ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဘဂ်င္းအပိုင္းအစမ်ား ၄

          ေဘဂ်င္းေရာက္ရင္ေတာ့ ပီကင္းဘဲကင္စားျဖစ္ေအာင္ စားရမည္ဟုဆိုျပန္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ ပီကင္းဘဲကင္ဆိုင္ ခ်ီတက္ၾကသည္။  ဆိုင္ေရွ႕မွာ စားဖိုမႈး ဘဲရုပ္က လက္ယပ္ေခၚေနသည္။  ဒီ ဘဲကင္ဆိုင္ကေတာ့ နာမည္အၾကီးဆံုးပဲဟု တစ္ေယာက္ကေျပာသည္။  ဘာေတြ နာမည္ၾကီးသည္ေတာ့မသိ။  အထဲေရာက္ေတာ့ စင္ျမင့္တစ္ေနရာမွာ တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး ျပေနၾကသည္။  မ်က္လွည့္လဲပါ၏၊  ရုပ္ေသးလဲပါ၏၊  ေမ်ာ့လိုမ်ိဳး ခႏၶာကိုယ္ တြန္႕လိမ္ေသာ ျပကြက္လဲပါ၏။  လြတ္သြားသည္မွာ မ်က္ႏွာဖံုး ေျပာင္းသည့္ show ပြဲျဖစ္သည္။  “သုိင္းမင္းသားႏွင့္ နတ္ကလွ်ာ”  ဇာတ္ကားထဲက နာမည္မမွတ္မိေတာ့ေသာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးလိုပင္ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကို ရႊပ္ကနဲ ရႊပ္ကနဲ ဖလပ္၊ ဖလပ္ ေနေအာင္ ေျပာင္းႏုိင္သည္ဟုဆိုသည္။  ဘယ္လိုေျပာင္းသည္ေတာ့မသိ။  ျမင္လဲ မျမင္ဖူး၊  ပြဲကလဲ လြတ္သြားေသာေၾကာင့္ သူမ်ားေျပာသမွ်  ေၾသာ္…. ဟုပင္ ဆိုႏုိင္သည္။  သို႕ေသာ္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲက သိခ်င္သည္။  သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ နံရံမွာခ်ိတ္ထားေသာ မ်က္ႏွာဖံုးကို ယူတပ္ၾကည့္သည္။  သစ္သားမ်က္ႏွာဖံုးၾကီးျဖစ္သည္။  ဒါကို ဘယ္လိုမ်ား ဖလပ္ ဖလပ္ေနေအာင္ ေျပာင္းႏုိင္ပါသနည္း?  သူနည္း သူ႕ဟန္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။  သစ္သားလဲ သံုးခ်င္မွ သံုးလိမ့္မည္ထင္သည္။  

          ဘဲကင္ ႏွစ္ေကာင္မွာလိုက္သည္။  ပီကင္းဘဲကင္ ဆိုသည္မွာ ဘဲကင္ကို အသားႏွင့္ ၾကြပ္ေနေအာင္ ကင္ထားေသာ ဘဲကို ညီညာေသာ အလႊာကေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ျပီးေတာ့ ဆန္ႏွင့္လုပ္ထားေသာ ဖက္ထုပ္လႊာလိုမ်ိဳး အျပားေလးေပၚတြင္တင္… ျပီးေတာ့ ၾကက္သြန္မိတ္ႏွင့္ တို႕စားစရာ ေဆာ့စ္ တစ္မ်ိဳးကိုေရာ၊ ထုပ္ျပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲထည့္၊ စား။  အင္း… ဒါပဲ။ 

          ဒါေပမယ့္ အရသာကေတာ့ ေကာင္းသည္။  ဘဲကင္ကို လွီးေပးေသာသူမ်ား ကြ်မ္းက်င္ပါက ၅ မိနစ္အတြင္း အလႊာေပါင္း ၁၀၀ ကေန ၁၂၀ ေလာက္အထိ လႊာႏုိင္သည္ဟုဆိုသည္။  ေကာင္းေလစြ။  စားပြဲထိုးေကာင္မေလးက ဘယ္လိုစားသလဲဆိုတာကို ထုပ္ျပသည္။  ဓာတ္ပံုရိုက္၏။  

    က်န္ေသာ ဘဲအရိုးေတြကိုေတာ့ စြတ္ျပဳတ္လုပ္ေပးသည္။  ဘဲကင္တစ္ေကာင္အတြက္ ကဒ္တစ္ခုေပးသည္။  ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ကစျပီးေတာ့ ဒီဆုိင္ကို စဖြင့္ေၾကာင္းႏွင့္ အခုစားေနေသာ ဘဲကင္မွာ အေကာင္ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေျမာက္ျဖစ္ေၾကာင္း  ဘာညာ ေရးထားေသာ ကဒ္ျဖစ္သည္။  ေၾသာ္… ေၾကာ္ျငာ၊ ေၾကာ္ျငာ… တတ္လဲ တတ္ႏုိင္တဲ့လူေတြ။ 

    ျပီးေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း တျခားဟင္းပြဲေတြကေတာ့ ဟိုတို႕တိ၊ ဒီတို႕တိႏွင့္ စားၾကသည္။  ေဘဂ်င္းကျပန္ေတာ့ ရယ္ဒီမိတ္ ေဘဂ်င္း ဘဲကင္ တစ္ေကာင္၀ယ္လာသည္။  ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ စားဖိုမႈးကိုေပးျပီးေတာ့ အပူေပးခုိင္းလိုက္သည္။  စားလို႕ မေကာင္း။

          ေနာက္ေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ဘားဆုိင္ေလးေတြကို ကြင္းဆင္း ေလ့လာေရးလုပ္သည္။  တစ္ဆုိင္ျပီး တစ္ဆုိင္သာေျပာင္းထိုင္တယ္ ဘီယာကေတာ့ ဒီ အရသာပဲ။  အဲ့ဒါက နဲနဲ ထူးဆန္းတယ္။  Paulanar ဆိုင္ထဲက စံုတြဲ Band ရဲ႕ One Night In Beijing ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ နားေထာင္ေကာင္းသည္။  One Night in Beijing ကလြဲျပီးေတာ့ က်န္တာ နားမလည္။  သို႕ေသာ္ နားေထာင္လို႕ေကာင္း၏။ 

            ဒီလိုႏွင့္ ဟိုတယ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္သြားသည္မသိ။  မနက္ႏုိးေတာ့ Bird’s Nest ႏွင့္ Water Cube သြားမည္ဟုဆိုသည္။  အဟား… ေဘဂ်င္းမွာ ငွက္သိုက္ေတြဘာေတြ ရွိတယ္လို႕ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး။  ဇီ၀ဇိုးလိုအေကာင္ကေလးေတြကလဲ ပင္လယ္နားနီးတဲ့ ေနရာမွာ ေနၾကတယ္ ၾကားဖူးတာပဲ။  ငွက္သိုက္ေလးဘာေလး ႏိႈက္လို႕ရရင္ေတာ့ အေကာင္းသား၊  ငွက္အံဘတ္ဆိုတာက ေဆးဖက္၀င္တယ္ ၾကားဖူးသကိုး။  ဒီလိုနဲ႕ အိပ္ခ်င္မူးတူး ကားေပၚတက္၊  ကားေပၚမွာ ဆက္အိပ္လာခဲ့သည္။  ထို႕ေနာက္ Bird’s Nest ေရာက္ပါသည္။  ကဲ.. ဆင္း… ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ ဆင္းၾကည့္သည္။  ဟင္.. ငွက္ေတြလဲ သိပ္မေတြ႕သလိုပဲေနာ္ဆိုေတာ့… ေဘးက တရုတ္က “အင္း” ဟုေျဖသည္။  ဘယ္မွာလဲ ငွက္သိုက္ လို႕ေမးေတာ့ ဟိုမွာတဲ့…..

          ဟင္ ဒါ ငွက္သိုက္လားလို႕ေမးေတာ့ အင္းဟုတ္တယ္ေလ.. ဒါငွက္သိုက္။  ဟမ္…  အဲ့သဟာက Stadium ၾကီးေလ။ 

အင္းေလ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေဘဂ်င္း အုိလံပစ္တုန္းက ေဆာက္ခဲ့တာ ငွက္သိုက္လိုမ်ိဳး ဒီဇုိင္းလုပ္ထားလို႕ Bird’s Nest လို႕ေခၚတာ…

အြမ္.. ေၾသာ္… အင္း… ဟုတ္ေပသားပဲ ဟိုမွာ စာေရးထားတာမွ Bird’s Nest တဲ့

ဒါဆို ငွက္သိုက္ေတြ မရွိဘူးေပါ့။ 

အင္း…

ဒါဆို ငွက္သိုက္ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေရာရွိလား…

ဟင့္အင္း မရွိဘူး….

ေၾသာ္….

          ဒီလိုႏွင့္ ငွက္သုိက္ ဇာတ္လမ္းျပတ္ေလ၏။  ထို႕ေနာက္ Water Cube သို႕သြားမည္ဆိုျပန္သည္။  ဘာတုန္း Water Cube ေရခဲတံုးၾကီးကို ထြင္းထားတာလား၊  ေရကိုပဲ မွန္ကန္ထဲထည့္ထားတာလား ေမးေတာ့ ေရာက္ရင္သိမွာေပါ့ဟု ဆိုျပန္သည္။  ေရာက္သြားေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ ေလးေထာင့္တုန္း အေဆာက္အအံုၾကီးပင္ျဖစ္သည္။  ေၾသာ္.. ဒါ water cube ေပါ့ဆိုေတာ့ အင္းတဲ့။  ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့။ 

စားေသာက္ဆုိင္ဟုဆိုသည္.... ေအာက္မွာစားလဲ ရတာပဲကို... အေပၚမတက္ေတာ့

          အိုလံပစ္ ၀န္းအတြင္းမွာေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြမွ အမ်ားၾကီး။  သိပ္ျပီး ေထြေထြ ထူးထူး ဆစ္ေနစရာမလို။  ၂၀ ေျပာတဲ့ဟာကို ၂ က်ပ္လို႕ေျပာ၊  ေရာ့ ၅ က်ပ္နဲ႕ယူ… ဟင့္အင္း ၃ ခု ၁၀ ထားဆိုျပီး ၃ ခြန္းေလာက္ up and down conversation လုပ္လိုက္လွ်င္ ပြဲျပီးသည္။  အဆိုပါ Bird’s Net ႏွင့္ Water Cube ပံုစံငယ္ေလးေတြ၊ အိုလံပစ္ ေရႊတံဆိပ္ ဆြဲျပားေလးေတြ၊ ပုက်ိ ပုက်ိေလးေတြ၊ စပို႕ရွပ္ေလးေတြ၊ အရုပ္ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး။  ဒီလိုႏွင့္ နဲနဲ ပါးပါးသာ ၀ယ္ျပီး ျပန္လာခဲ့သည္။

          ျပီးေတာ့ Fake Market သို႕သြားၾကသည္။  အိုး…. အတုေတြ၊ အတုေတြ…  ငါးထပ္လံုး အတုေတြ မွ အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီး။  အ၀တ္အစား Brand အစံု။  နာရီ၊ ဖုန္း၊ ကြန္ပ်ဴတာ ပစၥည္းေတြ၊ ဖိနပ္၊ ေတြ႕ကရာ အစံု အကုန္လံုး အတုေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။  ၀ယ္လဲ မ၀ယ္ခ်င္၊  ေစ်းလဲ မစစ္ေတာ့။  ေလွ်ာက္ၾကည့္ျဖစ္သည္။  ကြာတာကေတာ့ နဲနဲစီကြာသည္။  အိုမီဂါနာရီဆိုလွ်င္ အေရာင္ေလး နဲနဲမွ်ကြာသည္။  ဒိုင္ခြက္ထဲက အေသးစိတ္စာလံုးေလးေတြ နဲနဲကြာသည္။  အေလးခ်ိန္ အေတာ္ကြာသည္။  တံဆိပ္ေပါင္းစံုေရာင္းတဲ့ ဖိနပ္မ်ိဳးဆုိင္ေရာက္ေတာ့ Nike ဖိနပ္တစ္ရံကိုင္ျပီး အလည္ကေန ေခါက္ခ်ိဳးခ်ိဳးၾကည့္လို႕ရလားေမးေတာ့ ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ ခ်ိဳးၾကည့္ေလတဲ့။  ပံုပ်က္သြားရင္ မ၀ယ္ဘူးေနာ္… ဆိုေတာ့… အတုကေတာ့ အတုပဲျဖစ္မွာေပါ့တဲ့။  ေနာက္တစ္ဆုိင္ကေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ ေရာင္သည္။  အတုသာဆိုတယ္၊ သားေရအစစ္နဲ႕ လုပ္ထားတယ္ဟုဆိုျပန္သည္။  မီးျခစ္ထုတ္လိုက္ေတာ့…. ဟိုးထားဆရာ… ဒါမ်ိဳးေတာ့ အစမ္းမခံႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ မစမ္းေတာ့ေပ။  ထိုအထဲတြင္ အစစ္ျဖစ္ေသာ KFC ဆိုင္တြင္ ၾကက္ေၾကာ္ ၂ တုန္းစားျဖစ္သည္။  ျပီးေတာ့ ေမာေလျပီျဖစ္သည္။  ကားေပၚတြင္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္လာကာ ဟိုတယ္သို႕ျပန္ေရာက္ေလေသာ္ ဗိုက္ျပန္ဆာျပီျဖစ္သည္။  ေရွ႕နားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ Subway ဆိုင္ေလးေတြသည္။  ေတြ႕ကရာ လက္ညိႈးထိုး၊ ေပါင္မုန္႕ၾကားထဲ ညွပ္ခုိင္းျပီး ကိုကာကိုလာႏွင့္ ေမွ်ာခ်လိုက္သည္။  ျပီးေတာ့ အိပ္ျခင္းလုပ္ငန္းစဥ္ စတင္ေလသတည္း။  ေဘဂ်င္းအပိုင္းအစမ်ားလဲ ဒီမွာတင္ ဆံုးခန္းတုိင္ပါျပီ ခင္ဗ်ာ။