On the Road to Mandalay - Rudyard Kipling

                မႏၱေလးကို သြားတဲ့လမ္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ႏိုဗယ္ဆုရွင္ ကဗ်ာႏွင့္ ၀တၱဳတို စာေရးဆရာ Rudyard Kipling ေရးသားထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  ဒီကဗ်ာဟာ Kipling ရဲ႕ အထင္ရွားဆံုး ကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။  ထူးထူးျခားျခား မႏၱေလး ဆိုတဲ့နာမည္ေလးျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္၀င္းစားသြားလို႕ ဖတ္ၾကည့္မိတာပါ။  Kipling အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ (၁၈၉၀ မတ္ သို႕ ဧျပီလ) မွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  ပ်ိဳျမစ္တဲ့အရြယ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာာက္ အေၾကာင္းကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေလး ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျပီး ၅ ႏွစ္အၾကာ မွာေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။

          ဒီကဗ်ာကို ဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခံစားမႈ႕ ႏွစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ျပိဳင္ထဲခံစားလိုက္ရတယ္… တစ္ခုက ကစ္ပလင္ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းလွတဲ့ ေရးအသားနဲ႕ ႏူးညံတဲ့ ခံစားမႈ႕။  ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုလိုနီပံုစံနဲ႕ ေရးထားတဲ့ အေရးအသားကို ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မႏွစ္ျမိဳ႕မႈ႕ ခံစားရပါတယ္။  မႏွစ္ျမိဳ႕မႈ႕ခံစားခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာကို ဘာျဖစ္လို႕ ေရးတင္လဲဆိုေတာ့ ဖတ္တဲ့လူေတြ သိေစခ်င္လို႕ပါ။  ၂၀၁၇ စက္တင္ဘာေလာက္တုန္းက အဂၤလန္ ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး အတြင္းေရးမႈး ေဘာရစ္ ဂြ်န္ဆင္ျမန္မာျပည္လာသြားတုန္းက ေရႊတိဂံုေစတီေပၚမွာ ဒီကဗ်ာကို စရြတ္ေတာ့ သူ႕ေဘးက သံမႈး ဂြ်န္ဆင္က ၀င္ဟန္႕ခဲ့ပါတယ္။  အဂၤလန္က ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ေရႊတိဂံုေစတီေပၚမွာ ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးရြတ္တာ မသင့္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းေတြ ေဖာ္ျပၾကေပမယ့္… ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ သိပ္ျပီး သိလိုက္ပံုမရပါဘူး။ 

          ဘာသာရပ္တစ္ခု ျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ကို ေလ့လာရင္ ၾကိဳက္လို႕ရယ္၊ မၾကိဳက္လို႕ရယ္ဆိုတာထက္.. ကိုယ္နဲ႕ပါတ္သတ္ျပီး အက်ိဳးမယုတ္ေအာင္၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေလ့လာဖို႕လိုတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလးကို ေျပာခ်င္တာပါ။  ဒီကဗ်ာဟာ ၁၈ ရာစုကေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။  ကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ အယူအဆေလးေတြက လြဲေနတာကိုေတြ႕ရမွာပါ။  ဥပမာ ေမာ္လျမိဳင္ဆိုရင္ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ဖက္ (အက္ဒမန္ ပင္လယ္ဖက္)၊ အေနာက္အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူထားတာ။  ေတာင္တရုတ္ပင္လယ္နဲ႕ စပ္ဆက္မႈ႕မရွိပါဘူး။  ဒါေပမယ့္ ကစ္ပလင္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာေတာ့ တရုတ္ပင္လယ္ေအာ္လို႕ ေရးထားတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ 

         

စင္ကာပူႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္ အိပ္မက္မ်ား

            လူတုိင္းကေတာ့ ေကာင္းတာေတြခ်ည္းျဖစ္ခ်င္ၾကတာပဲေလ။  အိပ္မက္ မက္ရင္ေတာင္မွ သိန္း ၁ေသာင္းတန္ ထီေပါက္တယ္ကစျပီး မက္တာ။  ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ ရွိမွ တုိးတက္တာ။  ဦးတည္ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ လူေတြက ရွင္သန္ေနၾကတာ.. တရားသေဘာနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေလာဘလို႕ေျပာေပမယ္.. တရားလဲ မေပါက္ေသးေတာ့ ဒါနဲ႕ပဲသြားေနတာပဲ။ 

            ငယ္ငယ္ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းျပီး ရပ္ကြက္ထဲ ေလွ်ာက္ေျပးေနတုန္းက အခ်ိန္တန္ရင္ ထမင္းႏွစ္နပ္ကို အေမကေတာ့ေကြ်းေနတာပဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက အိပ္မက္ဆိုရင္ အရုပ္လိုခ်င္တာပဲရွိတာ။  အသက္က တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာ၊ ရည္းစားသနာလဲ ရလာေရာ မုန္႕ဖိုးကလိုလာ၊ ဖီလိမ္းျပင္ဆင္.. အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ဆိုရင္ေတာ့ မုန္႕ဖိုးမ်ားမ်ားရပါေစေပါ့။  ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းျပီးခါနီးေတာ့ အိမ္က မ်က္ေစ့စပါးေမႊးစူးေလာက္ျပီ.. ပိုက္ဆံက အရင္လိုမုန္႕ဖိုးေပးပါဆိုျပီ လက္ျဖန္႕ေတာင္းရမဲ့ အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အိပ္မက္က လစာ ေကာင္းေကာင္း ရတဲ့ အလုပ္ ရခ်င္ပါတယ္ျဖစ္လာေရာ။  ေဟာ… အလုပ္လဲရ မိန္းမလဲယူျပီးေရာ တို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္လိုပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုအငဲ သီခ်င္းကို အၾကိဳက္ၾကီးၾကိဳက္ေရာ… အဆင္ေျပတဲ့လူေတြမ်ားၾကေတာ့လဲ အိမ္၊ ရင္ေသြးရတာေလးေတြရ၊ ျပီးရင္ ဟိုနားဒီနားသြားဖို႕ ကား ေလးတစ္စီး။  အိမ္အကူကလဲ လို… ခရီးေ၀းသြားဖို႕က ကားတစ္စီး၊ အိမ္က တီဗီကေသးလုိ႕ ခန္းလံုးျပည့္ Curve LED TV ၾကီးကိုမွ home theater system တပ္ျပီး ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ေနခ်င္တဲ့လူနဲ႕၊ ေႏြရာသီစံအိမ္၊ မိုးရာသီ စံအိမ္၊ ေဆာင္းရာသီ စံအိမ္၊ ႏုိင္ငံျခားက ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ျပီးစိတ္တုိင္းက်ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္… စသည္ စသည္ျဖင့္ အိပ္မက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးခန္းတိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးရယ္… 

            ကြ်န္ေတာ့္လည္း ဒီတုိင္းပဲ အိပ္မက္ကေတာ့ အၾကီးၾကီးမက္တာေပါ့။  ျဖစ္ခ်င္တာမွ ဘီလ္ဂိတ္က စိတ္ေကာင္းေလး၀င္ျပီး ကိုယ့္ကိုမ်ား သူ႕အေမြေတြ ေရာ့အင့္ဆိုျပီး ေပးမလားေတာင္ စိတ္ကူးလို႕ရတာပဲေလ။  ေဟာ မာတာမိခင္ရဲ႕ ေထာက္ပံမႈ႕ေလးနဲ႕၊ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေလးနဲ႕ ထမင္းစားလက္မွတ္ ဘြဲ႕ကေလးရ၊  ေလယာဥ္လက္မွတ္ေလး တစ္ေစာင္နဲ႕ ေယာင္ခ်ာခ်ာ စင္က်ားေပါေရာက္လာ။  တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့လူေတြဆီမွာ အလုပ္ကေလးရ။  လစာေလးရလုိက္ အိမ္ပို႕လိုက္၊ အလုပ္ကေလးေျပာင္းလိုက္ ဖင္လွည့္ ေခါင္းလွည့္နဲ႕ ဒီမွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ ဒီကလူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကေလးေတြကိုလဲ တျဖည္းျဖည္းျမင္လာေတာေပါ့ေလ။  အိပ္မက္ ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ စလံုးက ႏုိင္ငံသားေတြေရာ၊ PR ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကလည္း အေတာ္မလြယ္ပါလားဆိုတာ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာတယ္။