စံုစီနဖာမ်ားကို ေရးခ်င္ရာေလွ်ာက္ေရး၊ တင္ခ်င္ရာေလွ်ာက္တင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္၏ ၾကြက္သိုက္ေဂဟာသို႕ တကူးတက ၾကြေရာက္လာၾကေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါၾကီးမ်ား၊ ဧည့္သည္ေတာ္ၾကီးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အားနာစြာျဖင့္ပင္ ေက်းဇူးအထူး တင္ရွိပါသည္။

Sunday, October 13, 2013

ငါ လႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္..

သကၠရာဇ္ေတြ… အေထြးလိုက္ အေထြးလိုက္…
ျမင္ရက္စရာမရွိတဲ့……… အိုမင္းျခင္းေတြ…
သေဘၤာေတြ အပံုလိုက္ အပံုလိုက္….
ေလထဲမွာေမ်ာလြင့္သြားတဲ့ အိတ္စပီးရန္႕ဆိုေသာ အရာမ်ား…
ငါလႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္…

မသတီစရာေကာင္းတဲ့ လုပ္ျပံဳးျပံဳးထားတဲ့.. အျပံဳးမ်ား..
မခ်ိသြားျဖဲ..ေရြးခ်ယ္စရာမရွိခဲ့တဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မ်ား….
မွားမွန္းသိရက္နဲ႕… compromise လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ား…
ဘာတဲ့ Naval Architect ဆိုတာ Science or Art တဲ့…
တကယ္ေတာ့ Naval Architect ဆိုတာ၊ “Art of compromise…”
အို….. ငါလႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္….

အေကာင္းဆံုးဆုိတာ စာရြက္ထဲမွာပဲရွိတယ္ေလ…
လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ အတုိင္းအတာ၊  ေငြေၾကး၊ အခ်ိန္ ဒါေတြအားလံုးၾကားထဲမွာ…
ငါတို႕ေတြဟာ စစ္ေျမျပင္ ေရွ႕တန္း က ပြန္းရုပ္ကေလးေတြပဲ…
သိရက္နဲ႕ ထမင္းတစ္လုပ္က က်န္တာေတြထက္ ပိုအေရးၾကီးလား…
Commitment ဆိုတာ ဘာလဲ?  Ethic ဆိုတာဘာလဲ?  ခဏေလးေတာ့ ငါ… အားလံုးကို…
လႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္…..



၂ ႏွစ္စာထက္ ပိုမခံတဲ့ စီမံကိန္းမ်ား၊ ၀ိုးတ၀ါး… ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား
ဘ၀.. ဘ၀.. အားလံုးဟာ အိပ္မက္…
အိပ္မက္ကို အသက္သြင္းရန္ ၾကိဳးစားၾကသူမ်ား….
Urban အိပ္မက္ မက္ေနၾကသူမ်ား…
ေယာက်္ားတံခြန္ ေအာင္လံထူခ်င္ၾကသူမ်ား
ဖတ္လို႕ သိပ္ေကာင္းတဲ့ တက္က်မ္းမ်ား…  အို..
ငါလႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္..

ေလွခါးထစ္ကို မွန္မွန္တက္ေနၾကသူေတြ..
သူမ်ား ပုခံုးေပၚ နင္းတက္သြားၾကသူေတြ…
ငါ့ေဘးမွာ ေလွကားကို အလုအယက္ တက္ေနၾကသူေတြ…
ေဖာင္ေဒးရွင္းမခုိင္တဲ့ အေဆာက္အဦးၾကီးကို အက္ေၾကာင္းဖာေနၾကတဲ့လူေတြ…
ဟက္.. ဟက္.. ဟက္.. မတီစတီစရာေကာင္းလိုက္တာမွ..
ငါ လႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္…

အေမ့အိမ္ကိုလြမ္းေသာ ညမ်ား…
ငါးပိေရႏွင့္ တို႕စရာ မရွိေသာ အရပ္မွာ ..
မက္ခဲ့ရေသာ ငါးပိေရ အိပ္မက္မ်ား….
ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ၀ိုးတ၀ါး ဒီမိုအိပ္မက္မ်ား….
ထူးမျခားနား.. ဦးေႏွာက္မ်ားႏွင့္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၆၀..
ငါ လႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္…

ျပန္လာဖို႕ မေခၚပါနဲ႕ အေမ…
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေနရာမရွိပါဘူး..
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အံမ၀င္ပါဘူး…
ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ အခ်ိန္မေရာက္ေသးပါဘူး…
ကြ်န္ေတာ္ ဟိုမွာ… လူပိုတစ္ေယာက္အျဖစ္ မေနခ်င္ပါဘူး…
ကြ်န္ေတာ္……
လႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္….

ခဏေလးအတြင္းမွာ အားလံုး ေပါ့ပါးသြားတယ္..
ေလေျပ ေတြကေတာ့ လတ္ဆတ္ေနတာပဲ… ငါသာ သတိမထားမိတာ…
ျမက္ပင္ေလးေတြက ေလတိုက္ရာကို ယိမ္းလို႕…
ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္းတက္ေနၾကတယ္…..
ေနေရာင္ျခည္က ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အန္ထုတ္လို႕…
မနက္ျဖန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္.. ဒီခဏ
ငါလႊတ္ခ် ၾကည့္လိုက္တယ္…….


4 comments:

  1. ျပန္လာဖို႕ မေခၚပါနဲ႕ အေမ…
    ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေနရာမရွိပါဘူး..
    ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အံမ၀င္ပါဘူး…
    ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ အခ်ိန္မေရာက္ေသးပါဘူး…
    ကြ်န္ေတာ္ ဟိုမွာ… လူပိုတစ္ေယာက္အျဖစ္ မေနခ်င္ပါဘူး-------ခံစားခ်က္တူတူတြမုိ႔ ခံစားလုိ႔ ေကာင္းတဲပကဗ်ာအျဖစ္...ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ႔ရပါတယ္

    ReplyDelete
  2. ဟန္ၾကည္October 16, 2013 at 4:26 AM

    ေအးဗ်ာ....ကိုေအာင္ထြဋ္ရဲ႕ စကားလံုးေတြက ရင္ကို ဒိုင္းခနဲလာထိတယ္ဗ်ာ...ေလာေလာဆယ္မွာ အေရးပါေပမယ့္ အရာမေရာက္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္...ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရာမွား အခ်ိန္မွားၿပီး ေရာက္လာခဲ့သလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးေလ...စဥ္းစားမိရင္ မနက္ျဖန္ဟာ ေ၀သီမႈန္မႈိင္းေနတာပဲ ေတြ႕ရတယ္...ႏိုးတ၀က္အိပ္မက္က ဆက္အိပ္ရရင္ေကာင္းမလား ထထိုင္လိုက္ရင္ေကာင္းမလားနဲ႔ စဥ္းစားေနမိတာလဲ အခါခါပါပဲ...

    ReplyDelete
  3. သိပ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလး ဗ်ာ ။
    ေ၀၀ါးမွဳန္မိွဳင္းစြာ ေလးကန္ ထိုင္းမိွဳင္းစြာ
    က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္ခက္စြာ ။

    ReplyDelete
  4. ရင္လိႈင္းNovember 28, 2013 at 12:37 PM

    တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္လိုလက္ရ လြွတ္ခ်ၾကည့္သင့္တာေပါ့ေနာ္။ ေပါ့ပါးသြားမယ္ထင္တယ္ေနာ္။

    ReplyDelete