2nd Anniversary

          ျမန္လွသည္၊ ဘာလိုလိုနဲ႕ ၂ ႏွစ္ျပည့္သြားပါျပီ။  ကြ်န္ေတာ့္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ လက္တြဲ ျပီးေတာ့ ဘ၀လမ္းကို အတူေလွ်ာက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္ သူ႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။   သူ႕ကိုစေတြ႕ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကေနျပီးေတာ့ သမီးရည္းစားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္အထိ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။  ခ်စ္သူသက္တမ္းကလည္း ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေဟာ ခုေတာ့ လက္ထပ္တာလည္း ဘာလိုလိုနဲ႕ ၂ ႏွစ္ျပည့္သြားျပန္ျပီ။

          စေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ၅ တန္း၊ သူကလည္း ၅ တန္း ျမင္ကထည္းက ဘယ္လိုခံစားခ်က္ရယ္ မေျပာတတ္ဘူး တစ္ေန႕ သူ႕ကို ယူမယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။  ဒီလိုနဲ႕ သူ႕ကိုေတြ႕ျပီး ၇ ႏွစ္အၾကာမွာ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို ခ်စ္ေၾကာင္းေျပာျဖစ္တယ္။  သူ႕ကိုေတြ႕ျပီး ၈ ႏွစ္ေျမာက္မွာ သူနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။  ေနာက္ထပ္ ၆ ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါမွာ ငါ့ကို လက္ထပ္ပါလို႕ ကြ်န္ေတာ္သူ႕ကို ေျပာတယ္။  သူ႕ကို လက္ထပ္ဖို႕ ငါျပင္ဆင္သေလာက္ေတာ့ ျပင္ဆင္ျပီးျပီလို႕ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ တစ္ေန႕ေပါ့။  ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘ၀ စခဲ့ၾကတယ္။

          ခ်စ္သူဘ၀နဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ ဘာကြာသြားလည္း?   အားလံုးကြာသြားတယ္။  ပိုျပီး ရင္းႏွီးလာတယ္၊  မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ေတြ ခြာၾကတယ္။  တစ္ေယာက္စိတ္ဓာတ္ကို တစ္ေယာက္ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း သိလာတယ္။  ပိုျပီး ျငွိႏိႈင္းယူရေတြမ်ားလာတယ္။  တာ၀န္ေတြ ခြဲေ၀ယူလာၾကရတယ္။  ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ႏုိင္ေအာင္ထမ္းဖို႕လည္းလိုတယ္၊ မဟုတ္ရင္ တရြတ္တုိက္ၾကီးနဲ႕ ခရီးက ဖင့္တယ္။  ေလးတယ္၊ ေႏွးတယ္။  ခ်စ္တာ ဟာ ခ်စ္တာေပါ့…၊ ခ်စ္လို႕လည္း ဘ၀စဖို႕ သေဘာတူၾကတာေပါ့။  တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး လက္ထပ္တာဟာ တစ္ဦးကို တစ္ဦးေဖးမတာ။  တစ္ဦးက တစ္ဦးကို မွီခိုတာ။  ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီလည္း အမွီအခိုကင္းႏုိင္ရမယ္။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ အခ်ိန္မေရြး ေသသြားႏုိင္တယ္။  ရင္ေသြးေလးေတြရလာလို႕ တစ္ဦးဦး ေသဆံုးသြားခဲ့ရင္ ဒီရင္ေသြးေလးေတြအတြက္ က်န္ရစ္သူဟာ အသင့္ျဖစ္ေနရမယ္။  စီးပြားေရး၊ လူမႈ႕ေရး၊ စီမံခန္႕ခြဲမႈ႕ စတဲ့ အိမ္တစ္ခုရဲ႕ တာ၀န္အားလံုးကို ဆက္လက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ရမယ္။  ဒီရင္ေသြးကို ဘယ္ေလာက္ ဆိုးတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြနဲ႕ ၾကံဳေနပါေစ ကိုယ္ထက္ ေတာ္တဲ့၊ ကိုယ့္ထက္ သာတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ အေဖေရာ၊ အေမေရာက ပံပိုးေပးႏုိင္ရမယ္။  ဒီအတြက္ စီမံကိန္း ရွိသင့္တယ္။  ကြ်န္ေတာ္ေသသြားလို႕ သူ႕ကို ဒုကၡ အမ်ားၾကီးေပးခဲ့သလိုမ်ိဳး မျဖစ္ေစရသလို၊ သူေသသြားလို႕လည္း ကြ်န္ေတာ္ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ျပီး က်န္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။  ဒီကစျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။

 ဒီလိုနဲ႕ အခက္အခဲေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ၾကတယ္၊ အတူတူ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္။  ကြ်န္ေတာ္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးေနစဥ္ အခ်ိန္မွာပဲ ငါတည္ေထာင္တဲ့ မိသားစုအေပၚမွာ ငါသည္ တာ၀န္ေက်ေစရမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုပါ ထည့္ထိုးထားခဲ့တယ္။  ဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ တာ၀န္ေက်ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္။  သူ႕ကိုလည္း နားလည္းေအာင္ရွင္းျပတယ္။  သူ႕ကလည္း သူ႕ယူဆခ်က္ေတြကို ေျပာျပတယ္။  လက္မထပ္ခင္ကထည္းက သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခုရွိတယ္၊ ရန္ျဖစ္ရင္ ေအာ္လားဟစ္လား မလုပ္ဖို႕ သေဘာတူညီခ်က္ပါ။  ဒါကိုလည္း ခုထိ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေစာင့္ထိန္းေနၾကတုန္းပဲ။  ေနာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေစာင့္ထိန္းသြားမယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည့္တယ္။  သူက ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို “မင္း” လို႕ေခၚတာ မၾကိဳက္သလို၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို “နင္” လို႕ ေခၚတာကို လံုး၀မၾကိဳက္ပါဘူး။  ဒီအတြက္ မည္မွ် စိတ္ဆိုးေနသည္ျဖစ္ေစ ေလသံကို ထိန္းသလို အဲ့ဒီ စကားလံုးေတြကိုလည္း မသံုးႏႈံးပါဘူး။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ အရမ္းစိတ္ဆိုးလာၾကရင္ စကားမေျပာေတာ့ပါဘူး။  ေျပာတုိင္းမွာ အမွားပါႏုိင္ပါတယ္။  ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေဒါသထိန္းႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ျပန္လည္ညွိႏိႈင္းၾကတယ္။   ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရန္ျဖစ္ရင္ အသံတိတ္ျဖစ္တယ္လို႕ အိမ္က လူေတြက ေျပာတတ္ၾကတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႕ ၂ ႏွစ္ျပည့္လာျပန္ျပီ။  ခဏေလးလိုပဲ။  ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က သူ႕ကို ဘာေပးႏုိင္ခဲ့သလည္း ဘာမွမေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။  ဒီႏွစ္ေရာ ဘာေပးႏုိင္လည္း၊ လူကိုယ္တုိင္ ေတာင္ အနားမွာမွ မရွိတာ က်န္တာ ဘာေပးႏုိင္ဦးမွာတုန္း။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တယ္၊ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္။  အဲ့ဒီေတာ့ အနည္းဆံုး ဒီစာေလးေတာ့ ေပးခ်င္ပါတယ္။  ဒါေလးကိုဖတ္ျပီးေတာ့ပဲ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႕ ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။