က်ိဳးဆန္းရဲ႕ တင့္ဟိုင္ျမိဳ႕ေလးသို႕တစ္ေခါက္

          ျပီးခဲ့တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြကေတာ့ က်ိဳးစန္းျပည္နယ္မွာရွိတဲ့၊ တင့္ဟုိင္ျမိဳ႕ကေလးကို အလည္သြားျဖစ္ပါတယ္။  အလည္သြားတယ္ဆိုတာထက္ အလုပ္ကသူငယ္ခ်င္းက ထမင္းစားပြဲသြားမယ္၊ လိုက္ခဲ့ဆိုတာနဲ႕ "အစားအေသာက္" ဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္တာနဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ "တီ.. တီ... တီ..."ဆို  အခ်က္ျပေလေတာ့ ဘာမွ အေထြအထူးဆက္မေမးေတာ့ဘူး၊ ထလိုက္ျဖစ္သြားတာပါ။  က်ိဳးဆန္းကေတာ့ ရွန္ဟိုင္းကေန ၃နာရီခြဲေလာက္ ကားစီးရင္ေရာက္တဲ့ ျပည္နယ္ပါ။  အဲ့ဒီက တံငါျမိဳ႕ကေလး တင့္ဟိုင္ကိုေရာက္သြားတာ။  အပူခ်ိန္က ေန႕ခင္းေတာင္ ၂ ဒီဂရီ၊ ၃ ဒီဂရီေလာက္ပဲ ရွိေလေတာ့ အေတာ္ေလး ဂတ္၊ ဂတ္၊ ဂတ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ 

          ရွန္ဟိုင္းမွာေတာ့ အေ၀းေျပးကားလက္မွတ္ေရာင္းပံုေလးက မဆိုးလွဘူး။  ကားအံုနာေတြအားလံုးကို ကားဂိတ္က ခ်ဳပ္ထားပါတယ္။  ဒီေတာ့ လက္မွတ္၀ယ္ရမယ့္ ေနရာက ျပန္႕ၾကဲမေနေတာ့ပဲ တန္းစီျပီး၀ယ္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။  ခံုနံပါတ္ကေတာ့ ေစာေစာ၀ယ္မိရင္ ေရွ႕နားက ခံုကို ရျပီး၊ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ခံုေနာက္က်မွာေပါ့ေလ၊  မဟုတ္ရင္ ေနာက္ထြက္မယ့္ကား ထပ္၀ယ္ေပါ့။

         တင့္ဟုိင္ကို သြားတဲ့ကားခကေတာ့ ယြမ္ ၁၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိပါတယ္။  ၁၀ မိနစ္၊ ၁၅ မိနစ္တုိင္းမွာ ၁ စီးစီ ရွိပါတယ္။  

ေနာက္ျပီးေတာ့ ကားဂိတ္မွာေတာ့ ျမိဳ႕အသီးသီးကို ထြက္မယ့္ ကားေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို အျမဲျပထားေလေတာ့ သူတို႕အတြက္ သြားရ လာရ အဆင္ေျပမွာေပါ့ေလ၊  ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တရုတ္စာ ေျပာလည္း မေျပာတတ္၊ ဖတ္လည္း မဖတ္တတ္ေလေတာ့ “ပညာမတတ္ မ်က္ကန္းႏွင့္တူ” ဆိုသလိုမဟုတ္ပဲ တရုတ္ေရာက္ျပီး တရုတ္စာမတတ္ေလေတာ့ ဘာေရးလို႕ ေရးထားမွန္းကို မသိ။

မ်က္မွန္ ေၾကာ္ျငာလို႕ ေျပာတာပဲ၊  အမိႈက္မပစ္ဖို႕ပါ ပညာေပးတယ္ထင္ပါ့... အဲ့ဒီေအာက္မွာ အမိႈက္ပံုရွိတယ္... မရိုက္ျဖစ္လိုက္။

အေ၀းေျပးကားရံုထဲက လူေတြ ကားေစာင့္ဖို႕ လုပ္ေပးထားတဲ့ ေနရာ...

ကားထြက္မယ့္ အခ်ိန္၊ ဘာကားထြက္ျပီး ဘယ္သြားမယ္မွန္းေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္ မသိ။

          

ဒီလိုနဲ႕ ရွန္ဟုိင္းကေနထြက္၊ အိပ္ငိုက္၊ ေဘးကလူကို ထူးထူးဆန္းဆန္းေနရာေတြ႕ရင္ႏိႈးဆိုတာနဲ႕ တစ္လမ္းလံုး ႏိႈးလိုက္တာ ေကာင္းေကာင္းကို မအိပ္လိုက္ရဘူး။  ဒါကေတာ့ တရုတ္ျပည္မွာ အရွည္ဆံုး တံတားေတြထဲမွာ ပါတယ္ဆိုလားပဲ...အဲ့ဒီတံတားအေပၚကိုလည္း ျဖတ္သြားရပါတယ္၊ သို႕ေပမယ့္ အိပ္ငိုက္ေနတာကို ေဘးကလူက လွမ္းလွမ္းႏႈိးျပီး ေလွ်ာက္ျပေနတာနဲ႕ ဓာတ္ပံုရိုက္ျပီး ယူလာတာ.... တံတားအလည္ေလာက္မွာ အဲ့ဒီလို နားေနစရာလိုလို ဘာလိုလိုရွိတယ္၊ ခဏတျဖဳတ္ ၀င္နားလို႕ရတယ္ထင္ပါ့

ဒါကေတာ့ မိတ္အင္ ခ်ိဳးနား ကားေတြပါ၊  သူတို႕ႏုိင္ငံကေတာ့ သံ၊ ကြန္ကရစ္၊ စက္မႈ႕လက္မႈ႕ ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကီးႏုိင္လို႕ ထမင္းစားေရေသာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။  ဒီလိုကားၾကီးေတြလည္း ေနရာတုိင္း ဟို နဲ႕ ဒီေျပးရင္ ဒါေတြပဲ သံုးေတာ့တယ္။  ျပည္တြင္းျဖစ္ဆိုေတာ့ ေစ်းကလည္းခ်ိဳ၊ ႏုိင္ငံသားေတြလည္း သြားေရးလာေရး ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့ေလ။  သို႕ေပမယ့္ လူေနမႈ႕အဆင့္အတန္းကေတာ့ အတန္ငယ္ ညစ္ပတ္သည္။  အမိႈက္ေတြ ပစ္ခ်င္ရာပစ္သလို၊ တံေတြးကိုလည္း ကားေပၚ(ကားထဲ)မွာ ေထြးခ်င္ရင္ ေထြးတတ္ေသးသည္။

လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေလး... သေဘာက်လို႕ ရိုက္ထားတာ... ရွန္ဟိုင္းကေနထြက္ျပီးေတာ့ ၂ နာရီေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ေတာင္ခပ္နိမ့္နိမ့္ေလးေတြ ေတြ႕လာရတယ္.....

အဲ့ဒီေတာင္ေတြကို သူတို႕ကေတာ့ လိႈင္ေခါင္းေတြ ေဖာက္ျပီးေတာ့ လမ္းေတြေဆာက္ၾကပါတယ္၊ ေတာင္ေပၚကို ေကြ႕ပတ္တက္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ေလ... 

ဒီလိုနဲ႕ တင့္ဟုိင္ျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ပါတယ္။  ျမိဳ႕ေလးက ခပ္ေသးေသးေလးပါ။  ေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ ပုသိမ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပ။  အရင္တုန္းကေတာ့ တံငါရြာေလးလို႕ ေျပာၾကပါတယ္။  ခုေတာ့ တုိက္ၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ဟာကျဖစ္၊ အရင္အတုိင္း ေရွးေဟာင္းပံုစံ တိုက္တန္းေလးေတြ ရွိတဲ့ ေနရာကရွိ ဆိုေလေတာ့ ၾကည့္လို႕ ေကာင္းတယ္။  

ကားဂိတ္ေရွ႕မွာေတာ့ ေက်ာက္ဆူးၾကီး ခ်ထားပါတယ္။  ေရလုပ္ငန္းျမိဳ႕ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႕ ေျပာတာပဲ။

ဒါေလးကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ မဖ်က္ပဲ ခ်န္ထားခဲ့လည္း မသိ

ျမိဳ႕လည္ကေတာ့ အေတာ္ေလးကို တုိက္ေတြဘာေတြ ျမင့္ကုန္ျပီ။

အမ်ားသံုး တယ္လီဖုန္းရံု ထူးထူးျခားျခား အဂၤလိပ္လို ေရးထားသည္

ျခေသၤ့ကေတာ့ အေတာ္ၾကိဳက္သည္ထင္သည္ အေဆာက္အဦးခပ္ၾကီးၾကီးေရွ႕ဆိုလွ်င္ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္စီ ခ်ထားတတ္ၾကသည္။  ေဟာဒါက ျခေသၤ့ပ်ံ

ေဟာဒီမွာလည္း ျခေသၤ့

ျမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ ကားေတြေရာ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြေရာ၊ ဆိုက္ကားေတြေရာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။  မီးနီနီ၊ စိမ္းစိမ္း၊ ၀ါ၀ါ ဦးရာလူကျဖတ္သည္။  အဲ့ဒီလိုပဲလားလို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ TIC ဟုျပန္ေျဖသည္။  ဘာတုန္း TIC ဆိုေတာ့ This is China ပါတဲ့။  ဆိုေလေတာ့ ကုိယ္ေတြလည္း မီးနီနီ၊ စိမ္းစိမ္း၊ ၀ါ၀ါ ရွင္းလွ်င္ လမ္းျဖတ္ကူးသည္။  

ေရလုပ္ငန္းနဲ႕ ပါတ္သတ္တဲ့ ဆုိင္ေတြကေတာ့ ဟိုနားတစ္ဆုိင္ ဒီနားတစ္ဆိုင္၊ ေနရာတုိင္းတြင္ရွိသည္။

Handmade ျဖစ္သည္၊  ဓာတ္ပံုသာ ရိုက္ခဲ့သည္။

ဒီလမ္းေလးကေတာ့ အေတာ့္ကို လွသည္။  လမ္းတစ္ဘက္ တစ္ခ်က္မွာ သစ္ပင္ေလးေတြႏွင့္ ႏွစ္သစ္ကူးအက်န္ မီးပံုးေလးေတြ ခ်ိတ္ထားေတာ့ အေတာ္ေလး မ်က္စိ ပသာဒရွိလွေပသည္။

ဒီလမ္းေလးကေတာ့ လမ္းမၾကီးေဘးကေန ၀င္သြားရသည္။  တရုတ္သိုင္းကားထဲ ေရာက္သြားသလိုလိုျဖစ္သြားသည္။  ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦးေလးေတြကို အနည္းငယ္မြန္းမံကာ ဆုိင္မ်ားဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ေဟာဒါကေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ ခ်ယ္ရီ၊ နာနတ္ သီးမ်ားကို သၾကားရည္စိမ္ကာ ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္

တိုက္အေဟာင္းေတြကို ဒီလိုေလး ျပင္လိုက္ေတာ့ လွသား

ထို႕ေနာက္ မိုးရြာလာေလရာ မိုးခုိရေလေတာ့သည္။  ကင္မေလာင္မွာလည္း ေရစိုမွာစိုးသျဖင့္ မရိုက္ေတာ့ေခ်၊  ဖုန္းျဖင့္သာ တစ္ခါ တစ္ခါလွမ္းျပီး ကခ်က္ ကခ်က္လုပ္သည္။  သို႕ႏွင့္ ဗိုက္ကလည္း တဂြီဂြီႏွင့္ အခ်က္ျပေလရကား ညစာ စားရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေလေတာ့သည္။

ေဟာဒါကေတာ့ တရုတ္ ဘီယာပါ။  အယ္လ္ကိုေဟာ ၂.၀% ပဲပါတယ္။  ေသာက္လိုက္ ေပါက္လိုက္၊ ေပါက္လိုက္ ေသာက္လိုက္၊ ၄၊ ၅ လံုးေသာက္ေသာ္လည္း ဗိုက္သာ တင္းလာသည္၊  ထို႕ေၾကာင့္ အစား မစားႏုိင္မွစိုးသျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။

ပဲျပားကို ႏုတ္ႏုတ္စဥ္း၊ နံနံပင္မ်ားမ်ားႏွင့္ ခ်ဥ္၊ငံ၊စပ္သုတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။  စားလို႕ ေကာင္းသည္။

ေဂၚဖီႏွင့္ ၀က္သား ျပဳတ္သလိုလို၊ ေၾကာ္သလိုလို ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း စားလို႕ေကာင္းသည္။

မုန္႕ညွင္းလား ဘာလား မသိ

ၾကက္သား ဟင္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္

ေဆးလိပ္ကို မည္မွ်ေသာက္သည္မသိ၊  ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႕ေနေနသာသာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ပင္ မျမင္ရေတာ့၊  အာလူးေၾကာ္ကိုလွမ္းရိုက္တာ အေငြ႕ေတြ ၀ဲေနတာသာၾကည့္

ဒါကေတာ့ အီစကိုၾကီးအၾကိဳက္ ေျပာင္းဖူး ေျခာက္စပ္ေၾကာ္... (ယြီမင္ေလာ့ ဟုေခၚသည္။ သည္နာမည္ကေတာ့ မွတ္ထားသည္။  ေရာက္တာႏွင့္ အဲ့ဒါမွာသည္။) တစ္ခ်ိဳ႕နယ္ေတြမွာေတာ့ အ၀ိုင္းခ်ပ္ကေလးေတြေၾကာ္ျပီး အေပၚမွာ ႏုိ႕ဆီဆမ္းေပးသည္။  ဒီဟာကေတာ့ အစပ္ေၾကာ္ထားသည္။  စားလို႕ေကာင္း၏

ဘာမွန္းလည္း မသိ၊ တို႕လည္း မတို႕၊ စားလည္း မစား

တို႕ဟူးလိုလို ဘာလိုလိုက မုန္႕ႏွစ္ႏွင့္ ေၾကာ္ထားသည္

ဂ်ပန္ တို႕ဟူး ေၾကာ္ဟုဆိုသည္။  စားလို႕ေကာင္းသည္။

ဒါကေတာ့ သူတို႕ေဒသမွ နာမည္ၾကီးေသာ ငါး ဟုဆိုသည္။  အစပ္ခ်က္ထားသည္။  စားလို႕ေကာင္း၏

       ညစာစားျပီးေလေသာ္.. တရုတ္တို႕တစ္သိုက္ကား ကာရာအိုေကသို႕ ခ်ီတက္ၾကေလေတာ့သည္။  ထုိအခါမွ ကြ်ႏု္ပ္လည္း အမွားၾကီးမွားေလေတာ့သည္။  ဘာဆိုမွန္း မသိ။  ဆိုခ်င္တာေတြ ဆိုေနၾကေလသည္။  ၀ိုင္၀ိုင္း သီခ်င္းေတြေတာ့ပါသည္ (သံစဥ္တူ သီခ်င္းမ်ား)။  ေကာ္ပီကူးေတာ္သည္ဟု ေျပာရမည္ ေနာက္ဆံုး ဆြဲဆြဲတင္တဲ့ အသံထြက္ေလးေတြကို ကြက္တိ။  နားဒုကၡခံကာေနရသည္။  

       ကာရာအိုေကခန္းမွ အေတာ္က်ယ္သည္။  လူေပါင္း ၁၅ ေယာက္၊ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ထုိင္လို႕ရသည္။  ခဏေနေတာ့ ဘီယာ ၂ ဖာ လာခ်သည္။  ျပီးေတာ့ ခြက္တစ္ခြက္၊ အထဲမွာ အံစာတုံး ၂ တုန္းပါသည္။  ထိုအံစာတံုးကို လူတုိင္း အလွည့္က် ခေလာက္ရသည္။  ဘီယာခြက္ထဲသို႕ ဘီယာထည့္သည္။  အံစာ ႏွစ္တံုးေပါင္းလို႕ ၇ က်လွ်င္ ခြက္ထဲသို႕ ၾကိဳက္သေလာက္ ထပ္ျဖည့္ရသည္၊  ထိုေနာက္ ဆက္လွည့္ရသည္။  ၈ က်လွ်င္ ထည့္ထားေသာ ခြက္ကို တစ္၀က္ေမာ့ရသည္။  ဆက္လွည့္ရသည္။  ၉ က်လွ်င္ တစ္ခြက္လံုးေကာင္ေအာင္ေသာက္ရသည္။  ၁၊ ၁ ဟု ၁ ႏွစ္လံုး က်လွ်င္ ၾကိဳက္တဲ့သူကို ဘီယာတိုက္ရသည္။  တိုက္သေလာက္ ထုိသူက ေသာက္ရသည္။  ထို႕သို႕ မဟုတ္ပဲ ၇၊ ၈၊ ၉ ႏွင့္ ၁ႏွစ္လံုး မက်ေသာ္ ေနာက္တစ္ေယာက္က အံစာ ဆက္ေခါက္သည္။  ၇၊ ၈၊ ၉ ႏွင့္ ၁ ႏွစ္လံုး က်ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေသဖို႕သာျပင္။  ဤသုိ႕ႏွင့္ ဘီယာ ႏွစ္ဖာ တက္တက္စင္ေလေတာ့သည္။  

                 ေသာက္ေသာ္လည္း မမူးေသာ ဒုကၡမွာ အေတာ့္ကိုဆိုး၀ါးလွသည္။  ဗိုက္ၾကီးတင္း၍ ေနရထုိင္ရ အေတာ္ခက္လွသည္။  သို႕ႏွင့္ နားဒုကၡ ကင္းေ၀း၊ ဆိုေသာသူမ်ား အသံ၀င္သည့္ အခ်ိန္သို႕ ေရာက္လတ္ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း၏ သူငယ္ခ်င္း အိမ္သို႕ ခ်ီတက္ၾကေလသည္။  တစ္ည ထိုျမိဳ႕မွာ အိပ္ရန္ျဖစ္သည္။  အိမ္ေရာက္ေသာ္ သူ႕ အခန္းေဖာ္က ေမြးေန႕ပြဲ က်င္းပေနသည္။  ထို႕ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္ပြဲ ဆက္ရျပန္သည္။  ဘီယာကို ဖန္ခြက္ႏွင့္ မေသာက္ၾက။  ထမင္းစားေသာ ပန္းကန္လံုးႏွင့္ ေသာက္ၾကသည္။  ဟင္းစားစရာက ပန္းကန္မရွိ၊ တူတစ္စံုသာေပးသည္။  ရွိတာႏွင့္ ထပ္တြယ္သည္။  ဗိုက္ကားသည္။  "ကမ္းေပး"ဟု တစ္ခါေအာ္တုိင္း ဘာမွန္းမသိ တစ္ခြက္လံုးကုန္ေအာင္ ဂလု၊ ဂလုဟု မ်ိဳမ်ိဳခ်ရသည္။

ေမြးေန႕ ကိတ္

             ညအိပ္ေလေသာ္...  အပူေပးစက္မရွိပါေခ်။  ညေရာက္ေသာ္ေၾကာင့္ ေရေလးေတြက ခဲေနရွာေလျပီ။  ေလေလးက တစ္ဟူးဟူးႏွင့္။  ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း မနက္က် ခဲေနမလား စိုးရိမ္ရေသးသည္။  ေစာင္တစ္ထည္ကို တစ္ကိုယ္လံုးပတ္ကာ မလႈပ္ရဲေခ်။  လႈပ္လိုက္ပါက ေအးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ တစ္ညလံုး အေတာင့္လိုက္ၾကီး အိပ္ရေတာ့သည္။  မနက္ၾကေတာ့ လက္လႈပ္ၾကည့္သည္။ ရ၏။  ေျခေထာက္လႈပ္ၾကည့္သည္၊ ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္ မခဲေသး။  သို႕ႏွင့္ပင္ ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္ႏွင့္ ရွန္ဟိုင္းသို႕ ျပန္ေလေတာ့သတည္း................