ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေခ်ာင္းသာ အပိုင္းအစမ်ား

          ေခ်ာင္းသာသည္ ခု တစ္ေခါက္ေတာ့ ရင္ခုန္ဖြယ္ ေကာင္းသည္။  ရင္ခုန္ဆို သူမကို ေတြ႕ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။  ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ သဲမြမြေလးေတြေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူမကို ေတြ႕သည္။  ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးဖူး သလိုမ်ိဳးခံစားရသည္။  သူမရဲ႕ အျပံဳးေလးေတြက ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းသည္။  ဒီလိုႏွင့္ သူမေနာက္ကို မေယာင္မလည္လိုက္ၾကည့္သည္။ 

          ဒီဇင္ဘာလေပမယ့္ မေအး…. ေနေရာင္ေႏြးေႏြးႏွင့္ ေခ်ာင္းသာသည္ လွခ်င္တုိင္းလွေနသည္။  သူမကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္သည္။  သူမေဘးကို မေယာင္မလည္လိုက္ကပ္ျပီး “ေနေကာင္းလားဟု” ေမးေတာ့ သူမက “အင္း” ဟုျပန္ေျဖသည္။  ဒီလိုနဲ႕ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္သည္။  (ျမန္မာ သဒၵါတြင္ နာမ္စားကို “သူ” ဟုသာသံုးျပီး “သူမ” ဟု မသံုးဟာ တစ္ခ်ိဳ႕က ဆိုၾကေသာ္လည္း “သူမ” ဟုသာ သံုးခ်င္ေသာေၾကာင့္ သံုးသည္) 

          ဒီလိုႏွင့္ သူမကို ခ်စ္ေၾကာင္းဖြင့္ေျပာျဖစ္သည္။  သူမကလည္း ခ်စ္သည္ဟုျပန္ေျဖသည္။  အားလံုး ၁၀ မိနစ္သာၾကာသည္။  သူမႏွင့္ လက္ထပ္ျပီး ၃ ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ သူမကို ထပ္မံခ်စ္ခြင့္ပန္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။  ေခ်ာင္းသာတြင္ သူမကို ခ်စ္ခြင့္မပန္ဖူးေသး။  ထို႕ေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သမီးရည္းစား လုပ္တမ္းျပန္ကစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။  တစ္ခါတစ္ေလ အဲ့ဒီလို ေပါေတာေတာလုပ္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းသည္။

          ေရႊျပည္ေတာ္ကို ျပန္ရသည္မွာ ရက္ကသိပ္မရ။  ရသည့္ရက္ကေလးမွာ ေခ်ာင္းသာကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားျခင္းျဖစ္သည္။  Immigration က အရင္အတုိင္းရစ္တုန္းျဖစ္သည္။  ရစ္တာမွ ေစာင္းငန္း ေစာင္းငန္းကို ရစ္ျခင္းျဖစ္သည္။  ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။  Passport ျပလိုက္ေတာ့ Visa ႏွင့္ တုန္းထုထားေသာ အ၀င္အထြက္ေတြေလွ်ာက္စစ္သည္။  သေဘၤာသားလားေမးသည္။  သေဘၤာသားမဟုတ္ေၾကာင္း အတန္တန္ရွင္းျပရသည္။  တစ္ျခားႏုိင္ငံေတြ ဘာလို႕ေလွ်ာက္သြားေနလဲေမးသည္။  ေရယာဥ္ဗိသုကာအလုပ္လုပ္ေသာေၾကာင့္ သေဘၤာေဆာက္သည့္ေနရာ ေလွ်ာက္သြားေနရေၾကာင္း ျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပသည္။  အဲ့ဒီမွာ ရႈပ္ကုန္သည္။  သေဘၤာေပၚတက္လားေမးသည္။  သေဘၤာေဆာက္မွေတာ့ သေဘၤာေပၚတက္ရသည္ေပါ့။  သေဘၤာေပၚတက္ေတာ့ သေဘၤာသားလား ထပ္ေမးသည္။  မဟုတ္ရေၾကာင္းထပ္ေျပာသည္။  သေဘၤာသားမဟုတ္ပဲ ဘာေၾကာင့္ သေဘၤာေပၚတက္လဲ ထပ္ေမးသည္။  ဂ်ာေအးကို သူ႕အေမရိုက္သည့္ ဇာတ္ခင္းလိုက္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ စလံုး ၅၀ ေတာင္းသည္။  ျမတ္စြာဘုရား…..  ၅၀ ေတာင္းေခ်၏။  သေကာင့္သားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ျပီး အထဲ၀င္ေတြ႕ခ်င္တာမွ ယားေနသည္။  အခ်ိန္က မရ။  ေလဆိပ္ကေန ပုသိမ္ကို ဆင္းဖို႕ ကားခ်ိန္က ကပ္ေနျပီ။  သူေစာင္းငန္း ေစာင္းငန္းရစ္သို ကုိယ္လည္း ေစာင္းငန္း ေစာင္းငန္း ျပန္ရစ္လွ်င္ ကားလြတ္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။  ျမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ Immigration တြင္ ကုိယ့္ျပည္ကုိယ္၀င္ခြင့္ရဖို႕အတြက္ ေစ်းဆစ္ေနရသည္မွာ သိပ္ေတာ့ အလုပ္မဟုတ္။  ေနာက္ဆံုး စလံုး ၂၀ႏွင့္ ေစ်းတည့္သည္။  ဂလု ဂလုႏွင့္ ေဒါသေတြကို ျမိဳခ်ေနရသည္။ 

          လွည္းတန္းအ၀ုိင္းတြင္ ၄ လႏွင့္အျပီးေဆာက္မည့္ ကုန္းေက်ာ္တံတားၾကီးသည္ ဟီးထေနသည္။  ဟီး ထေနသည္မွာ ကားတန္းၾကီးျဖစ္သည္။  သံခ်ီ သံေကြးကို လမ္းပိတ္ျပီး လုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။  ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေျမေနရာ အေတာ္ရွားပါးလွေသာေၾကာင့္ သံခ်ီသံေကြးအလုပ္ကို လမ္းေပၚတက္လုပ္ေနၾကေရာ့ထင္။  Pre-Fab လုပ္ျပီး Block Pre-fab ေတြ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ၾကေတာ့မွ တြင္းတူး၊ လမ္းခင္းဖို႕ လမ္းပိတ္ျပီး ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ေဆာက္လွ်င္ ငရဲၾကီးမွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္လား မေျပာတတ္။ 

          ပုသိမ္ကားဂိတ္သြားတဲ့ ဘုရင္ေနာင္လမ္းဆံုမွာေတာ့ ပိုဆိုးသည္။  Pile ေတာင္ မျမင္ရေသး။  ဖုန္ေတြကေတာ့ တစ္လံုးလံုး။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပီးသြားမည္ျဖစ္သည္။  ဘယ္ေတာ့လဲေတာ့မသိ။  Plan (ပလႅင္) ဟုေခၚေသာအရာမွာ စာရြက္ေပၚတြင္ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း လက္ေတြ႕သိႏုိင္သည္။  ကားေတြကေတာ့ ပလူပ်ံထေနသည္။  တိုက္ခန္းေတြမွာ ၀ယ္ထားတဲ့ကားေတြကေတာ့ ကားပါကင္ ထိုးစရာေနရာမရွိ။  ထုိင္ၾကည့္ေနလွ်င္ ကားပုိင္ရွင္ေတြ နာရီ၀က္ေလာက္တစ္ခါ တိုက္ခန္းေပၚက ဆင္းဆင္းျပီးေတာ့ ကားေတြကို ဟုိေရႊ႕ဒီေရႊ႕လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္။

          ေခ်ာင္းသာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာျပာမွသည္ ဥတိုတံတားေရာက္သည္အထိ တစ္လမ္းလံုး ့ ေရာ္ဘာျခံေတြ လိႈင္လိႈင္ထေနသည္။  ေျမဂရံေတြကို ဘယ္ကေန ဘယ္လိုခ်ေပးသည္ေတာ့မသိ။  အငွားလား၊ အပိုင္လား၊ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ ဒါေတြေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။  အားလံုး ေရာ္ဘာပင္ေလးေတြ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ျဖစ္သည္။  ေရာ္ဘာပင္ဆိုသည္မွာ မ်ိဳးကအေရးၾကီးသည္။  အရင္ ေမာ္လျမိဳင္ဘက္သြားတုန္းက အဲ့ဒီက စံျပျခံကို မေလးကေရာ္ဘာခင္းစိုက္တဲ့ လူေတြလာျပီးေတာ့ ၾကည့္သည္။  ေျမၾသဇာနည္းလြန္းသည္ဟုဆိုသည္။  ေရာ္ဘာဆိုေသာ အမ်ိဳးမွာ တစ္သီးစားမဟုတ္။  ႏွစ္ရွည္ပင္ျဖစ္သည္။  ေျမၾသဇာ ေသေအာင္လိုက္ရသည္။  မလိုက္ႏုိင္လွ်င္၊ မ်ိဳးမေကာင္းလွ်င္ ႏုိင္ငံတစ္ကာ ေရာင္းတန္းမ၀င္ေတာ့။  မ၀င္လွ်င္ ေစ်းသိပ္မရေတာ့။  ႏွစ္၃၀ တြက္ကိန္းက ပ်ိဳးပင္ အစမွာ အလြန္အေရးၾကီးသည္။  မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ေျမေစ်းေတြကေတာ့ နင္းကန္ျပီး လွိမ့္တက္ေနသည္။  ဒီေန႕ ေျမတစ္ကြက္ကို ၆၀ ႏွင့္၀ယ္လိုက္ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာလွ်င္ ၁၂၀ ေနာက္တစ္ပတ္ ၃၀၀ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမည္။  ေနာက္တစ္လေလာက္ေနလွ်င္ ေထာင္ခ်ီ၊ ေသာင္းခ်ီခ်င္ ခ်ီသြားမည္။  ႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးက ဒီလို ေျမကစားတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနေရာ့ထင္… ဒီအတုိင္းဆိုလွ်င္ ပိုက္ပိုက္ကို ပိုက္ပိုက္ႏွင့္ ကစားႏိုင္ေသာ လူေတြ ဘာလုပ္မွ လုပ္စရာမလိုေတာ့ေခ်။  မြဲသူတုိ႕ကေတာ့ တြင္းခပ္ၾကီးၾကီး တူးထားဖို႕သာ။  ေၾသာ္… ေကာင္းေလစြ တစ္ကား။

          ေခ်ာင္းသာ Hotel Max မွသည္ ဒီဘက္ Hotel Ace အထိကေတာ့ ဟိုတယ္ေတြ က်ပ္သြားျပီျဖစ္သည္။  ဒီဘက္ ေက်ာက္ေမာင္ႏွမ ဘက္အထိ ေျမေတြကေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က အမႈ႕ျဖစ္သည့္ေျမက ျဖစ္ေနသည္။  လက္သိပ္ထိုးသည့္ ေျမေတြကေတာ့ လက္သိပ္ထုိးထည့္ထားၾကသည္။  ဒီပံုအတုိင္းဆိုလွ်င္ အလယ္ အလတ္တန္းစား အလႊာမွလူေတြ ဒီထက္ေအာက္ေရာက္ဖို႕သာရွိသည္။  ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကေတာ့ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဥပေဒအတုိင္း မသြားလွ်င္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို႕ မိုးနတ္မင္းၾကီးမစပါ လုပ္ေနရဦးမည္ျဖစ္သည္။  ပြင့္လင္းျမင္သာဖို႕ရာ မွန္ဘီလူးၾကီးၾကီးတပ္ၾကည့္လွ်င္ေတာင္ မႈန္မႈန္မွ မျမင္ရ။ 

          Hotel ACE မွာ တည္းျဖစ္သည္။  အစြန္ဖက္မွာဆိုေတာ့ နားေအးပါးေအးႏွင့္ ေအးေအးလူလူေနလို႕ရသည္။  နားဖို႕ အေတာ့္ကို အဆင္ေျပသည္။  ဘန္ဂလိုေဘးမွာ စပိန္စံုတြဲ ႏွစ္ေယာက္ ေနပူစာလႈံေနသည္။  ဟိုတယ္ အခန္းေလးေတြက သန္႕ရွင္း သပ္ရပ္သည္။ ၀န္ေဆာင္မႈ႕လည္း ေကာင္းသည္။  ဟိုတယ္၀န္းေရွ႕မွာ “အစ္ကိုရယ္… ဂဏန္းေလးေတြ လႊတ္ပါဦးဆိုလို႕”  လႊတ္ေပးၾကည္သည္။  လားလား ညေန ကမ္းေျခ ေရထဲဆင္းေတာ့ ဂဏန္းအညွပ္ခံရသည္။  အနင္းခံရလို႕ ေသတဲ့ ဂဏန္းေတြကလည္း ေသသည္။  အေတာ့္ကုိ ဆိုးတဲ့ ေကာင္ေတြ၊  သူ႕ဟာသူ ေအးေအးေဆးေဆးေနတဲ့ ဂဏန္းေတြကို ဖမ္းျပီး လာလာလႊတ္ခုိင္းေသးသည္။ 

          ေခ်ာင္းသာသည္ တိုးတက္လာသည္။  အရင္လို မီးပံုပြဲေတြမွာ ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းမဆိုၾကေတာ့….  ကမ္းေျခမွာ တီဗီႏွင့္ ကာရာအိုေကစက္ကိုခ် ေဘာက္စ္ေတြ ဖြင့္ျပီး အပီဟဲၾကျခင္းျဖစ္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ ညပိုင္း ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လွ်င္ နားေအးပါးေအး မရွိေတာ့။  မီးပံုပြဲမွာ အကင္လဲပါသည္။  သို႕ေသာ္ စနစ္တက်မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အေတာ့္ကို ေညွာ္ေစာ္နံသည္။  အမိႈက္ပံုးေတြ အနီးအနားမရွိေတာ့ ပစ္ခ်င္တဲ့ေနရာ အမိႈက္ေတြ ေလွ်ာက္ပစ္ၾကသည္။   

တစ္ကယ္က ညပိုင္း ရႈ႕မျငီးကို လက္တြဲျပီး ၾကယ္ေလးေတြၾကည့္၊ လိႈင္းရိုက္သံေလးေတြကို နားေထာင္၊ ကမ္းေျခမွာ ေျခဗလာနဲ႕ ေလွ်ာက္ခ်င္တာ….  သို႕ေပမယ့္ ေညွာ္နံ႕ ႏွာေခါင္းထဲကို ၀င္၊  “ဒီေရ လိႈင္းေဖြး… မုန္တုိင္းက ၾကမ္းေနလို႕ အိုး.ေရ….” ဆိုျပီး သာသာယာယာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အထဲ ဘယ့္ႏွယ္ ကာရာအိုေက ေဆာင္းေဘာက္ကေန မုန္တုိင္းတုိက္ပါတယ္ဆိုျပီး ကုန္းၾကံဳးျပီးေအာ္လိုက္တဲ့ အသံက နားထဲကို ေဆာင့္၀င္။  ဘယ္လိုမွ ဖီးလ္မလာ။  ဆိုခ်င္လွ်င္ ေနာက္လမ္းမွာရွိတဲ့ ကာရာအိုေကဆုိင္ေတြမွာ သြားဆိုပါေတာ့လား။  ဘယ့္ႏွယ္ ကမ္းေျခမွာမွ ေဘာက္စ္ၾကီးခ်ျပီး အသားကုန္ေအာ္ေနၾကသည္။  ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္လံုး ၁၀ ေပျခား ကာရာအိုေကစက္ တစ္လံုးေလာက္ရွိေလေတာ့ ကမ္းေျခတစ္ခုလံုး စဥ္းစားသာၾကည့္ ပြက္ေလာကို ရိုက္ေနသည္။ 

ေျခဗလာေလွ်ာက္ဖို႕ကလဲ အကင္သည္ေတြႏွင့္ မီးပံုပြဲက အကင္ေတြရဲ႕ တုတ္ေတြက ေျခေထာက္စူးမွာ ေၾကာက္ရသည္။  ထို႕ေၾကာင့္ ဖိနပ္စီးျပီး ေလွ်ာက္ရသည္။  Hotel ACE ဘက္ကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရွိသည္။  ရႈ႕မျငီး ဟုိတယ္ေရြးေတာ္သည္။  ဟိုဘက္ကပ္လွ်က္မွာ ကာေရဘီယံ ဘားရွိသည္။  ဂ်င္တိုးနစ္ကေလးႏွင့္ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးေနလို႕ရသည္။  Live Band လဲရွိသည္။  ၀ါသနာပါလွ်င္ ၀င္တီးလို႕ရေသးသည္။ 

အဲ.. ေခ်ာင္းသာမွာ လွဘုိဆုိင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို စားလို႕ေကာင္းသည္။  ရခုိင္စာ ၾကိဳက္ေသာသူမ်ားအတြက္ကေတာ့ ဒီဆုိင္က အေတာ့္ကို ေကာင္းသည္။  ငါးတူနီေျခာက္သုပ္ကို ရခုိင္သုပ္ေလးႏွင့္ စားလို႕ရသည္။  ျပည္ၾကီးငါး ကုန္းေဘာင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။  ေရဘ၀ဲ လည္းေကာင္းသည္။  အားလံုး စားလို႕ေကာင္းသည္။  စားလို႕ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေခ်ာင္းသာမွာ ေနတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လွဘိုမွာပဲစားသည္။  ဆိုင္ကယ္ငွားသည္။ ဆီပါျဖည့္ေပးသည္။  ရႈ႕မျငီးႏွင့္အတူ ေခ်ာင္းသာတစ္ပတ္ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။  ေငြေဆာင္ကိုေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့။  အခ်ိန္ရလွ်င္ေတာ့ ေခ်ာင္းသာကေန ေငြေဆာင္ကို ဆုိင္ကယ္ေမာင္းျပီး သြားခ်င္သည္။  ဤသို႕ႏွင့္ပင္ ေခ်ာင္းသာမွ မျပန္ခ်င္ႏွင့္ ျပန္ခ်င္ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။