ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးစမ်ား ၃

          ျပည္ေတာ္ျပန္ခ်င္သည္။  သို႕ရာတြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္ျပီး ဘာလုပ္ရမည္နည္း ဆိုသည္ကို မသိသည္က ဆိုးသည္။  ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာမွာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က အစားအစာေတြစားျပီး ေနခ်င္သည္။  ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြလြမ္းသည္၊ မနက္တိုင္း ေကာက္ညွင္းေပါင္းပူပူေလးကို ႏွမ္းေလးျဖဴးစားရတာကို သေဘာက်သည္။  လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုလြမ္းသည္။  Brain Drain ဆိုျပီး ေအာ္ေနၾကသည္။  Brain Drain မွာ အက်ိဳးအျမတ္ရသတဲ့၊ ဆံုးရံႈးမႈ႕ေတြရွိသတဲ့။  စံုသည္။  ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္းရဲ႕ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိသည္။  လူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံျခားကို သြားျပီးေတာ့ စီးပြားရွာၾကသည္။  ထိုအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ရင္းႏွီးၾကသည္။  ထိုအခ်ိန္အတြင္း ပိုက္ဆံသာမက အတတ္ပညာကိုပါ ရွာမွီးရန္လိုသည္။  အႏွီ အတတ္ပညာကို အေျချပဳျပီး ပိုမိုျမင့္မားေသာ အဆင့္အတန္းကို ေရာက္ရန္ ၾကိဳးပမ္းသင့္သည္။  မဟုတ္ပါက အရြယ္၏ ဆံုးရံႈးမႈ႕ကို ျပန္ကုစား၍ မရႏုိင္။  ၾကိဳးစားသူမ်ားကလည္း ၾကိဳးစားၾကပါသည္။  ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္းမေ၀းေတာ့ဟု အားေတာ့ တင္းထားသည္။  ဘယ္ေတာ့လည္းေတာ့ မသိ။

          တရုတ္ျပည္မွာ တိန္႕ေရွာင္ဖိန္လက္ထက္တုန္းက ပညာေတာ္သင္ေတြ တစ္အုပ္တစ္မၾကီး လႊတ္လိုက္သည္။  တစ္၀က္ေလာက္သာ ျပန္၀င္လာသည္။ သုိ႕ေသာ္ တရုတ္ျပည္ၾကီး တိုးတက္သင့္သေလာက္ တိုးတက္သြားသည္။  ဟိုမွ သည္မွ သယ္ေဆာင္လာေသာ ပညာရပ္မ်ားကို ျပန္လည္ စုစည္းသည္။  လေပၚ တရုတ္ေတြ ေရာက္သြားသည္။  တစ္ျပည္လံုး မိတ္အင္ ခ်ိဳင္းနားကားေတြ စီးၾကသည္။  မိတ္အင္ ခ်ိဳင္းနားျဖစ္ လူသံုးကုန္၊ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြ လိႈင္လိႈင္ေပါသည္။  ေကာ္ပီမ်ားသည္ သို႕ေသာ္ အလုပ္ျဖစ္ေနေသးသည္။  သုိ႕ေသာ္ ပညာရွင္ေတြဘက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ကသိကေအာက္ေရာက္လွသည္။  လုပ္ပိုင္ခြင့္ ကို ဗဟိုက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။  မလႈပ္သာ မရွားသာ။  ပါေမာကၡေတြကလည္း ကြန္ျမဴနစ္စာေတြသာ ျပန္ျပီး ပို႕ခ်ခြင့္ရသည္။  သိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ သုေတသန ျပဳသုေတြအတြက္ ရံပံုေငြေတြကိုလည္း အျမင္က်ဥ္းေသာ ဗဟိုမွ လူမ်ား ကခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။  သူတို႕အဆုိအရေတာ့ ျပန္လာသူေတြဟာ ဘိုရူး ရူးေနတယ္ဟုဆိုသည္။  ျပန္လာသူမ်ားလည္း  သိပ္ၾကာၾကာသိပ္မေနႏုိင္ေခ်။ 

          ကြ်န္ေတာ္တို႕ေရာ… ေရႊျပည္ေတာ္ၾကီး ေမွ်ာ္တုိင္းမေ၀းလို႕ ျပန္သြားရင္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။  ႏုိင္ငံျခားကို ထြက္ေတာ့ Brain Drain ကေန Brain Gain ျဖစ္ခြင့္ရပါသည္။  စနစ္ေတြ၊ နည္းပညာေတြ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြ သင္ခြင့္၊ ျမင္ခြင့္၊ ၾကားခြင့္ ရပါသည္။  သို႕ေသာ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျပန္သြားျပီး ေစ်းဆုိင္ဖြင့္ရန္မွာ အေတာ့္ကို မဆီေလွ်ာ္ေသာ အၾကံအစဥ္တစ္ခုအျဖစ္ ရႈ႕ျမင္မိသည္။  လူတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ကာယရွင္သန္ ဖြံျဖိဳးရန္ အစားအစာလိုအပ္သည္၊  သို႕ေသာ္ အသိဥာဏ္ဖြံျဖိဳးရန္ စဥ္ဆက္မျပတ္ သင္ၾကားအပ္ေသာ ပညာလိုအပ္သည္။  ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံသည္လည္း ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတ ရွိလွ်င္ အသက္ဆက္ႏုိင္သည္(မကုန္ေသး သ၍ေပါ့ေလ)၊  သို႕ေသာ္ တုိင္းျပည္ဖြံျဖိဳးရန္မွာ နည္းပညာလိုအပ္သည္။  အထက္ပါ ဆိုခဲ့ျပီးေသာ Brain Drain ဟုဆိုသူမ်ား ျပန္ေရာက္လာျပီး ဆိုင္ရာဆုိင္ရာ တာ၀န္မထမ္းပဲ  ေစ်းေရာင္းေနလွ်င္ Brain Waste ျဖစ္သြားမည္။  ပုဂၢလိက တစ္ဦးခ်စ္စီအတြက္ မသိသာလွေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေတာ္ တိုးတက္ေရးအတြက္မွာမူ မ်ားစြာ ဆံုးရံႈးသြားလိမ့္မည္ဟု ျမင္မိသည္။ 

          ယခု အစိုးရသစ္လက္ထက္တြင္ စီးပြားေရးဦးတည္ခ်က္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့ “စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံ၍ အျခားစီးပြားေရး က႑မ်ားကိုလည္း ဘက္စံုဖြံျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေရး” ဆိုတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ စာသားေနရာမွာ “စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ပိုမိုဖြံျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျပီး ေခတ္မီစက္မႈ႕ႏုိင္ငံထူေထာင္ေရးႏွင့္ အျခားစီးပြားေရး က႑မ်ားကိုလည္း ဘက္စံုဖြံျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေရး” ဆိုတဲ့ စာသားကို ေျပာင္းလိုက္သည္။  အလြန္ၾကိဳက္သည္။  ထိုစာသားကို။  ထိုသို႕ျဖစ္လာပါေစဟု ဆုေတာင္းမိသည္။  သို႕ရာတြင္ ဘယ္သို႕ ဘယ္ပံု ေျပာင္းမည္နည္း။  လုပ္ပိုင္ခြင့္ မည္မွ်ရမည္နည္း။  ဒါေတြကို မသိ။  လုပ္ပိုင္ခြင့္ထက္ လူမွန္၊ ေနရာမွန္တြင္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ ျမန္မာ့သားေကာင္းမ်ားကို ျမင္ခ်င္လွသည္။  

         

             စက္မႈ႕အေၾကာင္း မသိေသာ သူတစ္ေယာက္ကို ဆရာေခၚရေသာ စက္မႈ႕ရပ္၀န္း၊  ေဆးပညာ မသိေသာသူတစ္ေယာက္ကို တင္ျပေနရေသာ ဆရာ၀န္မ်ိဳးျဖစ္ေနရသည္ ေဆးရပ္၀န္း စသည္ စသည္ ရပ္၀န္းေတြမွ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရလွ်င္ အလြန္ေကာင္းလွမည္။  Specialization သည္ Professional တို႕၏ စုရပ္ျဖစ္သည္။  ထိုစုရပ္ကို ဦးေဆာင္သူသည္ ထို Specialization Field မွ လာေသာသူျဖစ္မွသာလွ်င္ မည္သို႕ ကိုင္တြယ္ရမည္၊ မည္သို႕ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရသည္ကို အေျခခံက်က် သိရွိျပီး တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။  မိမိ Professional မဟုတ္ေသာ ရပ္၀န္းတြင္ ထုိသူသည္ မည္ကဲ့သို႕ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနသလဲ ဆိုေသာ ေမးခြန္းအတြက္ ယခုအထိ ကြ်န္ေတာ့္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ မစဥ္းစားတတ္။  ထို႕အတြက္ ထိုေနရာမ်ားကို သေဘာထားၾကီးၾကီးျဖင့္ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးသင့္သည္။  စည္းလြတ္ ၀ါးလြတ္ လြပ္လပ္ခြင့္မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္။  စည္းကမ္းတက် ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးလွ်င္ ယခု ေျပာင္းလဲလိုက္ေသာ ဦးတည္ခ်က္ စာသား အသက္၀င္လာမည္ဟု ျမင္မိသည္။  

  

          စင္ကာပူတြင္ စားေနရေသာ ထုိင္း ဆန္မ်ားေနရာတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ပို႕ေသာ ဆန္မ်ားကို ျမင္ရခ်င္သည္။  မေလးရွားမွ ပို႕ေနေသာ ရာဘာမ်ားေစ်းေကာင္းသလို ျမန္မာ့ ပို႕ကုန္ရာဘာမ်ားလည္း ေစ်းေကာင္းရေစခ်င္သည္။  ကိုယ္ႏုိင္ငံထုတ္ အင္ဂ်င္ျဖင့္ ဆင္ထားေသာ ကားကို ခံုခံုမင္မင္ စီးခ်င္သည္။  မိတ္အင္ ျမန္မာ စာတမ္းကပ္ထားေသာ ပစၥည္းေလးေတြကို တစ္စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးခ်င္သည္။  ဗဟိုက ေထာက္ပံေပးျပီး စီမံခန္႕ခြဲမႈ႕အပိုင္းကို လြတ္လပ္စြာစီမံခန္႕ခြဲႏုိင္သည့္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြ ေပၚထြန္းလာသည္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲျမင္ရခ်င္သည္။  ေလာေလာဆယ္ေတာ့ “လူခြ်န္ လူေကာင္း” သီခ်င္းကို ဆိုေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးစမ်ား ၁

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးစမ်ား ၂