ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မ-၁၆

            မိဘတုိင္းကေတာ့ ရင္ေသြးေလးေတြ ရလာရင္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ခ်င္ၾကတာ။  ေက်ာင္းထားခ်ိန္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေက်ာင္းကမွ နာမည္ၾကီးတာ၊ အသင္အျပေကာင္းတာ၊  ဂုဏ္ရွိတာ စသည္အားျဖင့္ေပါ့။  ကြ်န္ေတာ္ မူလတန္းတန္း တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းကေလးက ပုသိမ္မွာ။  ပုသိမ္မွာေမြးျပီး၊ ပုသိမ္မွာ ၾကီးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ပုသိမ္မွာ မူလတန္းတက္ခဲ့တာ ဘာဆန္းမွာတုန္း။  အဲ… ဆန္းတာက ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းကေလး။  အ.မ.က ၁၆ တဲ့။ 

            အိမ္နားက မိဘေတြကေတာ့ သူတို႕ လက္လမ္းမီသမွ် တတ္ႏုိင္တဲ့ ေက်ာင္းေလးေတြမွာ သား၊ သမီးေတြကို ထားၾကတယ္။  ကြ်န္ေတာ္ အေမကေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္မသိဘူး။  ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲ့ဒီ အ.မ.က ၁၆ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းကေလးမွာ သြားထားတာပဲ။  အိမ္နဲ႕ တစ္လမ္းထဲ.. ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ လမ္းနာမည္က ေအာင္သုခလမ္းတဲ့။  ေအာင္သုခလမ္းဆိုေျပာရဦးမယ္။  ေအာင္သုခလမ္းကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲလို႕ရတယ္။  အလယ္မွာက ေခ်ာင္းကေလးရွိတယ္ အဲ့ဒီေခ်ာင္းကေလးေပၚမွာ တံတားေလးထိုးထားတယ္။  တံတား ဟိုဘက္ျခမ္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕အိမ္၊  တံတား ဒီဘက္ျခမ္းကေတာ့ အမက ၁၆ ရွိတဲ့ အျခမ္းေပါ့ေလ။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘက္ကလမ္းကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေအာင္ဒုကၡလမ္းလို႕ေခၚတယ္။  ဟုိဖက္ကိုေတာ့ ေအာင္သုခလမ္းလို႕ေခၚတယ္။  ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက စည္ပင္ကလမ္းခ်ဲ႕မယ္ဆိုျပီး ျခံစည္းရိုးေနာက္ကို ၅ ေပဆုတ္ဆိုျပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အမိန္႕နဲ႕ ဆုတ္ေပးလိုက္ရတာ အိမ္ေရွ႕က မရမ္းပင္ၾကီး ၃ ပင္ ပါသြားေရာလား။  အဲ့ဒါက လမ္း တစ္ဖက္ထဲဗ်။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေအာင္သုခလမ္းရဲ႕ တံတားကေန ကြ်န္ေတာ္တို႕ဖက္ တစ္ျခမ္းထဲ။  ဟုိဖက္ျခမ္းက်ေတာ့ မဆုတ္ရဘူး။  ဟိုဖက္ျခမ္းက်ေတာ့ ထိလို႕မရလို႕ စည္ပင္က ႏွာေစးသြားလား မသိပါဘူး။  အဲ့ဒီကေန ေအာင္သုခနဲ႕ ေအာင္ဒုကၡဆိုျပီး ျဖစ္သြားတာပဲ။ 

            ျခံပဲ့ပါသြားတာနဲ႕ ျပီးတာမဟုတ္ဘူး။  အရင္တုန္းက အခုိင္အခန္႕ေဆာက္ထားတဲ့ ျခံစည္းရိုး အုတ္တံတုိင္းကို ျဖိဳရတယ္။  ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အုတ္တံတုိင္း ကိုယ္ျပန္ခတ္လို႕က မရေသးဘူး။  စည္ပင္ရဲ႕ စံခ်ိန္စံညႊန္းမီ ေဆာက္ရမယ္ဆိုျပီး လိုက္ေဆာက္လိုက္တာ မိုးတြင္းက်ေတာ့ အုတ္တံတုိင္း တစ္ျခမ္း ျပိဳပါေလေရာလား။  အဲ့ဒါ ျပန္ျပင္ရေသးတယ္။  ခုအိမ္ျပန္ရင္ေတာ့ ျခံထဲမွာအရင္အုတ္တံတုိင္းျဖဳိတုန္းက က်န္ခဲ့တဲ့ အုတ္ေတြက ႏွစ္ေတြသာၾကာတယ္ ဒီအတုိင္းပဲ ခုိင္တုန္း။ အုတ္တံတုိင္းနဲ႕တင္ျပီးတာမဟုတ္ဘူး၊  ေျမာင္းတူး၊ ေျမာင္းလုပ္ဆိုျပီး ပိုက္ဆံပါ အဆစ္ပါ ထည့္လိုက္ရေသးတယ္။  ျပီးေတာ့ ခ်ဲ႕မယ္ဆိုတဲ့ လမ္းကလည္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မိုးတြင္းျပီးရင္ အိမ္ေရွ႕ကလမ္းမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ျမက္ေတြသာ လိုက္ရွင္းရတယ္  ကတၱရာက ခ်ဲ႕လိုက္တဲ့ ေနရာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာဘူး။  ကတၱရာေရာက္ဖို႕ေနေနသာသာ၊  အရင္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ဓာတ္တုိင္ေတြကလည္း အရင္ေနရာမွာ ခုထိရွိတုန္းပဲ။  ဆိုေတာ့ ဘယ္လို စီမံကိန္းၾကီးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့လည္းေတာ့ အကြ်န္လည္း မေလွ်ာက္တတ္။  ပါသြားတဲ့ မရမ္းပင္သံုးပင္မွာ တစ္ပင္က အခ်ိဳသီး၊  ႏွစ္ပင္က ခ်ိဳခ်ဥ္၊  ခုထိ မရမ္းပင္ေပၚတက္ျပီး မရမ္းသီးမခူးရေတာ့လို႕ အစာေတာ့သိပ္ေၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒီေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးကို အိမ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ၅ မိနစ္ေပါ့။  ဒီေတာ့ ေ၀းေ၀းလံလံ မဟုတ္ဘူး။  အေမကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲ့ဒီေက်ာင္းမွာထားရင္ ေ၀းေ၀းလံလံ မဟုတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို Control လုပ္ရတာ လြယ္တယ္လို႕ ယူဆလိုက္လို႕ထင္ပါတယ္။  ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ အဲ့ဒီေက်ာင္းကေလးမွာပဲ ေနခဲ့တာ။

            ေက်ာင္းေလးက Foundation ကေတာ့ အုတ္နဲ႕ ေဆာက္ထားတာ။  သြပ္မိုးေလး။  ဒါေပမယ့္ ေဘးနံရံေတြက ေတာ့ ထရံကာေပါ့။  အုတ္နဲ႕ ပနက္ရိုက္ထားေပမယ့္ အထဲမွာ ဘိလပ္ေျမမႏုိင္ေတာ့ ေျမပဲဖို႕ထားတယ္။  သူငယ္တန္းကေနစျပီးေတာ့ ၄ တန္းအထိဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာက တစ္ႏွစ္အတြက္ တစ္ခန္းနဲ႕ တြက္လိုက္ရင္ ၅ ခန္း၊ ျပီးေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမ နားေနခန္းက တစ္ခန္း၊  ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး အခန္းက တစ္ခန္း ေပါင္း ရင္ အားလံုးေပါင္း ၇ ခန္းေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။  F ပံုစံကို Mirror ေထာင္ျပီးၾကည့္လိုက္။  F ရဲ႕ ေခါင္းထိပ္ဖက္ျခမ္းက စတုထၱခန္း၊  F အလည္က တုတ္ေခ်ာင္းေလးေနရာမွာက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ရံုးခန္း၊  ျပီးရင္ သူငယ္တန္း ကေနျပီးေတာ့ တတိယတန္းအထိက F ရဲ႕ အူလည္လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ေပါ့။  ေျပာရရင္ ဒါအကုန္ပဲ။  အဲ့ဒါက ကြ်န္ေတာ္ မူလတန္းတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းကေလး။  အခန္းတစ္ခုနဲ႕ၾကားထဲမွာလည္း ထရံကာထားတယ္။  အဲ့ဒီေတာ့ ဒီဘက္က ည ညအခါ လသာသာ ဆိုရင္ ဟုိဘက္မွာ ၁ တစ္လီ ၁ ဆူညံေနတာေပါ့။ 

            ဆရာ၊ ဆရာမ ကလည္း သိပ္မ်ားလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။  အဲ့ဒီေက်ာင္းေလးေနာက္ဖက္မွာက ကြ်န္ေတာ္တို႕အေခၚ ဒိုဘီေခ်ာင္လို႕ ေခၚတဲ့ ရပ္ကြက္ရွိတယ္။  အဲ့ဒီမွာ ဟိႏၵဴေတြေရာ၊ မြတ္စလင္ေတြေရာ ေရာျပီးေနၾကတာပဲ။  ဗလီလဲရွိတယ္၊  ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းလဲရွိတယ္။  အဂၤလိပ္လက္ထက္ကထည္းက က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြအဲ့ဒီမွာ စုေနၾကတယ္နဲ႕ တူပါတယ္။  ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္အထိ အဲ့ဒီ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒိုဘီေတြ ဘာေတြ ေလွ်ာ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ေနတဲ မိသားစုေတြရွိေသး။  ေက်ာင္းေလးေဘးမွာက ေရကန္တစ္ခုရွိသဗ်။  ေႏြဆို မီးေရး ထင္းေရး အဲ့ဒီ ကန္ကိုပဲ အားကိုးေနရတာ။  အဲ့ဒီကန္နာမည္က ဒိုဘီကန္တဲ့။  အဲ့ဒီမွာပဲ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊  စားေရးေသာက္ေရး ေျဖရွင္းၾကတဲ့ လူေတြရွိသေပါ့။ 

            ဆိုေတာ့ အ.မ.က ၁၆ မွာ တက္တဲ့ ကေလးေတြဟာ လက္လုပ္လက္စားမိသားစုက ကေလးေတြ မ်ားပါတယ္။  အဲ.. ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုက ခ်မ္းသာလို႕လားဆိုေတာ့ မခ်မ္းသာပါဘူး။  လူလတ္တန္းစားေတြပဲ။  အေမက တစ္ေယာက္ထဲ ရုန္းကန္ျပီး ေဆးခန္းထိုင္ေတာ့မွ လူတန္းေစ့ ေနႏုိင္ယံုေလာက္ရွိတာ။  ကြ်န္ေတာ္ သူငယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ၁၉၉၀ ေပါ့။  အဲ့ဒီအခ်ိန္ ယံုမလားေတာ့မသိဘူး။  ငါးမူးေစ့ သံုးလို႕ရေသးသဗ်ား။  ဘယ္မွာ သံုးလို႕ရလဲဆိုေတာ့ အ.မ.က ၁၆ မွာေပါ့။  ဘာသံုးလို႕ရလဲဆိုေတာ့ ဆန္ၾကာဆံေၾကာ္ ငါးမူးဖိုး စားလို႕ရတယ္။  ျပီးရင္ ထန္းလွ်က္နဲ႕ သာကူ ေရာက်ိဳထားတဲ့ ခြက္ကေလးတစ္ခြက္ဆိုရင္ ငါးမူးပဲ။  ဇီးထုတ္မ်ားဆိုရင္ တစ္က်ပ္ဖိုးကို ၃ ထုပ္ေတာင္ရသဗ်ား။  သူငယ္တန္းတုန္းကေတာ့ တစ္ေန႕ကို မုန္႕ဖိုး ၁ က်ပ္ရတယ္။  ဘာစားရမွန္းလဲမသိပါဘူး။  အားရင္ ေက်ာက္တံ၀ယ္တာနဲ႕ ျပီးတာပဲ။  ေက်ာက္တံလဲ ငါးမူးပဲ။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူငယ္တန္းမွာတုန္းက ခုလိုမ်ိဳး အုိင္ပတ္ေတြ ဘာေတြလည္း ျမင္ဖူးတာမဟုတ္ပါဘူး။  ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႕ ေက်ာက္တံနဲ႕ စတာပဲ။  လြယ္အိတ္ထဲၾကည့္လိုက္ရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္၊ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္ အဂၤလိပ္စာအတြက္တစ္အုပ္၊  ကၾကီး ခေခြးေရးဖို႕ တစ္အုပ္၊ ျပီးရင္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြနဲ႕ ကြန္ပါဘူးထဲမွာ ခဲတံ တစ္ေခ်ာင္း၊ ခဲဖ်က္တစ္ေခ်ာင္း၊ ေက်ာက္တံ ၃ ေခ်ာင္းေလာက္။ 

            အဲ့ဒီတုန္းက ေက်ာက္တံမွာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသဗ်။ တစ္မ်ိဳးက သဘာ၀ေက်ာက္တဲ့။  ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ရႊံတို႕၊ မီးေသြးလိုလို ဘာလိုလိုဟာေတြကို ေရာၾကိတ္ျပီးေတာ့ အေတာင့္လိုက္ျပန္ျပန္ေရာင္းတဲ့ Artificial ေက်ာက္တံေပါ့။  သဘာ၀ ေက်ာက္တံက ပိုသံုးလို႕ေကာင္းတယ္။  အေရးခံတယ္။  ဟို artificial ေတြက ေရးျပီးရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚကေန ျပန္ဖ်က္ဖို႕ ခက္တယ္။  အဲ့ဒီေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဟုိ သဘာ၀ ေက်ာက္တံေလးေတြကို ေရြး၀ယ္၊  ျပီးရင္ အုတ္ပနက္ခ်ထားတဲ့ အုတ္ေပၚတင္တင္ျပီး ေသြးတာပဲ။  တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေက်ာက္တံျပိဳင္ေသြးရတာက အလုပ္တစ္ခု။ 

            မွတ္မိေသးတယ္… ေက်ာင္းက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွ အိမ္စာေပးလိုက္ရင္ မနက္ေရးျပီးသား ၀လံုးေတြမပ်က္ေအာင္ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေခါင္းေပၚရြက္ရြက္ျပီး လမ္းသြားခဲ့တာေတြကို။  ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးေတြထပ္၊  ဆရာက စာစစ္ေနရင္ ကိုယ့္ေက်ာက္သင္ပုန္းအလွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲဆိုတာကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေဘာင္မွာ ဟိုျခစ္ဒီျခစ္နဲ႕ မွတ္ထားတဲ့ ကိုယ့္အမွတ္အသား ကိုယ္ၾကည့္ရတာ အေမာ။  အဲ့ဒီကထည္းက ေက်ာင္း အျမဲတမ္းေနာက္က်တာ။  အျမဲတမ္း ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးေတာ့မွ ေက်ာင္းေရာက္တယ္။  အထက္တန္းလဲဒီလိုပဲ။ တကၠသိုလ္လဲ ဒီလိုပဲ။  အခု အလုပ္ထဲလဲ ဒီလိုပဲ။  အရင္တုန္းကေတာ့ အေမက ႏႈိးတယ္။  အခုေတာ့ မန္ေနဂ်ာက အိပ္ယာထဖို႕ အျမဲႏႈိးတယ္။  အင္း အက်င့္ဆိုတာက ျပင္ရခက္သား။  မတတ္ႏုိင္ဘူး။

            မူလတန္းတက္တုန္းက အိမ္ကေတာ့ ဟင္းေတြ၊ ထမင္းေတြ ထည့္ထည့္ေပးလိုက္တာပဲ။  ဒါေပမယ့္ မုန္႕စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္လို႕ ထမင္းဘူးဖြင့္ရင္ သိပ္ျပီး အားနာစရာေကာင္းတယ္။  သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ဆို ေန႕လည္စာေတာင္ မစားႏုိင္ဘူး။  တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ထမင္းၾကမ္းနဲ႕ အာလူးကလားဟင္းနဲ႕ေပါ့။  အဲ့ဒီေတာ့ ၾကံဳသလို ေ၀မွ် စားေသာက္လိုက္တာပဲ။  သူတို႕ရဲ႕ မဆလာနံေမႊးေမႊးနဲ႕ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြက သာေတာင္ စားေကာင္းေသး။  ဘာမွ ျပိဳင္စရာကို မရွိတာ။  ေအးရာပဲ။

            အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဴရွင္ေရာဂါေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ဇာတ္လမ္းထေနျပီ။  ဘယ့္ႏွယ္ ေက်ာင္းမွာ သင္ျပီးသားစာကို ကေလးေတြ သူ႕ဟာသူ ဖတ္ဖို႕ေနေနသာသာ ညေနပိုင္း ျပန္ျပန္ျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္သင္တာနဲ႕ သူတို႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ စာဖတ္ခ်ိန္၊  ေဆာ့ခ်ိန္နဲ႕ ေတြးတဲ့ အခ်ိန္ကို မရွိေတာ့ဘူး။  ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႕ေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားလည္လို႕ မရပါဘူး။  အ.မ.က ၁၆ မွာေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘာက်ဴရွင္မွ  မရွိဘူး။  ရွိလည္း ဘယ္မိဘကမွ က်ဴရွင္ထားဖို႕ တတ္ႏုိင္မွာမွ မဟုတ္တာ။  ကိုယ့္ကေလး ေက်ာင္းလခေတာင္ ေပးဖို႕ အႏုိင္ႏုိင္ရယ္။  ဒီေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းလို႕ မိုးရြာရင္ မိုးေရခ်ိဳး၊ လမ္းထဲမွာ ေဘာလံုးကန္၊  အိမ္က မဲတူၾကီးနဲ႕ ေဆာ့။  ဒီေကာင္ၾကီးက အေတာ္လိမ္မၼာတဲ့ အေကာင္ၾကီး။  ဒီေကာင္ၾကီး အေၾကာင္းေတာင္ ပိုစ့္ေရးထားဖူးေသးတယ္။  ကေလးဘ၀ ရဲ႕ အရသာအျပည့္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းရခဲ့တယ္။  ေနာက္ပိုင္း သား၊ သမီးမ်ားရွိလာရင္လည္း သူတို႕ကို မလုိအပ္ပဲ ေက်ာင္းစာအတြက္ အခ်ိန္အပို အကုန္ခံဖို႕ ဖိအားေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။  သူ႕အရြယ္မွာ သူ႕ဟာသူ လြတ္လပ္စြာ ေတြးျပီး သူတို႕ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြကို လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးရတာ ပိုေကာင္းတယ္။  မဟုတ္ရင္ ကေလးရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ဗံုလံုသီးထဲက အဆာေတြထုတ္ျပီး ပုဇြန္ေတြ၊ အသားေတြ အတင္းသြပ္ ခ်က္ထားတဲ့ ဗံုလံုသီး အဆာသြပ္ ဟင္းလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။

            အ.မ.က ၁၆ မွာ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘာဆုရလဲေမးခဲ့ရင္ ဟင့္အင္းလို႕ ေျဖရမွာပဲ။  ၃ တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕အိမ္ေဘးကို အရိုးအထူးကု ဆရာ၀န္ မိသားစုေျပာင္းလာတယ္။  သား ၄ ေယာက္နဲ႕ သမီးေထြး တစ္ေယာက္ပါတယ္။  သား ၄ ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ တစ္တန္းၾကီး၊  တစ္ေယာက္က တစ္တန္းငယ္။  အၾကီးဆံုးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အသက္ကြာတယ္။ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္ေတြေပါ့။  သူတို႕ကေတာ့ တစ္ျခားေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္သေပါ့ေလ။  သို႕ေပမယ့္ လပါတ္စာေမးပြဲထြက္လိုက္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက အဆင့္ ၁ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။  ၅ ဘာသာဆိုရင္ ၄၄၉ မွတ္ေလာက္ရၾကသဗ်။  လပါတ္စာေမးပြဲေျဖျပီးတုိင္း အေမနဲ႕ ဟိုဘက္က ေကာင္ေလးေတြ အေမနဲ႕ေပါင္းျပီး ကြ်န္ေတာ့္ ရီပို႕ကဒ္ ယူယူျပီး စစ္ၾကည့္တယ္။  ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တစ္ကယ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ေတြ။  အခုေတာ့ ၃ ေယာက္က သူ႕အေဖလိုပဲ ေဆးေက်ာင္းတက္ျပီး ဆရာ၀န္ေတြျဖစ္ေနျပီ။  ဘယ္ေရာက္လို႕ ဘယ္ေပါက္ကုန္မွန္းေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ 

ကေလးေတြအားလံုး တန္းစီျပီးေတာ့ ရီပို႕ကဒ္ကို မိဘေတြက လက္မွတ္ထုိးၾကသေပါ့ေလ။  ဟိုဖက္က သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အျမဲတမ္း အဆင့္ ၁ ဆိုတာခ်ည္း။  အို… သူ႕ဟာသူ ရတာ ကိုယ္နဲ႕ ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႕၊  တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္ေနရင္ျပီးတာပဲ။  အေမကေတာ့ ဟဲ့သားၾကည့္စမ္း ဟိုဘက္အိမ္က သား သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ရီပို႕ကဒ္ကို ေတြ႕လား ၅ ဘာသာဆိုရင္ အနည္း ဆံုး ၃ ဘာသာေလာက္က ၁၀၀ ေလာက္ရေနတာ… နင္စာကိုၾကိဳးစားျပီး က်က္မွေပါ့ဟ့ဲ ဆိုျပီး ေျပာဖူးတယ္။  “ဟ… အေမ..ကလည္း စာေမးပြဲေျဖတာ ေမးသမွ် အကုန္မွန္ရေအာင္ ယုတၱိလည္း မရွိဘူး” ေျပာမိလုိ႕ အရိုက္ခံရတာ မွတ္မိေသးတယ္။

အဲ.. တစ္ခုေတာ့ မွတ္မိတယ္။  ေနာက္ဆံုး စတုတၳတန္းေရာက္ ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အဘြားက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးကိုသြားေျပာတယ္။  သူ႕ေျမးေလးကို ဒီေက်ာင္းက မထြက္ခင္ေလးေတာ့ ဆုေပးပြဲေလးမွာ သူကိုယ္တိုင္တက္ျပီး ယူခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီး။  အဲ့ဒီ ေလးတန္းလဲ ေအာင္စာရင္းထြက္ေရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း တတိယ ဆုရတာပဲ။  ဒါ ကြ်န္ေတာ့္အဘြားရဲ႕ ပေယာဂ မကင္းဘူးဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီဆုၾကီး မယူခ်င္ပါဘူး။  ဒါေပမယ့္ေနာက္ေတာ့ အေဖ့ဖက္က အဘြား၊ အေဒၚေတြေရာ၊ အေမ့ဘက္က အမ်ိဳးေတြပါ ဟဲ့… ဒီေကာင္ေလး တစ္ခါမွ ဆုမရဖူးဘူး၊  ထူးထူးဆန္းဆန္း ရတုန္းေလး ဆုေပးပြဲတက္မယ္ဆိုျပီး လာၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆုမယူဘူးဆိုျပီး အိမ္မွာ ဂ်စ္တုိက္လို႕မရတာနဲ႕  သူတို႕ဆြဲရာကို ဂ်စ္ကန္ဂ်စ္ကန္နဲ႕ ပါသြားေရာ။  မသြားခင္ သနပ္ခါးေတြ ဘာေတြ လူးေသးသဗ်။  ျပီးမွ ထမင္းေကြ်းေတာ့ ပါးစပ္မွာက အဆီက အကြင္းလိုက္ၾကီး။  အခုအထိ အိမ္မွာ ဆုေပးပြဲဓာတ္ပံုရွိေသးတယ္။  တတိယဆုရတဲ့ ဗလာစာအုပ္ တစ္ဒါဇင္ကို ကိုင္ထားျပီးေတာ့ ပါးစပ္မွာ အဆီအကြင္းလိုက္ၾကီးနဲ႕ ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံု။  အဲ့ဒီ စာအုပ္တစ္ဒါဇင္လဲ အိမ္က စာရင္းစာအုပ္ယူျပီးလုပ္တာနဲ႕၊  ကြ်န္ေတာ္ ပံုေတြ ေလွ်ာက္ဆြဲပစ္တာနဲ႕ ေႏြေတာင္မျပီးဘူး ကုန္တာပဲ။

ေက်ာင္းရဲ႕ ေခါင္းရင္ဖက္မွာက ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းေသးေသးေလးရွိတယ္။  ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ဒိုဘီကန္နဲ႕ ကပ္ရပ္ေပါ့။  ဘာသာေတြစုေပါင္းျပီး ျငိမ္းခ်မ္းစြာေနပါတယ္ ဘာရယ္ ေျပာရင္ အဲ့ဒီ ရပ္ကြက္ကိုေျပာရမွာပဲ။  အ.မ.က ၁၆ မွာ သီတင္းကြ်တ္ေလာက္ဆိုရင္ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း အသံမစဲ အဘိဓမၼာ ၇ က်မ္း ရြတ္ပြဲရွိတယ္။  အဲ့ဒါျပီးရင္ေတာ့ ရွမ္းကုန္သည္ပြဲေတြ ဘာေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲက ပုသိမ္မွာ စည္ေတာ့မွာ။  ဆိုေတာ့ ေစာေစာက ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းနဲ႕ အဘိဓမၼာ ၇က်မ္း ရြတ္ပြဲနဲ႕ အဲ့ဒီမွာ ေတြ႕တာပဲ။  အဲဒီ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းေလးကလည္း နာမည္က ခပ္ၾကီးၾကီးရယ္။  အဲ့ဒီေက်ာင္းနားမွာ ကားတိုက္တာတို႕၊ လူေသတာတို႕ ျဖစ္ဖူးရင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ နာမည္ၾကီးတာကေတာ့ ကာလီမယ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးတယ္ ဆိုတာခ်ည္း။  ညပိုင္းေတြ ဘာေတြဆို စက္ဘီးေတြဘာေတြ သတိထားျပီး နင္းတို႕ ဘာတို႕ဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းက မၾကားခ်င္မွအဆံုး။

ဘယ္တုန္းထဲက စတယ္ေတာ့မသိဘူး။  ႏွစ္စဥ္ အသံမစဲ အဘိဓမၼာ ၇က်မ္း ရြတ္ပြဲမစခင္ဆိုရင္ ဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္းေလးထဲမွာ ပြဲတစ္ခုအျမဲလုပ္တယ္။  အဲဒီ ဘုရားေက်ာင္းထဲက ကိုးကြယ္တဲ့ ရုပ္တုေတြကို တစ္ျခား ဟိႏၵဴေက်ာငး္ကို ေရႊ႕တဲ့ပြဲ။  ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုတာေတာ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္အရဆိုရင္ အဘိဓမၼာ အသံမစဲ ရြတ္ရင္ ဟိုဘက္က နားမခံႏိုင္လို႕ ၀င္၀င္ပူးျပီး ေျပာတယ္လို႕ ဆိုတာပဲ။  မည္သို႕ပင္ဆိုေစ အဲ့ဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ အေအးလဲ အလကား ေသာက္လို႕ရတယ္၊  မီးနင္းတာလဲ ၾကည့္လို႕ရတယ္၊  စာကေလးေခြေတြလည္း ေပးေသးတယ္၊  ေနာက္ျပီး မလိုင္တို႕ ဘာတို႕လဲ စားရေတာ့ သြားသြားၾကည့္တာပဲ။  ခုေတာ့ တခါတေလ ပုသိမ္ျပန္ရင္ ေက်ာင္းေလးဖက္ သြားသြားၾကည့္မိတယ္။  ေက်ာင္းကေလးလဲ အေတာ္ေလး ေဟာင္းေနပါျပီ။  ထရံေတြကလဲ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲရယ္.. မိုးတြင္းဆိုရင္ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းထဲကို ေရပါ၀င္လိုက္ေသး၊  မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေလးကေတာ့ နားထဲမွာ ခ်ဳိေနတာပဲ။