ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀ Sea Training (အပိုင္း ၄)

ေကာ့ေသာင္းသို႕ ဆိုက္ေရာက္ျခင္း

          ကုိလံဘတ္စ္ အေမရိကတုိက္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဘယ္လိုေနသလဲမသိပါဘူး။  ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေကာ့ေသာင္း ဆိပ္ကမ္းကို လွမ္းျမင္ကထည္းက အက်ီေရစုိေတြကို ေရညွစ္၊ ေဘာင္းဘီေတြ ကြ်ပ္ကြ်ပ္အိတ္ထဲကထုတ္ အသစ္လဲ ကုန္းေပၚဆင္းဖို႕ျပင္ၾကတာပါပဲ။  အရင္ဆံုး ေမးျဖစ္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ သေဘၤာ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ျဖစ္မလဲဆိုတာကိုပါ။  သေဘၤာက မုန္တုိင္းေလ်ာ့မွ ျပန္ထြက္မယ္ဆိုေလေတာ့ ဘယ္ရက္ဆိုတာမေသခ်ာ။  မေသခ်ာတဲ့တူတူေတာ့ ေကာ့ေသာင္းမွာ တည္းခိုခန္းငွားၾကမယ္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ တည္းခိုခန္း ငွားၾကတယ္။  မွတ္မိတယ္ တည္းခုိခန္းနာမည္က ပင္ဂြင္းတဲ့။  အဲ့ဒီကို ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီေတြနဲ႕ ဒုိးၾက ျပီေတာ့ ဟိုေရာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားေတြက စုိေနတာနဲ႕ ေစာင္ပတ္ျပီး အိပ္က်ပါေတာ့တယ္။  ႏိုးေတာ့မွ ဆရာ၀န္ဆီ ေျပးတဲ့လူကေျပး၊ ပုလင္းေဇာက္ထိုးခ်ိတ္တဲ့ လူကခ်ိတ္၊  ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုတယ္လည္းေရာက္ အရင္ဆံုးေျပးတာက အိမ္သာ၊  သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းေလးနဲ႕ ဆိုေတာ့ အားရပါရကို လႊတ္ေတာ့တာ…. လႊတ္လိုက္ထဲကေန ေလွ်ာလိုက္တာ ေဆးေတြဘာေတြေသာက္နဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ ရပ္သြားပါတယ္။  ေရာက္ျပီးဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ကေနထြက္ ဖုန္းေျပာလို႕ရတဲ့ေနရာ၊ ေစ်း၀ယ္လို႕ရမယ့္ေနရာ၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ဆိုင္ကယ္ဂိတ္ စတာေတြကို လွည့္ပတ္ရွာၾကရပါတယ္။ 

          အဲ့ေရာက္ျပီး ညက်ေတာ့ မိုးေတြကရြာ၊ မုန္တုိင္းက တုိက္နဲ႕ ဘယ္ကိုမွ ဖုန္းကလည္း ေခၚလို႕မရပါဘူး။  လူေတြကလည္း ႏုန္းခ်ိေနေတာ့ ဟိုတယ္မွာပဲ ေကြးေနၾကတာပါပဲ။  ေနာက္တစ္ေန႕ ေနလည္း နည္းနည္းပြင့္ေတာ့မွ ရန္ကုန္ကို ဖုန္းျပန္ေခၚ ေမြးသမိခင္ ေနေကာင္းလား၊ သား အလတ္ၾကီး ရွိေသးေၾကာင္း၊  အခ်စ္ ေနေကာင္းလား၊ ဒီမွာေတာ့ အလြမ္းေတြ မိုးႏွင့္အတူေစြေနေၾကာင္း သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း သတင္းပို႕လို႕ရပါတယ္။  ေနပြင့္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္ ကို ပုတ္ျပတ္ငွား ေကာ့ေသာင္းတစ္ပတ္ပတ္၊ အမွတ္မရွိ ပင္လယ္စာ ေဟာ့ေပါ့ေတြသြားစားနဲ႕ တစ္ေန႕ကုန္ျပန္ပါတယ္။  ေကာ့ေသာင္းေစ်းလည္းေရာက္ရဲ႕။  ေစ်းကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ သေဘၤာနဲ႕ ပါလာမွန္းသိလို႕ရယ္လားမသိဘူး ရိတ္တာ ရိတ္တာဆိုတာ ေမးလိုက္တုိင္း ဘတ္ေငြနဲ႕ ျပီးရင္ ျမန္မာေငြနဲ႕ ေျမွာက္ျပီးရွင္းရတယ္။  ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကေတာ့ ေရာက္စမို႕လို႕ ေစ်းတင္မွန္းသိေတာ့ ဘာမွ မ၀ယ္ၾကဘူး။  ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ မိုးကသည္းျပန္တာပဲ၊ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိတာနဲ႕ ဟိုတယ္မွာ ပိုကာပဲ ထုိင္ဆြဲ ညပိုင္းက်ေတာ့မွ ထမင္းေလးဘာေလးသြားစား ဒါနဲ႕ တစ္ရက္က ကုန္ျပန္ေရာ။

          သံုးရက္ေလာက္ ေနေတာ့မွ ေကာ့ေသာင္းတစ္ျမိဳ႕လံုး ေလွ်ာက္ၾကည့္မိေတာ့တယ္။  ေကာ့ေသာင္းဆိုတာက လူေပါင္းစံုပဲကိုဗ်။  ရန္ကုန္က လူေတြလည္းရွိရဲ႕၊ အညာကလူေတြလည္း ရွိရဲ႕၊ ျမိဳ႕ခံ ထား၀ယ္၊ ဘိတ္ ကလူေတြလည္းရွိရဲ႕။  ယိုးဒယား ပစၥည္းေတြကေတာ့ အေတာ္ေပါ သကိုး။  မွတ္မွတ္ရရ ကြ်ဲရုိင္းအခ်ိဳေရက အေတာ္ေပါတာ။  ေနာက္ ဓားတို႕၊ မီးဖုိေခ်ာင္သံုး ပစၥည္းေတြလည္း အေတာ္ေပါ။  အဲ တစ္ျမိဳ႕လံုး တရုတ္ထုတ္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးမွ မရွိဘူး။  အားလံုး ဟြန္ဒါ ေက်ာက္စိမ္း၊ ဟြန္ဒါ ဒရင္း၊ ဒို ဒါေတြပဲ စီးၾကတာမ်ားတယ္။  လမ္းေတြက ျမိဳ႕ျပင္ေရာက္ရင္ ျဖဴးေနတာပဲ။  လမ္းနာမည္ေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဟုိတယ္ကို ဘယ္လိုျပန္ရမယ္မွန္းေတာ့ သိတယ္။  အဲ့ဒါနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတာပါပဲ။

          သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဘဏ့္ေပါက္တဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ ဟယ္လီေကာ္ပတာ တစ္စီးကုိ သံုးေသာင္းခြဲလား ငါးေသာင္းနဲ႕လားမသိဘူး ၀ယ္သဗ်။  အဲ့ဒါကို ေဟာ္တယ္ေရာက္ေတာ့ စမ္းၾကသေပါ့။  ဟယ္လီေကာ္ပတာက ပ်ံေတာ့ပ်ံတယ္၊  ဒါေပမယ့္ ထိန္းရ အေတာ္ခက္သဗ်။  ဒါေပမယ့္ ေလေပၚတက္သြားေလေတာ့ ၀ိုင္းထိန္းၾကရင္နဲ႕ ဟိုတယ္ အျပင္ဘက္ လမ္းေပၚသြားက်၊ က်လည္းက်ေရာ ဆုိင္ကယ္သမားတစ္ေယာက္က မျပီး ေျပးပါေလေရာ။  အဲ့ဒါနဲ႕ ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီတစ္စီးကို ျမန္ျမန္လွမ္းတား၊ ေနာက္ကေန အမွီလိုက္ေတာ့မွ ဟယ္လီေကာ္ပတာျပန္ရတယ္။ 

ေဟာဒါက ၁၀ မုိင္ ကမ္းေျခတဲ့ခင္ဗ်

ကမး္ေျခမွာ ေဘာလံုးကန္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား

          ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ ၁၀ မုိင္ကမ္းေျခကို သြားၾကတယ္။  တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးၾကီးေပါ့။  ၁၀မုိင္ကမ္းေျခဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေခ်ာင္းသာလို၊ ေငြေဆာင္လို လူစီမယ္မွတ္တာ ဟုိေရာက္ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေလး တစ္ဆုိင္ရယ္၊ ကမ္းေျခရယ္ ဒါပဲ ရွိတယ္။  ဘာထူးမွာလဲ ရွိသမွ် စားလို႕ရတဲ့ဟာမွာ ဘီယာနဲ႕ ေသာက္က်၊  ျပီးေတာ့ ကမ္းေျခကို ဆင္းၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။  ကမ္းေျခသာဆိုတယ္ လိႈင္းက တစ္ေပေလာက္ရယ္ ဘယ္လာ ေရကူးလို႕ေကာင္းမွာတုန္း၊ သဲကလည္း သဲၾကမ္းၾကီးေတြ စင္ကာပူ ဆန္တိုစာ ကမ္းေျခအတုိင္းပဲ။  ဘာမွ လုပ္လို႕မရမယ့္ တူတူေတာ့ ေဘာလံုးကန္ၾကသေပါ့ဗ်ာ။  ေမာေတာ့မွ ဟိုတယ္ျပန္အိပ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စီးတဲ့ သေဘၤာ ေတာင္ၾကီး က ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ၊ ပစၥည္းေတြက အဲ့ဒီေပၚမွာ။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ သေဘၤာေပၚလည္း ျပန္မတက္ခ်င္ေတာ့ ဒီတုိင္းပဲ မုန္တုိင္းထဲ ေနၾကေပါ့။

          ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ မလိ၀မ္းေရတံခြန္ကို သြားၾကသဗ်။  ေရတံခြန္ကေတာ့ ျမိတ္ထက္ၾကီးတယ္၊  ေတာ္ေတာ္ ေဆာ့လို႕ေကာင္းသဗ်။ အဲ့ဒီမွာ ေရကူးၾက ေရခ်ိဳးၾကေပါ့ေလ။  အဲ ေနာက္ပိုင္း  ဘုရင္ေနာင္ ငူကိုလည္း ေရာက္ေသးရဲ႕။  ဘုရင္ေနာင္ငူဆိုတာက ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားၾကီး ရုပ္ထုကို ေကာ့ေသာင္းအစြန္ ထုိင္းဘက္ျခမ္း ရေနာင္းနဲ႕ ကပ္ရပ္မွာ ထုထားတာ။  မင္းတရားၾကီးက ထုိင္းဘက္ကို လွည့္ျပီးေတာ့ ဓားထုတ္ေနတဲ့ ရုပ္ထုခင္ဗ်။  ဒီရုပ္ထုၾကီး ထုျပီးေတာ့ ထိုင္းဘက္ကလည္း ကင္းမ လက္မဲ ရုပ္ထုၾကီးကို ေကာ့ေသာင္းဘက္ျခမ္းလွည့္ျပီးေတာ့ ျပန္ထုတယ္ဆိုပဲ။  ရေနာင္းဘက္ကုိ ကူးခ်င္ေပမယ့္ သေဘၤာက အခ်ိန္မေရြး ျပန္ေခၚႏုိင္တာေၾကာင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် မသြားခဲ့ရပါဘူး။

ဘုရင့္ေနာင္ငူ (ေက်ာက္စာရိုက္ေတာ့ရုိက္တယ္ လူပံုေတြပါေနလို႕ မတင္ေတာ့ပါ)

          ဒီလိုနဲ႕ ေကာ့ေသာင္းမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္ျပီးသကာလမွာ အိမ္ကေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ပိုက္ေရာ၊ ဖဲႏုိင္တာေလးေတြေရာ လံုးပါးပါးျပီးသကာလ အေမေနေကာင္း သားဆုေတာင္ ေငြငါးေသာင္းေလာက္ ပို႕လိုက္ပါဆိုတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ပါတယ္။  မုန္တုိင္းေလးမ်ား ျပီးမလား ျပီးမလားနဲ႕ မုန္တုိင္းကလည္း မစဲ၊ သေဘၤာကလည္း မထြက္နဲ႕ ဒုကၡေရာက္ပါေလေရာ။  လက္မွာ ၀တ္ထားတဲ့ လက္စြပ္ကေလးကေတာ့ လႈပ္တုတ္ လႈပ္တုတ္နဲ႕ အေျခအေနမေကာင္းတဲ့အဆံုးေတာ့ ဒါကေလးနဲ႕ ထမင္းစားရေတာ့မယ့္ အေျခအေနကို ေရာက္ေရာ။

သံလြင္ သို႕မဟုတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းေရာင္

          ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာလာေတာ့ လူေတြလဲ ပိန္ေခြ၊ ၀ယ္ထားတဲ့ ရွန္ပူတို႕၊ ေပါင္ဒါတို႕၊ ဟင္းခ်က္ရင္သံုးတဲ့ ဓားမ်ိဳးစံု၊ ကြ်န္ေတာ္ မေဟသီအတြက္ မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ဒါေတြက ပံုလို႕ စားခ်င္ရင္ အဲ့ဒါေတြ ေဖာက္စားရမယ့္ အေျခအေနေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အျဖစ္ သံလြင္သေဘၤာ ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရပါတယ္။  ေက်ာင္းသားေတြကို အဲ့ဒီသေဘၤာနဲ႕ တင္ေပးလိုက္မယ္၊ ေတာင္ၾကီးကေတာ့ ကုန္ေစာင့္မွာရယ္၊ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ရယ္ မထြက္ျဖစ္ပါဘူးတဲ့။  မထြက္ေတာ့လည္း ေတာင္ၾကီးကသေဘၤာေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ေလွငွားျပီး သံလြင္ေပၚ တင္ၾကပါတယ္။  သံလြင္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ သေဘၤာကို အေျပးအလႊားသြားၾကည့္ ကိုယ္အထုပ္ကိုယ္ေရြး ေနရာခ်၊  ေနရာခ်တယ္ဆိုတာ ၄ ေယာက္ခန္းကို ၆ ေယာက္ရတယ္၊  ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနရာက သေဘၤာ၀မ္းထဲ ေလမရ၊ ေနမျမင္ လူေနခန္း၊  သေဘၤာကလည္း သန္႕ေလေတာ့ ဘာနံေတြမွန္းကို မသိတာ၊ ေလကလည္း သိပ္မရေလေတာ့ သေဘၤာလည္းထြက္ မူးတာပါပဲ။  ေတာ္ေသးတာက ေကာ့ေသာင္းကေန စားစရာ အျပည္အစံုတင္လာတာ။ 

သံလြင္ သေဘၤာ

ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ေတာင္ၾကီးေရ

          အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သိတာက ရန္ကုန္ကိုလြမ္းတယ္၊ အေမ့ကိုလည္းလြမ္းတယ္၊ အေမခ်က္တဲ့ ဟင္းကိုလည္း လြမ္းတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အခု ဇနီး အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ခ်စ္သူေပါ့ေလ သူ႕ကိုလည္းလြမ္းတယ္။  သေဘၤာစထြက္ေတာ့ ရာသီဥတုက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး၊ ညေနထမင္းစားေတာ့ ၾကာဇံေၾကာ္ေလးနဲ႕ေလြးေနၾကတာ၊  သေ႒းကြ်န္းအေက်ာ္နားလည္းေရာက္ေရာ လိႈင္းက စလာေရာ၊  စားေနတဲ့ ပန္းကန္၊ ခြက္၊ ဇြန္းေတြက ရွေလာ…….ဆိုျပီးေတာ့ လြင့္ထြက္သြားတာ ခြမ္းဆိုျပီး စားလက္စ ၾကာဇံေၾကာ္ေလးလည္း နတၳိတံသြားရွာတာပါပဲ။  အဲ့ဒီကေန လိႈင္းၾကမ္းျပီး ထမင္း ၃ ရက္ငတ္။

          ငတ္ဆို ထမင္းခ်က္ေတြလည္း ထမင္းမွ မခ်က္ႏုိင္တာ။ ကန္တင္းက ၃ ရက္ေလာက္ ပိတ္ထားတာ။  ရွိသမွ် ေပါင္မုန္႕ေလး၊ ဘီစကြတ္ေလးေတြကို၊ ေရနဲ႕ ေရာခ်၊ အေအးနဲ႕ ေရာခ်၊ အဲ့ဒီလို ေရာခ်ျပီးသကာလ မူးလိုက္ ေ၀ါ့လိုက္၊ ေ၀ါ့လိုက္ ထပ္ျဖည့္လိုက္နဲ႕ အိပ္လို႕လည္းမရ၊ သေဘၤာ၀မ္းထဲမွာလည္း မေနႏုိင္ေလေတာ့ ကုန္းပတ္ေပၚတက္ လက္ရမ္းေလးကိုင္ျပီး ေမ်ာက္မိႈင္ကို မႈိင္ေနရေတာ့တာ။  ညအိပ္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ထမင္းစားခန္းနဲ႕ အသားငါး၊ ဟင္းသီးဟင္ရြက္ ထားတဲ့ အခန္းမွာ အိပ္က်ရတာ၊  ညက်ေတာ့ လိႈင္းကပုတ္၊ ေရခဲေသတၱာေတြပြင့္ ငါးေတြ ၾကက္သားေတြ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြက ဟိုေကာင္ေတြေပၚ မိုးရြာသလိုက်၊ က်ေတာ့ ျပန္ထည့္ တံခါးျပန္ပိတ္၊ ျပန္ပိတ္လိုက္ လိႈင္းကပုတ္ေတာ့ ျပန္ပြင့္လိုက္နဲ႕၊  တစ္ညလံုး ေရခဲသတၱာေစာင့္ကို ျဖစ္ေရာ။  တီဗီေတြလည္း တိုးလိုးတြဲေလာင္းေတြေပါ့။

          သံုးရက္ေက်ာ္ေတာ့မွ လိႈင္းနဲနဲ ျပန္ျငိမ္သြားေတာ့ စားဖိုမႈးလည္း တုိင္ဖက္ျပီး ေၾကာ္ေပးႏုိင္ရွာပါတယ္။  ေၾကာ္တယ္ဆိုတာက ၾကာဇံေၾကာ္တစ္မ်ိဳးပဲရမယ္ဆိုျပီး ဒယ္အိုးကို တစ္ေယာက္ကကိုင္၊ ေယာက္မကို တစ္ေယာက္က ကိုင္ျပီး ေမႊရတာ၊ မဟုတ္ရင္ လိႈင္းၾကားမွာ ဒယ္အိုးေရာ၊ ၾကာဇံေၾကာ္ေရာ ပိုးလိုးပက္လက္ေတြ လန္ကုန္ေတာ့မွာကိုး။  အဲ့ဒီ ၃ ရက္အတြင္း ၾကာဇံေၾကာ္ပူပူေလးကို ျပန္စားရျခင္းပါ။

          ပင္လယ္ေရ ျပာျပာၾကီးကေန စိမ္းစိမ္းေလးျမင္လာရေလ ေပ်ာ္ေလ… ေရေနာက္လာေလ ပိုေပ်ာ္ေလနဲ႕ သီလ၀ါကိုျဖတ္ ေရတပ္သေဘၤာေတြ ေက်ာ္လာေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္ရတဲ့ျဖစ္ျခင္း၊  အကုန္လံုး အက်ၤီေတြျပန္လဲ၊ နံကထုိင္နဲ႕၊ ေဘာင္းဘီ နက္ျပာနဲ႕ ရႈးဖိနပ္နဲ႕ ေမ်ာက္ေခါင္း ေခ်ာင္ကေလာင္ေတြနဲ႕ေပါ့ေလ။  ျမစ္ထဲ၀င္ဖို႕ ပိုက္ေလာ့ အလာကိုေစာင့္တာနဲ႕ ဘာနဲ႕ဆိုေတာ့ မနက္ ၆ နာရီေလာက္ထဲက ဖင္တစ္ၾကြၾကြျဖစ္ေနတာ၊  ၂ ခ်က္တီးေလာက္မွ သေဘၤာေပၚက ဆင္းရေတာ့တယ္။  ဆင္းရေတာ့ တကၠစီငွား အိမ္ကိုျပန္ အထုတ္ေတြခ် အရင္ဆံုး ဘယ္သြားလဲဆိုေတာ့ YKKO ကိုေျပး ေၾကးအိုးဆီခ်က္ရယ္ ဆိတ္သားကင္ရယ္ အ၀သြားဆြဲတာပါ။  ျပီးေတာ့ အေဆာင္ျပန္ သင္ဖ်ဴးဖ်ာေလးေပၚမွာ ျငိမ္ျငိမ္းေလး အိပ္လိုက္ရတာ အမေလး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္တဲ့ အရသာမွန္းကို မသိတာ။ အဲဒီေန႕ကအိပ္လိုက္တာမွ တစ္ေရးမေမာ တစ္ေခါေခါကို က်လို႕။  ေနာက္တစ္ေန႕ က်ေတာ့ ခ်စ္သူဆီကိုေျပး အလြမ္းသယ္၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြေပး။ 

          တစ္ခု သတိထားမိတာက ေကာ့ေသာင္းကျပန္လာျပီးထဲက ဘာစားစား ၀မ္းမေလွ်ာေတာ့တာပါ။  ၾကည့္ရတာ ပိုးေတြနဲ႕ ယဥ္သြားလို႕လား ဘာလားေတာ့လားမသိဘူး ၀မ္းကို မေလွ်ာေတာ့တာ။  ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္။  ေက်ာင္းသားဘ၀ ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ကေလးေတြကိုလည္း ျပည့္ျပည့္၀၀ ရသလို၊ ဒီလို အုပ္စုလိုက္ အဖြဲ႕လိုက္သြားရေတာ့ အလုပ္ခြင္ မ၀င္ခင္ေလးမွာ လူမႈ႕ဆက္ဆံေရး၊ ျပသနာေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမယ္၊ မိမိကိုယ္မိမိ အားကိုးႏုိင္ေစဖို႕၊ ဒါေတြအားလံုးကို လက္ေတြ႕ သင္ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။  ဘ၀အတြက္ အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတဲ့ ပညာေရာ၊ အေတြ႕အၾကံဳပါ အမ်ားၾကီးရတဲ့ ခရီးစဥ္ေလးပါ။ 

          ဒီခရီးစဥ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ရယ္စရာ၊ မေမ့ႏုိင္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာရွိေပမယ့္ ေရးလိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ငယ္က်ိဳးငယ္နာေဖာ္လွခ်ည့္ဆိုျပီး ၀ိုင္းသတ္ၾကမည္ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ထိုအမွတ္တရေလးမ်ားအားလံုးကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ရပါသျဖင့္ ေရးသမွ်ျပန္ဖတ္လိုက္ေသာ္ ဆားမပါေသာဟင္းကဲ့သို႕ ေပါ့ေပါ့ၾကီး ျဖစ္ေနပါသည္ ခင္ဗ်ာ။  သို႕ေသာ္လည္း ဒီေလာက္ေလးကိုပဲ သည္းခံျပီး ဖတ္ေပးၾကတဲ့ ဘေလာ့ၾကြလာ မိတ္သဟာ၊ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္းႏွင့္ အပိုင္း ၁ မွ အပိုင္း ၄ တုိင္ေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ဖတ္ရႈ႕ေပးၾကေသာ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရင္း ဒီမွာတင္ အဆံုးသတ္လိုက္ပါရေစခင္ဗ်ာ။