ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘံုေဘအပိုင္းအစမ်ား ၂

ေဘာလီ၀ုဒ္

            ေဘာလီ၀ုဒ္သည္ ဘံုေဘတြင္ အေျခစိုက္ေလ၏။  အမီတာဘခ်မ္း၊ ရွရြတ္ခမ္း၊ အမီရာခမ္း၊ ရွာမန္ခန္း၊ ကပူးခန္း၊ ခရီတီ ဆႏြန္၊ အလီယာ ဘတ္ အစရွိေသာ ကြ်န္ေတာ္သိေသာ၊ မသိေသာ မင္းသား မင္းသမီးတို႕သည္ ဘံုေဘတြင္ ေနထုိင္ကုန္ၾကေလသည္။  ျပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႕က ေအးဂ်င့္ဆီမွ ကားသမားေလးက တစ္ေနကုန္ေမာင္းေပးမည္၊ ရူပီး ၂၀၀၀ ပဲေပးဆိုျပီး တနဂၤေႏြေန႕အတြက္ ေအာက္ဆိုဒ္ရွာေလသည္။  တစ္ေနကုန္ေမာင္း ရူပီ ၂၀၀၀ ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ ၄ ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႕ က်သင့္ေသာေၾကာင့္ မဆိုးလွ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ရွယ္လုိက္ျပီး တနဂၤေႏြေန႕ ဘံုေဘျမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။  ကားဆရာ ကို ေဘာလီ၀ုဒ္ စတားေတြ ေဟာလီး၀ုဒ္မွာလို ၾကယ္ေတြဘာေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းရွိလားလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လို သေဘာေပါက္သြားတယ္မသိ… ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို မင္းသားအိမ္ေတြ ကို ကားေမာင္းပို႕ေလေတာ့သည္။ အစကေတာ့ ဘယ္ကိုသြားမွန္းမသိေခ်… လူေတြ စုေ၀း စုေ၀းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ရွရြတ္ခန္း.. ရွရြတ္ခန္း… ဆုိျပီး အိမ္ကို လက္ညိႈးထိုးျပေလသည္။  ေသေသခ်ာခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲ့ဒါ ရွရြတ္ခန္းေနတဲ့ အိမ္ဆိုျပီး ကားတံခါးလာဖြင့္ကာ ဆင္းဟု ဆိုေလသည္။  လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္ၾကီးကို ေနာက္ခံထားျပီး Selfie ဆြဲေနၾကသည္။  ရွရြတ္ခန္း၏ အိမ္နာမည္မွာ Mannat ဟူ၏။  ရွရြတ္ခန္းေရာဆိုေတာ့… ေတြ႕ခ်င္ရင္ ျပန္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ရမွာေပါ့… ဆိုေသာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုပင္ ရိုက္ခဲ့ရေလသည္။

စကားလံုးမ်ားေနာက္သို႕ ေျပးလုိက္ျခင္း

            အိုျပီေလ…  ကိုယ္ဟာကိုယ္သာ ေခတ္မီသလိုလိုဘာလိုလို ထင္ေနတာ… ျမန္မာျပည္ျပန္လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စကား၀ိုင္းထဲ၀င္လိုက္ရင္ ၾကက္ဖၾကီး လည္လိမ္ထားသလိုပဲ.. ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကီးေပၚတက္လိုက္ရင္ ေခတ္ေနာက္က်လိုက္တာမွ Update ေတြ ဘာတစ္ခုမွမသိေတာ့ေခ်။  ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ပိုဆိုးသည္။  အေတြးအေခၚ အယူအဆ၊ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ကို မ်က္ေျချပတ္ျပီး က်န္ခဲ့သည္မွာ ၁၀ စုႏွစ္ေက်ာ္သြားျပီျဖစ္သည္။

            ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာ community ေတြၾကားထဲလဲ သိပ္မသြားျဖစ္၊ social ေတြႏွင့္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကင္းကြာ.. ကြ်န္ေတာ္ မရင္းႏွီးေသာ ႏုိင္ငံေတြမွာ အေနၾကာ၊ သူတို႕ရဲ႕ ေခတ္ကိုလည္း ေသခ်ာမသိ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ႕ေတြလည္း လြတ္… ေမ်ာက္ၾကီး သစ္ကိုင္းလြတ္ျဖစ္ေနသည္။  Rap/ Hip Hop ရြတ္တတ္ေသာ တက္စီဆရာၾကီးရဲ႕ ဗီဒီယိုေလးကိုျမင္ေတာ့ ဟိုက္ရွားဘား ျဖစ္ရသည္။  ဘရာစီယာ၀တ္ထားေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဘရာစီယာမ်ိဳးစံုအေၾကာင္း Point Out လုပ္ျပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေသာ ေမာ္ဒယ္ေလးရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကိုျမင္ေတာ့ အုိက္စ္… ျဖစ္သြားသည္။   ဟိုေန႕က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ဂစ္တာတီးျပီးသီခ်င္းဆိုေတာ့ ေ၀လ ႏွင့္ ေအာင္လ သီခ်င္းေလာက္သာ ေနာက္ေပါက္ေတြ လိုက္ႏုိင္သည္။  ဒီဒက္ ေရွးက်ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ဘုရားစူး ဒီေကာင္ေတြ လိုက္မဆုိတတ္ေတာ့ေခ်း။  ေခတ္ေျပာင္းသြားေခ်ျပီ။  ကြ်န္ေတာ္၏ မသိျခင္းမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီျဖစ္သည္။  ဒီတုိင္းေတာ့ေနလို႕မျဖစ္၊  ေခတ္မီေစရန္ ေလ့လာရန္ လိုလာျပီျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ လူေတာတုိးေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။ FB comment ေတြကို ၾကည့္လွ်င္ သယ္ရင္း အဲ့ဒါဘာေျပာတာလဲဟု ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကိုေမးရသည္။  မျဖစ္ေတာ့ေခ်။  ေခတ္မီကို မီမွ ရေတာ့မည္။  ေခတ္ေနာက္ကို လုိက္မည္။ 

            ေခတ္ေနာက္ကိုလုိက္ဖို႕ရာ Slang ေပါင္းစံုေလ့လာဖို႕ လိုလာျပီျဖစ္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ Slang ေပါင္းစံုကို အေနာက္တုိင္း အေရွ႕တုိင္း ထိမိဆက္စပ္ရာ ေပါင္းစုေလ့လာေနျပီျဖစ္သည္။  ေလ့လာမိသမွ်ကို Share ေပးလုိက္ပါသည္။

ျမန္မာ Slangs

ပထမဆံုး သတိထားမိသည္မွာ စကားလံုး ႏွစ္လံုးကို တစ္လံုးထဲေပါင္းျပီး Social Network sites ေတြမွာ…  အဲ.. ျမန္မာျပည္မွာ က သိပ္ျပီး မ Tweet ပဲ FB သံုးၾကေတာ့ FB မွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရသည္..

“ေခး ႏွင့္ ကြီး”

၁၉၈၀ ေလာက္တံုးက ေမာင္ရယ္.. မရယ္ ဆိုျပီး ေခတ္ထၾကသည္။  ၁၉၉၀ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အခ်စ္၊ ကိုၾကီး ေခတ္ျဖစ္သည္။  ၂၀၀၀ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ သဲ၊ ကို ျဖစ္လာျပီ။  ေဟာ ၂၀၁၆ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုၾကီးသည္ ကြီး အျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲသြားျပီး၊ ကေလးသည္  ေခး ျဖစ္သြားေလျပီ။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘံုေဘ အပိုင္းအစမ်ား ၁

            စြန္နား.. စြန္းနား… အခ်ားဟဲ… မြန္ဘုိင္း… မြန္ဘိုင္း.. အခ်ားဟဲ…….ဟဲ အဟဲ…  ဘံုေဘ သို႕ေရာက္ေနသည္။  အရင္တုန္းက ဘံုေဘသည္ ခုေတာ့ မြန္ဘိုင္းျဖစ္သြားျပီျဖစ္သည္။  ေလဆိပ္ကိုအ၀င္ immigration ျဖတ္ေတာ့ မြန္ဘုိင္းမွ ၾကိဳဆိုပါ၏ ဆိုေသာ စာလံုးကို ဘာသာေပါင္းစံုႏွင့္ ေရးထားသည္။  ျမန္မာဘာသာႏွင့္ ေရးထားေသာ စာလံုးေလးေတြ႕သည္။  ကင္မရာထုတ္ျပီး ရိုက္လိုက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုမရိုက္ရဆိုျပီး လာတားသည္။  မရရေအာင္ တစ္ပံုေတာ့ ရိုက္လိုက္သည္။  ေအာက္ခံ စာလံုးေတြႏွင့္ ၀ါးတားတားျဖစ္သြားသည္။ 

            မြန္ဘုိင္းျမိဳ႕သည္ အဂၤလန္ရဲ႕ လန္ဒန္၊  တရုတ္ရဲ႕ ရွန္ဟိုင္း၊ ျမန္မာရဲ႕ ရန္ကုန္လုိပင္ အႏၵိယရဲ႕ စီးပြားေရး အခ်က္အခ်ာ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္သည္။  အႏၵိယရဲ႕ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာ ေတြအမ်ားဆံုး ေနသာ ျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္သည္။  ျမိဳ႕ၾကီးသေလာက္ လူမ်ားသည္။ ၂၀၁၇မွာ လူဦးေရ ၁၂ သန္းေလာက္ရွိသည္ဟုဆိုသည္။  ေလဆိပ္သည္ ခမ္းနားေသာ္လည္း နည္းနည္းေဟာင္းေနျပီျဖစ္သည္။  ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတြထဲမွာ မြန္ဘုိင္းေလာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အကြ်မ္းတ၀င္ ခံစားခ်က္မ်ိဳး မရွိခဲ့ေပ။  အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မြန္ဘုိင္းျမိဳ႕သည္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆင္တူေသာျမိဳ႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။  ဆင္တူဆို အဂၤလိပ္ေတြ ျမိဳ႕ကြက္ရိုက္ခဲ့ေသာေနရာမွာ ရွိေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ လမ္းပံုစံေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေလဆိပ္ကထြက္ေတာ့ အႏၵိယမွာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟခ်က္ အရမ္းမ်ားသည္ဆိုေသာအရာကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္သြားသည္။  ေဆာက္လက္စ မိုးေမွ်ာ္တုိက္ၾကီးေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္တဲေလးေတြ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အျပည့္ျဖစ္သည္။  ျမိဳ႕ထဲကားၾကပ္ေသာ ကိစၥအတြက္ ေလဆိပ္ကေန ျမိဳ႕ထဲကို ပင္လယ္ထဲမွ တံတားၾကီး ထုိးေပးထားသည္။  ထိုတံတားၾကီးေပၚမွ ေမာင္းေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တည္းသည့္ဟိုတယ္သို႕ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရသည္။