On the Road to Mandalay - Rudyard Kipling

                မႏၱေလးကို သြားတဲ့လမ္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ႏိုဗယ္ဆုရွင္ ကဗ်ာႏွင့္ ၀တၱဳတို စာေရးဆရာ Rudyard Kipling ေရးသားထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  ဒီကဗ်ာဟာ Kipling ရဲ႕ အထင္ရွားဆံုး ကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။  ထူးထူးျခားျခား မႏၱေလး ဆိုတဲ့နာမည္ေလးျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္၀င္းစားသြားလို႕ ဖတ္ၾကည့္မိတာပါ။  Kipling အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ (၁၈၉၀ မတ္ သို႕ ဧျပီလ) မွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  ပ်ိဳျမစ္တဲ့အရြယ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာာက္ အေၾကာင္းကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေလး ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျပီး ၅ ႏွစ္အၾကာ မွာေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။

          ဒီကဗ်ာကို ဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခံစားမႈ႕ ႏွစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ျပိဳင္ထဲခံစားလိုက္ရတယ္… တစ္ခုက ကစ္ပလင္ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းလွတဲ့ ေရးအသားနဲ႕ ႏူးညံတဲ့ ခံစားမႈ႕။  ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုလိုနီပံုစံနဲ႕ ေရးထားတဲ့ အေရးအသားကို ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မႏွစ္ျမိဳ႕မႈ႕ ခံစားရပါတယ္။  မႏွစ္ျမိဳ႕မႈ႕ခံစားခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာကို ဘာျဖစ္လို႕ ေရးတင္လဲဆိုေတာ့ ဖတ္တဲ့လူေတြ သိေစခ်င္လို႕ပါ။  ၂၀၁၇ စက္တင္ဘာေလာက္တုန္းက အဂၤလန္ ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး အတြင္းေရးမႈး ေဘာရစ္ ဂြ်န္ဆင္ျမန္မာျပည္လာသြားတုန္းက ေရႊတိဂံုေစတီေပၚမွာ ဒီကဗ်ာကို စရြတ္ေတာ့ သူ႕ေဘးက သံမႈး ဂြ်န္ဆင္က ၀င္ဟန္႕ခဲ့ပါတယ္။  အဂၤလန္က ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ေရႊတိဂံုေစတီေပၚမွာ ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးရြတ္တာ မသင့္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းေတြ ေဖာ္ျပၾကေပမယ့္… ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ သိပ္ျပီး သိလိုက္ပံုမရပါဘူး။ 

          ဘာသာရပ္တစ္ခု ျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ကို ေလ့လာရင္ ၾကိဳက္လို႕ရယ္၊ မၾကိဳက္လို႕ရယ္ဆိုတာထက္.. ကိုယ္နဲ႕ပါတ္သတ္ျပီး အက်ိဳးမယုတ္ေအာင္၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေလ့လာဖို႕လိုတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလးကို ေျပာခ်င္တာပါ။  ဒီကဗ်ာဟာ ၁၈ ရာစုကေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။  ကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ အယူအဆေလးေတြက လြဲေနတာကိုေတြ႕ရမွာပါ။  ဥပမာ ေမာ္လျမိဳင္ဆိုရင္ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ဖက္ (အက္ဒမန္ ပင္လယ္ဖက္)၊ အေနာက္အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူထားတာ။  ေတာင္တရုတ္ပင္လယ္နဲ႕ စပ္ဆက္မႈ႕မရွိပါဘူး။  ဒါေပမယ့္ ကစ္ပလင္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာေတာ့ တရုတ္ပင္လယ္ေအာ္လို႕ ေရးထားတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ 

         

စင္ကာပူႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္ အိပ္မက္မ်ား

            လူတုိင္းကေတာ့ ေကာင္းတာေတြခ်ည္းျဖစ္ခ်င္ၾကတာပဲေလ။  အိပ္မက္ မက္ရင္ေတာင္မွ သိန္း ၁ေသာင္းတန္ ထီေပါက္တယ္ကစျပီး မက္တာ။  ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ ရွိမွ တုိးတက္တာ။  ဦးတည္ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ လူေတြက ရွင္သန္ေနၾကတာ.. တရားသေဘာနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေလာဘလို႕ေျပာေပမယ္.. တရားလဲ မေပါက္ေသးေတာ့ ဒါနဲ႕ပဲသြားေနတာပဲ။ 

            ငယ္ငယ္ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းျပီး ရပ္ကြက္ထဲ ေလွ်ာက္ေျပးေနတုန္းက အခ်ိန္တန္ရင္ ထမင္းႏွစ္နပ္ကို အေမကေတာ့ေကြ်းေနတာပဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက အိပ္မက္ဆိုရင္ အရုပ္လိုခ်င္တာပဲရွိတာ။  အသက္က တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာ၊ ရည္းစားသနာလဲ ရလာေရာ မုန္႕ဖိုးကလိုလာ၊ ဖီလိမ္းျပင္ဆင္.. အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ဆိုရင္ေတာ့ မုန္႕ဖိုးမ်ားမ်ားရပါေစေပါ့။  ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းျပီးခါနီးေတာ့ အိမ္က မ်က္ေစ့စပါးေမႊးစူးေလာက္ျပီ.. ပိုက္ဆံက အရင္လိုမုန္႕ဖိုးေပးပါဆိုျပီ လက္ျဖန္႕ေတာင္းရမဲ့ အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အိပ္မက္က လစာ ေကာင္းေကာင္း ရတဲ့ အလုပ္ ရခ်င္ပါတယ္ျဖစ္လာေရာ။  ေဟာ… အလုပ္လဲရ မိန္းမလဲယူျပီးေရာ တို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္လိုပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုအငဲ သီခ်င္းကို အၾကိဳက္ၾကီးၾကိဳက္ေရာ… အဆင္ေျပတဲ့လူေတြမ်ားၾကေတာ့လဲ အိမ္၊ ရင္ေသြးရတာေလးေတြရ၊ ျပီးရင္ ဟိုနားဒီနားသြားဖို႕ ကား ေလးတစ္စီး။  အိမ္အကူကလဲ လို… ခရီးေ၀းသြားဖို႕က ကားတစ္စီး၊ အိမ္က တီဗီကေသးလုိ႕ ခန္းလံုးျပည့္ Curve LED TV ၾကီးကိုမွ home theater system တပ္ျပီး ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ေနခ်င္တဲ့လူနဲ႕၊ ေႏြရာသီစံအိမ္၊ မိုးရာသီ စံအိမ္၊ ေဆာင္းရာသီ စံအိမ္၊ ႏုိင္ငံျခားက ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ျပီးစိတ္တုိင္းက်ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္… စသည္ စသည္ျဖင့္ အိပ္မက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးခန္းတိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးရယ္… 

            ကြ်န္ေတာ့္လည္း ဒီတုိင္းပဲ အိပ္မက္ကေတာ့ အၾကီးၾကီးမက္တာေပါ့။  ျဖစ္ခ်င္တာမွ ဘီလ္ဂိတ္က စိတ္ေကာင္းေလး၀င္ျပီး ကိုယ့္ကိုမ်ား သူ႕အေမြေတြ ေရာ့အင့္ဆိုျပီး ေပးမလားေတာင္ စိတ္ကူးလို႕ရတာပဲေလ။  ေဟာ မာတာမိခင္ရဲ႕ ေထာက္ပံမႈ႕ေလးနဲ႕၊ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေလးနဲ႕ ထမင္းစားလက္မွတ္ ဘြဲ႕ကေလးရ၊  ေလယာဥ္လက္မွတ္ေလး တစ္ေစာင္နဲ႕ ေယာင္ခ်ာခ်ာ စင္က်ားေပါေရာက္လာ။  တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့လူေတြဆီမွာ အလုပ္ကေလးရ။  လစာေလးရလုိက္ အိမ္ပို႕လိုက္၊ အလုပ္ကေလးေျပာင္းလိုက္ ဖင္လွည့္ ေခါင္းလွည့္နဲ႕ ဒီမွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ ဒီကလူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကေလးေတြကိုလဲ တျဖည္းျဖည္းျမင္လာေတာေပါ့ေလ။  အိပ္မက္ ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ စလံုးက ႏုိင္ငံသားေတြေရာ၊ PR ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကလည္း အေတာ္မလြယ္ပါလားဆိုတာ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘံုေဘအပိုင္းအစမ်ား ၂

ေဘာလီ၀ုဒ္

            ေဘာလီ၀ုဒ္သည္ ဘံုေဘတြင္ အေျခစိုက္ေလ၏။  အမီတာဘခ်မ္း၊ ရွရြတ္ခမ္း၊ အမီရာခမ္း၊ ရွာမန္ခန္း၊ ကပူးခန္း၊ ခရီတီ ဆႏြန္၊ အလီယာ ဘတ္ အစရွိေသာ ကြ်န္ေတာ္သိေသာ၊ မသိေသာ မင္းသား မင္းသမီးတို႕သည္ ဘံုေဘတြင္ ေနထုိင္ကုန္ၾကေလသည္။  ျပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႕က ေအးဂ်င့္ဆီမွ ကားသမားေလးက တစ္ေနကုန္ေမာင္းေပးမည္၊ ရူပီး ၂၀၀၀ ပဲေပးဆိုျပီး တနဂၤေႏြေန႕အတြက္ ေအာက္ဆိုဒ္ရွာေလသည္။  တစ္ေနကုန္ေမာင္း ရူပီ ၂၀၀၀ ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ ၄ ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႕ က်သင့္ေသာေၾကာင့္ မဆိုးလွ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ရွယ္လုိက္ျပီး တနဂၤေႏြေန႕ ဘံုေဘျမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။  ကားဆရာ ကို ေဘာလီ၀ုဒ္ စတားေတြ ေဟာလီး၀ုဒ္မွာလို ၾကယ္ေတြဘာေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းရွိလားလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လို သေဘာေပါက္သြားတယ္မသိ… ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို မင္းသားအိမ္ေတြ ကို ကားေမာင္းပို႕ေလေတာ့သည္။ အစကေတာ့ ဘယ္ကိုသြားမွန္းမသိေခ်… လူေတြ စုေ၀း စုေ၀းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ရွရြတ္ခန္း.. ရွရြတ္ခန္း… ဆုိျပီး အိမ္ကို လက္ညိႈးထိုးျပေလသည္။  ေသေသခ်ာခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲ့ဒါ ရွရြတ္ခန္းေနတဲ့ အိမ္ဆိုျပီး ကားတံခါးလာဖြင့္ကာ ဆင္းဟု ဆိုေလသည္။  လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္ၾကီးကို ေနာက္ခံထားျပီး Selfie ဆြဲေနၾကသည္။  ရွရြတ္ခန္း၏ အိမ္နာမည္မွာ Mannat ဟူ၏။  ရွရြတ္ခန္းေရာဆိုေတာ့… ေတြ႕ခ်င္ရင္ ျပန္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ရမွာေပါ့… ဆိုေသာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုပင္ ရိုက္ခဲ့ရေလသည္။

စကားလံုးမ်ားေနာက္သို႕ ေျပးလုိက္ျခင္း

            အိုျပီေလ…  ကိုယ္ဟာကိုယ္သာ ေခတ္မီသလိုလိုဘာလိုလို ထင္ေနတာ… ျမန္မာျပည္ျပန္လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စကား၀ိုင္းထဲ၀င္လိုက္ရင္ ၾကက္ဖၾကီး လည္လိမ္ထားသလိုပဲ.. ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကီးေပၚတက္လိုက္ရင္ ေခတ္ေနာက္က်လိုက္တာမွ Update ေတြ ဘာတစ္ခုမွမသိေတာ့ေခ်။  ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ပိုဆိုးသည္။  အေတြးအေခၚ အယူအဆ၊ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ကို မ်က္ေျချပတ္ျပီး က်န္ခဲ့သည္မွာ ၁၀ စုႏွစ္ေက်ာ္သြားျပီျဖစ္သည္။

            ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာ community ေတြၾကားထဲလဲ သိပ္မသြားျဖစ္၊ social ေတြႏွင့္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကင္းကြာ.. ကြ်န္ေတာ္ မရင္းႏွီးေသာ ႏုိင္ငံေတြမွာ အေနၾကာ၊ သူတို႕ရဲ႕ ေခတ္ကိုလည္း ေသခ်ာမသိ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ႕ေတြလည္း လြတ္… ေမ်ာက္ၾကီး သစ္ကိုင္းလြတ္ျဖစ္ေနသည္။  Rap/ Hip Hop ရြတ္တတ္ေသာ တက္စီဆရာၾကီးရဲ႕ ဗီဒီယိုေလးကိုျမင္ေတာ့ ဟိုက္ရွားဘား ျဖစ္ရသည္။  ဘရာစီယာ၀တ္ထားေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဘရာစီယာမ်ိဳးစံုအေၾကာင္း Point Out လုပ္ျပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေသာ ေမာ္ဒယ္ေလးရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကိုျမင္ေတာ့ အုိက္စ္… ျဖစ္သြားသည္။   ဟိုေန႕က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ဂစ္တာတီးျပီးသီခ်င္းဆိုေတာ့ ေ၀လ ႏွင့္ ေအာင္လ သီခ်င္းေလာက္သာ ေနာက္ေပါက္ေတြ လိုက္ႏုိင္သည္။  ဒီဒက္ ေရွးက်ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ဘုရားစူး ဒီေကာင္ေတြ လိုက္မဆုိတတ္ေတာ့ေခ်း။  ေခတ္ေျပာင္းသြားေခ်ျပီ။  ကြ်န္ေတာ္၏ မသိျခင္းမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီျဖစ္သည္။  ဒီတုိင္းေတာ့ေနလို႕မျဖစ္၊  ေခတ္မီေစရန္ ေလ့လာရန္ လိုလာျပီျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ လူေတာတုိးေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။ FB comment ေတြကို ၾကည့္လွ်င္ သယ္ရင္း အဲ့ဒါဘာေျပာတာလဲဟု ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကိုေမးရသည္။  မျဖစ္ေတာ့ေခ်။  ေခတ္မီကို မီမွ ရေတာ့မည္။  ေခတ္ေနာက္ကို လုိက္မည္။ 

            ေခတ္ေနာက္ကိုလုိက္ဖို႕ရာ Slang ေပါင္းစံုေလ့လာဖို႕ လိုလာျပီျဖစ္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ Slang ေပါင္းစံုကို အေနာက္တုိင္း အေရွ႕တုိင္း ထိမိဆက္စပ္ရာ ေပါင္းစုေလ့လာေနျပီျဖစ္သည္။  ေလ့လာမိသမွ်ကို Share ေပးလုိက္ပါသည္။

ျမန္မာ Slangs

ပထမဆံုး သတိထားမိသည္မွာ စကားလံုး ႏွစ္လံုးကို တစ္လံုးထဲေပါင္းျပီး Social Network sites ေတြမွာ…  အဲ.. ျမန္မာျပည္မွာ က သိပ္ျပီး မ Tweet ပဲ FB သံုးၾကေတာ့ FB မွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရသည္..

“ေခး ႏွင့္ ကြီး”

၁၉၈၀ ေလာက္တံုးက ေမာင္ရယ္.. မရယ္ ဆိုျပီး ေခတ္ထၾကသည္။  ၁၉၉၀ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အခ်စ္၊ ကိုၾကီး ေခတ္ျဖစ္သည္။  ၂၀၀၀ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ သဲ၊ ကို ျဖစ္လာျပီ။  ေဟာ ၂၀၁၆ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုၾကီးသည္ ကြီး အျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲသြားျပီး၊ ကေလးသည္  ေခး ျဖစ္သြားေလျပီ။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘံုေဘ အပိုင္းအစမ်ား ၁

            စြန္နား.. စြန္းနား… အခ်ားဟဲ… မြန္ဘုိင္း… မြန္ဘိုင္း.. အခ်ားဟဲ…….ဟဲ အဟဲ…  ဘံုေဘ သို႕ေရာက္ေနသည္။  အရင္တုန္းက ဘံုေဘသည္ ခုေတာ့ မြန္ဘိုင္းျဖစ္သြားျပီျဖစ္သည္။  ေလဆိပ္ကိုအ၀င္ immigration ျဖတ္ေတာ့ မြန္ဘုိင္းမွ ၾကိဳဆိုပါ၏ ဆိုေသာ စာလံုးကို ဘာသာေပါင္းစံုႏွင့္ ေရးထားသည္။  ျမန္မာဘာသာႏွင့္ ေရးထားေသာ စာလံုးေလးေတြ႕သည္။  ကင္မရာထုတ္ျပီး ရိုက္လိုက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုမရိုက္ရဆိုျပီး လာတားသည္။  မရရေအာင္ တစ္ပံုေတာ့ ရိုက္လိုက္သည္။  ေအာက္ခံ စာလံုးေတြႏွင့္ ၀ါးတားတားျဖစ္သြားသည္။ 

            မြန္ဘုိင္းျမိဳ႕သည္ အဂၤလန္ရဲ႕ လန္ဒန္၊  တရုတ္ရဲ႕ ရွန္ဟိုင္း၊ ျမန္မာရဲ႕ ရန္ကုန္လုိပင္ အႏၵိယရဲ႕ စီးပြားေရး အခ်က္အခ်ာ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္သည္။  အႏၵိယရဲ႕ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာ ေတြအမ်ားဆံုး ေနသာ ျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္သည္။  ျမိဳ႕ၾကီးသေလာက္ လူမ်ားသည္။ ၂၀၁၇မွာ လူဦးေရ ၁၂ သန္းေလာက္ရွိသည္ဟုဆိုသည္။  ေလဆိပ္သည္ ခမ္းနားေသာ္လည္း နည္းနည္းေဟာင္းေနျပီျဖစ္သည္။  ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတြထဲမွာ မြန္ဘုိင္းေလာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အကြ်မ္းတ၀င္ ခံစားခ်က္မ်ိဳး မရွိခဲ့ေပ။  အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မြန္ဘုိင္းျမိဳ႕သည္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆင္တူေသာျမိဳ႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။  ဆင္တူဆို အဂၤလိပ္ေတြ ျမိဳ႕ကြက္ရိုက္ခဲ့ေသာေနရာမွာ ရွိေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ လမ္းပံုစံေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေလဆိပ္ကထြက္ေတာ့ အႏၵိယမွာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟခ်က္ အရမ္းမ်ားသည္ဆိုေသာအရာကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္သြားသည္။  ေဆာက္လက္စ မိုးေမွ်ာ္တုိက္ၾကီးေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္တဲေလးေတြ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အျပည့္ျဖစ္သည္။  ျမိဳ႕ထဲကားၾကပ္ေသာ ကိစၥအတြက္ ေလဆိပ္ကေန ျမိဳ႕ထဲကို ပင္လယ္ထဲမွ တံတားၾကီး ထုိးေပးထားသည္။  ထိုတံတားၾကီးေပၚမွ ေမာင္းေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တည္းသည့္ဟိုတယ္သို႕ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရသည္။