရာ ျမင့္သန္းဘာသာျပန္ထားျပီးေတာ့ မူရင္းကေတာ့ တရုုတ္စာေရးဆရာ ေလာ၀္ရႈ ေရးသားထားတာျဖစ္ပါတယ္။  သူ႕ေခတ္၊သူ႕အခါက လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကိုု သေရာ္ျပီးေရးထားတဲ့ ၀တၱဳတိုုေလးျဖစ္ပါတယ္။]

၀ါန္း­­­­ရယ္၊ ခ်ဴရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ စပ္ျပီး ေဆးရံုုတစ္ခုု ဖြင့္ၾကတယ္။  ၀ါန္းရဲ႕ မိန္းမက သူနာျပဳဆရာမခ်ဳပ္ျဖစ္လာမယ္။  အလ်င္ကေတာ့ ရိုုးရိုုးသူနာျပဳဆရာမပဲ။  ေယာက်္ားရေတာ့ ဆရာ၀န္ကေတာ္ရယ္လိုု႕ အဆင့္တက္သြားရာက အခုု သူနာျပဳဆရာမခ်ဳပ္ျဖစ္လာမွာ။  ခ်ဴရဲ႕ ေယာကၡမအထီးၾကီးကေတာ့ လုုပ္ငန္းပိုုင္းဆိုုင္ရာ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ စာရင္းကိုုင္အျဖစ္ တာ၀န္ယူမယ္။  ဒီိကိစၥ အားလံုုးအတြက္ ၀ါန္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ ညွိျပီးျပီ။  တကယ္လိုု႕မ်ား ခ်ဴရဲ႕ ေယာကၡမၾကီး စာရင္းလိမ္တာတိုု႕၊  အလြဲသံုုးစားလုုပ္တာတိုု႕မ်ား လုုပ္လာခဲ့ရင္ ၀ါန္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္က အဘိုုးၾကီးရဲ႕ သမက္ကိုု ပညာေပးရံုုပဲ။  အျပတ္ကိုုင္ရံုုပဲ။  ဒီေတာ့ ခ်ဴက သူ႕ေယာကၡမၾကီး အတြက္ အာမခံတင္ထားရတာမ်ိဳး။  ၀ါန္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္က ဒီကိစၥမွာ အမာခံေတြ။  ေဆးရံုုဖြင့္ၾကမယ္ဆိုုတဲ့ အၾကံကိုုက ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကံ။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ေခၚလိုု႕ ခ်ဴက ေနာက္မွ ပါလာတာ။  သူ႕ကိုုေတာ့ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ရမွာပဲ။

         ဘယ္လိုုစီးပြားေရးလုုပ္ငန္းကိုုပဲ လုုပ္လုုပ္။  လုုပ္ကိုုင္ၾကတဲ့ လူအေရအတြက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ နည္းနည္း၊ သူ႕လူ ကိုုယ့္လူ ရယ္လိုု႕ အုုပ္စုုခြဲတာကေလးကေတာ့ ရွိမွာပဲ။  အဲဒီလိုုမွမဟုုတ္ရင္ လုုပ္ငန္းတစ္ခုုလံုုးအေပၚ သိပ္ျပီး ဂရုုမစိုုက္သလိုုမ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာပဲ။  မဟုုတ္ေပဘူးလား။  ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ဘယ္လိုု အုုပ္စုုခြဲမယ္ ဆိုုတာကိုု တင္ကူးျပီး စီမံထားလိုုက္ၾကတယ္။  ၀ါန္းနဲ႕ကြ်န္ေတာ့္ အုုပ္စုုထဲမွာ ခ်ဴ မိန္းမကိုု ထည့္ရမယ္။  ဒါမွ တစ္ခုုခုုအေပၚ မဲခြဲၾကရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕က သံုုးမဲ၊ သူက တစ္မဲတည္း။  သူ႕ေယာကၡမၾကီးက ၀ါးန္ဘက္က ပါေကာင္း ပါမယ္။  အဘိုုးၾကီးက အိုုလွျပီ။  ၀ါန္း မိန္းမက ကြ်န္ေတာ္တိုု႕အုုပ္စုုထဲ ပါေနမွေတာ့ အဘိုုးၾကီး ကိစၥကိုု သူ႕စရိတ္နဲ႕သူ ရွင္းပါလိမ့္မယ္။

         ခ်ဴနဲ႕ ပတ္သက္လိုု႕ ခ်ီမြမ္းစရာ ရွိတာကေလးကိုုေတာ့လည္း ခ်ီးမြမ္းရဦးမယ္။  သူ႕ဟာနဲ႕သူ ေတာ္တဲ့အပိုု္င္း ရွိတယ္။  လိပ္ေခါင္းျဖတ္ရာမွာ ေတာ္တယ္။  ဓားကိုုင္ေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ သူ႕အလုုပ္မွာ သူေတာ္တယ္ဆိုုတာကျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္စရာပဲ။  ဒါေၾကာင့္မိုု႕ပဲ သူ႕ကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ လုုပ္ငန္းထဲကိုု ဖိတ္ေခၚခဲ့တာ။  တကယ္လိုု႕မ်ား သင္းက လူလည္ က်လာခဲ့ရင္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ခြဲစိတ္ကုုသရာမွာ ကြ်မ္းက်င္တာေတြ အသာေမ့ထား၊ ေကာင္းေကာင္းခ်ည္း ဆံုုးမေပးရလိမ့္မယ္။

         ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စားေဆးေသာက္ေဆးပိုုင္းမွာ တာ၀န္ယူမယ္။  ၀ါန္းကေတာ့ ကာလသားေရာဂါကိုု တာ၀န္ယူမယ္။  ခ်ဴကေတာ့ လိပ္ေခါင္းကိစၥေတြနဲ႕အတူ ခြဲစိတ္ကုုသမႈ အပိုုင္း။  ၀ါန္း မိန္းမက သားဖြားမီးယပ္ အပိုုင္းကိုုလည္း တာ၀န္ယူမယ္။  သူနာျပဳ ဆရာမခ်ဳပ္ အျဖစ္လည္း တာ၀န္ယူမယ္။  ေဆးရံုုမွာ အားလံုုးေပါင္း ႒ာနေလးခုု ရွိမယ္။  မွန္ရာကိုု ရဲရဲခ်ည္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ စားေဆးေသာက္ေဆး ေပးတဲ့႒ာနကိုု ဖြင့္တာကေတာ့ ဘာအက်ိဳးအျမတ္မွ ေမွ်ာ္မွန္းမထားပဲ ဖြင့္တာ (တစ္ျပားေပးရင္ တစ္ျပားတန္တဲ့ေဆး ရမယ္)။  ပိုုက္ဆံရေစရဲ႕  သေဘာနဲ႕ ဖြင့္တာမဟုုတ္ဘူး။  လိပ္ေခါင္း ျဖတ္တဲ့ဆီက ပိုုက္ဆံရဖိုု႕ တြက္ထားတယ္။  ေျပာရရင္ေတာ့ ၀ါန္းနဲ႕ခ်ဴ ႒ာနေတြဆီက ပိုုက္ဆံရမယ္လိုု႕တြက္ထားတာ။  သူတိုု႕ႏွစ္ေယာက္က အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြ။  ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ၀ါန္းရဲ႕မိန္မက ဇာတ္ပိုု႕။  ၀ါန္းရဲ႕  မိန္းမက ဆရာ၀န္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။  မီးယပ္သားဖြားနဲ႕ ပတ္သတ္လိုု႕ အေတြ႕အၾကံဳရွိတယ္။  တျခားအေတြ႕အၾကံဳမရွိေတာင္ သူ႕မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိေတာ့ ဒီအပိုုင္းမွာ အေတြ႕အၾကံဳရွိတယ္လိုု႕ ေျပာရမွာပဲ။  တကယ့္ ေဆးပညာအေျခခံ မီးယပ္သားဖြားဆုုိင္ရာ အေတြ႕အၾကံဳဆိုုရင္ေတာ့……..။  ဒီလိုုပဲ ေျပာၾကစိုု႕ရယ္။  ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ မိန္းမရွိရင္ ၀ါန္းရဲ႕မိန္းမကိုု အခုုမခုုိင္းဘူး။  ဒါေပတဲ့ သူ႕မွာ တကယ့္အရည္အခ်င္း ရွိတာ မရွိတာက တစ္ပိုုင္း၊  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုမွာ မီးယပ္နဲ႕ သားဖြားဆုုိင္ရာ႒ာန ရွိဖိုု႕ လိုုတာက တစ္ပိုုင္း။  ကေလးေမြးတဲ့ ကိစၥက ပိုုက္ဆံ လွိမ့္ရတဲ့ လုုပ္ငန္း။  ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ကေလးေမြးတယ္ပဲ ထား။  ကေလးအေမက ေဆးရံုုမွာ ဆယ္ရက္၊ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ ဆက္ေနခ်င္ေသးတာ။  ထမင္းကေလးနဲ႕ ဟင္းခ်ိဳရည္ကေလးပဲ ေကြ်းထားဦး။  ေငြေရးေၾကးေရး အရေတာ့ ကိုုက္ေနေသးတာပဲ။  ေန႕တြက္စီတယ္ ဆိုုရမွာေပါ့။  ကေလးေမြးရာမွာ ေရွာေရွာရႈရႈ မရွိခဲ့ျပန္ရင္လည္း ေဆးရံုုမွာက ဆက္နားေနဖိုု႕ လိုုဦးမွာ ကိုုး။  ဒါမ်ိဳးက်ရင္ ဘယ္ေယာက်္ားကမွ ကန္႕ကြက္ေနမွာ မဟုုတ္ဘူး။  ဒီေတာ့ ေဆးရံုုအတြက္က သပိတ္၀င္ အိတ္၀င္။

                  ေဆးရံုုဖြင့္မယ့္ရက္ ေရာက္လာတယ္။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ လုုပ္ငန္းစၾကေတာ့မယ္။  ေဆးရံုုနာမည္က လူထုုေဆးရံုု။  ျမိဳ႕က သတင္းစာေတြထဲမွာ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က စလိုု႕ ပြေနခဲ့တာ။  နာမည္က အေသအခ်ာ ေရြးထားတာ။  ကေန႕ ကာလမွာက ဘယ္လိုုမ်ိဳး ပိုုက္ဆံရေပါက္ရလမ္းေတြနဲ႕ လုုပ္လုုပ္၊ လူထုု ဆိုုတာကေလးကိုု ေမ့ထားလိုု႕ မရဘူး။  ဒီလူေတြဆီက ပိုုက္ဆံကိုုမွ် မရိပ္ရင္ ဘယ္သူ႕ဆီက ပိုုက္ဆံ သြားရိပ္မွာတံုုး။  ဒါဟာ အမွန္တရားပဲ မဟုုတ္လား။  ဒီ အေၾကာင္းေတြကိုုေတာ့ ေၾကာ္ျငာထဲ ထည့္မေရးဘူးေပါ့။  လူထုု ဆိုုတာမ်ိဳးကလည္း အမွန္တရား အေၾကာင္းမွ စိတ္မ၀င္စားၾကပဲ။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေရးလိုုက္တဲ့ ေၾကာ္ျငာက ဒီလိုု….။

         လူထုုအတြက္ အနစ္နာခံရင္း

         လူထုုရဲ႕   က်န္းမာေရးကိုု ေရွးရႈရင္း…..။

         နည္းပညာမွာ ေဆးပညာထိပ္တန္း

         အဖိုုးအခမွာ သာမန္လူထုု အဆင့္အတန္း….။

         အေရွ႕အေနာက္ ေဆးပညာတိုု႕ ေပါင္းစည္းရာ

         ကြ်ႏုု္ပ္တိုု႕ ေဆးပညာမွာ လူတန္းစားခြဲျခားမႈ မရွိပါ …။

         ျခံဳေျပာရရင္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာခက အေတာ္ကုုန္တယ္။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕  အရင္းထဲက အေတာ္ကေလး ပါသြားတယ္။  ဒါေပတဲ့ သံုုးလိုုက္ရက်ိဳး နပ္တယ္ဆိုုတာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ သိတယ္။  သိဆိုု လူေတြကိုု ေဆးရံုုဆီ အသာ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ လာႏုုိင္ခဲ့ရင္ က်န္တဲ့ အပိုုင္းကေတာ့ ျငိမ့္ျငိမ့္ကေလးနဲ႕ ေငြသိမ္းရံုုပဲ ကိုုး။

         ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ရဲ႕ ေၾကာ္ျငာအရေတာ့ ေဆးရံုုရဲ႕ အရြယ္အစား ပမာဏကိုု တြက္ၾကည့္လိုု႕ရမယ္ မထင္ဘူး။  ေၾကာ္ျငာအရေတာ့ သံုုးထပ္တုုိက္ၾကီး။  အမွန္မွာေတာ့ အဲဒီ သံုုးထပ္တိုုက္ၾကီးထဲက ပထမထပ္မွာရွိတဲ့ အခန္းေျခာက္ခန္းပဲ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕နဲ႕ ဆုုိင္တယ္။  က်န္တာက ကုုန္ပိုု႕ေဆာင္တဲ့ လုုပ္ငန္းက ပိုုင္တယ္။  ေၾကာ္ျငာထဲက ဓာတ္ပံုုကေတာ့ တစ္တိုုက္လံုုးကိုု ရိုုက္ထားတာ။

         အားလံုုးဟာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ စီမံထားတဲ့ အတုုိင္းပဲ။  ပထမ အပတ္မွာေတာ့ အျပင္လူနာ႒ာနမွာ လူနာတခ်ိဳ႕ေတြ႕ရတယ္။  လူထုုလူတန္းစား အသီးသီးရဲ႕ ကိုုယ္စားလွယ္ေတာ္ လူနာေတြျဖစ္လိုု႕ အမွန္အတုုိင္း သင္ေလ်ာ္သလိုု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။  ဒီလိုု….။  လူနာေတြကိုု ၾကည့္ျပီး တျခားလူနာေတြထက္ နည္းနည္း ပိုုက္ဆံပိုုရွိမယ္လို႕  ထင္ရတဲ့ လူနာေတြကိုု သတ္သတ္ခြဲထုုတ္လိုုက္တယ္။  သူတိုု႕မွာ  ဘာေရာဂါပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊  ဆိုုဒါရည္ တစ္မ်ိဳးစီကိုု ေသာက္ေဆးအေနနဲ႕ ေပးလိုုက္တယ္။  တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕  ၾကံဖန္လွည့္ပတ္ လုုပ္ေနၾကေပတဲ့ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ မေတာ္မတရား ပိုုက္ဆံမယူခဲ့ပါဘူး။  ဒါမ်ိဳးကလည္း ေက်ာက္တံုုးကိုု ေရညွစ္သလိုု လုုပ္လိုု႕မွ မရဘဲ။  လူထုုရဲ႕ကိုုယ္စားလွယ္ေတာ္ လူနာေတြ အထဲဆီက မြဲေတလြန္းလွတဲ့ လူေတြကိုုေတာ့ ဆိုုဒါရည္ေတာင္မွ် မေပးေတာ့ဘူး။  ေဆးေပးဖိုု႕အတြက္ ခင္ဗ်ားတိုု႕က ညစ္ပတ္ေနလြန္းလွတယ္။  ခင္ဗ်ားတိုု႕ မ်က္ႏွာကေလးမွ သန္႕သန္႕ ျပန္႕ျပန္႕  မရွိရင္ ေမတၱာလက္ေဆာင္အေနနဲ႕  ေပးတဲ့ေဆးကလည္း အာနိသင္ရွိမွာ မဟုုတ္ဘူး။  အိပ္ျပန္၊  ေရမိုုးခ်ိဳးျပီးမွ လာခဲ့။  လာခဲ့ ဆိုုေပတဲ့ တစ္ေန႕ေန႕ေပါ့လိုု႕ အသာေျပာျပီး ျပန္လႊတ္လိုုက္ရတယ္။

         တစ္ညေနေတာ့ အေရးေပၚအစည္းအေ၀း ေခၚလိုုက္ရတယ္။  အဲဒီေန႕က လူထုုထဲက လူနာေတြနဲ႕ အေတာ့္ကိုု အလုုပ္မ်ားရတဲ့ေန႕။  ဒီ ညစ္တီးညစ္ပတ္ လူထုုထဲက လူေတြ ဆိုုတာနဲ႕ လုုပ္ရလိုု႕ေတာ့ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ စီပြားမျဖစ္ေလာက္ဘူး ဆိုုတာ အားလံုုးက သေဘာတူၾကတယ္။  ဒီေတာ့ လူထုုထဲက လူေတြ၊ သိပ္မဟုုတ္သူေတြကိုု ဘယ္လိုု ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ႏုုိင္မယ္ ဆိုုတာကိုု စဥ္းစားၾကရေတာ့တယ္။  ေဆးရံုုနာမည္ကိုု လူထုုေဆးရံုုလိုု႕ ေခၚမိတာကိုုက ပထမဦးဆံုုး အမွားတစ္ခုုပဲဆိုုတာ လက္ခံလာၾကရတယ္။  လူထုု ဆိုုတဲ့ အပိုုင္းထဲက လူေတြကေတာ့ လာပါရဲ႕။  အဲဒီ လူထုုထဲက လူေတြဆိုုတဲ့ ညစ္တီးညစ္ပတ္ လူေတြက လူခ်မ္းသာေတြကိုု ေျခာက္လွန္႕ထုုတ္ေနသလိုုပဲ။  ဒီလိုုနဲကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ လက္မခံႏုုိင္ဘူး။  ေဆးရံုုဆုုိတာက ေရနံဆီေရာင္းတဲ့ဆိုုင္ မဟုုတ္ဘူး။  ေရနံဆီဆိုုတာက လူတိုုင္းသံုုးတယ္။  ေဆးရံုုဆိုုတာက လူတုုိင္း လာတဲ့ ေနရာ မဟုုတ္ဘူး။  ဒီလိုုမ်ိဳး အေရးၾကီးတဲ့ အမွန္တရားကိုုသာ ေစာေစာက သိခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုကိုု အထက္တန္းလႊာ ေဆးရံုုရယ္လိုု႕ နာမည္ေပးမွာ။  ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ၀ါန္းတစ္ေယာက္ သူ႕ရဲ႕ ခြဲစိတ္ကုုသတဲ့ ဓားကိုု ခြဲစိတ္ကုုသဖိုု႕  ပိုုးသတ္တာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ။  ဒါေပတဲ့ လိပ္ေခါင္းလာျဖတ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ် မရွိေသးဘူး။  တကယ္ေတာ့ လိပ္ေခါင္းဆိုုတာ လူခ်မ္းသာေတြမွာမွ ရွိၾကတာ။  ခုုထိေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ကိုုေရႊလိပ္တိုု႕က လူထုုေဆးရံုုကိုုလာျပီး အျဖတ္ခံမယ့္ပံုု မေပၚေသးဘူး။

         ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ၀ါန္းဆီက အၾကံတစ္ခုုထြက္လာတယ္။  မနက္ျဖန္ မိုုးလင္းတာနဲ႕ ကားတစ္စီး ငွားရမယ္။  ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕  တစ္လွည့္စီ လုုပ္ၾကရမယ့္ အလုုပ္ရွိတယ္။  အဲဒါက သူက သူ႕ဘြားေအၾကီး ေခၚလာမယ္။  ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ ၾကီးေတာ္ၾကီးကိုု ေခၚလာရမယ္။  အဲဒီကားနဲ႕ ေဆးရံုုအေပါက္၀ အထိေမာင္းလာ။  အေပါက္၀ ေရာက္တာနဲ႕ သူနာျပဳဆရာမကေလးေတြက ဆင္းျပီး ၾကိဳ။  အဲသလိုုမ်ိဳး အၾကီ္မ္ သံုုးဆယ္ေလာက္ ၾကံဳရာ၊ ရရာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ေခၚလာႏုုိင္ခဲ့ရင္ လူေတြအေနနဲ႕ အထင္မၾကီးဘဲကိုု  မေနႏုုိင္ေတာ့ဘူး။  ပတ္၀န္းက်င္က ရွိရွိသမွ် ပုုလိပ္ေတြ၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြ….။  ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးတယူ လုုပ္လာၾကမယ္ဆိုုပဲ။  ဒီလိုုဆိုုေတာ့လည္း ဒီေကာင္ၾကီး ၀ါန္းက သေဘာက်စရာ အေကာင္းသား။

         ‘ဒီေတာ့ တိုု႕  ကားငွားၾကမယ္။  လမ္းေပၚမွာ ေမာင္းဖိုု႕ မသင့္ေတာ့ဘူး ဆိုုတဲ့ ကားပါအ၀င္ ရသမွ်  ငွားမယ္’ လိုု႕ ၀ါန္းက ထပ္ေျပာတယ္။

         ‘ဘာလုုပ္ဖိုု႕တံုုး’

         ‘ကားငွားမယ့္ မကၠင္းနစ္နဲ႕ ငါညွိျပီးျပီ။  ျပင္ဖိုု႕ လာအပ္ထားတဲ့ ကားတခ်ိဳ႕ကိုု ေပါေပါနဲ႕ ငွားမယ္တဲ့။  အဲဒီ ကားေတြကိုု ေဆးရံုုေရွ႕မွာ ရပ္ထားမယ္။  မၾကာခဏ ဟြန္းတီးေပးရမယ္။  ကားဟြန္းသံေတြကိုု လူေတြက စိတ္၀င္စားလာၾကမွာ။  ဟြန္းသံၾကားတိုုင္း ေဆးရံုုထဲက လူမမာေတြကလည္း ေနာက္ထပ္ ကားေတြနဲ႕ လူမမာေတြ ေရာက္လာျပန္ျပီလိုု႕  ေတြးၾကည့္ၾကမွာ။  ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကလည္း ေဆးရံုုေရွ႕မွာ ကားေတြကိုု ေတြ႕တာနဲ႕ စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္လာၾကမွာ မဟုုတ္ဘူးလား။  စဥ္းစားၾကည့္စမ္း’

         ေနာက္ေန႕ မနက္မွာ ခ်မွတ္ထားတဲ့အတုုိင္း ေဆြမ်ိဳးေတြကိုု သြားေခၚတယ္။  ေဆးရံုုမွာ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ေလာက္တိုုက္ျပီး အိမ္ျပန္ေမာင္းပိုုက္လိုုက္တယ္။  သူနာျပဳဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ကိုု ေဆးရံုုအျပင္ဘက္မွာ ေစာင့္ခုုိင္းထားျပီး “လူမမာေတြ” လာတယ္ဆိုုတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းေျပးကူဖိုု႕။  တစ္ေနကုုန္ ေဆးရံုုေရွ႕ဘက္ တံခါးကေန လူနာေတြ ၀င္လိုုက္၊ ထြက္လိုုက္ ျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ စီစဥ္ထားလိုုက္တယ္။  မနက္လင္းတယ္ ဆိုုကတည္းက ကမကၠင္းနစ္ဆီက ကားေတြ ေရာက္လာျပီး ေဆးရံုုေရွ႕မွာ ရပ္ထားတယ္။  ငါးမိနစ္ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ ဟြန္းတီးဖိုု႕လည္း မွာထားတယ္။  ကင္မရာယူလာျပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္မယ္ လုုပ္ေတာ့ ဆူဆူညံညံ ရုုတ္စုုရုုတ္စုု ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးေတြ အံုုလာျပန္ေရာ။  သင္းတိုု႕ကိုုလည္း လိုုက္ေမာင္းရေသးတယ္။  မဟုုတ္ရင္ ဓာတ္ပံုုထဲ သင္းတိုု႕က ကန္႕လန္႕ပါေနမွာမိုု႕။  ဓာတ္ပံုုေကာင္းတစ္ပံုုရတာနဲ႕  ညေန ဘက္ထုုတ္ သတင္းစာထဲမွာ ဓာတ္ပံုုနဲ႕တစ္ကြ ေဖာ္ျပဖိုု႕ သတင္းစီစဥ္ရျပန္တယ္။  ဒီကိစၥကိုုေတာ့ ခ်ဴရဲ႕ ေယာကၡမၾကီးကိုု တာ၀န္ေပးလိုုက္ေတာ့ သူကလည္း ေရွးက အေရးအသားမ်ိဳးနဲ႕ အခန္႕ေရးေတာ့တာ။  ေဆးရံုုေရွ႕ က ကားတန္းၾကီးရဲ႕ အံမခန္းဖြယ္ ေကာင္းပံုု၊  ဘာဘာညာညာ။  အဲဒီ ညဘက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ဘာမွ မစားႏုုိင္ၾကေတာ့ဘူး။  တစ္ေနကုုန္ ဟြန္းတီးသံေတြ နားခံထားရတာမိုု႕ အားလံုုးလိုုလိုုကေတာ့ အန္ခ်င္ေနၾကေတာ့တယ္။

         ဘာခ်ည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ါန္းကိုုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရမွာပဲ။  ေနာက္တစ္ေန႕ မိုုးလင္းလိုု႕ ေဆးရံုုတံခါးေတြကိုု ဖြင့္လိုုက္တယ္ဆိုုရင္ ေဆးရံုုေရွ႕မွာ ကားၾကီးတစ္စီး ထိုုးဆိုုက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။  ကားထဲက စစ္အရာရွိတစ္ေယာက္ ထြက္လာေလရဲ႕။  ၀ါန္းလည္း ခရီးဦးၾကိဳျပဳဖိုု႕ တက္သုုတ္ရိုုက္ ထြက္သြားလိုုက္တာ ေဆးရံုုေရွ႕က တံခါးမၾကီးဟာ သူ႕အရပ္နဲ႕ မလြတ္တတ္ဘူးဆိုုတာကိုု ေမ့သြားပံုု ရတယ္။  ေခါင္းဖုုသြားရွာတယ္။  ဒါေပတဲ့  သူက မမႈဘူး။  ကာလသားေရာဂါအတြက္ အကုုသခံမယ့္လူရလိုု႕ ေတာ္ေတာ္ခ်ည္းကိုု ေပ်ာ္သြားတာ။  တင္းပုုတ္နဲ႕ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးခ်က္ထုုေတာင္ ၀ါန္းတစ္ေယာက္ သတိထားမိမယ္ မထင္ဘူး။

         အရာရွိမင္းနဲ႕ အထိုုက္အေလွ်ာက္ ေျပာဆိုုျပီးတဲ့ေနာက္ ၀ါန္းက ၆၀၆ ထိုုးေပးဖိုု႕ ျပင္ဆင္တယ္။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုက သူနာျပဳ ဆရာမ ခပ္လွလွႏွစ္ေယာက္က အရာရွိမင္းရဲ႕ ယူနီေဖာင္းကိုု ၾကယ္သီးျဖဳတ္ေပးၾကတယ္။  သိပ္မၾကာလွဘူး၊ ဒဏ္ရာရ စစ္သည္ေတာ္ၾကီးကိုု အင္မတန္ႏူးညံတဲ့ အမ်ိဳးသမီး လက္ဖ၀ါးေလးဖက္က ေနသာထုုိင္သာရွိေအာင္ အသာ ျပဳစုုေပးလုိက္ၾကတယ္။  ၀ါန္းရဲ႕ မိန္းမေရာက္လာျပီး ဘယ္ေနရာမွာ ေဆးထိုုးရမယ္ ဆိုုတာကိုု သူ႕လက္ညွိဳးခပ္တုုတ္တုုတ္နဲ႕ အသာတိုု႕ ျပလုုိက္ေတာ့ ၀ါန္းက ေဆးထိုုးခ်လိုုက္ေရာ။  အရာရွိမင္းကေတာ့ သူနာျပဳ ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ဆီမွာပဲ အာရံုုက ေရာက္ေနေလရဲ႕။  တျခား ဘာမွ်ကိုု ျမင္ပံုု မရေတာ့ဘူး။  ပါးစပ္ကလည္း ‘နိပ္သေဟ့’ တဲ့။

         ‘ေနာက္တစ္ခ်ီ ထိုုးေပးလိုုက္စမ္းပါဦး’ လိုု႕ ကြ်န္ေတာ္က ေဘးနာက ေနးရင္း ၀ါန္းကိုု အၾကံေပးလိုုက္တယ္။  ဒါေပတဲ့ ခ်ဴက ကြ်န္ေတာ့္ အၾကံအစည္ကိုုမ်ိဳးကိုု အေစာၾကီးအတည္က ရထားပံုုရတယ္။  ခ်ဴရဲ႕ မ်က္လံုုးထဲမွာ ပိုုက္ဆံေတြ က ခုုန္ေနတာကိုု ျမင္လာရတယ္။  သူကလည္း အရာရွိမင္းကိုု ေဆးတစ္လံုုးထိုုးေပးမယ္ရယ္လိုု႕ခ်ည္း ကပ္လာတယ္။  သူ႕ ေဆးထိုုးတံထဲက အေရာင္ကိုုၾကည့္ျပီး ေျပာရရင္ စံပယ္နံ သင္းထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႕ ဆားကိုု ေဖ်ာ္ထားတာပဲျဖစ္မယ္။  ၀ါန္းကလည္း ခ်ဴဘာလုုပ္မယ္ ဆိုုတာကိုု ရိပ္မိလိုု႕ အရာရွိမင္းရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုု ကိုုင္ထားေပးဖိုု႕ သူနာျပဳဆရာမကေလးေတြကိုု ေျပာလိုုက္တယ္။  အဲဒီတုုန္းမွာပဲ ၀ါန္းရဲ႕မိန္းမ ေရာက္လာျပီး ဘယ္ေနရာကိုု ေဆးထိုုးရမယ္ဆိုုတာ သူ႕လက္ညိွဳး ၀တုုတ္တုုတ္ကေလးနဲ႕ ေထာက္ျပလုိုုက္တယ္။  ဒီေတာ့လည္း ရႊတ္ခနဲ႕ ေဆးထိုုးထည့္လိုုက္လိုု႕ ခုုဆိုု အရာရွိမင္းရဲ႕ ကိုုယ္ထဲမွာ စံပယ္နံ သင္းသင္းနဲ႕  လက္ဖက္ရည္ေတြ ေရာက္ကုုန္ေပါ့။

         အရာရွိမင္းကေတာ့ သူနာျပဳဆရာမကေလးေတြကိုု စိုုက္ၾကည့္ရင္း ‘နိပ္ဟ’ လိုု႕ပဲ ထပ္ေျပာျပန္တယ္။  ၀ါန္းကေတာ့ အေတာ္ကေလး အရွိန္ရေနပံုုရတယ္။  အေတာ့္ကိုု တက္ၾကြေနတာပဲ။  ေနာက္ထပ္ ေဆးတစ္လံုုးထိုုးဖိုု႕ လုုပ္ေနတယ္။  ေဆးထိုုးတံထဲက အေရာင္ကိုု ၾကည့္ရတာကျဖင့္ ဒီတစ္ခါထိုုးမွာ နဂါးမင္းေရတြင္းလိုု႕ ေခၚတဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ အမ်ိဳးအစားျဖစ္မယ္။  အားလံုုး သိၾကတဲ့အတုုိင္းပဲ။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုမွာက လက္ဖက္ေျခာက္ၾကိဳက္ပံုု မတူၾကဘူး ကိုုး။  သိပ္ေတာ့ သဘာ၀ မက်လွဘူး။  အရာရွိမင္းဆီက က်သင့္ေငြ ေဒၚလာအစိတ္ ေတာင္းလိုုက္တယ္။  ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ ၆၀၆ တစ္ၾကိမ္၊  ေရေႏြးၾကမ္း ႏွစ္ၾကိမ္ေပါ့။  ေဆးထိုုးခက တစ္ၾကိမ္ တစ္ဆယ္ဆိုုေပတဲ့ သံုုးၾကိမ္ တစ္ျပိဳင္တည္းထိုုးေတာ့ ငါးေဒၚလာ ေလွ်ာ့ေပးလိုုက္တဲ့ သေဘာပဲ။  သိပ္မၾကာခင္ျပန္လာဖိုု႕ အရာရွိမင္းကိုု မွာလိုုက္ေသးတယ္။  ေနာက္ထပ္ ဆယ္ခါေလာက္ လာျပီး ေဆးထိုုးလိုုက္ရင္ သူ႕ေရာဂါ ရွင္းရွင္းၾကီး ေပ်ာက္သြားမွာပဲလိုု႕ ကြ်န္ေတာ့္ ဘာသာေတာ့ ေတြးလိုုက္မိတယ္။  “ဘာၾကီးပဲ ျဖစ္လာျဖစ္လာ ေရေႏြးၾကမ္းဖိုုးကေတာ့ ရမွာပဲ”

         စစ္အရာရွိၾကီးဆီက လွည့္ပတ္ ပိုုက္ဆံယူလိုုက္ေပတဲ့လည္း သူခမ်ာ (ကြ်န္ေတာ္တိုု႕နဲ႕  မျပတ္ႏုုိင္ဘူး။  ၀ါန္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူနဲ႕ ထုုိင္ျပီး ေလပစ္လိုုက္ၾကတယ္။  ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခုုလိုု သူ႕မွာ ကာလသားေရာဂါ ျဖစ္ေနတာကိုု ျမံဳမေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕သတၱိကိုု ခ်ီးက်ဴးလိုုက္တယ္။  ေရာဂါ ရလာျပီဆိုုရင္ ေဆးကုုသခံဖိုု႕ လိုုေၾကာင္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး ေျပာျပလုုိက္ရင္း၊ ခုုလိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုကိုု ေရာက္လာျပီး ေဆးကုုသမႈ ခံယူလိုုက္ရင္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘာမွ် ျပသနာတက္စရာ မရွိေတာ့ဘူးလိုု႕ရွင္းျပလိုုက္တယ္။  ဒီ့ျပင္ ကာလသားေရာဂါ ဆိုုတာမ်ိဳးကလည္း လူေတာ္လူေကာင္းေတြမွာသာ ျဖစ္တတ္တာျဖစ္လိုု႕ ဂုုဏ္ယူစရာေတာင္ ေကာင္းလွေၾကာင္း၊ ေရာဂါရလာရင္ ကုုသမႈ ခံယူဖိုု႕သာ လိုုေၾကာင္း။  ၆၀၆ ဆက္တိုုက္ထိုုးလိုုက္ရင္ ကိစၥျပတ္ေၾကာင္း။  ရံုုးစာေရးေတြ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြလိုု ေရာဂါ ရလာေပတဲ့ ျမံဳေနတာမ်ိဳးဟာ မသင့္ေၾကာင္း။  ဆရာ၀န္ေယာင္၊ ဆရာ၀န္တုုေတြဆီ တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္သြားျပီး ကုုသခံဖိုု႕မသင့္ေၾကာင္း။  ရံုုးစာေရးေတြ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႕ ကေတာ့ အဲဒီလိုုမ်ိဳး ဆရာ၀န္တုုေတြဆီ သြားမွာပဲ။  သူတိုု႕အေၾကာင္း လူမသိရင္ ျပီးတာပဲ။  ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႕ေပၚက ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားေတြထဲမွာ ေမွာင္ခိုုေဆး အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ ေပါမ်ားေနတာ။  တိတ္တိတ္ပုုန္း ေဆးကုုသေပးတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြဆိုုလည္း ပလူပ်ံေနတာ။  အမွန္မွာေတာ့ လူေတြကိုု ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ေနတာပဲ။  ဒီေတာ့ အဲဒီ ဆရာ၀န္တုု၊ ဆရာ၀န္ေယာင္ေတြဆီ သြားျပီး ေဆးကုုသခံတဲ့ ငတံုုးေတြအဖိုု႕ကေတာ့ နိဂံုုးသိပ္လွမယ္ မထင္ဘူး ဆိုုတာေတြ ေျပာျပလိုုက္တယ္။

         ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာကိုု အရာရွိမင္းက အားလံုုးကိုု သေဘာတူတယ္။  ကာလသားေရာဂါ ကုုတဲ့ ေဆးခန္းေတြကိုု သြားတာ အၾကိမ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေပတဲ့ ခုုလိုုမ်ိဳး ေဆးခန္းကိုု မၾကံဳဖူးဘူး၊ ဘ၀င္မက်ခဲ့ရဖူးဘူးလိုု႕ သူကေျပာတယ္။  ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွ် မတံုု႕ျပန္ဘူး။  ဒီေတာ့ ၀ါန္းက ၀င္ေျပာတယ္။  သူက ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာေတြထက္ေတာင္ သာေသး။  လူတစ္ေယာက္ဟာ ၆၀၆ ကိုု မွန္မွန္ထိုုးေနမယ္ဆိုုတာ သိေနရင္ ကာလသားေရာဂါ ဆိုုတာက ေရာဂါလိုု႕ေတာင္ မေခၚႏုုိင္ဘူး တဲ့။  အရာရွိမင္းကေတာ့ ၀ါန္းေျပာတာကိုု လံုုး၀ဥႆံုု လက္ခံ သေဘာတူျပန္ေသး။  ေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ႕ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြေတာင္ ျပန္ေျပာျပတယ္။  ဒါေၾကာင့္မိုု႕  သူ႕အေနနဲ႕ကေတာ့ လံုုးလံုုးခ်ည္း ေရာဂါေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုုတဲ့အထိ ေစာင့္မေနဘူး။   အထည္သစ္ကေလးမ်ား ၀တ္စရာ ေတြ႕ ခဲ့ရင္ ၀င္တြယ္လိုုက္တာပဲ တဲ့။  တစ္ကယ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၆၀၆ ထပ္ထိုုးဖိုု႕ပဲ လိုုတာကိုုး။

         ၀ါန္းကေတာ့ ပံုုမွန္ေဖာက္သည္ ျဖစ္လာေအာင္ ဆြယ္ျပန္တယ္။  ဒါကလည္း မေတာ္မတရား လုုပ္တာမွ မဟုုတ္ဘဲ။  အရာရွိမင္းကိုု သူက ရွင္းျပတယ္။  တကယ္လိုု႕မ်ား ေဆးရံုုကိုု ေရရွည္ ပံုုမွန္သေဘာနဲ႕ လာခ်င္တယ္ဆိုုရင္ သူ႕အေနနဲ႕ ၆၀၆ ကိုု တစ္၀က္ပဲ ထိုုးေပးႏုုိင္တယ္။  ဒီေတာ့ ငါးေဒၚလာပဲက်မယ္။  တကယ္လိုု႕ လတြက္နဲ႕ ေဆးထိုုးေပးရမယ္ဆိုုရင္ တစ္လကိုု ေဒၚလာတစ္ရာ က်မယ္။  တစ္လအတြင္း ဘယ္ႏွၾကိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လာျပီး ေဆးထိုုးခံႏုုိင္သတဲ့။  ၀ါန္းက သူေျပာျပေနတာကိုု အဆံုုးသတ္ေတာ့မယ္ အလုုပ္မွာ အရာရွိမင္းက တစ္ခုုေတာင္းဆိုုတယ္။  အဲဒါကေတာ့ ေဆးထိုုးခံရေအာင္ သူ လာတုုိင္း ခုုနက သူနာျပဳ ဆရာမ ေခ်ာေခ်ာကေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႕လက္ေမာင္းကိုု ကိုုင္ထားေပးရမယ္တဲ့။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူေျပာတာကိုု ခ်က္ခ်င္းခ်ည္း သေဘာတူတယ္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ မတံုုးၾကဘူး။  ဒီေတာ့ အသာျပံဳးျပရင္း ေခါင္းညိတ္လိုုက္ၾကတယ္။  သူ႕အဖိုု႕ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕က သေဘာတူၾကတယ္ ထင္ေကာင္း ထင္မယ္။

         အရာရွိမင္းရဲ႕ကား ထြက္သြားလိုု႕မွ မၾကာေသးဘူး။  ေနာက္ထပ္ကားတစ္စီး ၀င္လာျပန္တယ္။  အသက္ၾကီးၾကီး မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ကိုု အိမ္ေဖာ္မကေလး ေလးေယာက္ကတြဲျပီး ကားထဲက ထြက္လာတယ္။  ကားအျပင္ဘက္ ေရာက္တယ္ဆိုုတာနဲ႕ ‘အထူးခန္းမ်ား ရွိေလသလား’ လိုု႕ အသံငါးသံက တစ္ျပိဳင္တည္း ေမးတယ္။  ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အိမ္ေဖာ္မကေလး တစ္ေယာက္ကိုု အသာတြန္းထုုတ္လိုုက္ရင္ အမယ္အိုုရဲ႕ လက္ေကာက္ကိုု ညင္ညင္သာသာနဲ႕ ကိုုင္ျပီး ေဆးရံုုထဲ ေခၚလာ ခဲ့ေတာ့တယ္။  အေပၚထပ္က ကုုန္ပိုု႕ေဆာင္ေရးလုုပ္ငန္းရဲ႕ အခန္းေတြကိုု ညႊန္လိုုက္ရင္း  ‘အထူးခန္းေတြကေတာ့ အားလံုုးလိုုလိုုျပည့္ေနၾကျပီ။  ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတယ္ေခၚရမွာပဲ။  ေဟာဒီမွာေတာ့ ရွိေသးတယ္…’  လိုု႕ ေျပာျပီး အေဆာက္အအံုုရဲ႕  ေအာက္ထပ္က ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ အခန္းေတြကိုု ညႊန္ျပလိုုက္တယ္။ ‘ေဟာဒီမွာ ပထမတန္းစား အခန္းႏွစ္ခန္း လြတ္ေနေသးတယ္။  ေလာေလာဆယ္အေနနဲ႕ ႏွစ္ခန္းစလံုုး ယူထားလိုုက္ပါလား။  ဒီအခန္းေတြက အေပၚထပ္က အခန္းေတြထက္ ပိုုျပီး ေကာင္းေသးတယ္။  အေပၚတက္ရ ေအာက္ဆင္းရတဲ့ ကိစၥ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။  မဟုုတ္ဘူးလား အဘြား’ လိုု႕ ကြ်န္ေတာ္က ရွင္းျပလိုုက္တယ္။

         အဘြားအိုုရဲ႕ တုုံျပန္လုုိက္တဲ့ ပထမဆံုုး စကားလံုုးေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ပန္းတစ္ပြင့္ ပြင့္လာသလိုုပဲ။  ‘ဟား.. မင္းရဲ႕ ေျပာပံုုဆိုုေပါက္ကျဖင့္ တကယ့္ ဆရာ၀န္ပဲ။  လူနာဆိုုတာက သူကိုုယ္တုုိင္ သက္ေသာင့္သက္သာ မရွိခ်င္ရင္ ေဆးရံုုကိုု ဘယ္သြားပါ့မလဲ။  “အေရွ႕တုုိင္း ဘ၀” ေဆးရံုုက ငတံုုးေတြကျဖင့္ အဲ့သလိုုမ်ိဳး သေဘာမေပါက္ၾကဘူး’ တဲ့။

         ‘ေၾသာ္…  ဘြားဘြားရယ္၊ အဲဒီ အေရွ႕တုုိင္းဘ၀ ေဆးရံုုကိုု တစ္ကယ္ပဲ ေရာက္ခဲ့ျပီးျပီ တဲ့ လား’ လိုု႕ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုုက္တယ္။  အံအားသင့္သြားတဲ့ အသံမ်ိဳး အေတာ့္ကိုု ထည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုုက္တာ။

         ‘ေသခ်င္းဆိုုးေတြ၊ ခုုပဲ အဲဒီ ဆီက ျပန္လာတာ’

         အေရွ႕တုုိင္းဘ၀ ေဆးရံုုက ဆရာ၀န္ေတြအေပၚ အဘြားၾကီးက ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ ဆဲဆိုုေနတာကိုု အခြင့္အေရး ယူရင္း သူ႕ကိုုတြဲျပီး အခန္းကေလး တစ္ခုုထဲ ေခၚလာခဲ့တယ္။  မွန္ရာကိုု ေျပာရရင္ေတာ့ အေရွ႕တုုိင္းဘ၀ ေဆးရံုုဆိုုတာက ဒီမွာ အၾကီးဆံုုး၊ အေကာင္းဆံုုး။  ဒါကုုိေတာ့လည္း အဘြားၾကီးကိုု ေျပာလိုု႕ မျဖစ္ဘူး။  သူနဲ႕အတူ စိတ္ပါလက္ပါ ၀ုုိင္း၀န္း တိုုက္ခိုုက္ေပးေနရံုုပဲ။  ေျပာျပလိုုက္ရင္ေတာ့လည္း ဒီအခန္းက်ဥ္းကေလးထဲကိုု ေရာက္လာေတာ့မွ မဟုုတ္ဘူး။  ‘အဲဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနခဲ့သလဲ’ လိုု႕ အသာ စူးစမ္းၾကည့္လိုုက္တယ္။

         ‘ႏွစ္ရက္ထဲရယ္၊  ကံေကာင္းလိုု႕ မေသတယ္’ လိုု႕ ေျဖရင္း အဘြားၾကီးက ခုုတင္ကေလးေပၚမွာ ထုုိင္ခ်လိုုက္တယ္။  ခုုတင္ေထာင့္ကိုု ကြ်န္ေတာ္က ေျခေထာက္နဲ႕ အသာ ထိန္းထားေပးလိုုက္ရတယ္။  တစ္မ်ိဳးေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႕။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ခုုတင္ေတြအားလံုုး အေကာင္းေတြခ်ည္းပါ ပဲ။  ကာလတရားနဲ႕ လိုုက္ေလွ်ာညီေထြ ေျပာင္းလဲတဲ့ သေဘာကေလးေတြေတာ့လည္း ရွိသေပါ့။  ဒီေတာ့လည္း တစ္ခါတေလ သိပ္မခိုုင္ခ်င္လွတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေလးေတြကလည္း ရွိေနတတ္သမိုု႕ ကိုယ္က ဂရုုစိုုက္ေနရတဲ့ သေဘာေလာက္ပါပဲ။  ‘ဘယ္လိုုျဖစ္လိုု႕မ်ား အဲဒီကိုု သြားလိုုက္ရတာလဲ ဗ်ာ’ လိုု႕ ကြ်န္ေတာ္က စကားမရွိ စကားရွာျပီး ေျပာလိုုက္မတယ္။  မဟုုတ္ရင္ အဘြားၾကီးက ကုုတင္တုုိင္ကိုု ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္နဲ႕ အသာေဖးထာတာ သတိထားမိသြားမွာ စိုုးလိုု႕။

         ‘ဒါေတြ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့။  သင္းတိုု႕အေၾကာင္းကေလ ထည့္ေျပာေနရတာကိုုက အိမ္ရိုုက္သံေတြကိုု ၀ါးေနရသလိုုပဲ။  ေဒါက္တာ့အေနနဲ႕ တစ္ခုု စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။  ကြ်န္မက ဗိုုက္ထဲကနာလိုု႕ သြားတယ္။  သူတိုု႕က ဘာမွ်မေကြ်းဘူး’လိုု႕ ေျပာရင္း အဘြားအိုုက မ်က္ရည္ေတာင္ က်ေတာ့မယ္လိုု႕ပဲ။

         ‘ဘာမွ မေကြ်းဘူး ဟုုတ္လား’ လိုု႕ေျပာရင္း အံအားသင့္ သလိုုမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုုးေတြကိုု ျပဴးထုုတ္လိုုက္ရေသးတယ္။  ‘ဘြားဘြားရယ္ သနားစရာ ေကာင္းလိုုက္တာ။  ဗိုုက္ထဲက နာေနတယ္ ဆိုုတာေတာင္ စားစရာေလး တစ္ခုုေတာင္ မေကြ်းၾကဘူး တဲ့လား။  လူလိမ္ လူညာ ဆရာ၀န္တုုေတြ၊ ဆရာ၀န္ အေယာင္ေဆာင္ေတြ။  ဘာလိုု႕တဲ့တံုုး။  အသက္အရပဲ ၾကည့္ဦး…။  အဘြားအသက္ဆိုု ရွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိေရာေပါ့၊ မဟုုတ္ဘူးလား…’

         အဘြားၾကီးဆီက မ်က္ရည္က်မလိုုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားတယ္။  ‘ကြ်န္မ ငယ္ပါေသးတယ္။  ခုုခါမွ ငါးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ရွိပါေသးတယ္’ လိုု႕ရွက္သြားတဲ့ အျပံဳးကေလးနဲ႕ ျပန္ေျပာတယ္။

         ‘အား… ကြ်န္ေတာ့္အေမနဲ႕ အသက္ရြယ္တူပဲ။  ကြ်န္ေတာ့္ အေမလည္း တစ္ခါတေလ ဗိုုက္က ဒုုကၡေပးတတ္တယ္’ လိုု႕ေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ္က မ်က္စိကိုု ပြတ္လိုုက္တယ္။  ‘ဘာျဖစ္လိုု႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ဒီမွာ မေနသလဲ ဘြားဘြားရယ္၊ ဘြားဘြားမွာ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနတာကေလး ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြားေစရမယ္။  ကြ်န္ေတာ္ အာမခံတယ္။  ဒီလိုု ေ၀ဒနာမ်ိဳးကိုု ကုုရာမွာ အဓိက အက်ဆံုုးကေတာ့ အဟာရျဖစ္ေအာင္ စားဖိုု႕လိုုတယ္။  ဘြားဘြားအေနနဲ႕ စားခ်င္ရာ စားႏုုိင္တယ္။  အစားေကာင္းေကာင္း စားႏုုိင္ရင္ ေနလိုု႕ထုုိင္လိုု႕ ေကာင္းတာပဲေပါ့။  အဲဒါကေလးကိုုက အဘြားအတြက္ ေနလိုု႕ထုုိင္လိုု႕ အေတာ့္ကိုု ေကာင္းမွာ။  ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတာ မဟုုတ္ဘူးလား ဘြားဘြား’

         အဘြားၾကီး မ်က္လံုုးထဲဆီမွာ မ်က္ရည္၀ဲလာတယ္။  ခုု ၀ဲတဲ့ မ်က္ရည္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္လြန္းလိုု႕ပဲ။  ‘ေဒါက္တာရယ္၊ ကြ်န္မရဲ႕အေျခအေနကိုု စဥ္းစားၾကည့္ပါ။  ကြ်န္မဗိုုက္ထဲကိုု အဖတ္တစ္ခုုခုု ေရာက္သြားဖိုု႕ဟာကိုု အေရွ႕တုုိင္းဘ၀ ေဆးရံုုက ေမ်ာက္ေလာင္းေတြက ကြ်န္မကိုု ဆန္ျပဳတ္ပဲ တုုိက္တယ္။  ကြ်န္မကိုု သက္သက္ ေဒါသထြက္ေအာင္ လုုပ္ၾကတာပဲ’

         ‘ဘြားဘြားရဲ႕ သြားေတြက အေကာင္းခ်ည္းပဲ။  သူတိုု႕က အဘြား ၀ါးစားႏုုိင္တဲ့ အစားတစ္ခုုခုု ေကြ်းရမွာေပါ့’  လိုု႕ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုုက္တယ္။  ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အသံကေတာ့ စိတ္၀င္တစားနဲ႕ အေလးထားေျပာတဲ့ အသံမ်ိဳး။

         ‘ကြ်န္မကလည္း မၾကာမၾကာ ဆာတတ္တယ္။  သူတိုု႕ကေတာ့ အစာကိုု အခ်ိန္နဲ႕ေကြ်းေတာ့ အခ်ိန္တန္မွ စားရတယ္’

         ‘အလကား ေကာင္ေတြ’

         ‘ညလည္ေလာက္ ေရာက္လိုု႕ ကြ်န္မ အိပ္ေတာ့မယ္ဆိုုရင္ သူတိုု႕ေတြက ကြ်န္မရဲ႕လွ်ာေအာက္ကိုု ဖန္ေခ်ာင္းကေလး ထိုုးထည့္ေတာ့တာပဲ။  ကြ်န္မမွာ ဘယ့္ႏွစ္ဒီဂရီ ရွိတယ္ဆိုုတာ သိခ်င္လိုု႕ဆိုုလား၊ ဘာလားပဲ’

         ‘အဲဒီက အေကာင္ေတြမွာ ဘာကိုု ဘယ္လိုုလုုပ္ရမယ္ ဆိုုတာ သိပံုုကိုု မရေတာ့ဘူး’

         ‘ကြ်န္မက အိပ္ရာထဲမွာ ရွဴးရွဴးေပါက္တဲ့ခြက္ ေတာင္းေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေတြက ေျပာတယ္။  ေစာင့္ဦး…တဲ့။  သူတိုု႕က ေျပာေသးတယ္။  ဆရာ၀န္ လာမွာမိုု႕လိုု႕ ကြ်န္မ ရွဴးရွဴးမေပါက္ရေသးဘူး တဲ့။  ဆရာ၀န္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တာ ျပီးမွ ေပါက္ရမယ္ တဲ့’

         ‘အဲဒီက ေကာင္ေတြကိုုေတာ့ ၾကိဳးဆြဲခ် သတ္လိုုက္ရင္ေတာင္ သူတိုု႕နဲ႕ တန္မွာ မဟုုတ္ေသးဘူး’

         ‘ကြ်န္မက ၾကိဳးစားျပီး ထိုုင္ျပန္ရင္ သူနာျပဳ ဆရာမက ျပန္လွဲေနခုုိင္းတယ္’

         ‘ေခြးမ…ေတြ’

         ဒီလိုုနဲ႕ အဘြားၾကီးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကိုု ေလက်သြားတယ္။  ပိုုလိုု႕ ပိုုလိုု႕ အဆင္ေျပလာၾကတယ္။  ေဆးရံုုက အခန္းကေလးဟာ မီးျခစ္ဘူး သာသာပဲ ရွိဦးေတာ့၊  အဘြားၾကီးကျဖင့္ ကုုတ္နဲ႕ ေကာ္ထုုတ္လိုု႕ေတာင္ သြားမွာ မဟုုတ္ဘူး။  “ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာ”လိုု႕ပဲ စိတ္ထဲက သေဘာထားလိုုက္ရင္း ခုုတင္ေစာင္းကိုု အသာေထာက္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္ကိုု ရုုပ္လိုုက္ေတာ့တယ္။  “ခုုေနေတာ့ျဖင့္ ခုုတင္ပဲ က်ိဳးသြားဦး၊  အဘြားၾကီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုု ခြင့္လႊတ္ေနဦးမွာ ပဲ”

         ‘ဒီမွာ သူနာျပဳဆရာမေတြ ရွိတယ္ မဟုုတ္လား’ လိုု႕ အဘြားၾကီးက ေမးတယ္။

         ‘ရွိပါတယ္၊  ဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္လိုု႕ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ပူမေနပါနဲ႕’ လိုု႕ ေျပာရင္း အေကာင္းဆံုုးအျပံဳးနဲ႕ ျပံဳးျပလိုုက္တယ္။  ေရွ႕ကိုုကိုုင္းျပီး အနားတိုုးလိုုက္ရင္း ‘ဘြားဘြားမွာ အိမ္ကေခၚလာတဲ့ အိမ္ေဖာ္ေလးေယာက္ေတာင္ ပါတယ္ မဟုုတ္ဘူးလား။  သူတိုု႕ကိုု ေဆးရံုုမွာ ေနခြင့္ေပးထားလိုုက္မယ္ေလ။  တကယ္လိုု႕  သဘာ၀က်က် ေျပာရရင္ ကိုုယ့္အိမ္က ပါလာတဲ့ လူေတြက ေဆးရံုုက သူနာျပဳဆရာမေတြထက္ ကိုုယ့္အေၾကာင္း ပိုုသိတာပဲ မဟုုတ္လား။  ဒီေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေတြ အေၾကာင္းကိုု ေမ့သာ ထားလိုုက္ပါ’ လိုု႕ အဘြားၾကီးကိုု ေျပာလိုုက္ရျပန္တယ္။

         ‘အိုု… ဒီ့ထက္ပိုုျပီး သေဘာက်စရာမွ မရွိေတာ့ပဲ။  ဒါ့ထက္ သူတိုု႕အတြက္ အခန္းေတာ့ ရွိရဲ႕ မဟုုတ္လား’ လိုု႕ အဘြားၾကီးက ဆိုုတယ္။  သူ႕အေနနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ကိုု ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားမွာကိုု ပူသြားပံုုရတယ္။

         ‘ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္စီစဥ္ေပးပါ့မယ္။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုရဲ႕ ေဘးဘက္က အေဆာင္တစ္ျခမ္းလံုုးကိုု ယူလုုိက္ပါလား။  ယူလုုိက္ရင္ အိမ္က ထမင္းခ်က္ေတာင္ ေခၚလာျပီး ခ်က္ျပဳတ္ခုုိင္းႏိုုင္တာေပါ့။  သူကမွ ဘြားဘြားဘာစားခ်င္တယ္ ဆိုုတာကိုု သိမွာ။  ကြ်န္ေတာ္ေျပာမယ္။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕အေနနဲ႕ ဘြားဘြားေနတဲ့ တစ္ခန္းစာပဲ ယူမယ္။  အိမ္ေဖာ္ေတြ၊ ထမင္းခ်က္ေတြ ေနတာကိုု မယူဘူး။  ဒီေတာ့ အားလံုုးေပါင္း တြက္ၾကည့္လိုုက္ရင္ အင္း… တစ္ေန႕ကိုု ေဒၚလာ ငါးဆယ္ပဲ ယူလိုုက္ပါ့မယ္။

         အဘြားၾကီးက ဘ၀င္က်သြားသလိုု သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုုက္တယ္။  ‘ပိုုက္ဆံက အေၾကာင္းမဟုုတ္ဘူး ေဒါက္တာ၊  ရွင္ အၾကံေပးတဲ့ အတုုိင္းသာ စီမံ။  ဟဲ့ ေကာင္မေလး၊  အိမ္ျပန္ျပီး ထမင္းခ်က္ကိုု ေခၚေခ်။  တလက္စတည္း ဘဲႏွစ္ေကာင္ပါ ယူခဲ့ခုုိင္းေခ်’ လိုု႕ ကြ်န္ေတာ့္ကိုု ေျပာရင္း သူ႕ အိမ္ေဖာ္မကေလးကိုု လွမ္းခုုိင္းလိုုက္တယ္။

         ကြ်န္ေတာ့္ကိုုယ္ ကြ်န္ေတာ္ နားရင္းသာ ရိုုက္လုုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္။  ဘာျဖစ္လိုု႕ ကြ်န္ေတာ္က ေဒၚလာငါးဆယ္ပဲ ေတာင္းလိုုက္မမွန္း မသိဘူး။  ကိုုယ့္မ်က္ခြက္ကိုု ကိုုယ့္ဘာသာ ဆြဲထိုုးပစ္လိုုက္ခ်င္တယ္။  ကံေကာင္းတယ္ေခၚရမယ္။  ဒီ ေဒၚလာငါးဆယ္ဟာ ေဆးဖိုုး၀ါးခ ပါ ပါတယ္လိုု႕ မေျပာလိုုက္မိေသးလိုု႕ပဲ။  ေကာင္းျပီ။  ဒီေတာ့ ေဆးဖိုုး၀ါးခ ေပၚမွာ ယူႏုုိင္ေသးတယ္။  အဘြားၾကီး ေျပာပံုုဆိုုေပါက္ အရေတာ့ အေတာ္ကေလး ခ်မ္းသာပံုုပဲ။  ၾကည့္ရတာ သားတစ္ေယာက္က စစ္ဘက္က ေဒသဆုုိင္ရာ အၾကီးအကဲတစ္ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ႏုုိင္တယ္။  ဒီ့ျပင္ သူ႕ထမင္းခ်က္ လိုုက္လာ ခ်က္ျပဳတ္ေပးလိုု႕ ေန႕စဥ္ ပီကင္းဘဲတစ္ေကာင္သာ စားမယ္ ဆိုုရင္ေတာ့ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုမွာ အေတာ္ကေလး ၾကာေအာင္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။  ဒီေတာ့ အဘြားၾကီး အဆင္ေခ်ာဖိုု႕ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း တြက္တက္ဖိုု႕ေတာ့ လိုုရဲ႕ မဟုုတ္လား။

         ခုုဆိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုဟာ ဘာရယ္လိုု႕ အေျပာခက္ေပတဲ့ တစ္ခုုခုုနဲ႕ တူလာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။  အဘြားၾကီးရဲ႕ အိမ္ေဖာ္မကေလးေတြက သြားခ်ည္၊ လာခ်ည္နဲ႕ အလုုပ္ရႈပ္ေနၾကသလိုု အဘြားၾကီးရဲ႕ ထမင္းခ်က္ကလည္း အလယ္ေကာင္က ေျမကြက္လပ္ရဲ႕ နံရံအေျခဆီမွာ မီးဖိုုလုုပ္ရေအာင္ အုုတ္ေတြ စီေနေလရဲ႕။  အင္မတန္ ၀က္ေထာတဲ့ လူရဲ႕ အိမ္က မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ဖိုု႕  စီစဥ္ေနသလိုုပဲ။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုက လူေတြလည္း အေတာ့္ကိုု ဟန္က်ေနၾကတာ။  အဘြားၾကီး ၀ယ္လာေပးတဲ့ အသီးအႏွံေတြကလည္း ေကာင္းပ။  ဘဲကလည္း ဆူပါ့။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ အားလံုုးလည္း ခုုလိုု စိတ္၀င္စားစရာ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕ ၾကံဳေနေလေတာ့ သူ႕ေရာဂါကိုုေတာင္ စစ္ေဆးမၾကည့္မိၾကေတာ့ဘူး။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ အေလးေပးျပီး ေတြးၾကည့္ေနတာကေတာ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ အဘြားၾကီးအတြက္ သူ႕ထမင္းခ်က္က ဘာခ်က္မယ္ ဆုုိတာပဲ။

         ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ ၀ါန္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလုုပ္ျဖစ္ေနတယ္လိုု႕ ေျပာရလိမ့္မယ္။  ခ်ဴကေတာ့ သနားစရာ။  ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။  ခြဲခ်င္စိတ္ခ်င္လိုု႕ ခြဲစိတ္ခန္းသံုုး ဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုုင္ျပီး ဟိုုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္လုုပ္ေနတယ္။  တတ္ႏုုိင္သေရႊ႕ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရွာင္တယ္။  မေတာ္ မင္းကိုုပဲ ခြဲစိတ္ေပးမယ္လိုု႕ ျဖစ္ေနမွာ။  ဘာမွ် လုုပ္စရာ မရွိလိုု႕ ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေလေတာ့ ၀ါန္းက သူ႕ကိုု အသာေခ်ာ့ထားရတယ္။  သူကိုုယ္တုုိင္ကလည္း လုုပ္ခ်င္ကိုုင္ခ်င္တဲ့ ငနဲ ဆိုုေတာ့ ဘာမွ် မလုုပ္ရဘဲ မေနႏုုိင္ဘူး။  အနည္းဆံုုး ေဆးရံုုအတြက္ ေဒၚလာ ငါးဆယ္ေလာက္ ရေအာင္ေတာ့ လုုပ္ေပးခ်င္ေနတယ္။  ဒီ စိတ္ဓာတ္ကိုုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တန္ဖိုုးထားပါတယ္။

         တစ္ေန႕ ေန႕ခင္းစာ စားျပီးေလာက္ခ်ိန္မွာ အသက္ေလးဆယ္ ၀န္းက်င္ေလာက္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။  ၀တုုတ္တုုတ္၊ ဗိုုက္ပူပူ၊ လိပ္ေခါင္းခြဲခ်င္လိုု႕ လာတာ။  ပထမေတာ့ ၀ါန္းရဲ႕မိန္းမ ထင္တာက ကေလးေမြးဖိုု႕ လာတယ္လိုု႕ထင္တာ။  အေသအခ်ာ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့မွ မိန္းမမဟုုတ္ဘဲ ေယာက်္ားျဖစ္ေနမွန္း သိလိုုက္ရလိုု႕ ၀ါန္းရဲ႕ မိန္းမက ခ်ဴဆီ လႊဲလိုုက္ေတာ့တယ္။  ခ်ဴရဲ႕  မ်က္လံုုးမွာ အေရာင္ထြက္လာတယ္။  ရဲတက္လာတယ္။  ပိုုက္ဆံေတြ ျမင္လာတယ္။  သိပ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနေတာ့ဘူး။  ခြဲစိတ္ဖိုု႕ ဓားတျပင္ျပင္ ျဖစ္ေရာ။  ၀တုုတ္တုုတ္၊ ဗိုုက္ပူပူ ငနဲလည္း အေတာ္ လန္႕သြားပံုုရတယ္။  ထံုုေဆးေလး၊ ေမ့ေဆးေလး သံုုးျပီး ခြဲဖိုု႕ေျပာတယ္။  ခ်ဴကလည္း မေန႕ကမွ ေမြးတာမွ မဟုုတ္ဘဲ။  ‘ထံုုေဆး…. ဟုုတ္လား၊  ခင္ဗ်ား လာတုုန္းကေတာ့ ထံုုေဆး အေၾကာင္းဘာမွ် မေျပာဘဲ။  ထံုုေဆးေတာ့ ရွိပါတယ္။  ဆယ္ေဒၚလာ ထပ္ေပးရလိမ့္မယ္။  ထိုုးခ်င္သလား၊ မထိုုးခ်င္ဘူးလား။  ခင္ဗ်ားဘာသာ ဆံုုးျဖတ္’ လိုု႕ ခ်ဴက ေျပာလိုုက္တယ္။  ၀တုုတ္တုုတ္ ငနဲ႕အဖိုု႕ကေတာ့ နာမွာ ေၾကာက္ေတာ့ တက္သုုတ္ရိုုက္ျပီး အေျဖေပးလုုိက္ရေတာ့တာပဲ။ 

         ခ်က္ခ်င္းပဲ ခ်ဴက ထံုုေဆးထိုုးေပးလိုုက္တယ္။  သိပ္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ဓားတျပင္ျပင္ လုုပ္ေနရင္း သူက ရပ္လိုုက္တယ္။  ‘အလိုု… ေနစမ္းပါဦး၊  ခင္ဗ်ားဟာက အထဲမွာလည္း ရွိေနတယ္။  ခင္ဗ်ား ေျပာတုုန္းက အထဲမွာလည္း ရွိတယ္လိုု႕မွ မေျပာဘဲ။  အဲဒါကိုုေရာ ခြဲထုုတ္ခ်င္ သလား။  ခြဲခ်င္ရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေဒၚလာ သံုုးဆယ္က်မယ္။  ပိုုက္ဆံ မသံုုးခ်င္ဘူး ဆိုုရင္ေတာ့ ဒီတင္ ရပ္လိုုက္မွ။  ဘာမွ် ဆက္လုုပ္လိုု႕ မရဘူး’ လိုု႕ ဗိုုက္ပူပူ ငနဲကိုု ေျပာလိုုက္တယ္။

         ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနတာ။  ခ်ဴရဲ႕ လွမ္းအၾကည့္နဲ႕ တိုုးလိုုက္ေတာ့ လက္မ ေထာင္ျပလိုုက္မိတယ္။  သူကလည္း သိပ္ညံလွတာေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။  ေျပးေပါက္မရွိေတာ့တဲ့ လူဆီက အသာညွစ္ျပီး ေငြယူတာထက္မ်ား ေကာင္းတာ ရွိပါဦးမလား။  ဗိုုက္ပူပူ ငနဲခမ်ာ ဘာမွ်ကိုု မျငင္းႏုုိင္ေတာ့ဘူး။  တကယ့္ေတာ့ ျငင္းႏုုိင္တဲ့ အေနအထားမွ် မရွိေတာ့ဘဲ။  ျဖတ္ရင္း ေတာက္ရင္းနဲ႕ ခ်ဴရဲ႕ ေလကလည္း ေကာင္းတယ္။  ေဆးရံုုကိုုလည္း ေၾကာ္ျငာေပးေနေသးတယ္။  ‘ၾကံဳတုုန္းမိုု႕ ေျပာစမ္းပါရေစ။  ခုု လုုပ္ေနတဲ့ ခြဲစိတ္ကုုသမႈမ်ိဳးက ေဒၚလာႏွစ္ရာေလာက္ တန္တာ။  ဒါေပတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕က အဲဒီေလာက္ မခ်ဘူး။  မခ်ဆိုု လူေတြေပၚ အခြင့္အေရးယူခ်င္လိုု႕ မဟုုတ္ဘူး။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ အေနနဲ႕ ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ား ေဆးရံုုက ဆင္းသြားျပီးတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုအေၾကာင္းသာ ပါးစပ္သတင္းကေလးသာ ပါးေပးပါ။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုက သန္႕ရွင္းတယ္။  ကြ်န္ေတာ့္ ဓားေတြကိုုသာ ၾကည့္။  အဆေပါင္း ေလးေသာင္း ခ်ဲ႕ထြင္ၾကည့္ႏုုိင္တဲ့ မွန္ဘီလူးနဲ႕ ၾကည့္ေတာင္ ဘာေရာဂါပိုုးမႊားမ်ိဳးမွ မေတြ႕ရႏုုိင္ဘူး။  ဒါနဲ႕ေျပာရဦးမယ္၊ မနက္ျဖန္ေတာ့ျဖင့္ ခဏ ၀င္ခဲ့ဦး။  အနာက်က္မက်က္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္ေပးမယ္’ တဲ့။  ဗိုုက္ပူပူနဲ႕ ငနဲခမ်ာ အသံေတာင္ မထြက္ရဲရွာဘူး။  ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေတာ့ သူကခမ်ာ လန္႕ေနပံုု ရတယ္။

         ဒီလုုိနဲ႕ ခ်ဴက ေဆးရံုုအတြက္ ေငြအေတာ္ကေလး ရွာေပးလိုုက္ျပန္တယ္။  အဲဒီညေနဘက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕လည္း ၀ုုိင္ေလးဘာေလး၀ယ္ျပီး စားေသာက္ပြဲကေလး လုုပ္ျဖစ္သြားတယ္။  အစာကိုုေတာ့ အဘြားၾကီးရဲ႕ ထမင္းခ်က္ကိုု ခ်က္ခုုိင္းတယ္။  ခ်က္ခုုိင္းတယ္ ဆိုုေပတဲ့ သူ႕ပစၥည္းနဲ႕သူ ခ်က္ခုုိင္းလိုုက္တဲ့ သေဘာပဲ။  စားရင္းေသာက္ရင္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ လုုပ္ငန္း အေၾကာင္းလည္း ေျပာျဖစ္ဆိုုျဖစ္ သြားၾကတယ္။  ဒီေတာ့ ေဆးရံုုမွာ ကိုုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖိုု႕ ႒ာနတစ္ခုုနဲ႕ ဘိန္းစြဲတဲ့လူေတြကိုု ဘိန္းျဖတ္ေပးဖိုု႕ ႒ာနတစ္ခုု ဖြင့္ဖိုု႕ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ၾကတယ္။  ၀ါန္းက အၾကံေပးျပန္တယ္။  ေဆးရံုုအေနနဲ႕ သိပ္ျပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္မဟုုတ္ဘဲ ေဆးစစ္ေပးတာမ်ိဳး လုုပ္ဖိုု႕။  ဥပမာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္အတြက္ ေဆးစစ္ရတာမ်ိဳး၊  အသက္အာမခံထားဖိုု႕ ေဆးစစ္ရတာမ်ိဳး။  ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ယုုတ္စြအဆံုုး ေခါင္းနဲ႕ ေျမကြက္၀ယ္ထားျပီးတဲ့ လူပဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ့။  က်န္းမာေၾကာင္း ေထာက္ခံစာေပးႏုုိင္တယ္။  ေထာက္ခံစာတစ္ေစာင္ ငါးေဒၚလာ။  ဒီေတာ့လည္း ၀ါန္းရဲ႕ အဆိုုကိုု ကန္႕ကြက္မဲ မရွိဘဲ အတည္ျပဳလုုိက္ၾကေတာ့တယ္။

         ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ရဲ႕  ညစာစားပြဲကေလး မျပီးခင္မွာ ခ်ဴရဲ႕ ေယာကၡမၾကီးက အၾကံေပးျပန္တယ္။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕အားလံုုး ပိုုက္ဆံနည္းနည္းစီ ထည့္ျပီး ေဆးရံုုမွာ ထားဖိုု႕ ဆုုိင္းဘုုတ္ကေလးတစ္ခုု ေရးခိုုင္းရရင္ ေကာင္းမယ္တဲ့။  လူအိုု လူေႏွာင္းေတြဆီက ဒီလိုု စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္း ကေလးေတြ ေပၚလာတတ္တယ္။  စိတ္ရင္းေကာင္းနဲ႕ ဆုုိေတာ့လည္း မျငင္းသာဘူး။  သူ တပ္ခ်င္တဲ့ ဆုုိင္းဘုုတ္ကေလးက “ႏွလံုုးလွ၊ စိတ္ရင္းေကာင္း” တဲ့။  နည္းနည္းေတာ့ ေရွးဆန္ေနသလိုုပဲ။  ဒါေပတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ အျပဳအမူနဲ႕  ကိုုက္သားရယ္။

         ဒီေတာ့လည္း ေနာက္ေန႕ ေစ်းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ဆုုိင္းဘုုတ္အေရးခိုုင္းဖိုု႕ သူ႕ကိုုပဲ တာ၀န္ေပးလိုုက္ေတာ့တယ္။  ၀ါန္းမိန္းမက အၾကံေပးျပန္တယ္။  ဆုုိင္းဘုုတ္ရလာရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕အေနနဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ပြဲအတြက္ လွည့္လာတဲ့ ဘင္ခရာအဖြဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေဆးရံုုေရွ႕ ေရာက္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ရင္ ေကာင္းမယ္တဲ့။  ေဆးရံုုေရွ႕ကိုု ဘင္ခရာတီး၀ုုိင္း ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ဆုုိင္းဘုုတ္တင္လုုိက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ဘာသာ တီး၀ုုိင္းငွားျပီး ဆုုိင္းဘုုတ္တင္ရတဲ့ စရိတ္ မကုန္ေတာ့ဘူး ဆိုုပဲ။  ဒီလိုု ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ အဟုုတ္သား ကလား။  ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ မိန္းမေတြဟာ ေယာက္်ားေတြထက္ ေတာ္တယ္ဆိုုတာ အမွန္ပဲ။  ၀ါန္းကေတာ့ ေက်နပ္တဲ့ အျပံဳးနဲ႕ သူ႕မိန္းမကိုု ဂုုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ၾကည့္ေနလိုုက္ပံုုကျဖင့္ ၾကက္ဖၾကီး ေခါင္းေထာင္ေနသလိုုေပါ့။   ။