ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဥစၥာေစာင့္ တစ္ကယ္ရွိတာလား ၃

          ဥစၥာေစာင့္ တကယ္ရွိမရွိကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မေျပာတတ္။  အရင္အပိုင္း ၁ ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အေမရဲ႕ ေဆးခန္းမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ေရးထားတာ။  ခုအပိုင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အေဖရဲ႕ ဇာတိျမိဳ႕ကေလး ကန္ၾကီးေဒါင့္ျမိဳ႕က အေၾကာင္းေလး။  ကန္ၾကီးေဒါင့္ဆိုတာက ပုသိမ္ကေနဆိုရင္ ၁၈ မုိင္ေလာက္ဆိုေတာ့ နာရီ၀က္ ၁ နာရီေလာက္ ကားေမာင္းသြားရင္ေရာက္တယ္။  အရင္တုန္းက ကားလမ္းေတြသိပ္ျပီးေတာ့ မေပါက္ေသးေတာ့ ကန္ၾကီးေဒါင့္နားက ဘဲကရက္၊ ေဒါင့္ၾကီး၊ ကံကုန္း၊ ဖားစီကြင္း စတဲ့ စတဲ့ ရြာကေလးေတြက ကန္ၾကီးေဒါင့္ကိုပဲ အားထားေနရတာ။  ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကန္ၾကီးေဒါင့္က ျမစ္ကမ္းေဘးက ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ကေလးလို ျဖစ္ေနေတာ့ ေရလမ္းက အဓိကပဲ။  အနီးအနားကရြာေတြက စပါးေပၚခ်ိန္ဆိုရင္ စက္ေလွေတြနဲ႕ လာျပီးေတာ့ စပါးလာအပ္ၾက၊ ၾကိတ္ၾက၊ ရလာတဲ့ ေငြစေလးေတြနဲ႕ ငရုပ္၊ ၾကက္သြန္ စတဲ့ ကုန္စိမ္းေတြ ျဖစ္ျဖစ္၊ အ၀တ္အစားေတြျဖစ္ျဖစ္ ကန္ၾကီးေဒါင့္မွာပဲ လာျပီး ၀ယ္ၾကတာ။  ခုက်ေတာ့ ကားလမ္းေတြေပါက္လာျပီဆိုေတာ့ ကန္ၾကီးေဒါင့္ျမိဳ႕လဲ အရင္ေလာက္ သိပ္ျပီး စည္စည္ကားကားမရွိေတာ့ပါဘူး။  အဲ.. စကားမစပ္ ေမာ္ဒယ္ ေခ်ာရတနာ ကလည္း ကန္ၾကီးေဒါင့္ ဇာတိပဲ။

          ကန္ၾကီးေဒါင့္ေရာက္ရင္ ေလာကမွန္ကူ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီေတာ္ ရွိမယ္။  ပုဂံေခတ္က ပံုစံကို ယူျပီးေတာ့ ေဆာက္ထားတဲ့ ေစတီေတာ္။  ေစတီေတာ္ထဲမွာ ေရႊ၊ ေက်ာက္မ်က္ရတာနာေတြနဲ႕ ပူေဇာ္ထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ ရွိတယ္။  ပြဲေတာ္ရက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ အပူေဇာ္ခံပါတယ္။  အနီးကပ္ ၾကည့္လို႕လဲရတယ္။ ဒီ ေစတီေတာ္ကို တည္တုန္းက ထူးထူးျခားျခားေလးေတြေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။  ဒါကေတာ့ သိုက္ေမာင္ႏွမ ဇာတ္လမ္းပဲ။  ေစတီေတာ္ကို ဦးစီးဦးေဆာင္ျပီးေတာ့ တည္ထားခဲ့တာက အခု ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီးတဲ့ ကန္ၾကီးေဒါင့္ဆရာေတာ္ၾကီး။  ေစတီေတာ္ၾကီးနဲ႕ ကပ္ရပ္မွာက မဂၤလာရာမ ေက်ာင္းတိုက္ရွိတယ္။  ပရိယတၱိစာေပေတြကို သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းတုိက္။  ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးကလည္း ေတာ္ေတာ့္ကို ထည္၀ါတဲ့ မွန္စီေရႊခ် ေက်ာင္းတိုက္ၾကီး။  သၾကၤန္တုိ႕၊ အခါၾကီး ရက္ၾကီးေတြဆိုရင္ မိုးကုတ္၀ိပႆနာတရားစခန္းဖြင့္တယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ရွင္ျပဳ နားသ မဂၤလာပြဲေတြလဲ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြ လာျပီးေတာ့ စုေပါင္းရွင္ျပဳ ပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။  ေနာက္ျပီး ႏွစ္တုိင္း ဘုရားပြဲရွိတယ္။  ဘုရားပြဲေတာ္ဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းသေပါ့။  ဇာတ္ပြဲ၊ စားေသာက္ဆုိင္တန္းေတြ၊ ေဒသထြက္ ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ.. စသည္ စသည္ျဖင့္။

ပိုင္

          စက္၀ိုင္းတစ္ခုရဲ႕ ပိုင္ ဆိုတာက ၂၂ ကိုတည္ ၇ နဲ႕စား အဲ့ဒါပိုင္၊  ၃.၁၄၁၅၉ ဆိုျပီးေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သင္ခဲ့ရတာပဲ။  ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႕ အဲဒီ တန္ဖိုးရလာလဲ၊  Pi (သို႕) π  (သို႕) ပိုင္ လို႕ေခၚတဲ့ အဓိပၸာယ္ေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာကို မသိခဲ့တာ။  ဆရာေတြကို ေမးဖို႕ၾကံတုိင္း တစ္ျခား အခန္းေတြေရာက္ေရာက္သြားတာနဲ႕ ပိုင္ အေၾကာင္းကို မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။  ေနာက္ပိုင္း အင္တာနက္ေပၚလာေတာ့မွ ပိုင္အေၾကာင္းကို နဲနဲပါးပါး သိလာရေတာ့တယ္။

          ပုိင္ ဆိုတာ စက္၀ိုင္းတစ္ခုရဲ႕ အခ်င္း (diameter) နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ စက္၀န္း (circumference) ရဲ႕ အခ်ိဳးကို ပိုင္လို႕ေခၚတာ။  စက္၀ိုင္း ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး၊ ဘယ္ေလာက္ေသးေသး ဒီအခ်ိဳးဟာ ေျပာင္းလဲမသြားပါဘူး။  ဒါကိုေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက သိခဲ့တယ္။  ဒါေပမယ့္ စက္၀ိုင္းရဲ႕ အခ်င္း (diameter) နဲ႕ စက္၀န္း (circumference) ကို ဘယ္လို အခ်ိဳးခ်သလဲဆိုတာက စဥ္းစားစရာ ျပႆနာတစ္ခု။  အဲဒါကို ျမင္သာေအာင္ ေဟာဒီ ပံုေလးကို ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။

ဂဏမ္း မတူေသာ စတုိင္မ်ား

             YouTube မွာ ေလွ်ာက္ေမႊရင္းနဲ႕ PSY ရဲ႕ Gangnam Style ကို မူကြဲေလးေတြနဲ႕ Solo cover လုပ္ထားတာေလးေတြကို သေဘာက်လို႕ တင္လိုက္ပါတယ္....

ပထမဆံုး Cover က Steph Micayle ရဲ႕ solo...  နားေထာင္လို႕ေကာင္း၏

Shanghai Zoo

          ျပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႕က ရွန္ဟုိင္းကို ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ျပန္သြားျဖစ္တယ္။  ပန္ဒါၾကည့္ခ်င္လို႕…  ပန္ဒါကို အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး။  ရွန္ဟိုင္းမွာ ေနတာမဟုတ္ဘူးလား ဆိုေတာ့ အင္းဟုတ္တယ္… ဒါေပမယ့္ သေဘၤာက်င္းက ရွန္ဟုိင္းကေန တစ္နာရီေလာက္သြားရတဲ့ ခ်န္ရွင္းဆိုတဲ့ ကြ်န္းေလးေပၚမွာဆိုေတာ့ အဲဒီကြ်န္းေပၚက ဟိုတယ္မွာပဲ အေနမ်ားတယ္။  စေနေန႕ဆိုရင္ေတာ့ ရွန္ဟိုင္းဘက္ကိုသြားျပီး ညစာစား ျဖစ္တယ္။  ကြ်န္းေပၚမွာက သေဘၤာက်င္းကလြဲျပီးေတာ့ က်န္တာဘာမွ ရွိသည္မဟုတ္။  ပ်င္းစရာေကာင္းသည္။  ပံုမွန္ဆိုရင္ စေနေန႕ည ျပန္လာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ရွန္ဟိုင္းမွာ တစ္ည အိပ္ျဖစ္လိုက္သည္။ 

          ညစာကေတာ့ KAAB ဆိုတဲ့ XinTianDi(French quarter) က Grill ဆိုင္မွာ စားျဖစ္သည္။  ဒီဆုိင္က Beef Steak ေကာင္းသည္။  ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီနားက Rendezvous Bar မွာ Live Band နားေထာင္လို႕ေကာင္းသည္။  ထို႕ေၾကာင့္ သြားနားေထာင္ျဖစ္သည္။  ေနာက္တစ္ေန႕ေတာ့ Zoo ကိုသြားျဖစ္သည္။  Metro လိုင္း ၁၀ကို Nanjing West Station ကေနစီးသြားျပီး Shanghai Zoo Station မွာ ဆင္းလိုက္လွ်င္ ရွန္ဟိုင္း တရိစၦာန္ဥယ်ာဥ္သို႕ေရာက္ေလ၏။  ၀င္ေၾကး ယြမ္ ၄၀ ျဖစ္သည္။  ေက်ာပိုးအိတ္ကို customer service မွာအပ္သည္။  ၂ ယြမ္ ေပးရသည္။  ပန္ဒါ… ပန္ဒါ  ၾကည့္ခ်င္သည္မွာ ပန္ဒါျဖစ္သည္။  ပန္ဒါက zoo ရဲ႕ အလည္ေလာက္မွာရွိသည္။  တရိစၦာန္ရံုေရာက္ေတာ့ တိရိစၦာန္ေတြျမင္ရသည္ေပါ့….  အင္း… အဲ့ဒါ ဓာတ္ပံုေလးေတြ တင္လိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ 

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဘဂ်င္းအပိုင္းအစမ်ား ၄

          ေဘဂ်င္းေရာက္ရင္ေတာ့ ပီကင္းဘဲကင္စားျဖစ္ေအာင္ စားရမည္ဟုဆိုျပန္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ ပီကင္းဘဲကင္ဆိုင္ ခ်ီတက္ၾကသည္။  ဆိုင္ေရွ႕မွာ စားဖိုမႈး ဘဲရုပ္က လက္ယပ္ေခၚေနသည္။  ဒီ ဘဲကင္ဆိုင္ကေတာ့ နာမည္အၾကီးဆံုးပဲဟု တစ္ေယာက္ကေျပာသည္။  ဘာေတြ နာမည္ၾကီးသည္ေတာ့မသိ။  အထဲေရာက္ေတာ့ စင္ျမင့္တစ္ေနရာမွာ တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး ျပေနၾကသည္။  မ်က္လွည့္လဲပါ၏၊  ရုပ္ေသးလဲပါ၏၊  ေမ်ာ့လိုမ်ိဳး ခႏၶာကိုယ္ တြန္႕လိမ္ေသာ ျပကြက္လဲပါ၏။  လြတ္သြားသည္မွာ မ်က္ႏွာဖံုး ေျပာင္းသည့္ show ပြဲျဖစ္သည္။  “သုိင္းမင္းသားႏွင့္ နတ္ကလွ်ာ”  ဇာတ္ကားထဲက နာမည္မမွတ္မိေတာ့ေသာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးလိုပင္ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကို ရႊပ္ကနဲ ရႊပ္ကနဲ ဖလပ္၊ ဖလပ္ ေနေအာင္ ေျပာင္းႏုိင္သည္ဟုဆိုသည္။  ဘယ္လိုေျပာင္းသည္ေတာ့မသိ။  ျမင္လဲ မျမင္ဖူး၊  ပြဲကလဲ လြတ္သြားေသာေၾကာင့္ သူမ်ားေျပာသမွ်  ေၾသာ္…. ဟုပင္ ဆိုႏုိင္သည္။  သို႕ေသာ္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲက သိခ်င္သည္။  သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ နံရံမွာခ်ိတ္ထားေသာ မ်က္ႏွာဖံုးကို ယူတပ္ၾကည့္သည္။  သစ္သားမ်က္ႏွာဖံုးၾကီးျဖစ္သည္။  ဒါကို ဘယ္လိုမ်ား ဖလပ္ ဖလပ္ေနေအာင္ ေျပာင္းႏုိင္ပါသနည္း?  သူနည္း သူ႕ဟန္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။  သစ္သားလဲ သံုးခ်င္မွ သံုးလိမ့္မည္ထင္သည္။  

ဟာသတုိေလးမ်ား ၁၀

ေကာင္းမႈ႕ေတာ့ လုပ္ခဲ့တယ္ 

          စိန္႕ပီတာသည္ ပုလဲတံခါး၀တြင္ ရပ္ေနသည္။  လူငယ္တစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာသည္။ 

“သူငယ္ သင္လူ႕ျပည္မွာတုန္းက ဘာကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕ေတြ လုပ္ခဲ့လဲ?”

“အင္း…. ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ သတိရတယ္… ကြ်န္ေတာ္ခရီးသြားတုန္းကေပါ့။  လမ္းမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ို လူဆိုးေတြ ၀ိုင္ျပီးေတာ့ ေႏွာက္ယွက္ေနၾကတာ။  ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲ့ဒီလူဆိုးေတြဆီေလွ်ာက္သြားတယ္။  ေကာင္မေလးကို လႊတ္ဖို႕ေျပာတယ္။  အံမယ္.. ဒီေကာင္ေတြက ဂရုေတာင္ မစိုက္ဘူး။  ဒါနဲ႕ အဲ့ဒီ လူဆိုးေခါင္းေဆာင္ဆီကိုသြားျပီးေတာ့ အဲ့ဒီေကာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို လက္သီးနဲ႕ထိုးပစ္လိုက္တယ္။  ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီေကာင္ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ကို ကန္ျပီးေတာ့ လွဲပစ္လိုက္တယ္။  ေနာက္ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီေကာင္ကို နားရြက္ဆြဲျပီးေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႕ ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္လို႕ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလားလို႕” ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။

စိန္႕ပီတာ ထိုသူငယ္ကို အေတာ္ေလးစားသြားသည္

“အင္းျပီးေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးတုန္း ဆက္ပါဦး”

“အင္း ျပီးေတာ့ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ကြ်န္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္လာတာပဲေလ”

အရံႈးေပးပါျပီ

          သေဘၤာတစ္စီးေပၚတြင္ျဖစ္သည္။  မ်က္လွည့္သမားတစ္ေယာက္သည္ မ်က္လွည့္ျပကြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခင္းက်င္းျပသေနသည္။  ၾကာလာေလေသာ္ ကပၸတိန္ေမြးထားေသာ ၾကက္တူေရြးမွာ မ်က္လွည့္ဆရာ၏ ျပကြက္မ်ားကို သိရွိလာ၏။ 

          “ေဟာ.. ဦးထုပ္က တစ္ျခားဦးထုပ္နဲဲ႕ လဲလိုက္တာ….”

          “အဲဒီ စားပြဲေအာက္မွာ ပန္းေတြကို ဖြက္ထားတာ….”

          “ေဟာ ေဟာ… ဖဲခ်ပ္ေတြကို လက္ထဲကေန လႊတ္ခ်လိုက္ျပီ…”

စသည္ျဖင့္ မ်က္လွည့္ဆရာ၏ လွည့္ကြက္ေတြအားလံုးကို ပြဲတုိင္းမွာ ေဘးနားကေန ေအာ္ေနသည္။  ဤသို႕ႏွင့္ ပြဲပ်က္သည့္ေန႕မွာလည္း မနည္းမေနာ။

          ဒီလိုႏွင့္ တေန႕ေတာ့ သေဘၤာေမွာက္သည္။  မ်က္လွည္ဆရာလဲ ပ်ဥ္ခ်ပ္ကေလးကို ဖက္ျပီး ပင္လယ္ထဲေမ်ာေနသည္။  ၾကက္တူေရြးကေတာ့ သူ႕ေဘးမွာ ပါလာသည္။  ဒီလိုႏွင့္ ပင္လယ္ထဲမွာ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္…..။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကက္တူေရြးက မ်က္လွည့္ဆရာကိုေျပာသည္….

          “ကဲ.. က်ဳပ္အရံႈးေပးပါျပီဗ်ာ….  သေဘၤာကို ဘယ္လိုဖြက္လိုက္သလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပ”

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဘဂ်င္းအပုိင္းအစမ်ား ၃

          တရုတ္ျပည္ေရာက္လွ်င္ မဟာတံတုိင္း မတက္မိျခင္းမွာ ၾကီးစြာေသာ ဆံုးရံႈးမႈ႕ျဖစ္သည္ဟု တရုတ္ တစ္ေယာက္ကေျပာသည္။  မင္းေရာ တက္ျပီးျပီလား ေမးေတာ့ ဟင့္အင္း တဲ့။  ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕ေန႕ေပါ့လို႕ ျပန္ေျပာသည္။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မဟာ တံတုိင္းကို တက္ျဖစ္သည္။  ေဘဂ်င္းကေန ဆိုလွ်င္ မဟာတံတုိင္းကို ေနရာႏွစ္ခုမွ တက္ႏုိင္သည္။  တစ္ခုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ျပင္ထားသည့္ မဟာတံတုိင္း ျဖစ္သည္။  ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေရွးေဟာင္းအတိုင္းကို ထိန္းသိမ္းထားသတဲ့။  ကလင္တန္ တို႕ဘာတို႕က မဟာတံတုိင္း အေဟာင္းကို တက္သတဲ့။  ဘယ္တံတုိင္းကို တက္ခ်င္လဲေမးေတာ့ လူနည္းတဲ့ ေနရာသြားမယ္ဆိုျပီး တံတုိင္း အေဟာင္းဘက္ကို ဦးလွည့္ျဖစ္သည္။

          ေဘဂ်င္းျမိဳ႕ထဲကေန ၁ နာရီခြဲ ၂နာရီေလာက္ ေမာင္းသြားရသည္။  ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မသိ က်ိဳက္ထီးရိုးကို သြားသတိရမိသည္။  အမွတ္တရပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြက ေတာင္တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီး။  မဟာတံတုိင္းေပၚမွာေတာ့ ေရခဲေနျပီ။  Cable Car ေတြရွိသည္။  ေကာ္ဖီက လက္တစ္ဖက္၊ ကင္မရာက တစ္ဖက္၊ Cable car က ယိမ္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ ေမွာက္ျခင္းႏွင့္ အဆံုးသတ္သည္။ 

ဖန္ခြက္

          တခါတေလက်ေတာ့ ဖန္ခြက္နဲ႕ စကားေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္။  တခါတေလေတာ့ ဖန္ခြက္နဲ႕ စကားေျပာရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။  ဒါေပမဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။  ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေျပာ… သူကနားေထာင္တယ္။  ဒီအတြက္ တစ္ခါမွ ပ်င္းရိတယ္မွရွိဘူး။  အျမဲတမ္း လတ္ဆတ္ေနတယ္၊  မၾကိဳက္ရင္ ဖန္ခြက္အသစ္တစ္ခြက္ လဲလိုက္ဖို႕ပဲ။  ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုျပီးသြားတုိင္းမွာ ဖန္ခြက္ အသစ္တစ္ခြက္ လဲလိုက္ဖို႕ပဲ။  ဒီအတြက္ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ လုပ္ေနစရာမလိုဘူး။ 

ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ကို စကားေျပာေနရတာနဲ႕ မတူတဲ့ အခ်က္ပဲ။  လူေတြက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။  ဖန္ခြက္ တစ္ခြက္လိုမ်ိဳး အလွဲအလွယ္လုပ္လို႕မရဘူး။  ေနာက္ျပီးေတာ့ သူတို႕ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ နားေထာင္ေပးရတာမ်ိဳးလဲ ရွိေသးတယ္။  ႏြားေပ်ာက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းလဲ ေျပာခ်င္ေျပာမယ္၊  ဇာတ္ပ်က္သြားတဲ့ အေၾကာင္းလဲ ပါခ်င္ပါမယ္၊  သမုိင္းထဲက ေန႕စြဲေတြကို ရြတ္ခ်င္ရြတ္ေနဦးမယ္၊  တခါတေလ အလုိက္သင့္ နားေထာင္ေပးရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို ကသိကေအာက္ ေရာက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု။  ဒီလိုေနရာေတြက်ေတာ့ ဖန္ခြက္ေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရတာ အမ်ားၾကီး ေနသာထုိင္သာ ရွိတယ္။

ဖန္ခြက္မွာလဲ သူ႕ရာဇ၀င္နဲ႕ သူေတာ့ ရွိတာပဲ… ဒါေပမယ့္ သိပ္ျပီးေတာ့  ခမ္းနားၾကီးက်ယ္တဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ဖို႕ရာ သိပ္မရွိဘူး။  ဖန္ခြက္တစ္လံုးဟာ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ျပီးေတာ့ အလုပ္သေဘာ ဆက္ဆံဖူးတာရွိဖူးမယ္။  ျပီးရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဒီလိုနဲ႕ သူ ကြဲရွသြားတဲ့တစ္ေန႕ဟာ သူ႕ဘ၀ ဆံုးခန္းသတ္သြားတဲ့ေန႕ပဲ။  သူ႕ေနရာမွာ တစ္ျခား ဖန္ခြက္တစ္လံုးက ဆက္လက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနဦးမွာပဲ။ 

အေရွ႕တုိင္းဖန္ခြက္နဲ႕ အေနာက္တိုင္း ဖန္ခြက္ ဘာကြာျခားလဲေတာ့ မသိဘူး။  ဖန္ခြက္ဟာ ဖန္ခြက္ပဲေပါ့။  ဒါေပမဲ့ အေရွ႕တုိင္းက မိန္းကေလးေတြနဲ႕ အေနာက္တုိင္းက မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ကြာခ်င္ကြာမွေပါ့။  ဂ်ပန္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ တရုတ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဘား မွာ သြားထုိင္ရင္ သူတို႕က ခင္ဗ်ားေဘးမွာ လာထုိင္ေပးမယ္။  ခင္ဗ်ား ေျပာသမွ် သူတို႕နားေထာင္မယ္။  ဒီအတြက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက သူတို႕ေသာက္သမွ် ရွင္းေပးရဦးမယ္။  That’s the deal.  ဖန္ခြက္ေတြက်ေတာ့ သူတို႕အတြက္ တိက်တဲ့ ေစ်းႏႈန္းရွိျပီးသား။  ကိုယ္ၾကိဳက္တာမွာျပီး ေငြေပးေျခလိုက္ရံုပဲ။  သိပ္ျပီး ထူးထူးေထြေထြ ရွိလွတယ္ မဟုတ္ဘူး။

ႏွင္းေ၀တဲ့ ႏွစ္ကူး

           ႏွစ္ကူးဆိုသည္မွာ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးကို ဆိုလိုသည္။  “တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ဘယ္က စတယ္” ဆိုတဲ့ပိုစ့္ေလးကို မႏွစ္က တင္ျဖစ္သည္။  စိတ္၀င္စားသူမ်ား ကလစ္ႏွိပ္ျပီး ဖတ္ၾကည့္ပါ။  ဘာလိုလိုႏွင့္ ခ်ိနေခၚ ကာေ႒းေခၚ စီလုတ္ျပည္ၾကီးတြင္ ႏွစ္သစ္ကူးရသည္မွာ ခုဆိုလွ်င္ ၃ ႏွစ္ရွိေပျပီ။   “ကုန္စီး… ကုန္စီး…. ကုန္စီးနီရာ… ကုန္စီး… ကုန္စီး… ကုန္စီး..နီ” ဆိုျပီးေတာ့ လမ္းေတြမွာ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ၾကသည္။  ကုန္းစီးဖားခ်ိဳင္ဆိုျပီးေတာ့ လူေတြ႕လွ်င္ “မဂၤလာ ႏွစ္သစ္ကူးပါ” ဆိုျပီး ႏႈတ္မဆက္ေလႏွင့္ “အမ္ေပါင္း နားလိုင္” ဆိုျပီးေမးသည္။  အမ္ေပါင္းကေတာ့ ဘယ္နားမွာေနမွန္းမသိ။  လူေတြ႕တုိင္း အမ္ေပါင္း ေပးရလွ်င္ ေသရခ်ည့္။

          ဟိုနား ဒီနား ဘယ္သြားသြား တေဖာင္းေဖာင္း ေဖာက္လိုက္တဲ့ ေဗ်ာက္အိုးေတြမွ ေသာက္ေသာက္လဲ။  တစ္ခါတစ္ေလ ညအိပ္ေကာင္းေနတုန္း အုန္းဒိုင္းဆိုျပီး ဆူညံေနလို႕ လန္႕ႏုိးရတဲ့ ညေတြလဲ ရွိရဲ႕။  ႏွစ္သစ္ကူးဆိုသည္မွာ စီလုတ္ျပည္ၾကီးမွာေတာ့ အလြန္အေရးၾကီးတဲ့ ပြဲေတာ္ၾကီး။  အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က မိသားစုေတြ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္လည္ဆံုစည္းရတဲ့ အခ်ိန္။  တရုတ္ စေတာ့ ေစ်းကြက္မွာ ၁၁ လပဲ အလုပ္လုပ္သည္။  ေဖေဖာ္၀ါရီ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ဆိုလွ်င္ စေတာ့ ေစ်းကြက္ မွာ ျမားဦးက ေအာက္ေျခထိလုနီး။ 

အံေရာေသာ၀္…ႏုိင္ငံတကာ ဥပေဒမ်ား

ျပင္သစ္ ႏုိင္ငံရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ ပါရီ (Paris) မွာေတာ့ ယခုအခါ ပ်ိဳပ်ိဳေမတို႕အတြက္ သတင္းေကာင္း ဥပေဒကို ျပင္ဆင္မြန္းမံလိုက္ပါျပီ။  ဒီ ဥပေဒကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ တရား၀င္ ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္ဆင္ခြင့္ ရပါျပီတဲ့။  ၂၁၄ ႏွစ္ၾကာ တားျမစ္ထားတဲ့ ဥပေဒကို ၁၇၉၉ ခုႏွစ္မွာ စတင္ျပ႒ာန္းခဲ့တာ ျဖစ္ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္ဆင္ခ်င္ရင္ ရဲအရာရွိဆီမွာ အထူးခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရယူရမယ္လို႕ ဆိုထားတာပါ။  ၁၈၉၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အကယ္၍ အမ်ိဳးသမီးဟာ ျမင္းဇက္ၾကိဳးကို ကုိင္ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္ဆင္ခြင့္ရမယ္ လို႕ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။  ၁၉၀၉ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဒီဥပေဒကို ထပ္မံျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။  ဒါကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ စက္ဘီးစီးနင္းေနတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ စက္ဘီးဂိုက္ကို ကိုင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ ေဘာင္းဘီ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ၀တ္ဆင္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာပါ။  ၁၉၄၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေယာက်္ားမ်ားနည္းတူ အမ်ိဳးသမီးမ်ား တန္းတူအခြင့္အေရး ရလာေတာ့ ဒီဥပေဒ ဟာ မ်က္ေစ့စပါးေမႊးစူးစရာျဖစ္လာပါတယ္။  ခုေတာ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အခြင့္အေရးဆုိင္ရာ ၀န္ၾကီးက အမ်ိဳးသမီးေတြကို တရား၀င္ ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္ဆင္ခြင့္ေပးလိုက္ပါျပီ။  ဒါေပမယ့္ ခြ်င္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။  ေခတ္မမီေတာ့တဲ့၊  ဒါမွမဟုတ္ အမ်ားအျမင္မသင့္ေလွ်ာ္တဲ့ ေဘာင္းဘီရွည္မ်ိဳးကိုေတာ့ ၀တ္ဆင္ခြင့္ မရွိပါဘူးတဲ့။  ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ အကြ်န္လဲ မေလွ်ာက္တတ္။

CA0162

CA0162 ဆိုတာက ခ်န္ပန္ဇီ ေမ်ာက္ကေလးရဲ႕ နာမည္ပါ။  သူ႕ဘ၀က တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဘ၀တစ္ခုမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။  ၁၀ ရက္သားအရြယ္ကေလးမွာပဲ သူ႕မိခင္လက္ထဲကေန စမ္းသပ္ခန္းထဲကို ေရႊ႕ေျပာင္းခံခဲ့ရတယ္။  အဲဒီ သိပၸံစမ္းသပ္ခန္းထဲမွာပဲ သူဟာ ကူညီရာမဲ့ စမ္းသပ္မႈ႕မ်ိဳးစံုကို ခံခဲ့ရတယ္။  ရင္ၾကပ္ပန္းနာေဆးေတြ၊ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေတြ စသည္ စသည္အားျဖင့္ ေဆးမ်ိဳးစံုစမ္းသပ္ဖို႕ရာ သူ႕ကိုယ္ထဲကို ထုိးသြင္းျခင္းခံခဲ့ရတယ္။  ဒီလိုနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အသည္းဟာလည္း ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးကို ထိခိုက္ခဲ့ရပါတယ္။  သူ႕ရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ စမ္းသပ္ခန္းကေနျပီးေတာ့ CA0162 ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို ေဆးမွင္ထိုးထားပါတယ္။

အလုပ္ထဲမွာ ဒီလိုရွိတယ္ (၂)

          သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္ ဆိုသလို ေနရာေဒသေလးေတြနဲ႕ ပါတ္သတ္ျပီးေတာ့ အစြဲအလမ္းေလးေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။   တရုတ္ျပည္က တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာလည္း ဒီလို အစြဲေလးေတြကို ေတြ႕ရတတ္တာပဲ။ 

အခါေတာ္ေပး နတ္ေရးငယ္ငင္

          ကြ်န္ေတာ့္ အရင္အလုပ္ကထြက္ျပီးေတာ့ Owner ဘက္က Representative အျဖစ္ေျပာင္းလုပ္ျဖစ္တယ္။  အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီးေတာ့ တရုတ္ဘက္ကို ေရာက္သြားတာပဲ။  ပထမဆံုးစေရာက္သြားတာက Keppel Nantong ဆိုတဲ့ သေဘၤာက်င္း။  စလံုးကေန အခြဲဖြင့္ထားတဲ့ က်င္းပါ။  အရင္ အဲဒီ ပေရာဂ်က္ရဲ႕ Owner Rep. ေတြကလည္း ျမန္မာေတြပဲ။  ေနာက္ အဲဒီအကိုက အလုပ္ေနာက္တစ္ခုကို ေရႊ႕သြားေတာ့ သူ႕ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္က လူစား၀င္တာ။  အဲဒီက်င္းမွာ သေဘၤာ ၆စီး ေဆာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္။  တရုတ္စေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုးသေဘၤာက ေရခ်ဖို႕လုပ္ေနျပီ။ 

          အဲဒီမွာ ျပႆနာက စတာပဲ။  သေဘၤာက ေရခ်လို႕ကို လံုး၀မရတာ။  Launching Rail ကရုရွားေတြ သေဘၤာေရခ်တဲ့ပံုစံမ်ိဳးေဆာက္ထားတာ။  ရထားသံလမ္းလို လမ္းႏွစ္လမ္းေျပးထားမယ္။  ျပီးရင္ သေဘၤာကို သံလမ္းအေပၚမွာ ဘီးေတြဆင္ထားတဲ့ Skid ေပၚတင္ထားမယ္။  ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ Skid ကို Winch နဲ႕တြဲျပီး ေရထဲကို ေလွ်ာသြားတဲ့ သံလမ္းအတိုင္း တျဖည္းျဖည္းဆြဲယူသြားျပီး ေရတက္ခ်ိန္ကိုေစာင့္၊  ေရတက္လို႕ သေဘၤာၾကြတက္လာရင္ ဒါျပီးျပီေပါ့။  ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ေခါက္က ေတာ္ေတာ့္ကို ျပႆနာတက္တာ။  ဆြဲခ်လိုက္ လမ္းမွာ ဂ်မ္းျဖစ္လိုက္၊ ျပန္ဆြဲတင္လိုက္။  ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရခ်ျပန္ေတာ့လည္း ေရခ်ခါနည္း Launching Rail ကို Container သေဘၤာက ၀င္တုိက္သြားျပန္ေရာ။  အဲဒါကို ျပန္ျပင္လိုက္။ ဒီလိုနဲ႕ ၆ ေခါက္ေျမာက္အထိ ပထမဆံုး သေဘၤာက ဘယ္လိုမွ ေရခ်လို႕မရျပန္ဘူး။  ေနာက္ဆံုး ၇ ေခါက္ေျမာက္က်ေတာ့ သေဘၤာေရွ႕မွာ ပြဲေတြဘာေတြေပး။  အေမႊးတုိင္၊ ဖေယာင္းတုိင္၊ ၾကက္ကင္ေတြ ဘာေတြနဲ႕ က်က်နန ပြဲေပးျပီး ခ်ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဆင္အေခ်ာသားဗ်ာ။  ဟုတ္သည္မဟုတ္သည္ေတာ့မသိ။  ေနာက္သေဘၤာေတြက်ေတာ့လဲ ပြဲေတြဘာေတြ အထူးတလည္ေပးမေနပါဘူး။  ဒီလိုပဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရထဲေရာက္သြားတာပါပဲ။  တုိက္ဆုိင္တယ္ ေျပာရမွာေပါ့ေလ။

အလုပ္ထဲမွာ ဒီလိုရွိတယ္ (၁)

          ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္က သေဘၤာေဆာက္တဲ့ ရပ္၀န္းထဲမွာပဲ က်င္လည္ေနရတာ။  ဒီလိုပါပဲ တခါတေလ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ေတြ႕ရတတ္သလို၊ တခါတေလက်ေတာ့ အလြဲေလးေတြ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။  စိတ္ဖိစီးမႈ႕ကေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ရွိတတ္တာေပါ့ေလ။  ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ 

ခ်ာလည္လည္

          ပထမဆံုး အလုပ္စလုပ္ျဖစ္တာက စလံုးက သေဘၤာက်င္းမွာ။  အဲဒီတုန္းက Engineering Department မွာ လက္ေထာက္ အင္ဂ်င္နီယာေပါ့။  အဲဒီ႒ာနမွာက အႏၵိယက Draft Man ပံုဆြဲေလးေတြ ရွိတယ္။  ဆိုေတာ့ ဒီဇုိင္းကို ဟုိလိုေလး ျပင္ခ်င္တယ္၊ ဟိုဟာေလး ျဖည့္ခ်င္တယ္ စသည္အားျဖင့္ Modify လုပ္ခ်င္တာေလးေတြကို အဆိုပါ အႏၵိယႏြယ္ဖြား ကုလားေလးေတြနဲ႕ ႏွစ္ပါးခြင္ကရသေပါ့။  ပထမဆံုးစေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ကုလားေလးကို ဟိုလိုေလးျပင္ခ်င္တယ္၊ ဒီလိုလုပ္ခ်င္တယ္ စသည္ စသည္အားျဖင့္ ရွင္းျပတယ္။  ျပီးေတာ့ နားလည္လားဆိုေတာ့ ဟို ကုလားေလးက ေခါင္းခါျပသဗ်။  နားမလည္ဘူးထင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ရွင္းျပ။  နားလည္လားလို႕ေမးေတာ့ ေခါင္းခါျပျပန္ေရာ။  တတိယေျမာက္အၾကိမ္က်ေတာ့ နည္းနည္း ကြ်ဲျမီးတုိလာေရာ…. ငါပဲ ရွင္းမျပတတ္တာလား၊  ဒင္းပဲ နားမလည္တာလားဆိုျပီး မင္း နားလည္တာလား နားမလည္တာလားဆိုျပီးေမးေတာ့မွ ဟင္ ငါနားလည္တယ္လို႕ မင္းကို ေခါင္းခါျပေနတာပဲဟာကို ဆိုေတာ့မွ ေၾသာ္… ဒင္းတို႕က နားလည္လည္း ေခါင္းခါ၊ နားမလည္လည္း ေခါင္းခါ သကိုးဆိုျပီး စသိတာ။  ေနာက္ပိုင္း စကားစပ္မိရင္း အႏၵိယေတြ ေခါင္းခါတာ ခါတာနဲ႕ ေျပာၾကတဲ့အေၾကာင့္ ေျပာၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေနာက္တယ္။  အႏၵိယေတြ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အေပါက္တစ္ေပါက္ရွိသတဲ့။  ေနာက္ျပီးေတာ့ ေဂၚလီလံုး တစ္လံုးလဲရွိသတဲ့။  ဒီေတာ့ ဒီအေပါက္ထဲကို ေဂၚလီလံုးက်သြားရင္ အသက္ရႈေပါက္ပိတ္ျပီးေတာ့ အသက္ရႈလို႕မရေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။  အဲဒီေတာ့ သူတို႕ စကားေျပာတုိင္းမွာ ေခါင္းကို တစ္လႈပ္လႈပ္နဲ႕ ေဂၚလီလံုး အေပါက္ထဲမက်ေအာင္ ထိန္းထိန္းေျပာရတာပါတဲ့။

အရြယ္လြန္….

          အရြယ္လြန္လို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ေပမယ့္ ဟင္ ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားလို႕ ထင္ေကာင္းထင္မိမယ္။  ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ လက္ရွိ ရွန္ဟုိင္းနဲ႕ ေဘဂ်င္းလို အာဘန္(Urban) ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ လူေနမႈ႕ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခု။  တစ္ကယ္ေတာ့ အရြယ္လြန္ေတြရဲ႕ ခံစားမႈ႕ကို ကိုယ္စား၀င္ျပီးေတာ့ ခံစားၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး အထီးက်န္ဆန္တာကို ေတြ႕ရတယ္။  အျပင္ပိုင္းမွာ သြက္လက္တက္ၾကြ ထက္ျမက္တဲ့ သ႑ာန္နဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ အလုပ္ကုိယ္စီ လုပ္ေနေပမယ့္ သူတို႕ဘ၀မွာ ၀မ္းနည္းစရာေတြ ၾကံဳတဲ့အခါ၊ တစ္ဦးဦးကို ရင္ဖြင့္ခ်င္တဲ့အခါမွာ ရင္ခြင္ဖက္မရွိတဲ့ အျဖစ္ကို တစ္ခါတစ္ေလ အလန္႕တၾကားေတြ႕မိၾကတယ္။

သြားၾကဦးမလား စက္ရုပ္စားေသာက္ဆုိင္

          တရုတ္ႏုိင္ငံ ဟာဘင္ျမိဳ႕မွာေတာ့ စက္ရုပ္စားေသာက္ဆုိင္ အသစ္ကို ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါျပီ။  ဒီစားေသာက္ဆိုင္မွာေတာ့ ဧည့္ၾကိဳ၊ စားဖိုမႈး၊ စားပြဲထိုးကစလို႕ အားလံုးဟာ စက္ရုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲတဲ့။  တစ္ကယ္လို႕ သင္သြားျပီး စားေသာက္မယ္ဆိုရင္ ဧည့္ၾကိဳ စက္ရုပ္က သင့္ဆီလာျပီးေတာ့ “စက္ရုပ္စားေသာက္ဆုိင္မွ ၾကိဳဆိုပါတယ္ရွင္…  လူၾကီးမင္းတို႕အားလံုး မဂၤလာပါ” ဆိုျပီး ႏႈတ္ဆက္ဦးမွာ။  ျပီးေတာ့ စားခ်င္တာေတြကို Menu ၾကည့္ျပီးမွာလိုက္၊  စက္ရုပ္ စားဖိုမႈးက ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေပးဦးမွာ။  ျပီးရင္ စက္ရုပ္စားဖြယ္ထိုးက သင့္စားပြဲအေရာက္ အစားအေသာက္ေတြ လာပို႕ဦးမွာပါတဲ့။

          ဒီ စက္ရုပ္စားေသာက္ဆုိင္မွာေတာ့ စက္ရုပ္စားပြဲထိုးေပါင္း ၂၀ ေလာက္က မွာယူတဲ့ ဟင္းလွ်ာေတြကို ပို႕ေဆာင္ေပးျပီးေတာ့၊ ဖက္ထုတ္ေတြ၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတြ မွာယူလို႕ရပါတယ္။  သင္ စားေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း စက္ရုပ္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအဖြဲ႕က ေတးသီခ်င္းေတြ သီဆိုတီးမႈတ္ျပီး ေဖ်ာ္ေျဖေပးဦးမွာပါတဲ့။ 

ေမာင္၀ဏၰႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

            ၁၉၈၂ခုႏွစ္၊ ႏုိ၀င္ဘာလ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း အမွတ္ ၁၈ ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး မွာ ဆရာ ဦး၀င္းျငိမ္းက ဆရာ ေမာင္၀ဏၰကို အင္တာဗ်ဴးထားတဲ့ အခန္းေလးပါ။  ဆရာ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ အႏုပညာအေပၚ တန္ဖိုးထား ခံုမင္ျမတ္ႏိုးမႈ႕ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႕ ဘေလာ့ဂ္ေပၚကို တင္ျဖစ္သြားတာပါ။

    “ပထမအခ်က္အေနနဲ႕ ဆရာ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အရြယ္ကစျပီး စာေပကို စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္ဆိုတာက စ,လိုက္ရေအာင္”

          “ကြ်န္ေတာ့္အေဖက ပေဒသာမဂၢဇင္းတို႕၊ စာသဘင္စာအုပ္တုိက္တို႕ လုပ္ထားေတာ့ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ငယ္ငယ္ကထည္းက စာေရးဆရာ အ၀င္အထြက္ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။  ဦးေအာင္လင္း၊ ဦးေလးေသာ္တာေဆြ၊ ဦးတင့္တယ္၊ ဦးေလးဘုန္းျမင့္၊ ဦးေလး ကိုတင္ေအာင္(ဗန္းေမာ္)တို႕ေပါ့။  ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စာအုပ္ပံုၾကားမွာ ၾကီးရသလို ျဖစ္ေနတယ္။  အဲဒီေတာ့ ဒီ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ဆက္စပ္မႈ႕ ရွိေနတာေပါ့ေလ။  ေနာက္ စာသဘင္က ထုတ္တဲ့ ဦးေလးကိုတင္ေအာင္ ၀တၱဳေတြ၊ ဦးဘုန္းျမင့္ ၀တၱဳေတြ ဖတ္တယ္။  ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း တျခား၀တၱဳေတြပါ ဖတ္လာတယ္။

          အဲဒီတုန္းက ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြမွာ တေစၦ၀တၱဳေတြ ေခတ္စားေနတယ္။  ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီ၀တၱဳေတြကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။  အဲဒီလို တေစၦ၀တၱဳေတြ သိပ္ေခတ္စားေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။  ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕က နားရည္၀ေနျပီ ဆိုရမလားဘဲ။  စာေပေလာကထဲမွာရွိတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဦးတင့္တယ္တို႕၊ ဦးေသာ္တာေဆြတို႕၊ ကြ်န္ေတာ့္အေဖတို႕၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႕၊ သူတို႕ခ်င္း ေျပေနတဲ့ စကားေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ကထည္းက ၾကားေနရတယ္။  အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာေပ စိတ္၀င္စားေစတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ရွိေနတယ္။  ဒါ ကြ်န္ေတာ္ စာေပကို စိတ္၀င္စားေစတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ 

          ေနာက္ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ၀တၱဳေတြ ဖတ္ျပီး ကိုယ္တုိင္ ေရးခ်င္စိတ္ ရွိလာတယ္။  ဒါက ရွင္းရွင္းကေလးပါ။  ၀တၱဳဖတ္တဲ့ သူတုိင္းဟာ အခြင့္အေရးရရင္ ေရးျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။  ကြ်န္ေတာ့္မွာကေတာ့ အေဖ စာအုပ္တုိက္ လုပ္ေနတုန္းက စာေရးဖို႕ အခြင့္အလမ္းမရခဲ့ပါဘူး။  ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ေသးတာကိုး။  ရုပ္ရွင္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕လည္း အဲဒီလိုပဲ။  အေဖ့လုပ္ငန္းေတြ ၾကည့္ျပီး နားရည္၊ မ်က္စိရည္၀သြားတာပဲ ရွိတယ္။  လုပ္ဖို႕ အခြင့္အလမ္းမရခဲ့ဘူး။

          ကြ်န္ေတာ္ စာစေရးျဖစ္တာကေတာ့ ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္က ‘အေတြးအေခၚ မဂၢဇင္း’ မွာပါ။  ကြ်န္ေတာ္ တက္ေနတဲ့ ဒႆနိကေဗ႒ာနက ထုတ္တာပါ။  ၁၉၆၈-၆၉ ေလာက္ကထုတ္တယ္။  အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စေရးျဖစ္သြားတယ္။  နာမည္က ‘ကားလမ္းေဘးက ဆုိင္းဘုတ္ကေလး’ပါ။  ဒါ ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းခံရတဲ့ စာပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဘဂ်င္း အပိုင္းအစမ်ား ၂

          ေဘဂ်င္းကိုေရာက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။  နန္းေတာ္ေဘးက Jade Garden Hotel မွာ တည္းျဖစ္သည္။  ဟိုတယ္ကေတာ့ ေရွးမူမပ်က္ကို ေခတ္မီေအာင္ျပင္ထားသည္၊ ၾကယ္ေလးပြင့္လို႕ ေျပာထားေပမယ့္ ၾကယ္ ၃ ပြင့္သာသာ ေတာ့ ရွိမည္။  ပစၥည္းေတြခ်ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္ရဲ႕ ဘားမွာပဲ ဘီယာစုပ္ရင္း စကားေျပာျဖစ္သည္။  သိပ္ေတာ့ ေထြေထြထူးထူးမဟုတ္လွ၊ သေဘၤာအေၾကာင္းသာ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ 

          ေနာက္ေန႕မနက္ ၇နာရီေလာက္က်ေတာ့ Forbidden City ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားျဖစ္သည္။  ေဘဂ်င္းေဆာင္းသည္ အေတာ္ေလးေအးေနျပီျဖစ္သည္။  -၁၅ ေလာက္ဆိုေတာ့ ျမင္ေလရာရာ ေရခဲေနျပီ။  သို႕ေသာ္ Humidity က နိမ့္ေတာ့ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ႏွင့္ ေနသာထုိင္သာရွိသည္။  ရွန္ဟိုင္းလို မိုးရြာျပီး ေအးေနတာထက္စာရင္ အမ်ားၾကီး ေနသာထုိင္သာရွိသည္။ ကံေကာင္းသည္က ေဘဂ်င္းတြင္ ေနသာေနျခင္းျဖစ္သည္။ 

အရုပ္ကြ်န္း

         အရုပ္ကြ်န္း ဆိုတာက မကၠစီကိုႏုိင္ငံ မွာရွိတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ေနရာေလးပါ။  ဒီကြ်န္းေလးတစ္ခုလံုးမွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ အရုပ္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအရုပ္ေတြအားလံုးဟာ ကိုယ္လက္အဂၤါမစံုတဲ့ အရုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။  ေျချပတ္လက္ျပတ္ အရုပ္ေတြ၊ ေခါင္းျပတ္အရုပ္ေတြကို ကြ်န္းရဲ႕ သစ္ပင္ေတြ၊ ထုိင္ခံုေတြ အႏွံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲလို႕ထားပါတယ္။ 

          ဒီကြ်န္းေလးရဲ႕ ပံုျပင္ေလးကလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။  အစတုန္းကေတာ့ ဒီေနရာေလးဟာ လူသူမရွိတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပါပဲ။  ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္တုန္းက ဒြန္ ဂ်ဴလီယံ ဆန္တာနာ ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေရနစ္ျပီးေသဆံုးေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေလာင္းကို ဒီေနရာေလးနားက တူေျမာင္းထဲမွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။  ဒီလိုေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီးေတာ့ အဆိုပါ မိန္းကေလးဟာ ဒြန္ကို အျမဲတမ္းေျခာက္လွန္႕ေနပါသတဲ့။  ဒီလိုနဲ႕ ဒြန္ဟာ တူးေျမာင္းထဲမွာေမ်ာေနတဲ့ အရုပ္တစ္ခုကို ယူျပီးေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲကာ မိန္းကေလး စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႕ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသတဲ့။  ဒြန္က သူ႕အထင္ ဒီလိုအရုပ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ မိန္းမငယ္ေလး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ျပီး ဒီကြ်န္းေလးကိုလည္း အျခားေသာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ မလာဘူးလို႕ ထင္ျမင္ျပီး ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့တာပါ။

          ဒါေပမယ့္ မိန္းမငယ္ေလးဟာ ဒြန္ကို ဆက္လက္ေျခာက္လွန္႕ေနတုန္းပါပဲတဲ့။  ဒီလိုနဲ႕ ဒြန္ဟာ တူးေျမာင္းထဲမွာရွိေနတဲ့ အရုပ္ေတြ၊ အရုပ္ေတြရဲ႕ အပိုင္းအစေတြကို ဆယ္ယူျပီးေတာ့ အရုပ္တစ္ရုပ္ခ်င္းစီကို တစ္ေနရာစီမွာ ေသေသခ်ာခ်ာကို ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ပါသတဲ့။  ဒီလိုခ်ိတ္ဆြဲေပမယ့္လည္း ဒြန္ဟာ သူ႕ကို ေျခာက္လွန္႕ေနတဲ့ ၀ညာဥ္လက္ကေန မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါဘူးတဲ့။  ဒီလိုနဲ႕ ဒြန္တစ္ေယာက္ဟာ စြန္႕ပစ္ထားတဲ့ အရုပ္ေတြကို လိုက္လံစုေဆာင္းေတာ့တာပါပဲ။  သူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူကိုယ္တုိင္စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ သီးႏွံေတြနဲ႕ အရုပ္ေတြကို လဲယူတဲ့အထိ ဒြန္ဟာ အစြဲအလမ္းၾကီးခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေဘဂ်င္း အပိုင္းအစမ်ား ၁

          ေဘဂ်င္း ကို အသံထြက္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာထြက္သည္။  ျမန္မာလို ပီကင္းဟုေခၚၾကသလို အဂၤလိပ္လို ေဘဂ်င္း ဟုေခၚသည္။  တရုတ္လို အနီးစပ္ဆံုး ေပါင္းရလွ်င္ ေပက်င္း ဟုထြက္မည္ထင္သည္။  ဘာေၾကာင့္ “ေပက်င္း” လို႕ ေခၚသလဲေမးၾကည့္သည္။  အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ကို ခြဲျပီးေခၚသည္ဟု ေျပာသည္။  တုန္း၊ နန္၊ စီး၊ ေပ -  “တုန္း” ဆိုသည္မွာ အေရွ႕၊ “နန္” ဆိုသည္မွာ ေတာင္၊ “စီး” ဆိုသည္မွာ အေနာက္၊ “ေပ” ဆိုသည္မွာ ေျမာက္ဟူသတဲ့။  “က်င္း” ဆိုသည္မွာ ျမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္သတဲ့။  ထို႕ေၾကာင့္ “ေပက်င္း” ဆိုသည္မွာ ေျမာက္ပိုင္း ျမိဳ႕ေတာ္ဟု အဓိပၸာယ္တြင္၏။  ေတာင္ပိုင္းမွာလည္း ျမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းရွိသည္ နန္က်င္းျဖစ္သည္။  ဒါဆို အေနာက္ဖက္ျမိဳ႕ေတာင္ “စီက်င္း” ဆိုျပီး ရွိလားေမးေတာ့ မရွိပါတဲ့။  အေရွ႕ဖက္ျမိဳ႕ေတာ္ “တုန္းက်င္း” ေရာရွိလားေမးေတာ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက “တိုက်ိဳ” ပါတဲ့။  အြမ္…. ဘယ့္ႏွယ္ အေရွ႕ဖက္ျမိဳ႕ေတာ္က မဆီမဆုိင္ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္သြားရသနည္း။  ျမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း က်ိဳတိုကို အေရွ႕ဖက္ျမိဳ႕ေတာ္ဟု မေခၚဘူးလားဆိုေတာ့ ဒီငနဲ ဘာေတြ လာေမးေနမွန္းမသိဘူးဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႕ လူကိုျပန္ရိႈးသည္။

          မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ေဘဂ်င္းသည္ နန္းျမိဳ႕ျဖစ္သည္။  ေရွးေခတ္အေဆာက္အဦးေတြကို ေရွးမူမပ်က္ထိန္းသိမ္းထားသည္။  အသစ္အသစ္ေသာ ေနရာေတြမွာ မိုးေမွ်ာ္တုိက္ေတြ ထိုးေထာင္ထြက္ေနသည္။  နန္းေတာ္သည္ စတုရန္းေပေပါင္း ၇.၈ သန္း က်ယ္၏။  မႏၱေလးလိုေတာ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္မဟုတ္၊  ေထာင့္မွန္စတုဂံ ပံုျဖစ္သည္။  က်ံဳးကေတာ့ ေရေတြခဲေနျပီ။  နန္းျမိဳ႕ဆိုေတာ့ မႏၱေလးသူေတြလို နန္းဆန္ (ခုေခတ္ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ခ်င္ေတာ့မွာေပါ့ေလ)  သလိုေတာ့မဟုတ္။  ေခတ္သစ္ ယဥ္ေက်းမႈ႕ေအာက္ စီးေမ်ာသြားျပီျဖစ္သည္။  နန္းဆန္ခ်င္လို႕ မမေလးဟု တရုတ္အေခၚ “ေရွာင္ၾကယ္” လို႕ သြားေတာ့ မေခၚလိုက္ေလနဲ႕ ပါးရိုက္ခံရဖို႕ နီးသည္။  အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပည္မၾကီးတြင္ “ေရွာင္ၾကယ္” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမွာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ညဥ့္ငွက္မ်ားကို ကိုယ္စားျပဳေနလို႕ပါတဲ့။  အံေရာေသာ၀္… အံေရာေသာ၀္… ဒါဆို အဲ့ဒီလို မိန္မမ်ိဳးေတြ႕ရင္ “ေရွာင္ၾကယ္” လို႕ေခၚလို႕ရမလားေမးေတာ့ အဲ့ဒါလည္း ပါးရိုက္ခံရဖို႕ နီးတယ္၊  လူလည္ေကာင္မွာ သူ႕ကို အရွက္ခြဲတယ္ဆိုျပီး ပါးရိုက္ခ်င္ရိုက္ဦးမွာတဲ့။

၂၀၁၂ ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ျခင္း (တဂ္)

          ၂၀၁၂ ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇက္နဲနဲ နာသြားသည္။  ကမၻာၾကီးကေတာ့ ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္နဲ႕ ဆက္လည္ေနတုန္းပါပဲ။  ဘာလိုလုိနဲ႕ ႏွစ္သစ္ကိုေတာင္ေရာက္ေတာ့မွာ။  သေဘၤာက်င္းနဲ႕ သတ္ပုတ္ေနရင္း ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လား… လား… ၂၀၁၂ ကုန္ေတာ့မွာပါလား ဟရို႕။  ျမန္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ 

          ၂၀၁၂ မွာ ဘာမွ  ထူးထူးျခားျခားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မရွိလွ။  ၂၀၁၂ ဇန္န၀ါရီထဲက ရွန္ဟုိင္းမွာ ေသာင္တင္ေနလိုက္သည္မွာ ခုခ်ိန္အထိပင္ျဖစ္သည္။  ရႈ႕မျငီးႏွင့္ ရွန္ဟုိင္းမွာ ၃ လေက်ာ္ေလာက္ အတူရွိျဖစ္သည္။  က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ။  သူလည္း သူ႕စာသူက်က္၊ ကိုယ္လည္း ကိုယ္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ႏွင့္ လံုးလည္ခ်ာလပတ္လိုက္ေနတုန္း။  ေရႊျပည္ေတာ္ၾကီးကို အျပီးျပန္ဖို႕က်ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းကိုမသိ။  ျပန္လိုက္တုိင္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ျပန္လာျဖစ္သည္။

          တရုတ္တြင္ေနရသည္မွာ တံခါးပိတ္ထားသလို ခံစားရသည္။  သင္တန္းေလးဘာေလး တက္ခ်င္လဲ lack of information ျဖစ္ေနသည္။  တရုတ္စာဆိုတာကလည္း ၾကည့္လိုက္ရင္ နံရံမွာ ရိုက္ထားတဲ့ ျခင္ ေတြလိုမ်ိဳး စာလံုးေတြျဖစ္သည္။  တစ္လံုးမွ နားမလည္။  စလံုးမွာလို ဟိုဟိုဒီဒီ သင္တန္းေတြ တက္ဖို႕က အေတာ္ခက္သည္။  သိခ်င္တာအကုန္လံုးကို အင္တာနက္သာၾကည့္ေနရသည္။  အင္တာနက္ဆိုျပန္ေတာ့လဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆိုဒ္ေတြက ပိတ္ထားျပန္သည္။  ဟိုတယ္က ကြန္နက္ရွင္ကလဲ အေတာ့္ကို ေႏွးသည္။  ဆိုးလိုက္ပ။  ေနာက္ထပ္ သေဘၤာ ၄၊ ၅ စီးေလာက္ထပ္ေဆာက္ျပီးလွ်င္ေတာ့ တရုတ္ကို ထပ္မသြားခ်င္ေတာ့။  ရႈ႕မျငီး စာေမးပြဲေတြ ျပီးသြားလွ်င္ေတာ့ ေလွ်ာက္သြားဦးမည္။  တရုတ္ကလြဲလို႕ ဘယ္ႏုိင္ငံျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။  ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေလွ်ာက္သြားမည္။  ရႈ႕မျငီး ကေတာ့ စလံုးမွာ အေျခက်ေအာင္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖျပီးေတာ့မွ ေနာက္တစ္ႏုိင္ငံေရႊ႕လို႕ကေတာ့ လက္သီးစာမိမည္ဟု က်ိန္းေနသည္။  တစ္ေနရာထဲ အၾကာၾကီးေနရတာ ပ်င္းဖို႕ေကာင္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။

          ဒီႏွစ္ကေတာ့ ဘယ္မွ သိပ္မသြားျဖစ္။  စလံုးႏွင့္ တရုတ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ သြားလိုက္ျပန္လိုက္ကလြဲလို႕ တစ္ျခားဘယ္ကိုမွ မသြားျဖစ္။  အဲ.. ေရႊျပည္ၾကီးကိုေတာ့ တစ္ေခါက္ျပန္သည္။  မေန႕ကမွ ေခ်ာင္းသာ ပိုစ့္တင္ထားသည္။  က်န္တာကေတာ့ တရုတ္ျပည္ထဲမွာပဲ အားရင္ အားသလို ေလွ်ာက္သြားျဖစ္သည္။ 

          ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ပိုစ့္အတင္က်ဲသြားတာ ၃ လ ေလာက္ရွိျပီျဖစ္သည္။  စုတ္ျပတ္သတ္ေနေသာ ကြန္နက္ရွင္၊ ဆိုဒ္ကို ေက်ာ္ရခြရေသာ ဒုကၡ၊ မရွိေသာ အခ်ိန္၊ ဘာမွန္းမသိေသာ အလုပ္ကိစၥမ်ား စသည္ စသည္ ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးရမလိုျဖစ္ေနသည္။  မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ လာလည္ၾကေသာ ဘေလာဂ့္ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စာဖတ္သူေတြကို အားနာမိသည္။  ခုေတာ့ နဲနဲေလး ျပန္ျပီးအခ်ိန္ရလာျပီျဖစ္သည္။  ကြန္နက္ရွင္ကေတာ့ ေႏွးတုန္း။  မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ပိုစ့္ေတြ ျပန္ေရးျဖစ္မယ္လို႕ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္။ ဘေလာဂ့္ေတြ ေလွ်ာက္လည္ဦးမည္ဟု ရည္ရြယ္ထားသည္။ 

ဒီပိုစ့္ေလးကို စီအုိင္ေအ ေအးဂ်င့္ၾကီး မပစ္ပစ္က အစျပဳျပီး ကိုေမာင္ဘုန္း (ေမ်ာလြင့္တိမ္တိုက္တို႕ နားခိုရာ) က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရးဖို႕ တဂ္ထားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။  ၂၀၁၂မွာ ကမၻာပ်က္မသြားေတာ့ ၂၀၁၃မွာ ရႈလို႕ရေသးေသာ ေလထုထဲမွ ေလမ်ားကို ၀၀ရႈၾကပါစို႕။