Walter Lewin ႏွင့္ သူ၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ရူပေဗဒ အေၾကာင္းအရာမ်ား

         ကြ်န္ေတာ္တုုိ႕ မူၾကိဳကေနျပီးေတာ့ တကၠသိုုလ္ေတြတက္ ေက်ာင္းေတြျပီး၊  စာေတြသင္ခဲ့ၾကတယ္။  ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘာသာရပ္ေတြကိုု ဘာလိုု႕ သင္ခဲ့မွန္း၊  ဘာေၾကာင့္ သင္ရမွန္း သိေတာင္ မသိခဲ့ဘူး? ၾကက္တူေရြးေတြလိုု ပံုုေသကားခ်ပ္လိုုက္ၾကီး စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ဟိုုဘက္စာအုုပ္ထဲကဟာကိုု အေျဖလႊာစာရြက္ေပၚ အတံုုးလိုုက္ အတစ္လိုုက္ေရးခ်။  ၏ သည္ မေရြး မွန္ေအာင္ ေခါင္းထဲမွာ အလြတ္က်က္ထားတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အကၡရာေတြကိုု စာရြက္ေပၚ ေရးခ်၊ အမွတ္ ၁၀၀ ရ၊ အခန္းထဲမွာ အဆင့္ ၁ ရ၊ ဂုုဏ္ထူးေတြထြက္။  ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕လက္ထဲမွာ ေအာင္လက္မွတ္တိုု႕၊ ဘြဲ႕လက္မွတ္တိုု႕ စတဲ့ စကၠဴ စာရြက္ေတြရ။  ျပီးရင္ အဲ့ဒီ စကၠဴစာရြက္ေတြ ကိုုင္ကိုုင္ျပီး ဓာတ္ပံုုအရိုုက္ခံ၊  ဧည့္ခန္းထဲမွာ ပံုုၾကီးခ်ဲ႕ျပီးေတာ့ အက်အန ခ်ိတ္။  အဲ့ဒီ စကၠဴစာရြက္ေတြကိုုင္ျပီးေတာ့ အလုုပ္လိုုက္ရွာ။ 

ထားေတာ့၊ ေက်ာင္းက ကြ်န္ေတာ့္တိုု႕လက္ထဲကိုု ေပးလိုုက္တဲ့ အဲ့ဒီ Certificate တိုု႕၊ Diploma တိုု႕၊ Degree တိုု႕ ဘာညာ စတာေတြအျပင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ ေခါင္းထဲမွာ သင္ခဲ့တဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႕ ပါတ္သတ္ျပီး ဘာက်န္ခဲ့သလဲ?  ဘာမွ မက်န္ခဲ့ဘူးဆိုုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ကိုု ေမြး သမိခင္၊ ေမြး သဖခင္တိုု႕က နဖူးကေခြ်း ေျခမက်ေအာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာ၊ “ငါ့သား… ပညာတတ္ေအာင္ၾကိဳးစား၊  အေဖတိုု႕ အေမတိုု႕ တတ္ႏုုိင္သေလာက္ ေထာက္ပံေပးမယ္၊ တစ္ေန႕ငါ့သား ပညာတတ္ၾကီး တတ္ေအာင္လုုပ္”လိုု႕ ဆိုုျပီး ေက်ာင္းလႊတ္လိုုက္တာဟာ အလဟသပါပဲ။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ဟာ အခ်ိန္ေတြအကုုန္ခံျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ စကၠဴစာရြက္ေတြကိုု အခ်ိန္၊ ေငြေတြနဲ႕ လဲျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကတာ။

ဘာသာရပ္တစ္ခု၊  ပညာရပ္တစ္ခုုရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ျပ႒ာန္းစာအုုပ္ေပၚက စာလံုုးေတြကိုု တစ္လံုုးမွ မလြဲေအာင္ မနားမေနက်က္ျပီး အဲ့ဒါေတြ အားလံုုးမွန္ေအာင္ စာရြက္ေပၚမွာ ျပန္ေရးခ်ဖိုု႕ မဟုုတ္ပါဘူး။  ဘာသာရပ္တစ္ခုုတုုိင္းမွာ သူ႕ရဲ႕ ဆက္စပ္ေတြးေခၚႏုုိင္ဖိုု႕၊  ထိုုးထြင္းၾကံဆႏုုိင္ဖိုု႕ ၊  သဘာ၀တရားၾကီးတဲ့ ျဖစ္ပ်က္တည္ရွိမႈ႕၊  သမုုိင္းတစ္ခုုရဲ႕  ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲခဲ့မႈ႕ ဒါေတြအားလံုုးကိုု ျခံဳငံုုသံုုးသပ္ျပီး၊  ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုုိင္တဲ့ အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္သစ္၊  အနာဂါတ္တစ္ခုုကိုု ဖန္တီးႏုုိင္မယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကိုု ေမြးထုုတ္ေပးႏုုိင္ဖိုု႕  စသည္ စသည္ အားျဖင့္ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ အဓိပၺါယ္ေတြ ပါ၀င္တယ္။  ဒါေတြအားလံုုးဟာ ပံုုႏွိပ္စာအုုပ္ စာလံုုးေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရွိေနတာ။  ဒါမ်ိဳးကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႕က ဦးေႏွာက္နဲ႕သာမက ႏွလံုုးသားနဲ႕ပါ ဒီစာလံုုးေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကိုု ထုုိးေဖာက္၀င္ေရာက္ျပီး ဒီဘာသာရပ္တစ္ခုုရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုု ရေအာင္ ယူရမွာ။ 

ဒီအတြက္ ဒါကိုု သင္ၾကားပိုု႕ခ်ေပးတဲ့ ဆရာေတြကလည္း ဒီသေဘာတရား၊ ဒီအႏွစ္သာရကိုု အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြကိုု နားလည္သေဘာေပါက္ဖိုု႕  ရွင္းျပျပီးမွ သင္ၾကားေပးသင့္တယ္။  ဒါမွ အနာဂါတ္ကေလးငယ္ေတြဟာ   “ငါေျပာတာနားေထာင္၊  ေဟာဒီလိုု လိုုက္ေရး၊  ေဟာဒါမွန္ရင္ တစ္မွတ္ရမယ္”  ဆိုုတဲ့ ဥခြံၾကီးထဲက ရုုန္းထြက္ႏုုိင္မွာပါ။  မဟုုတ္ရင္ သူတိုု႕ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြဟာ အျမဲတမ္း ေနာက္လိုုက္ အေတြးအေခၚေတြပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ။  ေနာက္လိုုက္ အေတြးအေခၚဆိုုတာ အျမဲတမ္း သူမ်ားေျပာတာေတြကိုု ေက်ာင္းမွာ အတံုုးလိုုက္ အတစ္လိုုက္ က်က္၊ျပန္ေရး သင္ခဲ့ရတဲ့ စနစ္အတုုိင္း ေ၀ဖန္ပိုုင္းျခားမႈ႕ မလုုပ္ေတာ့ပဲ ဟုုတ္ကဲ့  ဟုုတ္ကဲ့ဆိုု ျပီးေျပာတဲ့အတုုိင္း လိုုက္လုုပ္တာပဲ။  ဒီအတြက္ ကိုုယ္တုုိင္လည္း ယံုုၾကည္မႈ႕ဆိုုတာကိုု တည္ေဆာက္လိုု႕ မျဖစ္ႏုုိင္ေတာ့ဘူး။  ဘာျဖစ္လိုု႕လဲဆိုုေတာ့ မွန္တယ္၊ မွားတယ္ဆိုုတာကိုု ခြဲျခားပိုုင္းျဖတ္ႏုုိင္တဲ့ ပညာရပ္ကိုု သင္မလာခဲ့ရလိုု႕။  ဒီလိုုမ်ိဳး အနာဂါတ္ကေလးငယ္ေတြ မ်ားလာတဲ့ ႏုုိင္ငံဟာ ေနာက္လိုုက္ႏုုိင္ငံျဖစ္လာမွာပဲ။  ေနာက္လိုုက္ႏုုိင္ငံျဖစ္လာတာနဲ႕ အဲ့ဒီႏုုိင္ငံဟာ သူ႕ကိုု ဦးေဆာင္ေပးမယ့္ ႏုုိင္ငံတစ္ခုုခုုကိုု ခ်င္းကပ္ရေတာ့တာပဲ။  ဘာျဖစ္လိုု႕လဲဆိုုေတာ့ ေနာက္လိုုက္ႏိုုင္ငံကလူေတြဟာ သူ႕ကိုုယ္သူ ရပ္တည္ႏုုိင္စြမ္း မရွိ (သိုု႕မဟုုတ္) ရပ္တည္ဖိုု႕အတြက္ ယံုုၾကည္မႈ႕မရွိလိုု႕ (သိုု႕မဟုုတ္)ဘယ္လိုုရပ္တည္ရမွန္းမသိလိုု႕  (သိုု႕မဟုုတ္) ရပ္တည္ႏုုိင္ေသာ အသိပညာ မရွိလိုု႕။

အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒီေနာက္လိုုက္ႏုုိင္ငံဟာ သူ႕ကိုု ဦးေဖးမေပးမယ္လိုု႕ ယူဆတဲ့ ႏုုိင္ငံတစ္ခုုခုုကိုု ဦးညႊတ္ရတာပဲ။  ေဖးမမယ့္ ႏုုိင္ငံကလည္း သူ႕ႏုုိင္ငံအက်ိဳးပဲ သူၾကည့္ျပီး လုုပ္မွာပဲ။  အဲ့ဒီေတာ့ ကိုုယ့္ႏုုိင္ငံ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ သူမ်ားႏိုုင္ငံက ကိုုယ့္ထမင္းကိုုစားျပီး အလကားမတ္တင္း အခ်ိန္ကုုန္ခံျပီး လာမယ္ထင္လိုု႕လား?  လာလည္း ဒါဟာ ေကာင္းေသာ လာျခင္းမဟုုတ္ဘူး။  ဒီလိုုနဲ႕ တျခားႏုုိင္ငံေတြက ကိုုယ့္ႏုုိင္ငံလာျပီး ဘာလုုပ္မလဲဆိုုတာကိုု ေ၀ဖန္ပိုုင္းျခား၊ စဥ္းစားဆံုုးျဖတ္ႏုုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္း အဲ့ဒီေနာက္လိုုက္ႏုုိင္ငံေတြမွာ မရွိဘူးဆိုုရင္ က်န္တဲ့ ႏုုိင္ငံေတြ ျပဳသမွ် ႏုုရတာပဲ။  အဲ့ဒီလိုု ေနာက္လိုုက္ႏုုိင္ငံမ်ိဳးကိုု ဘယ္ႏုုိင္ငံမွလည္း ေလးစားမွာမဟုုတ္ဘူး။  အဲ့ဒီ ႏုုိင္ငံသားေတြကိုုလည္း ဘယ္ႏုုိင္ငံမွ ေလးစားမွာမဟုုတ္ဘူး။   သူေတာင္းစားသာသာ ေလာက္အဆင့္ရွိတဲ့ ေကာင္ေတြပါကြာဆိုုတဲ့ မ်က္လံုုးမ်ိဳးနဲ႕ အၾကည့္ခံေနရမွာပဲ။  ဒီလိုုမွ မဟုုတ္ရင္ ဒီ ဥခြံထဲက ရံုုးထြက္ဖိုု႕ ၾကိဳးစားရမွာပဲ။  ဆိုုလိုုတာက ပညာေရး ပန္းတုုိင္ဆိုုတဲ့ဟာၾကီး၊  ႏုုိင္ငံအနာဂါတ္ကိုု ေဖာ္ေဆာင္ေပးမယ့္ ပညာေရးဆိုုတဲ့ ေထာက္တုုိင္ၾကီးကထြက္ေပၚလာတဲ့ ႏုုိင္ငံရဲ႕မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဟာ creativity ေကာင္းေကာင္းလိုုတယ္၊  critical thinking၊  lateral thinking မ်ားမ်ားလိုုတယ္၊  ဒီေတာ့မွ အဲ့ဒီႏုုိင္ငံက အမွီအခိုုကင္းလာႏုုိင္မယ္ ဆိုုတာကိုု ေျပာပါတယ္။  ဒီအတြက္ အနာဂါတ္ ကေလးငယ္ေလးေတြကိုု ဘယ္လိုုပံုုစံ ေျမေတာင္ေျမွာက္မလဲဆိုုတဲ့ ေမးခြန္းက ထပ္ျပီးေတာ့ စဥ္းစားစရာတစ္ခုု။

ထားပါေတာ့ ေျပာေနရင္ျပီးမွာ မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။  ေရးရင္းနဲ႕ ေခ်ာ္ထြက္သြားျပီ။  ခုုေျပာခ်င္တာက Walter Lewin ဆိုုတဲ့ ရူပေဗဒ ပါေမာကၡ အေၾကာင္းေျပာခ်င္တာ။  ပါေမာကၡဆိုုေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ခ်ည္းပဲလားဆိုုေတာ့မဟုုတ္ဘူး။  စာလည္းသင္တယ္။  ေနာက္ျပီး Research ေတြလည္း လုုပ္လိုု႕  နာဆာက ဂုုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ေတြဘာေတြ ရတယ္လိုု႕ ဆိုုတာပဲ။  အဲ့ဒါက အဓိကမဟုုတ္ဘူး။  သူရဲ႕ စာသင္ပံုု သင္နည္းေလးေတြက အရမ္း ေလးစား အားက်စရာေကာင္းလိုု႕ ဒီပိုုစ့္ကိုု ေရးျဖစ္လိုုက္တာပါ။  ေအာက္မွာ Youtube Video ပိုုင္းပါ၀င္ပါတယ္…. တစ္ပိုုင္းခ်င္းစီမွာ ၾကည့္ရင္းနဲ႕  တစ္ကယ္ကိုု ဒီ ပါေမာကၡရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုု ေလးစားလာမိတယ္။  ဘာပဲျဖစ္္ျဖစ္ ငါးပိုုင္းလံုုး ဆံုုးေအာင္ ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။  ဒီ ဗီဒီယုုိေလးဟာ မန္ဆာခ်ဴးဆက္ နည္းပညာတကၠသိုုလ္ (MIT) မွာ သူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆံုုး ပိုု႕ခ်ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။  အပိုုင္း ၅ ပုုိင္းလံုုး ျပီးသြားရင္ သူ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ကိုု ဘယ္လိုုမ်ိဳး အသိပညာေပးသြားလဲဆိုုတာကိုု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုုက္ပါ။

အပိုုင္း (၁) - စာသင္ခ်ိန္က မိနစ္ ၄၀၊ ၾကိဳက္တဲ့ေမးခြန္း ျပန္ေမးဖိုု႕က မိနစ္ ၂၀ နဲ႕ စတဲ့ ပိုု႕ခ်မႈ႕ေလးပါ

အပုုိင္း (၂)

ဒီအပိုုင္းၾကည့္ျပီးေတာ့မွ Potential Energy အေၾကာင္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားတယ္...

အပိုုင္း (၃) - ေကာင္းကင္ၾကီး ဘာေၾကာင့္ျပာတယ္...

အပိုု္င္း (၄) - Walter Lewin ရဲ႕ MIT ေနာက္ဆံုုး မိနစ္ ၂၀

အပုုိင္း (၅) - အေမး၊အေျဖမွာ ကြ်န္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုုး အေျဖကေတာ့ စာမသင္ခင္မွာ သူဘယ္လိုုမ်ိဳး ျပင္ဆင္တယ္ဆိုုတာေလးရယ္၊  ေနာက္သူေျပာသြားတဲ့ "Physics is my life and art, histroy is my love" ဆိုုတဲ့ အေျဖေလးကိုု အၾကိဳက္ဆံုုးပဲ။