၁၉၈၂ခုႏွစ္၊
ႏုိ၀င္ဘာလ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း အမွတ္ ၁၈ ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး မွာ ဆရာ ဦး၀င္းျငိမ္းက ဆရာ ေမာင္၀ဏၰကို
အင္တာဗ်ဴးထားတဲ့ အခန္းေလးပါ။ ဆရာ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕
အႏုပညာအေပၚ တန္ဖိုးထား ခံုမင္ျမတ္ႏိုးမႈ႕ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႕ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကို တင္ျဖစ္သြားတာပါ။
“ပထမအခ်က္အေနနဲ႕ ဆရာ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အရြယ္ကစျပီး
စာေပကို စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္ဆိုတာက စ,လိုက္ရေအာင္”
“ကြ်န္ေတာ့္အေဖက ပေဒသာမဂၢဇင္းတို႕၊ စာသဘင္စာအုပ္တုိက္တို႕
လုပ္ထားေတာ့ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ငယ္ငယ္ကထည္းက စာေရးဆရာ အ၀င္အထြက္ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ဦးေအာင္လင္း၊ ဦးေလးေသာ္တာေဆြ၊ ဦးတင့္တယ္၊ ဦးေလးဘုန္းျမင့္၊
ဦးေလး ကိုတင္ေအာင္(ဗန္းေမာ္)တို႕ေပါ့။ ဒီေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တို႕ စာအုပ္ပံုၾကားမွာ ၾကီးရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ဆက္စပ္မႈ႕ ရွိေနတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ စာသဘင္က ထုတ္တဲ့ ဦးေလးကိုတင္ေအာင္ ၀တၱဳေတြ၊
ဦးဘုန္းျမင့္ ၀တၱဳေတြ ဖတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း
တျခား၀တၱဳေတြပါ ဖတ္လာတယ္။
အဲဒီတုန္းက ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ တေစၦ၀တၱဳေတြ
ေခတ္စားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီ၀တၱဳေတြကို
စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အဲဒီလို တေစၦ၀တၱဳေတြ သိပ္ေခတ္စားေနေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တို႕က နားရည္၀ေနျပီ ဆိုရမလားဘဲ။ စာေပေလာကထဲမွာရွိတဲ့
အဲဒီအခ်ိန္က အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဦးတင့္တယ္တို႕၊ ဦးေသာ္တာေဆြတို႕၊ ကြ်န္ေတာ့္အေဖတို႕၊
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႕၊ သူတို႕ခ်င္း ေျပေနတဲ့ စကားေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ကထည္းက ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာေပ စိတ္၀င္စားေစတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္
ရွိေနတယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ စာေပကို စိတ္၀င္စားေစတဲ့
အေၾကာင္းပါပဲ။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ၀တၱဳေတြ
ဖတ္ျပီး ကိုယ္တုိင္ ေရးခ်င္စိတ္ ရွိလာတယ္။
ဒါက ရွင္းရွင္းကေလးပါ။ ၀တၱဳဖတ္တဲ့ သူတုိင္းဟာ
အခြင့္အေရးရရင္ ေရးျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာကေတာ့
အေဖ စာအုပ္တုိက္ လုပ္ေနတုန္းက စာေရးဖို႕ အခြင့္အလမ္းမရခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ေသးတာကိုး။ ရုပ္ရွင္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕လည္း အဲဒီလိုပဲ။ အေဖ့လုပ္ငန္းေတြ ၾကည့္ျပီး နားရည္၊ မ်က္စိရည္၀သြားတာပဲ
ရွိတယ္။ လုပ္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းမရခဲ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ စာစေရးျဖစ္တာကေတာ့ ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္က
‘အေတြးအေခၚ မဂၢဇင္း’ မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တက္ေနတဲ့
ဒႆနိကေဗ႒ာနက ထုတ္တာပါ။ ၁၉၆၈-၆၉ ေလာက္ကထုတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စေရးျဖစ္သြားတယ္။ နာမည္က ‘ကားလမ္းေဘးက ဆုိင္းဘုတ္ကေလး’ပါ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းခံရတဲ့
စာပါပဲ။
အဲဒီေနာက္ေတာ့္ ကြ်န္ေတာ္ ‘ရႈ႕ေဒါင့္’၊
‘တို႕’၊ ‘ျပည္သူ႕ၾကယ္’၊ ‘မိုးေ၀’၊ ‘ရႈ႕မ၀’ စတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးတယ္။ ရႈမ၀မွာ အေရးမ်ားပါတယ္။ ၀တၱဳအေနနဲ႕ ပထမဆံုး ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ၀တၱဳကေတာ့ ရႈမ၀မွာပါတဲ့
“ေလထဲက အိမ္မက္ကေလး” ၁၉၇၄-၇၅ ေလာက္ကျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ရုိက္ရင္းတန္းလန္းက
ေရးတာပါပဲ။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္း ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႕
ေရးလိုက္တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာရေကာင္းေစ၊
စာေရးတဲ့ အလုပ္နဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ရေကာင္းေစရယ္လို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာရင္ ခ်ေရးလိုက္ျပီး
မဂၢဇင္းတုိက္ ပို႕လိုက္တာပါပဲ”
“ဒီလိုဆို ဆရာ စာေရးတာနဲ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္တာဆိုရင္
ရုပ္ရွင္ရိုက္တာက အရင္ေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္ညႊန္း ေရးတာေတာ့
ရွိခဲ့တယ္ဗ်၊ ‘သိုင္းသမား’ ဇာတ္ညႊန္း ေရးခဲ့ေသးတယ္။ အဲ့ဒါျပီးမွ ကားရိုက္တာပါ”
“ဆရာက ၀တၱဳတိုေတြလည္း ေရးတယ္၊ ၀တၱဳရွည္….
လံုးခ်င္းေတြလည္း ေရးတယ္ဆိုေတာ့ စာေရးဖို႕ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြအတြက္ ၀တၱဳတိုနဲ႕
၀တၱဳရွည္ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ ဘယ္လိုရွိတယ္၊ ဇာတ္အိမ္ ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ယူတယ္၊ ဇာတ္ေကာင္ စရိုက္ေတြကို
ဘယ္လို ပံုေဖာ္တယ္ဆိုတာေလးေတြ ရွင္းျပေပးေစခ်င္ပါတယ္”
“၀တၱဳတိုကို ကြ်န္ေတာ္ေရးတာ ၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္
ျဖစ္ေစေတာ့ရယ္လို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လမ္းသြားရင္း ေတြ႕တာေလး၊
သူ႕အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကို စိတ္၀င္စားသြားတဲ့ အခါမွာ အဲ့ဒီအခ်က္ေပၚ မူတည္ျပီး ေတြးစရာကေလးေတြ
ေတြးလုိက္မိတယ္။ အဲဒီအေတြးေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္က
ဇာတ္အိမ္ ဇာတ္ကြက္ အ၀င္ မစဥ္းစားဘူး။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕ရ ၾကံဳရ ျမင္ရ
ၾကားရတဲ့အတုိင္း ေရးပစ္လိုက္တာပဲ။ ဒါ စာေရတဲ့
အတတ္ပညာအရ ေခၚမွာေပါ့ေလ။ ဒါလည္း ကြ်န္ေတာ္
တမင္တကာ ေလ့လာထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ
ေရးရင္းနဲ႕ တတ္လာရတဲ့ အတတ္ပညာတစ္ရပ္ပါ။
ေရးရင္းနဲ႕ ဘာေတြကလာသလဲဆိုေတာ့…. ၀တၱဳတိုမွာ
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေရးရင္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးတဲ့ အေတြးတစ္ခု တင္ျပလိုက္တာပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးထားတဲ့ အေတြးက ေကာင္းပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေတြးၾကပါလို႕ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ ေျပာဖို႕လည္း မလိုဘူးထင္တယ္။ ၀တၱဳတိုကို ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ေရးတယ္။
မဂၢဇင္း ၀တၱဳရွည္က်ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ…. ေတြ႕ရ
ျမင္ရ ၾကံဳရ ၾကားရတာေတြကို၊ ဖတ္လို႕ေကာင္းမယ္ ထင္တာေတြကို ေရးလိုက္တာပဲ။ ဒီထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးကို ထည့္ျပီး ေရးလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဂၢဇင္း၀တၱဳရွည္နဲ႕ ၀တၱဳတို သိပ္ျပီး
မျခားနားပါဘူး။
လံုးခ်င္း၀တၱဳကေတာ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို
ပထမ စဥ္းစားတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ေရးရင္းနဲ႕
ကြ်န္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းက ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ ပထမ ပံုစံခ်ထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းအတုိင္း မျဖစ္ေတာ့တာ
မ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေရးရင္နဲ႕ကို တျဖည္းျဖည္း
ေျပာင္းသြားတယ္။ ၀တၱဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့
အသက္ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသိရ ခက္ခဲတဲ့၊
အင္မတန္နက္နဲတဲ့ ပါးပါးလႊာလႊာ ၀ိညာဥ္တစ္ခုေတာ့ ၀င္လာတာပဲ။
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ (တျခားလူေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး)
ကြ်န္ေတာ္ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက တကယ့္လူတစ္ေယာက္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ညီတစ္ေယာက္၊ ညီမတစ္ေယာက္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဦးေလးတစ္ေယာက္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕
သားသမီးတစ္ေယာက္လို ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ တစ္ရင္းတႏွီးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္လာေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ဇာတ္ေကာင္ကို
ဖန္တီးတဲ့ ေနရာမွာ အျပင္က လူေတြ စရိုက္ကို ေပါင္းထားတဲ့ ပံုစံ ဖန္တီးထားတယ္။ အျပင္က လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ ဥပမာ ကို၀င္းျငိမ္းကို ေတြ႕ျပီးတဲ့ေနာက္ ကို၀င္းျငိမ္း
စရိုက္မ်ိဳး ဖန္တီးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကို၀င္းျငိမ္းလို စရိုက္မ်ိဳးရွိတဲ့ လူ သံုး ေလး ငါးေယာက္ကို
ေပါင္းစပ္ ဖန္းတီးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္
ဇာတ္ေကာင္က ကို၀င္းျငိမ္းနဲ႕လည္း မတူဘူး။ ကို၀င္းျငိမ္းနဲ႕
ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အျခားလူေတြနဲ႕လည္း မတူပါဘူး။
သူက တျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒီဇာတ္ေကာင္က အျပင္မွာ တကယ္ရွိလားဆိုရင္ မရွိပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ
သိပ္ခ်မ္းသာသြားျပီးေတာ့ ပထမ ဇာတ္လမ္းဆင္ထားတုန္းကေတာ့ ဒီလူက အငယ္ေတြ ဘာေတြယူ။ အၾကီးနဲ႕ အငယ္နဲ႕ ရန္ျဖစ္ ဘာညာ ဇာတ္လမ္းဆင္ထားတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ကယ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ က်ေတာ့ အဲဒီဇာတ္ေကာင္က
ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့ အလုပ္ကို တကယ္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တာ။ ကြ်န္ေတာ္ ပထမ စဥ္းစားထားတုန္းက သူ႕ကို ခ်မ္းသာေစမယ္လို႕
စဥ္းစားထားေပမယ့္ တကယ္ေရးတဲ့ အခါမွာ သူက ခ်မ္းသာခ်င္မွ ခ်မ္းသာမယ့္သူ ျဖစ္လာတယ္။
စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေရးေတာ့မယ္ဆုိရင္
ပိုက္ဆံကိုပဲ အာသာ ငမ္းငမ္းရွာေနတဲ့ စီးပြားေရးသမားပံုစံ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ၾကည့္တယ္။ သူတို႕ ေနပံုထုိင္ပံု စရိုက္ေတြကို ဖမး္ျပီး ေရးတယ္။ ဒီလို ဇာတ္ေကာင္မ်ိဳးက်ေတာ့ အက်င့္စာရိတၱကအစ ကြ်န္ေတာ္
ထိန္းလို႕မရေအာင္ ေဖာက္ျပန္ခ်င္ ေဖာက္ျပန္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က မင္း ဒီဟာေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးလို႕ ေျပာေနတုန္းမွာပဲ သူက လုပ္ခ်င္ လုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ လုပ္ပစ္လုိက္တယ္ဆိုတာက ကြ်န္ေတာ့္လက္က ေရးမိျပီးသား
ျဖစ္သြားတာကို ေျပာတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕
စာေရးသူအေနနဲ႕ ေစာင့္ထိန္းသင့္တဲ့ သီလဆိုတာ ရွိတယ္။ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္က လူမႈေရးအားျဖင့္ေရာ၊ အက်င့္စာရိတၱအားျဖင့္ေရာ
ေဖာက္ျပန္သြားျပီဆိုေတာ့ ဒါကို ကြ်န္ေတာ့္တို႕က ၀တၱဳထဲမွာ ေဖာ္ျပဖို႕ သင့္၊ မသင့္ စဥ္းစားရတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း မရဘူးကြာ ဆိုျပီး အတင္းကို ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကို
ျပန္ထိန္းရတာ ရွိတယ္။
ဒါေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဖန္ဆင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္၊
ဇာတ္အိမ္တည္ေထာင္ပံု၊ လံုးခ်င္း၀တၱဳနဲ႕ ၀တၱဳရွည္၊ ၀တၱဳတိုတို႕ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ေတြပါပဲ။
လံုးခ်င္း၀တၱဳကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ နည္းနည္းအခက္အခဲရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၱဳမွာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ ဖတ္ရင္းနဲ႕
ေရွ႕ဘာဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အဲ့ဒါမ်ိဳးက စာေရးတဲ့အတတ္ပညာနဲ႕ နည္းနည္းကဲျပီးေတာ့
ေရးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုးခ်င္း၀တၱဳ ေရးရတာဟာ
၀တၱဳတို ေရးရတာေလာက္ မလြတ္လပ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့…
၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္ဆိုတာက ေရးရင္ ကြ်န္ေတာ့္တာ၀န္က ဘယ္ေနရာမွာ ဆံုးသြားသလဲဆိုေတာ့ ေရးျပီးသာကို
ျပန္ဖတ္၊ ေက်နပ္ျပီဆိုတာနဲ႕ တျပိဳင္နက္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ့္တာ၀န္ျပီးသြားျပီ။ အဲဒါကို မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာစားပြဲ သြားပို႕၊ အယ္ဒီတာက
မၾကိဳက္ဘူးကြာ၊ ပယ္တယ္ဆိုရင္လည္း ပယ္ေပါ့။
ဒီတုိက္က မၾကိဳက္လို႕ ပယ္ရင္ ေနာက္တစ္တုိက္ သြားပို႕မွာပဲ။ ေနာက္တစ္တုိက္က မၾကိဳက္ရင္လည္း ေနာက္တစ္တိုက္ေပါ့။ ဒီလို မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္ပို႕လို႕ အားလံုးက
မၾကိဳက္ဘူးဆိုလည္း ျပီးတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ တာ၀န္က
ေရးဖို႕ပဲ ရွိတယ္။ ၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္ ေရးျပီးလို႕
လက္မွတ္ထိုးျပီးရင္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္တယ္ဗ်။
မဂၢဇင္းထဲမွာ ပါတာတို႕၊ မပါတို႕ သိပ္ျပီး စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။
လံုးခ်င္းက်ေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းတြက္လာရတယ္။ ပရိတ္သတ္ လက္ခံႏုိင္ဖို႕ တြက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီမွာ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေဖာ္ျပသင့္တာ၊
မေဖာ္ျပသင့္တာေတြကို (တည္းျဖတ္) ေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာတည္းျဖတ္ရတယ္။ အဲဒါ ပင္ပန္းတယ္။ ခုနက ေျပာတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥတို႕၊
အယူအဆကေလးေတြနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥတို႕၊ ကိုယ့္ဘာသာပဲ တည္းျဖတ္ရတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၱဳပဲဆိုျပီး ေလွ်ာက္ေရးခ်င္တုိင္း
ေရးေနလို႕ မရဘူး။ ပရိသတ္က လက္ခံပါ့မလား။ လက္မခံဘူးလား။
၀တၱဳထဲမွာ ပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြက ပ်က္ေနရင္ အတုယူမွားစရာေတြ ျဖစ္ေနမလား
စသည္ျဖင့္ စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားၾကီး ၀င္လာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လံုးခ်င္းေရးရတာ ပင္ပန္းတယ္။
ဒါေပမယ့္လို႕ ခက္တာက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရဆိုရင္ ၀တၱဳတိုက ပိုခက္တယ္။ ၀တၱဳတိုက်ေတာ့ စကားလံုး ေရြးတာကအစ စကားလံုး က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္
သိပ္သိပ္သည္းသည္း ျဖစ္ဖို႕လိုတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို
စာမ်က္ႏွာ ေလး ငါး ေျခာက္ မ်က္ႏွာအတြင္းမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထိေရာက္ေအာင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ဖို႕လိုတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဇာတ္ကြက္တစ္ကြက္တည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
ေလး ငါး ေျခာက္ႏွစ္ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာတဲ့ဇာတ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
၀တၱဳတိုမွာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကား၊ ကြ်န္ေတာ္
ေတြးထားတဲ့ အေတြးအေခၚကို စာလံုး သိပ္သိပ္သည္းသည္း၊ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႕ ေရးႏုိင္ဖို႕ပဲ
အေရးၾကီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဒါကေတာ့ မေကာင္းဘူး။
ဟိုဟာကေတာ့ ေကာင္းတယ္ဗ်လို႕ ေျပာေနဖို႕ မလိုဘူး။
တင္ျပေနဖို႕ မလိုဘူး။ ဒီဟာ ေကာင္းတယ္ဆိုျပီးေတာ့
စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကို ဇြတ္အတင္း တင္ျပေနလို႕ မျဖစ္ဘူး။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ထက္ ပိုျပီးစာဖတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ စာေရးဖို႕အတြက္ စာဖတ္ရတာ ရွိတယ္။ စာေရးဖို႕အတြက္ လူေတြနဲ႕ လိုက္ေတြ႕ရတာရွိတယ္။ စာေရးဖို႕အတြက္ ေလွ်ာက္သြားေနရတာရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္ဆိုတာ သိပ္မရွိဘူး။ အခ်ိန္မရွိေတာ့ စာဖတ္အားခ်င္းယွဥ္ရင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္က
ကြ်န္ေတာ္တို႕ထက္ အမ်ားၾကီး မ်ားပါတယ္။ အသိဥာဏ္အားျဖင့္လည္း
ကြ်န္ေတာ္တို႕ထက္ ပိုျပီး ရွိႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္
၀တၱဳတိုေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕က အေတြးအေခၚတစ္ခုကို တင္ျပျပီး မွန္တယ္၊ မွားတယ္ ဆိုတာ
ဆံုးျဖတ္မေပးေတာ့ဘူး။ ၀တၱဳတိုနဲ႕ ၀တၱဳရွည္
ျခားနားခ်က္ကေတာ့ ဒါပါပဲ”
“ဆရာ့၀တၱဳတိုကေလးေတြမွာ ခု ေျပာခဲ့သလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္
မပါဘဲ သေဘာထား တင္ျပရံုသက္သက္ ေရးခဲ့တာေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ ဆရာ့သေဘာထားကို
ကြ်န္ေတာ္ ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။ ရႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ
ဆရာေရးခဲ့တဲ့ “တံခါးကေလး” ဆိုတဲ့ ၀တၱဳတိုမွာ ဒီေန႕ ေခတ္ပညာတတ္ အိမ္ေထာင္စုေတြမွာ က်င့္သံုးေန
ၾကတဲ့ Family Planning (မိသားစု စီမံခ်က္)နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး တင္ျပထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီ မိသားစုမွာ ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပဲ ယူမယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႕
တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ျခားမယ္ စသျဖင့္ ကိုယ့္စီမံခ်က္နဲ႕ကိုယ္ ပိုင္းျခားကန္းသတ္ၾကတယ္။ အဲဒါကို အိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ့အေနနဲ႕
ဘယ္လို သေဘာရပါသလဲ”
“ဒါက ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူေနမႈစနစ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္ပါတယ္။ အဲဒီ မိသားစု စီမံခ်က္ကို က်င့္သံုးတဲ့သူေတြ အမ်ားစုက
လူခ်မ္းသာေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ တကၠသုိလ္ဘြဲရ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ မ်ားပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုျပဳစုမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ျပဳစုမယ္၊
ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ပဲ ျပဳစုႏုိင္ဖို႕ အရည္အခ်င္းရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွာႏုိင္ ေဖြႏုိင္မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕
ကေလး သံုးေယာက္ပဲ ယူၾကစို႕ဆိုျပီး ကေလး သံုးေယာက္ပဲ ယူတယ္။ အဲဒီကေလး သံုးေယာက္ကုိပဲ အတတ္ႏုိင္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္
ျပဳစုၾကတယ္။ ဒါက ခုနက မိသားစု စီမံခ်က္ထားတဲ့
သူေတြဘက္က ေတြးတာ…။
တကယ္လို႕ အဲဒီကိစၥ မစဥ္းစားဘဲနဲ႕၊ တခ်ိဳ႕
အိမ္ေထာင္ေတြဆိုရင္ ဒီလိုပဲ ေမြးလာတာပဲ။ ဒီလုိပဲ
ၾကီးလာတာပဲ။ သူတို႕မိဘမ်ားအေနနဲ႕က ခ်မ္းသာသလားဆိုေတာ့
မခ်မ္းသာပါဘူး။ ရွိတဲ့အခါ ရွိတယ္။ မရွိတဲ့အခါ မရွိဘူး။ ဒီလိုပဲ မိဘေတြရဲ႕ ၀တၱရားကို ေက်ပြန္စြာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို
ေမြးလာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ အယူအဆပါ”
“ဆရာက ၀တၱဳလည္း ေရးတယ္၊ ရုပ္ရွင္လည္း ရိုက္တယ္။ အႏုပညာေလာက ႏွစ္ခုမွာ က်င္လည္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္တာက ၀တၱဳေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ခ်င္စိတ္
ေပၚလာတာ ရွိသလား။ ရုပ္ရွင္ရုိက္ရင္ေကာ ၀တၱဳေရးခ်င္စိတ္
ေပၚလာဖူးသလား။ ေရးေကာ ေရးခဲ့ဖူးသလား ဆိုတာပါပဲ…”
“ရုပ္ရွင္ရိုက္တာနဲ႕ ၀တၱဳေရးတာနဲ႕က ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္တဲ့အခါ ဇာတ္ညႊန္းေရးရပါတယ္။ ဇာတ္ညႊန္းေရးတာလည္း စာေရးတာပဲေပါ့။ ရုပ္ရွင္မွာက ရုပ္ရွင္ အတတ္ပညာရွိတယ္။ စာေရးတဲ့ ေနရာမွာ စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာရွိတယ္။ တစ္ခုနဲ႕ တစ္ခု မတူဘူးဆိုေပမယ့္ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့
အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုကို ထုတ္တဲ့ အေျခခံပါပဲ။
ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္းနဲ႕ ရိုက္ကြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ေတြ႕လိုက္ရရင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို
စာေရးလုိက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေပၚပါတယ္။ ၀တၱဳေရးရင္းနဲ႕လည္း ဒီဇာတ္ကြက္ကေလးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရုိက္လိုက္ရရင္
ေကာင္းမွာပဲလို႕ စိတ္ကူးေပၚပါတယ္”
“ဆရာ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ၀တၱဳတိုေတြမွာ ေမာင္စိန္ေသာင္းနဲ႕
မႏွင္းရည္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ ပင္တုိင္ထား ေရးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႕ ဇာတ္လမ္းတခ်ိဳ႕က တစ္ပုဒ္နဲ႕ တစ္ပုဒ္
ဆက္ေနတာလည္း ရွိတယ္။ ဥပမာ - ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့
‘တံခါး ကေလး’ နဲ႕ ‘ႏွလံုးေရာဂါ’ ဆိုရင္ ႏွစ္ပုဒ္ ဆက္စပ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ ဆရာ့
ကိုယ္ေတြ႕ေတြကို ေရးထားတာလား”
“ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္းမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕၊ စိတ္ကူးနဲ႕ ေပါင္းစပ္ထားတာေပါ့။ ကိုယ္ေတြ႕ ဆိုေပမယ့္ အျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို
ေမာင္စိန္ေသာင္း ဆိုျပီး ေရးတာလည္း ရွိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ကြ်န္ေတာ့္ အျဖစ္အပ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေျပာျပတာကို
ေရးထားတာပါ။ သူတို႕ ေျပာျပတဲ့ဟာေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္က
ကိုယ္စား ၀င္ခံစားၾကည့္ျပီး ေမာင္စိန္ေသာင္း ဇာတ္ေကာင္နဲ႕ ေရးထားတာပါ…”
“ဆရာ ရုပ္ရွင္ရိုက္တဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ့္၀တၱဳကို
ျပန္ရိုက္တာ ရွိသလို သူမ်ား ၀တၱဳေတြ ရိုက္ရတာလည္း ရွိတယ္။ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းတဲ့ ေနရာမွာ
တခ်ိဳ႕ ၀တၱဳေတြ ပ်က္စီးသြားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဘယ္လို အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ပါလဲ”
“တခ်ိဳ႕၀တၱဳေတြက တမင္ ရုပ္ရွင္ရုိက္ေကာင္းေအာင္
တမင္တကာ ဖန္တီးျပီး ေရးထားတာေတြ ရွိပါတယ္။
ဒါမ်ိဳးေတြကေတာ့ ၀တၱဳဖတ္ရင္းနဲ႕ကို သိသာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕၀တၱဳက်ေတာ့ ဒီ၀တၱဳကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ရေကာင္းေစလို႕
ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕လဲ ရည္ရြယ္ျပီး
မေရးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ၀တၱဳကို ၀တၱဳပံုစံပဲ
ေရးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဒီ၀တၱဳဟာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕ေကာငး္တယ္လို႕
ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ ထင္ျမင္လာရင္ ရိုက္လိုက္တာပဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ ‘ပန္းေတြနဲ႕ေ၀’ ေတာ့ ျခြင္းခ်က္ထားရမယ္ ထင္တယ္။ ပန္းေတြနဲ႕ေ၀က ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း အရင္ေရးခဲ့ျပီးမွ
ဒီဇာတ္ကို ၀တၱဳျပန္လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း
ကြ်န္ေတာ္က လံုးခ်င္း ၀တၱဳ စဥ္ဆက္မျပတ္ေရးေတာ့မယ္လို႕ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါဘူး။ ေစာေစာက ကို၀င္းျငိမ္းေမးခဲ့သလိုပဲ၊ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္း
စာေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႕ ေရးခဲ့တာပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ ၀တၱဳေတြထဲက ဒါေလးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္
ေကာင္းမယ္လို႕ ထင္ထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕ ရည္ရြယ္ေရးခဲ့တာေတြ မဟုတ္ေတာ့ ရိုက္ဖို႕ ခက္ပါတယ္။ ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ ၀တၱဳေတြနဲ႕ ပတ္သတ္တာေတြေပါ့။
ဒီလိုပဲ တျခားဆရာေတြရဲ႕ ၀တၱဳေတြထဲက ရုပ္ရွင္ရိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္
၀တၱဳထဲက အဲဒီ ဆရာေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကအခ်က္ကို အရင္ရွာတယ္။ ၀တၱဳထဲမွာ သူေျပာခ်င္တာေလးေတြ ပါမယ္။ ဒီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးအေခၚကို သိႏုိင္ဖို႕ရာ ရုပ္ရွင္ရိုက္မယ့္
၀တၱဳတစ္ပုဒ္ထည္းကို ဖတ္တာထက္ သူေရးခဲ့တဲ့ တျခား၀တၱဳ ေလး ငါးပုဒ္ေလာက္ ဖတ္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ဖတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႕ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚကို ရိပ္မိလာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဒီစာေရးဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာေရာက္ေအာင္
ရုပ္ရွင္ အတတ္ပညာနဲက လုပ္ယူရပါတယ္။ သူ႕မူရင္း
အပ်က္စီရေအာင္ ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာနဲ႕ ေျပာငး္ယူရပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းတစ္ခုကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္
ရိုက္ရတာနဲ႕ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ရတာ မတူပါဘူး။ ၀တၱဳက အတြင္းစိတ္ကို ေဖာ္ေရးတယ္၊ ေရးေကာင္း ေရးႏုိင္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း သာမန္ကာလွ်ံကာေလာက္ပဲ ေရးျပီး
စာဖတ္သူက ေတြးယူရေလာက္ေအာင္ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။
ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ေပၚေပၚတင္တင္ ေရးျပထားတာ ရွိတယ္။ အရွင္းဆံုး ဥပမာကေတာ့ဗ်ာ ဥပမာ.. ‘သူ႕ရင္ထဲ၌ ငိုေနသည္’
ဒါမွမဟုတ္ ‘သူ႕ရင္ထဲ၌ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ေနသည္’ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ… စာနဲ႕ ေရးလိုက္မယ္။ အဲဒါကို ရုပ္ရွင္ရုိက္ရင္ ျပရတာ ခက္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ငို္ေနတာကို မ်က္ႏွာနဲ႕ ျပမလား။ ဒါမွမဟုတ္ တျခား အတတ္ပညာနည္း တစ္ခုခုနဲ႕ ျပမလား။ အဲဒီလို ေပၚလာေအာင္ ရုပ္ရွင္ပညာရွင္က အတတ္ပညာဘက္မွာ
ကြ်မ္းဖို႕ လုိပါတယ္။
၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ျပီး ဒီ၀တၱဳက ရုပ္ရွင္ရိုက္လို႕
ေကာင္းမွာပဲ။ ဇာတ္လမ္းေလးက ဖတ္လိုက္ရတာ သိပ္လြမ္းစရာေကာင္းတာပဲ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ ဆိုျပီးေတာ့ အဲဒီအတုိင္း
သြားရိုက္လိုက္ရင္ ၀တၱဳက ရုပ္ရွင္ကူးရာမွာ ညက္ညက္ေညာေညာ မဟုတ္ဘဲနဲ႕ အတတ္ပညာပိုင္း ဆုိင္ရာမွာ
မကြ်မ္းက်င္ဘဲ ကူးေျပာင္းလုိက္ရင္ ဒီလိုပဲ အတံုးလုိက္ အတစ္လိုက္ ၀တၱဳထဲမွာ ေျပာတဲ့
စကားေတြအတုိင္း ေျပာျပီးျပလိုက္ရင္ နဂို၀တၱဳ ခံစားရသလို ပရိသတ္က ခံစားရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရုပ္ရွင္က စာေရးတာမဟုတ္ဘူး။ အတတ္ပညာကို သံုးကို သံုးရမယ္၊ ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာကို
သံုးကို သံုးရမယ္၊ ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာ သံုးႏုိင္ဖို႕ရာ ကြ်မ္းက်င္ရမယ္။ ဒါမွ စာေရးဆရာ ဆိုလိုတာေတြကို ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းႏုိင္မွာ
ျဖစ္တယ္။
“ဆရာက ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕ မရည္ရႊယ္ဘဲ ေရးတယ္
ဆိုေပမယ့္ ဆရာ့၀တၱဳေတြဖတ္တဲ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕က
ဆရာ့စာေတြကု ဖတ္ရင္း ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္နဲ႕ လိုက္တယ္လို႕ တြက္မိၾကတဲ့ ၀တၱဳေတြ
ရွိပါတယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ဆရာ ေရးခဲ့တဲ့ ‘အရြယ္လြန္’
ဆိုရင္ ပရိသတ္က ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားလို ခံစားရတယ္။
အရြယ္လြန္နဲ႕ စကားစပ္မိလို႕ တစ္ဆက္ထည္း ေမးခ်င္တာက ဆရာ့ဇတ္ေကာင္ေတြ အထူးသျဖင့္
အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေကာင္ေတြက အရြယ္လြန္ကစျပီး အသက္ၾကီးၾကီးဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္လာတာ ေတြ႕ရတယ္၊
ဘာျဖစ္လို႕ပါလဲ”
“ကို၀င္းျငိမ္း ဒီေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမေရွ႕မွာ
မေမးတာ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္။ ႏို႕မို႕ရင္ ဘယ္သူတုံး၊
ဘယ္၀ါတံုးနဲ႕ ရႈပ္ကုန္ႏိုင္တယ္။ ဒါက အရွင္းေလးပါဗ်ာ။ ေယာက္်ားေလး ကိုးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ဟာ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာ
သူတို႕ထက္ အသက္ၾကီးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီးမ်ား၊ လွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီးမ်ားကို ၾကိဳက္ၾကတယ္။ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီးမ်ားကေတာ့ ဒီေကာင္ေလးေတြကို ဟဲ့ေကာင္းေလး
ဘာညာနဲ႕ ျပီးသြားၾကတယ္။ ခ်ာတိတ္ေတြက စိတ္လႈပ္ရွားသြားၾကတယ္။ ဒါေလာက္နဲ႕ ျပီးသြားတာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႕က်ေတာ့ စာေတြေရးရတယ္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရတယ္ ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္က စြဲလမ္းခဲ့တဲ့
ကိစၥ အေရာင္ျပန္ဟပ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ့
လူတုိင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးတုိင္းမွာ
ရွိတယ္။ မိန္းကေလးေတြမွာလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာပဲ။ ဒါကေတာ့ မိန္ကေလးေတြဘက္ကမို႕ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူးေလ။ ေယာက္်ားေလးေတြဘက္ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဥပမာ - ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က အယ္လိဇဘက္ေတလာဆိုတဲ့
ဘုိင္စကုပ္ မင္းသမီး လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားေနေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာ လွိမ့္ၾကိဳက္တာပဲ။
အဲဒီလို ေရာင္ျပန္ဟပ္တာေလးေတြကို အရြယ္လြန္မွာ
ေရးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီလို အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕က မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ။ သိပ္အသက္ၾကီးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ၾကည့္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္
၁၅ႏွစ္၊ ၁၆ႏွစ္သား အရြယ္ ဆိုပါစို႕ဗ်ာ။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေပါ့။ အဲဒီအရြယ္တုန္းက သေဘာက်ဖူးတာ ရွိတယ္။ ရိုးရိုးေပါ့ဗ်ာ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ၾကိဳက္တာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕ကို ေတြ႕ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အမ်ိဳးသမီးၾကီးမ်ား
ဒီလို ဘ၀မ်ိဳး ေျပာင္းလာခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ‘အရြယ္လြန္’ ကို ေရးခဲ့တာပါ။
ခင္ဗ်ားေမးလို႕ေတာ့ ေျဖလိုက္ျပီ။ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ့္ေလဒီ ျပန္ဖတ္မိရင္ စိတ္မဆိုးေအာင္
ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းကေလး ေရးပါဗ်ာ”
“ဆရာ ဟိုတစ္ေလာဆီက ေရးတဲ့ ‘မလွတာ အျပစ္လားကြယ္’
လံုးခ်င္း ၀တၱဳ အပါးကေလး ထြက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။
၁၂ ေဖာင္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ
စာအုပ္က ေဖာင္အေရအတြက္လည္း နည္းျပီး ေရာင္းေစ်းလည္း နည္းတဲ့အတြက္ အရင္တုန္းကလို စာအုပ္ေရာင္းေစ်း
နည္းနည္းနဲ႕ စာဖတ္သူေတြ အလြယ္တကူ ၀ယ္ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ တမင္တကာ ဖန္တီးထားတာလားလို႕ ေတြးမိတယ္”
“ရိုးရိုးေျပာရရင္ေတာ့ ပထမအစီအစဥ္က တျခား
စာေရးဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲထုတ္ဖို႕ စာမူေတာင္းထားလို႕ ေရးေပးလိုက္တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ထုတ္ေ၀သူက စမ္းထုတ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ တကယ္လို႕မ်ား ခုနက ကို၀င္းျငိမ္း ေျပာသလို စာအုပ္ပါးပါးနဲ႕
ေစ်းေပါေပါ ေရာင္းႏုိင္လို႕ရွိရင္ စာေရးသူအတြက္ေရာ ထုတ္ေ၀သူအတြက္ပါ နစ္နာမႈလည္း မရွိဘူး။ စာဖတ္ပရိသတ္လည္း လက္ခံမယ္ဆိုရင္ ဒါမ်ိဳး ဆက္ထုတ္မယ္ဆိုတဲ့
ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ထုတ္လိုက္တာပါ”
“ဆရာ့ကို ဆရာ့အေဖ ဦးသာဓုက စာေပ၊ ရုပ္ရွင္နဲ႕
ပတ္သက္ျပီး ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္ၾကပ္ သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးခဲ့ဖူးမ်ား ရွိဖူးလား”
“မရွိဘူးဗ်၊ ကြ်န္ေတာ့္ အေဖကိုယ္၌က လြတ္လြတ္လပ္လပ္
သူ႕စိတ္ကူး ရွိတာ ေရးတဲ့လူဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို လြပ္လပ္ခြင့္ ေပးတယ္။ စာေပေရးရာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေရာ အျခားအယူအဆေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ပါ
သူ႕အယူအဆကို လိုက္နာရမယ္လို႕ မရွိဘူး။ ပညာရပ္ေတြကိုလည္း
သူက သင္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ရုပ္ရွင္ရိုက္တာ
ဆိုပါစို႕။ ရုပ္ရွင္ ရိုက္တာကို ၾကည့္ေတာ့ ၾကည့္ခုိင္းတယ္။ ၀ါသနာပါသလား ေမးတယ္။ ပါရင္ အဲဒီက ရုပ္ရွင္ဆရာေတြနဲ႕ တတ္ေအာင္သင္၊ တတ္ေတာ့
လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ေလာင္းရိပ္
မမိေစခ်င္တဲ့ သေဘာလို႕ ထင္တာပဲ”
“ဆရာ ၀တၱဳေရးတဲ့ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရာမွပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လို ၀တၱဳေတြ ေရးခ်င္၊ ရိုက္ခ်င္သလဲ”
“အဲဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အသက္အရြယ္ အေတြ႕အၾကံဳအရ
ေျပာင္းေျပာင္းသြားမွာပဲ ထင္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ
ကြ်န္ေတာ့္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္က ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္မွာ ပါတဲ့ အယူအဆ၊ အက်င့္စာရိတၱပိုင္းကို သေဘာေပါက္မယ္။
ဒါေတြက ကြ်န္ေတာ့္၀တၱဳထဲမွာ အရိပ္အေငြ႕ ပါပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာရင္
ကြ်န္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရ ေျပာင္းသြားမွာပဲ။
ရုပ္ရွင္ဘက္မွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္
ဒီေမးခြန္းနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး တရားေသၾကီး ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ေရးခ်င္ပါတယ္တို႕၊ အခ်စ္၀တၱဳ ေရးမယ္လို႕
မသတ္မွတ္ခ်င္ပါဘူး
အခ်စ္အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေရးမယ္လို႕လည္း မရွိပါဘူး။ ရုပ္ရွင္မွာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳေပၚ မူတည္ေျပာင္းလဲ
သြားပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ဆိုတာကလည္း အခ်စ္ပဲ
ေရးေရး၊ စံုေထာက္ပဲ ေရးေရး၊ ဘာေရးေရး၊ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ သရုပ္ကို ေပၚေအာင္ ေရးႏုိင္ရင္ ဘ၀၀ရုပ္ပဲေပါ့”
“ဆရာက ရုပ္ရွင္နဲ႕ စာေပ၊ အႏုပညာေလာက ႏွစ္ခုမွာ
က်င္လည္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္အခ်က္ဟာ အေရးၾကီးပါသလဲ”
“အဓိကကေတာ့ ရိုးသားမႈ႕ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေကာင္းတယ္၊ မွန္တယ္ထင္တဲ့ ကိစၥေတြကို
ကြ်န္ေတာ္က စျပီးယံုၾကည္ရလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္
တခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ လုပ္မယ့္ အလုပ္အေပၚမွာ ယံုၾကည္ရမယ္။ မွန္တယ္လို႕ ယူဆထားတဲ့ အယူအဆေပၚမွာလည္း တကယ္လို႕
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က မယံုၾကည္ဘဲနဲ႕ ေငြရရံုသက္သက္ေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ကိုယ့္ပရိတ္သတ္အေပၚမွာ
ရိုးသားရမယ္။ ပရိတ္သတ္ကို မလိမ္နဲ႕၊ မညာနဲ႕။ ကိုယ္ျမင္တဲ့ အျမင္အေတြးကို ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာနဲ႕
တင္ျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးက မွန္တယ္၊ မွားတယ္
ဆိုတာကေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ တာ၀န္က ေတြ႕တာ၊ ျမင္တာ၊ ၾကားတာ၊ သိတာကို
ရိုးရိုးသားသား အတတ္ပညာနဲ႕ ပရိတ္သတ္ကို တင္ျပဖို႕ပဲ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မရိုးသားတဲ့စိတ္နဲ႕ ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့
အႏုပညာပစၥည္းဟာ မရိုးသားတဲ့ ပစၥည္းျဖစ္သြားမွာပဲ။
ကြ်န္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရ ရင္ထဲမွာ ခံစားရတဲ့
ေ၀ဒနာေတြေၾကာင့္ အေတြးတစ္ခု၀င္လာရင္ အဲဒီေ၀ဒနာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင့္ ရိုးရိုးသားသား
တင္ျပလိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ တာ၀န္ေက်ပါတယ္”
“ေစတနာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေကာ”
“အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ကေတာ့ မိုးေ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္
ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ‘ေ၀ဒနာ’ ဆိုတဲ့ ေဆာငး္ပါးပါ။ အဲဒါေလးကို ျပန္ကိုးကားရရင္ ‘အႏုပညာ တစ္စံုတစ္ရာကို
ဖန္းဆင္းထုတ္လုပ္ရာ၌ အေရးၾကီးေသာ အခ်က္သည္ အသက္သြင္းမႈ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္သြင္းမႈသည္ အတတ္ပညာ
မဟုတ္ပါ။ အသက္သြင္းရာ၌ အတတ္ပညာသည္ အေထာက္အကူ ျပဳေပးရံုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္သြင္းျခင္း၏
မူလအေၾကာင္းတရားမွာ ရင္တြင္းက ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေစ့ေဆာ္တုိက္တြန္းမႈ ေစတနာ ျဖစ္ပါသည္။ အႏုပညာရွင္သည္ သူ႕၌ရွိေသာ ေ၀ဒနာကို သူ တတ္ကြ်မ္းေသာ
အတတ္ပညာျဖင့္ ေဖာ္ျပ လွစ္ျပလုိက္ပါသည္။ အႏုပညာ
ခံစားသူသည္ အႏုပညာရွင္၏ ေ၀ဒနာကို ေ၀မွ်ခံစားႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႕ ခံစားႏုိင္ေစရန္အတြက္ အတတ္ပညာသည္ တံတားကူးေပးပါသည္။ ေ၀ဒနာႏွင့္ ေစတနာမပါပဲ ဖန္းဆင္းလိုက္ေသာ အႏုပညာပစၥည္းသည္
အသက္မဲ့ပါသည္။ ခံစားသူကို ကူးစက္ျခင္း မေပးႏုိင္ပါ။ အတတ္ပညာသက္သက္ျဖင့္ ဖန္းဆင္းေသာ အႏုပညာသည္ ေပါ့ေနသည္ဟု
ထင္ပါသည္။’
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီေဆာင္းပါး ေရးတဲ့ အခ်ိန္က
၁၉၇၄ ခုႏွစ္ မတ္လ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ခုထိ ကြ်န္ေတာ္လုပ္လာတဲ့
အလုပ္အားလံုးဟာ ဒီနည္းနဲ႕ပဲ ဖန္တီးခဲ့တာပါ။
ရင္ထဲက ေ၀ဒနာ ခံစားခ်က္ကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ေျပာျပခ်င္တယ္၊
ေျပာျပတဲ့အခါမွာ နား၀င္ခ်ိဳေအာင္၊ နားခံသာေအာင္ ေျပာျပတတ္ျခင္းဟာ အႏုပညာမွာ ရွိတဲ့
အတတ္ပညာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ရိုးသားမႈ
လိုအပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္က ညံ့ခ်င္ညံ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ရိုးရိုးသားသား ညံ့တာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ပါပဲ”
“ဟိုတစ္ေလာက ရုပ္ရွင္ေကာင္စီမွာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္
အရည္အေသြး က်ဆင္းမႈ႕နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္တာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဆရာ့အေနနဲ႕ေကာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြ အရည္အေသြးက်ဆင္းမႈ႕နဲ႕
ပတ္သက္ျပီး အဆင့္အတန္း ျမင့္လာေအာင္ ဘာေတြ လုပ္သင့္တယ္လို႕ ထင္ပါသလဲ”
“အဲဒါက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်။ တခ်ိဳ႕က စက္ေၾကာင့္လို႕ေျပာတယ္။ စက္ဟာ လူကလုပ္မွ ျဖစ္တာပါ။ စက္ေၾကာင့္လို႕ ပံုခ်လို႕
မျဖစ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီမွာ မွန္ဘီလူး
အေကာင္းစားေတြ မရွိဘူး။ ကရိန္းေတြ မရွိဘူး။ ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႕ မရိုက္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညံ့ပါတယ္ဆိုုရင္ အဲသလို ေျပာတဲ့လူက ညံ့တာပဲ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ အယူအဆပါ။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက တက္ရိုက္မွ ရုပ္ရွင္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ
အဓိပၸာယ္မရွိပါဘူး။ မွန္ဘီလူး ေနာက္ဆံုးေပၚေတြ
သံုးႏိုင္မွ ရုပ္ရွင္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုပ္ရွင္အရည္အေသြးေကာင္းဖို႕
ဆိုတာ ရုပ္ရွင္ပညာရွင္ေတြေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။
စက္ေတြက ဒုတိယအဆင့္က်မွ အေရးၾကီးတာပါ။
စက္ေတြ သိပ္စုတ္ျပတ္ေနလို႕လည္း ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရုပ္ရွင္မွာက စီးပြားေရးအရ
ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈ မ်ားတယ္။ အရံႈးမခံႏုိင္ဘူး။ မျမတ္ခ်င္ရင္ေန။ အရံႈးေတာ့ မခံႏုိင္ၾကဘူး။ အရံႈးခံမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကုူးနဲ႕ ရုိက္ကူးထုတ္လုပ္သူက
မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဖလင္ေစ်း၊ မင္းသား မင္းသမီး ေစ်းၾကီးေတာ့ သံုး ေလးသိန္းေလာက္ ရင္းရတယ္။ စီးပြားေရး သေဘာေတာ့ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ပါတာပဲ။
ရုုပ္ရွင္ အရည္အေသြး ျမွင့္တင္ေပးခ်င္လြန္းလို႕
ဆိုျပီး ဇြတ္လုပ္လို႕လည္း မရဘူး။ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ဆိုလို႕လည္း
မရပါဘူး။ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေငြေနာက္ကို မလိုက္ၾကဖို႕ပါပဲ။ ႏုိင္ငံျခားကား တစ္ကားျပရင္ ေနာက္က လိုက္အတုခိုးၾကတယ္။ သူက လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ရင္ တို႕က ႏွစ္ဖက္ျပတ္မယ္။ သူက တစ္ေတာင္ ခုတ္ရင္ တို႕က ႏွစ္ေတာင္ခုတ္မယ္ဆိုျပီး
လုိက္လုပ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ အရည္အေသြးက်ဖို႕ လမ္းအစပါပဲ။ ဒီလို သူမ်ားေယာင္လို႕ လိုက္ေယာင္ရတာ မေကာင္းပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ယယဥ္ေက်းမႈ႕
အေမြအႏွစ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ႕မရွိတဲ့
လူမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္ေတြ ရွိတယ္။ နည္းေတြ ရွိတယ္။ ကမၻာ့အဆင့္အတန္း မီခ်င္တယ္ ဘာညာ
ေျပာေနၾကတယ္။ ကမၻာဆိုတာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ
ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ဟာ ကမၻာထဲမွာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ျမန္မာစစ္တဲ့ အဆင့္အတန္းဟာ ကမၻာ့အဆင့္အတန္းပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ယဥ္ေက်းမႈစစ္စစ္ကို ေခတ္မီနည္းပညာနဲ႕သာ
ရိုက္။ ဒါကမၻာကို မီတာပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳး အက်င့္စရိုက္ကို အထင္ေသးျပီး အေနာက္ႏုိင္ငံမွ
အထင္ၾကီးမယ္။ ဂ်ပန္မွ အထင္ၾကီးမယ္ဆုိရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။
ဂ်ပန္က ကမၻာကိုမီတယ္ဆိုတာ ဂ်ပန္နည္းနဲ႕ မီတာပါ။ အေမရိကန္နည္းနဲ႕ မီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိယက ကမၻာကိုမီတာလည္း တို႕ကေတာ့ အိႏိၵယပဲေဟ့
ဆိုျပီး သူ႕ယဥ္ေက်းမႈကို ျပႏုိင္လို႕ မီတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႕က အဆင့္ျမင့္ခ်င္ရင္ သူတို႕လို ကိုယ့္နည္းနဲ႕ပဲ ျပပါ။ ေဟာင္ေကာင္းကားပံုစံ လိုက္ရိုက္ၾကရင္ ေဟာင္ေကာင္ရဲ႕
ေနာက္လိုက္ပဲ ျဖစ္မွာပဲ။
သူတို႕က ဓားခုတ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕က လိုက္ခုတ္စရာ
မလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ ၀ါးရင္းတုတ္ ရွိသားပဲ။ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႕ ရိုက္တာကို ၾကည့္လို႕ေကာင္းေအာင္
ရိုက္ရင္ ၾကည့္မွာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူမ်ိဳးက
၀ါးရင္းတုတ္နဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ ထူေထာင္ခဲ့ဖူးတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အဆင့္ျမင့္လာဖို႕ဆိုတာ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘာသာ ထြင္ရမွာပဲ။ မထြင္ဘဲ သူမ်ားေနာက္
လိုက္ေနတဲ့ ကာလပတ္လံုးေတာ့ သူမ်ားေနာက္လိုက္ေတြ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ကေလး ေပၚေစခ်င္တာပါပဲ”
“ဆရာ ေနာက္ထပ္ထုတ္ဖို႕ ဘာစာမူ တင္ထားေသးသလဲ”
“တစ္ေန႕သ၌”
“လံုးခ်င္း ၀တၱဳလား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ရုပ္ရွင္ရိုက္လက္စေကာ”
“ျဖဴေသာညိဳ”
“ဘယ္သူေတြ ပါလဲ”
“ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ ခ်ိဳျပံဳး၊ ရူပ”
“ဆရာဘာမ်ား ေျပာခ်င္ေသးလဲ”
“၀တၱဳတိုဆိုတာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။
ရေတာင့္ရခဲ အႏုပညာပစၥည္းပါ။ အခု မဂၢဇင္းေတြေရာ၊
ေပဖူးလႊာကိုေရာေပါ့ဗ်ာ ကို၀င္းျငိမ္းက တစ္ဆင့္ ေျပာခ်င္တာ ရွိပါတယ္။ ေပဖူးလႊာအေနနဲ႕ အျပင္အဆင္ အလွအပရွိေအာင္ လုပ္တယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ မဆိုင္ဘူး။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္က
အလွအပထက္ ၀တၱဳ၊ ေဆာင္းပါး ကို အေလးထားဖတ္တယ္။
အဲဒိလို ဖတ္တဲ့အခါမွာ အရုပ္ကေလးေတြ သိပ္လွေအာင္ ေအာ့ဖ္ဆက္နဲ႕ ရိုက္ၾကတယ္။ စရိတ္ေတြ အမ်ားၾကီး အကုန္အက်ခံၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ အရုပ္ရိုက္တဲ့ စရိတ္က ၀တၱဳစာမူခထက္ ပိုပါလိမ့္မယ္။
စာဖတ္ပရိတ္သတ္အေနနဲ႕ အရုပ္လွလွထက္ စာကို
အေလးေပးပါတယ္။ မဂၢဇင္း ေစာင္ေရ တက္လာတာနဲ႕အမွ်
စာမူခေတြလည္း ပိုေပးသင့္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕
ရတာက အရုပ္ေတြ ပံုႏွိပ္တဲ့ စရိတ္ထက္ နည္းေနတယ္။
ေရာင္စံုပံုႏွိပ္စရိတ္ေလွ်ာ့ျပီး စာမူခ၊ ပန္းခ်ီခ ပိုေပးရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႕
ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီက ပန္းခ်ီဆရာေတြ
မညံပါဘူး။ အေရာင္နည္းနည္းနဲ႕ လွေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေပးရင္ ၀တၱဳတို သမားေတြ ပိုအားရွိလာပါလိမ့္မယ္။
မဂၢဇင္းေတြက စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကို ျခယ္လွယ္ႏုိင္ပါတယ္။ စာေကာင္း ဖတ္လာေအာင္ စီစဥ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ အလွအပေလးေတြ၊ စာေကာင္းေတြနဲ႕ မွ်ေပးေစခ်င္တယ္။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေကာင္းတဲ့စာေတြ ပါေစခ်င္တယ္။ ဖတ္ခ်င္တယ္။
ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ အယူအဆပါ”
“ဆရာ့အယူအဆကို တင္ျပေးပါ့မယ္၊ ဆရာ့လိပ္စာကေကာ…”
“အမွတ္(၃)၊ ေလးေထာင့္ကန္လမ္း၊ (ဇ)ေတာင္ရပ္ကြက္၊
သဃၤန္းကြ်န္းပါ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ”
ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က အင္တာဗ်ဴးေပဘဲ။
ReplyDeleteေမာင္၀ဏၰတုိ႔ကေတာ့ မ်ိဳးရုိးဗီဇပါလာလုိ႔ထင္ပါရဲ့။ စာေရးအတတ္ပညာ ရုပ္ရွင္အတတ္ပညာကုိ သက္ေတာင့္သက္သာ ပုံစံေလးနဲ႔ တတ္ေျမာက္ပုံရတယ္။
ေနာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေမာင္အြတ္ေထာင္နဲ႔ ေတြ႔ဆုံျခင္းဆုိၿပီး လုပ္ဦးမွဘဲ။ း)
ဟိုတုန္းက အင္တာဗ်ဴးလို႔ မေျပာရဘူး။ ဖတ္ရတာ အရသာရွိလိုက္တာ..။
ReplyDelete