COVID 19 ႏွင့္ စပ္မိစပ္ရာမ်ား

 COVID 19 နဲ႕ပါတ္သတ္ျပီးေတာ့ အျမင္ေလးေတြ ေျပာခ်င္ပါတယ္။  ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ေတြျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အလူးအလဲ ခံစားေနရေတာ့ ဖတ္ရင္း စာရွည္သြားမယ္ဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။  COIVD-19 ေရာဂါၾကီးဆိုျပီး အရမ္း ေၾကက္စရာမလုိပါဘူး။  ျဖစ္ပြားမႈ႕ရဲ႕ ၈၀% ႏႈန္းဟာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မျဖစ္ၾကပါဘူး (အဲ့ဒီအထဲက ၄၀% ႏႈန္းေလာက္က (asymptomatic) ေရာဂါ လကၡဏာ မျပပဲ ပုိးသယ္ေဆာင္ႏုိင္သူေတြျဖစ္ျပီး)၊ ၂၀% ႏႈန္းက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားရႏုိင္ပါတယ္။  ၅% ႏႈန္းကေတာ့ အလြန္ျပင္းထန္စြာ ခံစားရႏုိင္ျပီး ၂.၂% ၀န္းက်င္ ေလာက္ကေတာ့ ေသဆံုးႏႈန္းရွိပါတယ္။  ကြ်န္ေတာ္ COVID 19 ကို အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြနဲ႕ ခြဲျပီး တင္ျပခ်င္ပါတယ္။  လက္ရွိလဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကူးစက္ ခံစားေနရတာ၊ သိျပီးေတြလဲ မ်ားေနျပီ၊ ခုမွ ဘာထျပီး COVID 19 ကို ေရးတာလဲေျပာရင္လဲ ခံရမွာပဲ။  ဒါေပမယ့္ လက္ရွိျဖစ္ေနတာထက္ ဘယ္ေလာက္အထိ ေပရွည္ႏုိင္သလဲဆိုတာကိုပါ ေျပာခ်င္လို႕ပါ။  အင္တာနက္မွာ ဟိုရွာဒီရွာလို႕ ရတဲ့ဟာေလးေတြကို ျမန္မာမႈ႕ျပဳလိုက္ပါတယ္။

 

ျမိတ္ ကြ်န္းစုသို႕တစ္ေခါက္

           ၂၀၂၁ ႏွစ္သစ္ကူးသြားျပီးတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ျမိတ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ေနတယ္။ ျမိတ္ကို ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ျပန္ေရာက္တာပါ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္က ျမိတ္ကို တစ္ေခါက္ ေက်ာင္းက စီစဥ္ေပးတဲ့ ေလ့လာေရး အစီအစဥ္နဲ႕ ေတာင္ၾကီး သေဘၤာစီးျပီး တစ္ေခါက္ေရာက္ျဖစ္တယ္။  အဲ့ဒီတုန္းက မာလာ မုန္းတုိင္းမိတာေလးေတြ မွတ္မိေသးတယ္။

အခု ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ၾကာျပီးေတာ့မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျမိတ္ျမိဳ႕ေလးက လွတုန္းပါပဲ။  ေခတ္မီလာတယ္၊  Shopping Mall ေတြ၊ Fast Food ဆုိင္ေလးေတြနဲ႕ စည္စည္ကားကား။ ျမိတ္ကမ္းနားလမ္းကေတာ့ အရင္အတုိင္း လွေနတုန္းပဲ။  COVID 19 အခ်ိန္ၾကီး ပထမဆံုး ေလယာဥ္ျပန္ေတြျပန္ဖြင့္တယ္ၾကားေတာ့ ျမိတ္ကို သြားျဖစ္လိုက္တာပါ။  အလုပ္ကိစၥကလည္း ရွိေတာ့ အဖြဲ႕လိုက္ Hotel Quarantine 7 ရက္၊ Swab Test ယူ အလုပ္ကိစၥေလးေတြ ျပီးေအာင္ျမန္ျမန္ျဖတ္၊  ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္မျပန္ခင္ ျမိတ္ကြ်န္းစုဖက္ကို ၁ ညအိပ္ခရီး Speed boat ေလးနဲ႕ သြားျဖစ္တယ္။  အလုပ္ကိစၥအတြက္ ေတာက္ေလွ်ာက္သံုးျဖစ္ေတာ့ Speed Boat ပုိင္ရွင္နဲ႕ ရင္းႏွီးျပီး အထူးေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႕ သြားျဖစ္ပါတယ္။

ဖားေအာက္ေတာရ (Batam) သို႕ တစ္ေခါက္

အင္ဒိုနီရွား ဘက္တမ္ကြ်န္းဖက္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႕ မၾကာခဏဆိုသလိုေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ဖာေအာက္ေတာရေက်ာင္းရွိမွန္းကို မသိတာ။  ရံုးက အကိုတစ္ေယာက္က မင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးဘာေလး သြားခ်င္ရင္ အားတဲ့ တစ္ရက္သြားလိုက္ဦး ဆိုေတာ့မွ ဟင္.. ဒီကြ်န္းမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိလားဆိုျပီး ေမးျဖစ္ေတာ့တယ္။  ဒီတစ္ေခါက္ အလုပ္က စေနေရာ၊ တနဂၤေႏြေရာ သေဘၤာေပၚက ခြာမရေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေရာက္ျဖစ္ပါ့မလားဆိုျပီး ထင္မိေသးတယ္။  ေရျခားေျမျခားမွာ အေနၾကာတဲ့ အခါ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဒုကၡေရာက္တာက ပတိရူပ ေဒသာ၀ါေသာစ၊ သင္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ ေနရာဆိုတာၾကီးပင္။  ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ထားရာေန၊ ေစရာသြားေနရေသာ ၀န္ထမ္းဘ၀ျဖစ္ေနေလရာ ေရာက္ရာအရပ္၊ ဆြမ္းကပ္စရာ မရွိေသာဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ အေတာ့္ပင္ သနားစရာေကာင္းလွသည္။  ဗုဒၶျမတ္စြာကို ရည္စူးျပီး ဆင္းတုေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္ေသာ္လည္း တရားေဒသနာမ်ားကို ေဟာၾကားေပးမည့္ ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ ကင္းရာေျမေပၚမွာ ေနရထုိင္ရသည္မွာ ဒုကၡတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။  ဘက္တမ္ကြ်န္းေပၚမွာ အေျခက်ေနသည့္ ျမန္မာေတြလည္း ထိုနည္းတူ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရွိလိမ့္မည္ထင္သည္။

On the Road to Mandalay - Rudyard Kipling

                မႏၱေလးကို သြားတဲ့လမ္း ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ႏိုဗယ္ဆုရွင္ ကဗ်ာႏွင့္ ၀တၱဳတို စာေရးဆရာ Rudyard Kipling ေရးသားထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  ဒီကဗ်ာဟာ Kipling ရဲ႕ အထင္ရွားဆံုး ကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။  ထူးထူးျခားျခား မႏၱေလး ဆိုတဲ့နာမည္ေလးျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္၀င္းစားသြားလို႕ ဖတ္ၾကည့္မိတာပါ။  Kipling အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ (၁၈၉၀ မတ္ သို႕ ဧျပီလ) မွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  ပ်ိဳျမစ္တဲ့အရြယ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာာက္ အေၾကာင္းကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေလး ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။  သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျပီး ၅ ႏွစ္အၾကာ မွာေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။

          ဒီကဗ်ာကို ဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခံစားမႈ႕ ႏွစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ျပိဳင္ထဲခံစားလိုက္ရတယ္… တစ္ခုက ကစ္ပလင္ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းလွတဲ့ ေရးအသားနဲ႕ ႏူးညံတဲ့ ခံစားမႈ႕။  ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုလိုနီပံုစံနဲ႕ ေရးထားတဲ့ အေရးအသားကို ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မႏွစ္ျမိဳ႕မႈ႕ ခံစားရပါတယ္။  မႏွစ္ျမိဳ႕မႈ႕ခံစားခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာကို ဘာျဖစ္လို႕ ေရးတင္လဲဆိုေတာ့ ဖတ္တဲ့လူေတြ သိေစခ်င္လို႕ပါ။  ၂၀၁၇ စက္တင္ဘာေလာက္တုန္းက အဂၤလန္ ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး အတြင္းေရးမႈး ေဘာရစ္ ဂြ်န္ဆင္ျမန္မာျပည္လာသြားတုန္းက ေရႊတိဂံုေစတီေပၚမွာ ဒီကဗ်ာကို စရြတ္ေတာ့ သူ႕ေဘးက သံမႈး ဂြ်န္ဆင္က ၀င္ဟန္႕ခဲ့ပါတယ္။  အဂၤလန္က ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ေရႊတိဂံုေစတီေပၚမွာ ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးရြတ္တာ မသင့္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းေတြ ေဖာ္ျပၾကေပမယ့္… ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ သိပ္ျပီး သိလိုက္ပံုမရပါဘူး။ 

          ဘာသာရပ္တစ္ခု ျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ကို ေလ့လာရင္ ၾကိဳက္လို႕ရယ္၊ မၾကိဳက္လို႕ရယ္ဆိုတာထက္.. ကိုယ္နဲ႕ပါတ္သတ္ျပီး အက်ိဳးမယုတ္ေအာင္၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေလ့လာဖို႕လိုတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလးကို ေျပာခ်င္တာပါ။  ဒီကဗ်ာဟာ ၁၈ ရာစုကေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။  ကဗ်ာထဲမွာပါတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ အယူအဆေလးေတြက လြဲေနတာကိုေတြ႕ရမွာပါ။  ဥပမာ ေမာ္လျမိဳင္ဆိုရင္ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ဖက္ (အက္ဒမန္ ပင္လယ္ဖက္)၊ အေနာက္အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူထားတာ။  ေတာင္တရုတ္ပင္လယ္နဲ႕ စပ္ဆက္မႈ႕မရွိပါဘူး။  ဒါေပမယ့္ ကစ္ပလင္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာေတာ့ တရုတ္ပင္လယ္ေအာ္လို႕ ေရးထားတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ 

         

စင္ကာပူႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္ အိပ္မက္မ်ား

            လူတုိင္းကေတာ့ ေကာင္းတာေတြခ်ည္းျဖစ္ခ်င္ၾကတာပဲေလ။  အိပ္မက္ မက္ရင္ေတာင္မွ သိန္း ၁ေသာင္းတန္ ထီေပါက္တယ္ကစျပီး မက္တာ။  ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ ရွိမွ တုိးတက္တာ။  ဦးတည္ခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ လူေတြက ရွင္သန္ေနၾကတာ.. တရားသေဘာနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေလာဘလို႕ေျပာေပမယ္.. တရားလဲ မေပါက္ေသးေတာ့ ဒါနဲ႕ပဲသြားေနတာပဲ။ 

            ငယ္ငယ္ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းျပီး ရပ္ကြက္ထဲ ေလွ်ာက္ေျပးေနတုန္းက အခ်ိန္တန္ရင္ ထမင္းႏွစ္နပ္ကို အေမကေတာ့ေကြ်းေနတာပဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက အိပ္မက္ဆိုရင္ အရုပ္လိုခ်င္တာပဲရွိတာ။  အသက္က တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာ၊ ရည္းစားသနာလဲ ရလာေရာ မုန္႕ဖိုးကလိုလာ၊ ဖီလိမ္းျပင္ဆင္.. အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ဆိုရင္ေတာ့ မုန္႕ဖိုးမ်ားမ်ားရပါေစေပါ့။  ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းျပီးခါနီးေတာ့ အိမ္က မ်က္ေစ့စပါးေမႊးစူးေလာက္ျပီ.. ပိုက္ဆံက အရင္လိုမုန္႕ဖိုးေပးပါဆိုျပီ လက္ျဖန္႕ေတာင္းရမဲ့ အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အိပ္မက္က လစာ ေကာင္းေကာင္း ရတဲ့ အလုပ္ ရခ်င္ပါတယ္ျဖစ္လာေရာ။  ေဟာ… အလုပ္လဲရ မိန္းမလဲယူျပီးေရာ တို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္လိုပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုအငဲ သီခ်င္းကို အၾကိဳက္ၾကီးၾကိဳက္ေရာ… အဆင္ေျပတဲ့လူေတြမ်ားၾကေတာ့လဲ အိမ္၊ ရင္ေသြးရတာေလးေတြရ၊ ျပီးရင္ ဟိုနားဒီနားသြားဖို႕ ကား ေလးတစ္စီး။  အိမ္အကူကလဲ လို… ခရီးေ၀းသြားဖို႕က ကားတစ္စီး၊ အိမ္က တီဗီကေသးလုိ႕ ခန္းလံုးျပည့္ Curve LED TV ၾကီးကိုမွ home theater system တပ္ျပီး ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး ေနခ်င္တဲ့လူနဲ႕၊ ေႏြရာသီစံအိမ္၊ မိုးရာသီ စံအိမ္၊ ေဆာင္းရာသီ စံအိမ္၊ ႏုိင္ငံျခားက ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ျပီးစိတ္တုိင္းက်ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္… စသည္ စသည္ျဖင့္ အိပ္မက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးခန္းတိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးရယ္… 

            ကြ်န္ေတာ့္လည္း ဒီတုိင္းပဲ အိပ္မက္ကေတာ့ အၾကီးၾကီးမက္တာေပါ့။  ျဖစ္ခ်င္တာမွ ဘီလ္ဂိတ္က စိတ္ေကာင္းေလး၀င္ျပီး ကိုယ့္ကိုမ်ား သူ႕အေမြေတြ ေရာ့အင့္ဆိုျပီး ေပးမလားေတာင္ စိတ္ကူးလို႕ရတာပဲေလ။  ေဟာ မာတာမိခင္ရဲ႕ ေထာက္ပံမႈ႕ေလးနဲ႕၊ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေလးနဲ႕ ထမင္းစားလက္မွတ္ ဘြဲ႕ကေလးရ၊  ေလယာဥ္လက္မွတ္ေလး တစ္ေစာင္နဲ႕ ေယာင္ခ်ာခ်ာ စင္က်ားေပါေရာက္လာ။  တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့လူေတြဆီမွာ အလုပ္ကေလးရ။  လစာေလးရလုိက္ အိမ္ပို႕လိုက္၊ အလုပ္ကေလးေျပာင္းလိုက္ ဖင္လွည့္ ေခါင္းလွည့္နဲ႕ ဒီမွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ ဒီကလူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကေလးေတြကိုလဲ တျဖည္းျဖည္းျမင္လာေတာေပါ့ေလ။  အိပ္မက္ ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ စလံုးက ႏုိင္ငံသားေတြေရာ၊ PR ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကလည္း အေတာ္မလြယ္ပါလားဆိုတာ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘံုေဘအပိုင္းအစမ်ား ၂

ေဘာလီ၀ုဒ္

            ေဘာလီ၀ုဒ္သည္ ဘံုေဘတြင္ အေျခစိုက္ေလ၏။  အမီတာဘခ်မ္း၊ ရွရြတ္ခမ္း၊ အမီရာခမ္း၊ ရွာမန္ခန္း၊ ကပူးခန္း၊ ခရီတီ ဆႏြန္၊ အလီယာ ဘတ္ အစရွိေသာ ကြ်န္ေတာ္သိေသာ၊ မသိေသာ မင္းသား မင္းသမီးတို႕သည္ ဘံုေဘတြင္ ေနထုိင္ကုန္ၾကေလသည္။  ျပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႕က ေအးဂ်င့္ဆီမွ ကားသမားေလးက တစ္ေနကုန္ေမာင္းေပးမည္၊ ရူပီး ၂၀၀၀ ပဲေပးဆိုျပီး တနဂၤေႏြေန႕အတြက္ ေအာက္ဆိုဒ္ရွာေလသည္။  တစ္ေနကုန္ေမာင္း ရူပီ ၂၀၀၀ ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ ၄ ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႕ က်သင့္ေသာေၾကာင့္ မဆိုးလွ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ရွယ္လုိက္ျပီး တနဂၤေႏြေန႕ ဘံုေဘျမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။  ကားဆရာ ကို ေဘာလီ၀ုဒ္ စတားေတြ ေဟာလီး၀ုဒ္မွာလို ၾကယ္ေတြဘာေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းရွိလားလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လို သေဘာေပါက္သြားတယ္မသိ… ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို မင္းသားအိမ္ေတြ ကို ကားေမာင္းပို႕ေလေတာ့သည္။ အစကေတာ့ ဘယ္ကိုသြားမွန္းမသိေခ်… လူေတြ စုေ၀း စုေ၀းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ရွရြတ္ခန္း.. ရွရြတ္ခန္း… ဆုိျပီး အိမ္ကို လက္ညိႈးထိုးျပေလသည္။  ေသေသခ်ာခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲ့ဒါ ရွရြတ္ခန္းေနတဲ့ အိမ္ဆိုျပီး ကားတံခါးလာဖြင့္ကာ ဆင္းဟု ဆိုေလသည္။  လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္ၾကီးကို ေနာက္ခံထားျပီး Selfie ဆြဲေနၾကသည္။  ရွရြတ္ခန္း၏ အိမ္နာမည္မွာ Mannat ဟူ၏။  ရွရြတ္ခန္းေရာဆိုေတာ့… ေတြ႕ခ်င္ရင္ ျပန္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ရမွာေပါ့… ဆိုေသာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုပင္ ရိုက္ခဲ့ရေလသည္။

စကားလံုးမ်ားေနာက္သို႕ ေျပးလုိက္ျခင္း

            အိုျပီေလ…  ကိုယ္ဟာကိုယ္သာ ေခတ္မီသလိုလိုဘာလိုလို ထင္ေနတာ… ျမန္မာျပည္ျပန္လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စကား၀ိုင္းထဲ၀င္လိုက္ရင္ ၾကက္ဖၾကီး လည္လိမ္ထားသလိုပဲ.. ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကီးေပၚတက္လိုက္ရင္ ေခတ္ေနာက္က်လိုက္တာမွ Update ေတြ ဘာတစ္ခုမွမသိေတာ့ေခ်။  ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ပိုဆိုးသည္။  အေတြးအေခၚ အယူအဆ၊ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ကို မ်က္ေျချပတ္ျပီး က်န္ခဲ့သည္မွာ ၁၀ စုႏွစ္ေက်ာ္သြားျပီျဖစ္သည္။

            ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာ community ေတြၾကားထဲလဲ သိပ္မသြားျဖစ္၊ social ေတြႏွင့္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကင္းကြာ.. ကြ်န္ေတာ္ မရင္းႏွီးေသာ ႏုိင္ငံေတြမွာ အေနၾကာ၊ သူတို႕ရဲ႕ ေခတ္ကိုလည္း ေသခ်ာမသိ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ႕ေတြလည္း လြတ္… ေမ်ာက္ၾကီး သစ္ကိုင္းလြတ္ျဖစ္ေနသည္။  Rap/ Hip Hop ရြတ္တတ္ေသာ တက္စီဆရာၾကီးရဲ႕ ဗီဒီယိုေလးကိုျမင္ေတာ့ ဟိုက္ရွားဘား ျဖစ္ရသည္။  ဘရာစီယာ၀တ္ထားေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဘရာစီယာမ်ိဳးစံုအေၾကာင္း Point Out လုပ္ျပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေသာ ေမာ္ဒယ္ေလးရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကိုျမင္ေတာ့ အုိက္စ္… ျဖစ္သြားသည္။   ဟိုေန႕က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ဂစ္တာတီးျပီးသီခ်င္းဆိုေတာ့ ေ၀လ ႏွင့္ ေအာင္လ သီခ်င္းေလာက္သာ ေနာက္ေပါက္ေတြ လိုက္ႏုိင္သည္။  ဒီဒက္ ေရွးက်ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ဘုရားစူး ဒီေကာင္ေတြ လိုက္မဆုိတတ္ေတာ့ေခ်း။  ေခတ္ေျပာင္းသြားေခ်ျပီ။  ကြ်န္ေတာ္၏ မသိျခင္းမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီျဖစ္သည္။  ဒီတုိင္းေတာ့ေနလို႕မျဖစ္၊  ေခတ္မီေစရန္ ေလ့လာရန္ လိုလာျပီျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ လူေတာတုိးေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။ FB comment ေတြကို ၾကည့္လွ်င္ သယ္ရင္း အဲ့ဒါဘာေျပာတာလဲဟု ေဘးကသူငယ္ခ်င္းကိုေမးရသည္။  မျဖစ္ေတာ့ေခ်။  ေခတ္မီကို မီမွ ရေတာ့မည္။  ေခတ္ေနာက္ကို လုိက္မည္။ 

            ေခတ္ေနာက္ကိုလုိက္ဖို႕ရာ Slang ေပါင္းစံုေလ့လာဖို႕ လိုလာျပီျဖစ္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ Slang ေပါင္းစံုကို အေနာက္တုိင္း အေရွ႕တုိင္း ထိမိဆက္စပ္ရာ ေပါင္းစုေလ့လာေနျပီျဖစ္သည္။  ေလ့လာမိသမွ်ကို Share ေပးလုိက္ပါသည္။

ျမန္မာ Slangs

ပထမဆံုး သတိထားမိသည္မွာ စကားလံုး ႏွစ္လံုးကို တစ္လံုးထဲေပါင္းျပီး Social Network sites ေတြမွာ…  အဲ.. ျမန္မာျပည္မွာ က သိပ္ျပီး မ Tweet ပဲ FB သံုးၾကေတာ့ FB မွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရသည္..

“ေခး ႏွင့္ ကြီး”

၁၉၈၀ ေလာက္တံုးက ေမာင္ရယ္.. မရယ္ ဆိုျပီး ေခတ္ထၾကသည္။  ၁၉၉၀ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အခ်စ္၊ ကိုၾကီး ေခတ္ျဖစ္သည္။  ၂၀၀၀ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ သဲ၊ ကို ျဖစ္လာျပီ။  ေဟာ ၂၀၁၆ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုၾကီးသည္ ကြီး အျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲသြားျပီး၊ ကေလးသည္  ေခး ျဖစ္သြားေလျပီ။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘံုေဘ အပိုင္းအစမ်ား ၁

            စြန္နား.. စြန္းနား… အခ်ားဟဲ… မြန္ဘုိင္း… မြန္ဘိုင္း.. အခ်ားဟဲ…….ဟဲ အဟဲ…  ဘံုေဘ သို႕ေရာက္ေနသည္။  အရင္တုန္းက ဘံုေဘသည္ ခုေတာ့ မြန္ဘိုင္းျဖစ္သြားျပီျဖစ္သည္။  ေလဆိပ္ကိုအ၀င္ immigration ျဖတ္ေတာ့ မြန္ဘုိင္းမွ ၾကိဳဆိုပါ၏ ဆိုေသာ စာလံုးကို ဘာသာေပါင္းစံုႏွင့္ ေရးထားသည္။  ျမန္မာဘာသာႏွင့္ ေရးထားေသာ စာလံုးေလးေတြ႕သည္။  ကင္မရာထုတ္ျပီး ရိုက္လိုက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုမရိုက္ရဆိုျပီး လာတားသည္။  မရရေအာင္ တစ္ပံုေတာ့ ရိုက္လိုက္သည္။  ေအာက္ခံ စာလံုးေတြႏွင့္ ၀ါးတားတားျဖစ္သြားသည္။ 

            မြန္ဘုိင္းျမိဳ႕သည္ အဂၤလန္ရဲ႕ လန္ဒန္၊  တရုတ္ရဲ႕ ရွန္ဟိုင္း၊ ျမန္မာရဲ႕ ရန္ကုန္လုိပင္ အႏၵိယရဲ႕ စီးပြားေရး အခ်က္အခ်ာ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္သည္။  အႏၵိယရဲ႕ မီလ်ံနာ၊ ဘီလ်ံနာ ေတြအမ်ားဆံုး ေနသာ ျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္သည္။  ျမိဳ႕ၾကီးသေလာက္ လူမ်ားသည္။ ၂၀၁၇မွာ လူဦးေရ ၁၂ သန္းေလာက္ရွိသည္ဟုဆိုသည္။  ေလဆိပ္သည္ ခမ္းနားေသာ္လည္း နည္းနည္းေဟာင္းေနျပီျဖစ္သည္။  ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတြထဲမွာ မြန္ဘုိင္းေလာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အကြ်မ္းတ၀င္ ခံစားခ်က္မ်ိဳး မရွိခဲ့ေပ။  အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မြန္ဘုိင္းျမိဳ႕သည္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆင္တူေသာျမိဳ႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။  ဆင္တူဆို အဂၤလိပ္ေတြ ျမိဳ႕ကြက္ရိုက္ခဲ့ေသာေနရာမွာ ရွိေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ လမ္းပံုစံေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေလဆိပ္ကထြက္ေတာ့ အႏၵိယမွာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟခ်က္ အရမ္းမ်ားသည္ဆိုေသာအရာကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္သြားသည္။  ေဆာက္လက္စ မိုးေမွ်ာ္တုိက္ၾကီးေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္တဲေလးေတြ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အျပည့္ျဖစ္သည္။  ျမိဳ႕ထဲကားၾကပ္ေသာ ကိစၥအတြက္ ေလဆိပ္ကေန ျမိဳ႕ထဲကို ပင္လယ္ထဲမွ တံတားၾကီး ထုိးေပးထားသည္။  ထိုတံတားၾကီးေပၚမွ ေမာင္းေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တည္းသည့္ဟိုတယ္သို႕ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရသည္။

ကမၻာ့ ပထမဆံုးမ်ား

ကမၻာ့ ပထမဆံုး တီထြင္မႈ႕ေတြနဲ႕ ပထမဆံုး ထူးထူးျခားျခားေလးေတြကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္…

လံုဟုိင္ရဲ႕ တုိင့္ေမ ရြာကေလး

            ၂၀၁၇ ႏွစ္ပိုင္းမွာ ရွမန္ကြ်န္းဖက္ပိုင္း ေရာက္ေနျဖစ္သည္။  အလုပ္က လႊတ္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။  ရွမန္ကြ်န္းကေတာ့ ပန္းျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေအာင္ အေတာ္ေလး ၾကိဳးစားေနသည္။  ေနရာတုိင္း ပန္းပင္ေလးေတြႏွင့္ ေရပန္းေလးေတြ၊ ကမ္းေျခေလးေတြ၊ ပန္းျခံေလးေတြႏွင့္ အေတာ္ေလးကို လွပသည္။  ျပီးခဲ့တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ အလုပ္ပါးေတာ့ ရံုးမသြားျဖစ္ေခ်။  ရံုးက ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ ရြာကေလးကို အလည္ေခၚသြားမယ္ဆိုလို႕ တိုင့္ေမ ရြာကေလးကို ေရာက္ျဖစ္သည္။  တိုင့္ေမရြာကေလးမွာ လံုဟုိင္ဘက္ျခမ္းမွာရွိသည္။  ရွမန္ကေန က်န္႕က်ိဳးဖက္ကို သေဘၤာျဖင့္မနက္ေစာေစာ ကူးသြား၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေကာင္ကေလးရဲ႕ ကားႏွင့္ တစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းလွ်င္ လံုဟုိင္ဖက္ကို ေရာက္ေလသည္။

ဓာတ္ပံု ဘယ္လိုရိုက္ၾကတယ္...

ဓာတ္ပံု ပညာဟာ အႏုပညာနဲ႕ နည္းပညာ ေပါင္းစပ္ထားတယ္လို႕ လြယ္လြယ္ေျပာလို႕ရေပမယ့္ တည္ထြင္ဆန္းသစ္မႈ႕လည္း လိုအပ္ပါတယ္..

ရင္သပ္ ရႈ႕ေမာဖြယ္ေကာင္းတယ္ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံု ရဖို႕ ဘယ္ေလာက္မ်ား မလြယ္သလဲဆိုတာ ၾကည့္ၾကပါကုန္..

၇ႏွစ္ - ကြာျခားခ်က္မ်ား

(ဒီပိုစ့္ကို ကြ်န္ေတာ္တင္တာဟာ တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေကာင္းေတြကိုခ်ည္း ေဖာ္ျပခ်င္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ တရုတ္ႏိုင္ငံနဲ႕ ပါတ္သတ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အျမင္မွာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ႏုိင္ငံ ဘယ္လိုမ်ိဳး တိုးတက္လာတယ္ဆိုတာကို အျမင္တစ္ခုအေနနဲ႕ ရႈ႕ျမင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာေတြ လိုအပ္ခ်က္ရွိေနတယ္ဆုိတာေလးကို မီးေမာင္းထုိးျပခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။  တစ္ဖက္သတ္ၾကီး ေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕ လို႕ ဆိုလိုျပီး ပိုစ့္တင္လိုက္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။)

New York times မွာ Thomas Friedman ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို သေဘာက်လို႕ ဘာသာျပန္တင္လုိက္တာပါ။  တရုတ္ႏွင့္ အေမရိကန္ ခုႏွစ္ပိုင္း ၇ႏွစ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။ 

          ကြ်န္ေတာ္ တရုတ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပဇာတ္ရံုၾကီးထဲမွာ ထုိင္ေနတုန္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ တရုတ္ ကေခ်သည္ေတြ၊ ဗံုတီးတဲ့လူေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြ၊ အံၾသစရာေကာင္းတဲ့ မ်က္လွည့္ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ႕ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။  အဲ့ဒီအခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ တရုတ္နဲ႕ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံႏွစ္ခုၾကား ျခားနားတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို မေတြးပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။

          တရုတ္ႏိုင္ငံဟာ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ႕ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနတုန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေတာ့ အယ္လ္ကုိင္ဒါ (အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႕) ေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ပါတယ္။  တရုတ္ေတြဟာ ဇာတ္ရံုၾကီးေတြ၊ ေျမေအာက္ရထားလမ္းေတြ၊ ေလဆိပ္ေတြ၊ လမ္းမၾကီးေတြ၊ ပန္းျခံေတြပိုျပီး ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြကေတာ့ လံုျခံဳေရး အာရံုခံ ကိရိယာေတြ၊ စစ္သံုး ဟမ္းမား ကားေတြ၊ ေမာင္းသူမဲ့ အေ၀းထိန္း ေလယာဥ္ေတြကို ပိုျပီး ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ တည္ေဆာက္ေနခဲ့တယ္။

          ဒီျခားနားမႈ႕ေတြကို အခုစျပီး ျမင္ေနရပါျပီ။

          ခင္ဗ်ားတို႕ နယူးေယာက္ရဲ႕ ညစ္ပတ္ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ LaGuardia ေလဆိပ္နဲ႕ ရွန္ဟုိင္းရဲ႕ သစ္လြင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ကာ ေလဆိပ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။  ခင္ဗ်ားတို႕ မက္ဟန္တန္လမ္းမွာ ကားေမာင္းျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ေ၀့ၾကည့္လိုက္၊  အေဆာက္အဦးေတြ ဘယ္ေလာက္ အိုေဟာင္းျပီး ေခတ္ေနာက္က် က်န္ခဲ့ျပီလဲ ဆိုတာကို။  ရွန္ဟုိင္းမွာ သံလိုက္ရထား တစ္နာရီ ကီလို ၂၂၀ နဲ႕ ေမာင္းေနတယ္ (အခု ကီလို ၃၀၀)၊ မ်က္ေစ့ တစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ေလဆိပ္ကေန ရွန္ဟုိင္းျမိဳ႕ထဲကို ေရာက္ျပီ။  ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပီး စဥ္းစားၾကည့္ပါ… ဘယ္သူက တတိယကမၻာထဲမွာ ေနထုိင္ေနလည္း ဆိုတာကို။

ရန္က်ိဳးျမိဳ႕ရဲ႕ Slender West Lake သို႕ တစ္ေခါက္

          ရန္က်ိဳးကို မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။  အလုပ္ထဲမွာ ျပႆနာ နဲနဲရႈပ္ေနေတာ့ စေနေရာ၊ တနဂၤေႏြေရာ မနားျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္သည္။  ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကေတာ့ တနဂၤေႏြတစ္ပတ္နားျဖစ္သည္။  အိပ္ယာထဲမွာ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္အထိ ေကြးျပီး ေနျဖစ္သည္။  ၁၀နာရီခြဲေတာ့ Qidong ျမိဳ႕ထဲ တစ္ခုခုသြားစားရန္ အလုပ္ထဲက တရုတ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အျပင္ထြက္ျဖစ္သည္။   လမ္းေဘးက မုန္႕ကေလးစားရင္း ဟိုဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ေနရငး္ အဆိုပါ သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးသည္.. ရန္က်ိဳးကို ေရာက္ဖူးလားတဲ့။  ဟင့္အင္းဆိုေတာ့… ဒီအခ်ိန္ Slender West Lake က ေတာ္ေတာ္ကိုလွတဲ့ အခ်ိန္တဲ့။  သြားၾကည့္ရင္ေကာင္းမယ္ဟု အဆုိတင္လာသည္။  သြားေလဟုဆိုေတာ့ ဘာနဲ႕သြားၾကမလဲ စီစဥ္ၾကသည္။  ကားငွားသြားမယ္တဲ့ မင္းေမာင္းတတ္လားလို႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးသည္။  တရုတ္မွာဆိုရင္ ေတာ့ No ပါ၊ မင္းပဲေမာင္းဆိုျပီး ကားေန႕ျပတ္ငွားတဲ့ ေနရာေတြကို Taxi ငွားျပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။ 

            ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ စေပၚတင္ျပီးရင္၊ မွတ္ပံုတင္၊ Driver လိုင္စင္ျပျပီးရင္ ကားေမာင္းထြက္ရံုသာ… Qidong လို ျမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ နည္းနည္းေလး စကားေျပာရသည္။  စေပၚ ယြမ္၅၀၀၀ ေတာင္းသည္။  ၁၀ ရက္ၾကာမွ ျပန္ေပးမည္ဟုဆိုသည္.. ဟင္ ဆိုျပီး လွည့္ထြက္လာသည္။  ေနာက္တစ္ဆိုင္ကေတာ့ အဆင္ေျပသည္.. ယြမ္ ၅၀၀၀ စေပၚတင္၊ တစ္ရက္ကို ယြမ္ ၂၅၀ တန္ကားတစ္စီး ၾကိဳက္သည္။  ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕ ကီလို ၃၀၀ limit သာျဖစ္သည္။  ေနာက္တစ္ရက္မွာ ယြမ္ ၁၀၀၀ ကလြဲျပီး က်န္တဲ့ ေငြျပန္ေပးမည္တဲ့။  ရန္က်ိဳးက ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ ခ်ီဒံုးျမိဳ႕ႏွင့္ ကီလို ၂၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ေ၀းသည္။  အသြားအျပန္ဆိုလွ်င္ ကီလို ၅၀၀ ေလာက္သြားလိမ့္မည္။  ယြမ္ ၃၀၀ ႏွင့္ ေစ်းတည့္သည္။  တရုတ္က ကားခေပးမည္၊ ကြ်န္ေတာ္က ဆီ စိုက္မည္။

တုိင္၀မ္၊ Typhoon Nepartak၊ နာဂစ္ ႏွင့္ စပ္မိစပ္ရာ

တင္ခဲ့တာေတာ့ ၾကာပါျပီ.. ၂၀၁၆ ၈ လပိုင္းေလာက္ကပါ။  .ျပီးေတာ့ ျပန္ဖ်က္လိုက္တယ္.. ခု ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

           ခုလဆန္းပိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကုမၸဏီက ထုိင္၀မ္ကို ေရာက္ေနတဲ့ သေဘၤာေတြထဲက သေဘၤာတစ္စီး ျပႆနာ နည္းနည္းရွိေတာ့ အဲ့ဒီ သေဘၤာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တုိင္၀မ္ေျမာက္ပိုင္းက ကီလြန္းဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးကို ခရီးထြက္ျဖစ္ပါတယ္။  ကီလြန္းျမိဳ႕ကေလးေရာက္ေတာ့ ဘာကို သြားသတိရမိလဲဆိုရင္ ျမိတ္ျမိဳ႕ကေလးကို သြားသတိရမိတယ္။  တုိင္၀မ္က ကြ်န္းႏုိင္ငံျဖစ္သလို ေတာင္တန္းေလးေတြနဲ႕ လမ္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း အေကြ႕ အေကာက္ကေလးေတြ၊ အိမ္ခပ္စိတ္စိတ္ကေလးေတြ စီစရီ၊ လမ္းေဘးဆုိင္ကေလးေတြ ဟိုနားဒီနား ဆိုေတာ့ ျမိတ္ျမိဳ႕ကို တန္းလြမ္းမိတာပဲ။  ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ျမိတ္သားကေတာ့ ထုိင္၀မ္ေရာက္ရင္ သူ႕အိမ္ကို သတိရမိတယ္ေျပာတာ ခုမွပဲ မ်က္ေစ့ထဲ တန္းျမင္မိတယ္။  အဲဒီျမိဳ႕ကေလး အေၾကာင္းကိုေတာ့ အခ်ိန္ရေတာ့မွ ထပ္ေရးပါဦးမယ္။

            ကြ်န္ေတာ္ ကီလြန္းျမိဳ႕ကုိ ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ၾကာေတာ့ မုန္တိုင္းသတိေပးလာေတာ့တာပဲ။  ဆိုေတာ့.. ရွိသမွ် သေဘၤာနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ရွိသမွ် Class၊ အာမခံ ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ကိစၥကို ဖုတ္ပူမီးတုိက္စီစဥ္ ျပီးတာနဲ႕ မုန္တိုင္းအတြက္ စိတ္ပူရေတာ့တာပဲ။  အေစာပုိင္းတုန္းကေတာ့ ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္း ဘာညာ အိပဲ့ အိပဲ့နဲ႕ သေကာင့္သား မုန္တုိင္းက တျဖည္းျဖည္း အားေကာင္းလာတာတင္မကဘူး စူပါတိုင္ဖုန္း ျဖစ္လာျပီဆိုတဲ့ သတင္းရပါတယ္။  ဂ်ပန္ဖက္က ထုတ္တဲ့ သတင္းကေတာ့ မုန္တုိင္းကို သူ႕ဘက္ကို မ၀င္ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာျပီး ေတာင္ဖက္ကို အတင္းတြန္းထုတ္၊  ေဟာင္ေကာင္ဖက္က လာတဲ့သတင္းထဲမွာ မုန္တုိင္းကို ေျမာက္ဖက္ကို အတင္းတြန္းထုတ္၊ ၾကားထဲက တုိင္၀မ္သတင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ကီလြန္းကို တည့္တည့္၀င္မတဲ့။  ဆိုေတာ့ လက္ရွိျပသနာ ခဏထား၊ မုန္တုိင္းသတင္းကို စနည္းနာ၊ ဘယ္ေနရာကို ၀င္ႏုိင္လဲ ေသခ်ာေအာင္ လုိက္ေမး၊ ျပီးရင္ သေဘၤာ ေဘးကင္းဖို႕ အေကာင္းဆံုး ဘယ္ဆိပ္ကမ္းျဖစ္ႏုိင္လဲ ဆိုတာကို ေျမပံုထဲလုိက္ၾကည့္။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ မုန္တုိင္းက တုိင္၀မ္ေတာင္ပိုင္း ကို၀င္ဖို႕ေသခ်ာျပီဆိုေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သေဘၤာေတြကို ေအးဂ်င့္က ကီလြန္း ဆိပ္ကမ္းအတြင္းပိုင္းထဲကို ပို႕ေပးၾကပါတယ္။  အဲဒီမွာလဲ ဦးရာလူစနစ္ပဲ၊   ေနရာေကာင္းေတြက ဦးရာလူစနစ္ဆိုေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး အထဲေရာက္ဖို႕လုိပါတယ္ မဟုတ္ရင္ သေဘၤာေတြ မုန္တုိင္းအတြက္ စိတ္မခ်ရပါဘူး။  ထားပါေတာ့… မုန္တိုင္းအေၾကာင္းဆက္ပါဦးမယ္။

က်ားတို႕သည္ အဂၤါျဂိဳလ္မွလာျပီး မ တို႕သည္ ေသာၾကာ ျဂိဳလ္မွလာၾကသည္

            Phoenix တကၠသိုလ္က အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕အတန္းသားေတြကို အိမ္စာတစ္ပုဒ္ေပးပါတယ္။  ဒီအထဲမွာ ထူးျခားတဲ့အခ်က္က ဒီအိမ္စာကို ၂ ေယာက္တစ္တြဲလုပ္ရမွာ ျဖစ္ျပီး စကားရည္လုပြဲပံုစံမ်ိဳး တစ္ဖက္ကို တစ္ပိုဒ္ e-mail နဲ႕ ပို႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။  e-mail  ပို႕တဲ့အခါမွာ အဆိုပါႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း အီးေမးပို႕ရမယ့္ အျပင္ ပါေမာကၡကို cc ခံျပီး ေပးပို႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ 

            ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က မိမိၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္အေနနဲ႕ေရးျပီးေတာ့ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ဆီကို အီးေမးလ္နဲ႕ပို႕ပါ။  က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က အဲ့ဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္ျပီးရင္ တစ္ျခားစာပိုဒ္တစ္ပုိဒ္ေရးျပီး အီးေမးလ္နဲ႕ ျပန္ပို႕ပါ။  ပထမတစ္ေယာက္က ဖတ္ျပီး ေနာက္ထပ္တစ္ပိုဒ္ထပ္ေရး ျပန္ပို႕။ ဒီလိုမ်ိဳး အျပန္အလွန္ပို႕ရမယ္။  ဒါေပမယ့္ ျပန္ပို႕တုိင္းမွာ ေရးခဲ့ျပီးတာေတြကို ျပန္ဖတ္ျပီး ကြင္းဆက္မျပတ္ေအာင္၊ ဇာတ္လမ္းျပတ္မသြားေအာင္ ေရးရမယ္။  ဒီလိုပို႕ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ အျပင္မွာ လံုး၀ စကားမေျပာရဘူး။  ေျပာခ်င္တာေတြအားလံုးကို အီးေမးလ္ထဲမွာပဲ ေရး။  ႏွစ္ဖက္စလံုးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဇာတ္လမ္း အဆံုးသတ္မယ္။ 

            ဒီလိုနဲ႕ အတန္းသားေတြထဲက ေရဗက္ကာ ဆိုတဲ့ ေကာင္းမေလးနဲ႕ ဂေရးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္တြဲက်ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းအစကေတာ့ ဒီလိုပါ

ေရဗက္ကာရဲ႕ ပထမ အပိုဒ္ : အရင္ဆံုးေပါ့… ေလာ္ရီတစ္ေယာက္ ဘယ္လို လက္ဖက္ရည္မ်ိဳးေသာက္ရမလဲဆိုတာကို ေ၀ခြဲလို႕ကို မရႏုိင္ျဖစ္ေနပါတယ္။  သူမရဲ႕ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖို႕ေကာင္းလွတဲ့ ဒီလိုမ်ိဳး ညေနခင္းမ်ိဳး အိမ္ထဲမွာ chamomile (ေဒစီပန္းလိုမ်ိဳး ပန္းပြင့္အရြက္ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္) လက္ဖက္ရည္ကို သူမအၾကိဳက္တတ္ဆံုးပဲ။ ဒါေပမယ္ ခုေတာ့ ေပ်ာ္ရြင္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ chamomile လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေလ့ရွိတဲ့ ကားလ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကို အေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရေနမိျပန္ျပီ။  ဘာေတြဘယ္လိုပဲ တုိက္ဆုိင္တုိက္ဆုိင္ေလ… သူမကေတာ့ ကားလ္အေၾကာင္းကိုပဲ သတိရေနတာ။  ကားလ္ကေတာ့ သူမအတြက္ အသက္ရွႈမွားေလာက္စရာ … အို သူနဲ႕ေတြ႕တုိင္း သူမ ရင္က်ပ္ပန္းနာ ျဖစ္သလိုမ်ိဳး အသက္ရႈ႕ဖို႕ ေမ့ေမ့သြားတယ္ေလ။ ဒီအတြက္ ေထြေထြထူးထူး ေမးခြန္းထုတ္မေနေတာ့ပါဘူး.. ဟုတ္တယ္… chamomile လက္ဖက္ရည္ပဲ။

Dubai Mall

            ဒူဘုိင္းကို ဆုိင္းမဆင့္ ဘံုမဆင့္ ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။  သူငယ္ခ်င္းက စင္ကာပူမွာ အေရးၾကီးကိစၥရွိလို႕ ခရီးမထြက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သူ႕အစား သူ႕သေဘၤာကို သြားၾကည့္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။  သူကေတာ့ ဟိုေရာက္ရင္ သေဘၤာ ျပင္စရာ ဆင္စရာေတြအားလံုးအတြက္ အဆင့္သင့္လုပ္ေပးထားသည္။  ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူလံုး သြားျပရန္ျဖစ္သည္။  သေဘၤာျပင္ရန္ ၃၆ နာရီ အခ်ိန္ရသည္။

  လုိလုိမယ္မယ္ ေနာက္ထပ္ ၃၆ နာရီ ေဆာင္းလိုက္သည္။  အားလံုး  ၃ ရက္စာ၊  သို႕ေသာ္ ၁ ရက္ခြဲႏွင့္ အလုပ္ျပီးသြားသည္။  ထို႕ေၾကာင့္ က်န္ေသာ ၁ ရက္ခြဲကို ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလည္း စဥ္းစားသည္။  နံပါ

တ္တစ္ လုပ္ရန္မွာ ရံုးကို စာရြက္စာတမ္းေတြ ပို႕ရန္ျဖစ္သည္။  ထိုအရာကို ေနာက္ဆံုးသို႕ ေရႊ႕လုိက္သည္။

ေကာ္ဖီဆုိင္

        ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အိမ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆို အိမ္က တယ္ျပီး သိပ္လႊတ္ခ်င္လွတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။  လူေပါင္းစံုတယ္၊ အရည္မရ အဖတ္မရေျပာတယ္ ဘာရယ္နဲ႕။  ဒါေပမယ့္ ခုံပုပုေလးေတြမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႕ ေတြးမိတာေတာ့ အရိွသား။  ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မ-၁၆ ပိုစ့္ ထဲကလိုမ်ိဳး ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆိုရင္ ထုိင္ၾကည့္ဖို႕ေနေနသာသာ ေငးၾကည့္ျပီး တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ ေဆာ့လိုက္နဲ႕ ဒီလိုပဲ ၾကီးခဲ့ရတာပဲ။  ေနာက္ပိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္လို႕ရတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့မွ အိမ္က အတန္အသင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေပးထုိင္သကိုး။  အထက္တန္းေလာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အခ်ိန္အကန္႕အသတ္နဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္လို႕ရတယ္။  တကၠသုိလ္ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။  ဒါေပမယ့္ အသက္အရြယ္ရလာတာနဲ႕ အမွ် လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရတဲ့ အရသာေလးေတြ ကြဲကြဲလာတယ္။

          ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းစာအေၾကာင္းေျပာျဖစ္တာက မရွိသေလာက္ရယ္၊  ဂိမ္းအေၾကာင္း၊ ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ဒါမ်ိဳးေတြပဲမ်ားတယ္။  တကၠသိုလ္ပိုင္းေရာက္လာေတာ့ အဲ…. ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္းကေတာ့ ပါျမဲပါတာပဲ၊ သုိ႕ေပမယ့္ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းလဲပါရဲ႕၊ စာေပအေၾကာင္းေလးေတြ နဲနဲပါလာျပီ၊ လွည္းတန္းက စာေရးစရာေတြ ထိုင္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကျဖင့္ ဘယ္လို၊ ေလထန္ကုန္းကျဖင့္ ဘယ္လို စသည္အားျဖင့္ေတြ ပါလာသလို၊ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင့္ ေျပာတဲ့ ၀ိုင္းမ်ိဳးလဲ ေတြ႕ဖူးရဲ႕။  လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္လို႕ စကားစ မျပတ္တာနဲ႕ အလင္းဆုိင္မွာလည္း မိုးလင္းဖူးရဲ႕။ ဘာသာေရးႏႊယ္တာေလးေတြလည္း ေတြ႕ဖူးရဲ႕။  သို႕ေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရဲ႕ အရသာဆုိတာက လက္ဖက္ရည္ေကာင္းတာလည္းပါမယ္၊ ထုိင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္လည္း အေရးၾကီးတယ္။  ဒီပတ္၀န္းက်င္ဟာ ကိုယ္နဲ႕လည္း သဟဇာတျဖစ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳး၊ ကိုယ္နဲက ေျပာေနက်ဆုိေနက် လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္။  ပတ္၀န္းက်င္ဆိုလို႕ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမကို ပိုးတုန္းကေတာင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေန ပိုးခဲ့တာ။ သူ႕အိမ္ေရွ႕မွာက ဟိုဘက္အိမ္က ဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလ။  အဲ့ဒီကို သြားသြားျပီးေတာ့ ငုတ္တုတ္ထုိင္ခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။  သူ ေက်ာင္းပိတ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္လို႕ ျပန္လာတဲ့ ရက္ဆုိရင္ အဲ့ဒီ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြားျပီး သူ႕အခန္း တံခါးေပါက္က ျမင္ရေလာက္တဲ့ ေနရာ ခံုကေလးကို ေရြးျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႕ ငုတ္တုတ္ထုိင္ခဲ့တာ။  သို႕ေပတည့္ ပါလာတဲ့ စာအုပ္က စိတ္၀င္စားဖို႕ ေကာင္းရင္ အဲ့ဒီစာအုပ္ဖတ္ရင္းနဲ႕ အခ်ိန္က ဘယ္လို ကုန္လို႕ ကုန္သြားမွန္းေတာင္မသိေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႕ကို မေတြ႕ရတဲ့ ရက္ေတြလည္း ရွိရဲ႕။  သို႕ေပတည့္ ေယာက္ခမေလာင္းမ်ားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆို အျမင္ကပ္မကပ္ေတာ့မသိ အေတာ့္ကို မွတ္မိေလာက္ေသာ မ်က္ႏွာရွိတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားပါတယ္။  မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ခုေတာ့ အဲ့ဒီ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ပိတ္သြားပါျပီ။

နန္တုန္ လန္စန္းေတာင္

         ဘာလုိလိုနဲ႕ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးသည္ ျပီးသြားျပီ။  ဒီတစ္ေခါက္ႏွစ္ကူးရက္ စင္က်ားေပါမွာ ရွိသည္။  ဆုိင္ေတြပိတ္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ အိမ္မွာ ခ်က္စားျဖစ္သည္။  စီးတီးေဟာမွာ ကဒက္ခ်ဥ္ႏွင့္ တမာခ်ဥ္၀ယ္ထားသည္၊ ငါးပိတစ္ဘူးရွိသည္၊ အိမ္မွာ ၾကက္ဥေတြရွိသည္။  ၾကက္ဥကို မက်ီးသီးေလးထည့္ျပီးေတာ့ အာလူးႏွင့္ ခ်က္သည္။  ငါးပိ တို႕စရာႏွင့္ ၂ ရက္ေလာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသည္။ ႏွစ္ကူးပိတ္ရက္ေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမလုပ္ျဖစ္။  ျမန္မာကားကို ဖြင့္ထားျပီး အသံနားေထာင္သည္။  ဟာသကားျဖစ္ပံုရသည္။ ေဘာလံုးႏွစ္ေခါက္ကန္ျဖစ္သည္။  ဖုန္း၊ ကင္မရာေတြထဲက ပံုေတြကိုထုတ္ျပီး Hard Disk ထဲေျပာင္းထည့္သည္။ အဲ… ပံုေတြၾကည့္ရင္း မႏွစ္က နန္တုန္ လန္စန္းေတာင္သြားတုန္းက ရိုက္ျဖစ္သည့္ ပံုေလးေတြ ေတြ႕သည္။ 

            နန္တုန္လို ေျမျပန္႕မွာ မယ္မယ္ရရ တက္စရာေတာင္ဆိုလို႕ လန္စန္းေတာင္ တစ္ေတာင္သာရွိသည္။  ျမတ္စြာဘုရား၏ ၃၈ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ထဲမွာ ပတိရူပေဒသာ၀ါေသာစ ဆိုျပီး သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ ေဒသတြင္ ေနထုိင္ရျခင္း သည္ မဂၤလာတရားတစ္ခုျဖစ္သည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး သေဘာေပါက္သြားသည္။ နန္တုန္ေဒသတြင္ ဘုရားဖူးရန္မွာ အေတာ့္ကို ခက္ခဲေခ်၏။ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ဖို႕ရာ သံဃာေတာ္ျမတ္မ်ားကိုလည္း လြန္စြာမွ ေတြ႕ရန္ ခက္ခဲေခ်၏။  ထို႕ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ လန္စန္းေတာင္သို႕သြားျပီး ဘုရားဖူးသည္။  သံဃာတစ္ခ်ိဳ႕ကို လန္စန္းေတာင္မွာ Part Time ေတြ႕ရသည္။  ညေန ၅ နာရီေလာက္ဆို လူ၀တ္လဲျပီး အိမ္ျပန္ေလသတည္း။  ရံဖန္ရံခါ ဆုေတာင္းပြဲေတြဘာေတြဆိုလွ်င္ လာျပီး ဆုေတာင္းေပးတတ္သည္။  မႏွစ္ သေဘၤာေရခ်ေတာ့ သေဘၤာက်င္းမွ လန္စန္းမွ သံဃာတစ္ခ်ိဳ႕ပင့္ျပီး ဆုေတာင္းပြဲလုပ္ေသးသည္။

            ေဆာင္းဦးသည္ သာယာလွေပစြတကား… ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္ ပန္းတို႕ေ၀ေနၾကျပီျဖစ္သည္။  ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ လန္စန္းေတာင္သည္ အေတာ့္ကို သာယာေလသည္။

အဟမ္း… အဟမ္း

                 ဘေလာ့ မဂင္းျဖစ္သည္မွာ ၾကာေလျပီ။  အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ မဂင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။  မဂင္းရသည္မွာ အခ်ိန္မရျခင္းသည္ တစ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္ရွႈပ္ျခင္းသည္ တစ္ေၾကာင္း၊  ရေသာအခ်ိန္တြင္ ဂိမ္းေဆာ့ျခင္းသည္ တစ္ေၾကာင္း၊ ဘေလာ့ဂင္းဖို႔ စိတ္အားထက္သန္မႈ႕ မရွိျခင္းသည္ တစ္ေၾကာင္း အစရွိေသာ ဆင္ေျခမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။  ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့မွာ ဘေလာ့ အေသၾကီးျဖစ္သြားေလသတည္း။ 

                  ေနာက္တစ္ခုမွာ ၀င္းဒိုးမွ ပန္းသီးကို ေျပာင္းလိုက္ေလေသာ္ မက္ဘုတ္၏ ျမန္မာကီးဘုတ္မွာ ဟထိုးေတြ ယပင္းေတြ ယရစ္ေတြမွာ တစ္ခုစီပိုပိုျပီး ပါေနျပန္သည္။  ထိုအရာသည္ စာရိုက္ရာတြင္ အေတာ့္ကို စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေစသည္။  စိတ္ရွည္ေသာ အခ်ိန္မွာ အပိုေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီ လိုက္ရွာျပီး ျပန္ျပန္ဖ်က္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကာေလေသာ္ စာေရးျခင္းအမႈ႕ထက္ ကြန္ပ်ဴတာကို လက္ႏွင့္ ထုျခင္းအမႈကို ပိုမုိျပဳမိခ်င္သလိုျဖစ္လာသည္။ အခု ရံုးမွ အလုပ္လုပ္ရန္ေပးထားေသာ လက္ပေဒါကို ဘေလာ့ဂင္းရန္ ျမန္မာေဖာင့္ေရာ ကီးဘုတ္ပါ သြင္းလိုက္ျပီျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ရံုးခ်ိန္တြင္ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းျပီး အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ဂိမ္းေဆာ့ရန္ အခြင့္ေကာင္းမ်ား ရရွိျပီျဖစ္သည္။  အလုပ္ကိုမူကား အိပ္ခ်ိန္တြင္ အိပ္မက္ထဲတြင္ လုပ္ရန္ လွ်ာထားသည္။  သို႕ေသာ္ အိပ္မက္ထဲတြင္ မအားလွ်င္ ေနာက္ေန႕မွ ထပ္မက္ရန္ အစီအစဥ္ရွိသည္။ 

                  အရင္က သေဘၤာအသစ္ေဆာက္သည္၊  အခု သေဘၤာအေဟာင္းျပင္သည္။  လက္ရွိ သေဘၤာေလာက စီးပြားေရးက်ေနသည္။  ေရနံေတြကို ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွ လွိမ့္ထုတ္ျပီး၊ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြက ကုန္ေအာင္ မျဖဳန္းႏုိင္ေပ။  ေရနံေစ်းက်ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ကမ္းလြန္ေရနံ အသစ္မ်ားေဆာက္သည္ကို ဆုိင္းထားဦးမည္။  ကမၻာ့အေရးကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုမွ်ေလာက္ စိတ္၀င္စားသည္မဟုတ္။  သို႕ေသာ္ ထိုအေျခအေနက ကြ်န္ေတာ့္ကို ၂ မ်ိဳးျဖစ္ရန္ တြန္းအားေပးသည္။  တစ္မ်ိဳးမွာ အလုပ္ျပဳတ္ျခင္းျဖစ္သည္။  ထိုသို႕မဟုတ္ပါက ယခုကဲ့သို႕ ရံုးတြင္ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ဒီအတုိင္းထုိင္ျပီး ဘေလာ့ဂင္းရန္ အေျခအေနေပးသည္။  ကံေကာင္းစြာျဖင့္ အလုပ္မျပဳတ္ဘဲ ဘေလာ့ဂင္းရသည္။  တြတ္ပီ အနည္းငယ္ ကံေကာင္းသြားသည္။  မဟုတ္လွ်င္ အလုပ္ျပဳတ္ျပီ ျဖစ္သည္။  ေရနံေစ်းက်ျခင္းကို ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္သည္။  သို႕ေသာ္ ဓာတ္ဆီႏွင့္ ဒီဇယ္ေစ်းမွာ ပိုေနျမဲ က်ားေနျမဲျဖစ္သည္။  ထို႕ေၾကာင့္ ကားစီးရန္ထက္ ဘက္စ္ကားႏွင့္ ရထားစီးျခင္းသည္ ပိုက္ပိုက္ကို အိပ္ေထာင္ထဲမွာ ပိုျပီး ခပ္ၾကာၾကာရွိေစသည္။  သို႕ေသာ္ ႏုိင္ငံေပါင္းစံုက စီးကရက္၊ အရက္ႏွင့္ ဘီယာမ်ားကို လွိမ့္ကန္ ထုတ္ေနေသာ္လည္း ေစ်းမက်ေျခ။  ေသာက္သံုးသူေတြက ထုတ္သေလာက္ကို ႏုိင္ေအာင္ ေသာက္ႏုိင္သည့္ သေဘာမွာ ရွိသည္ဟု ယူဆသည္။  ထိုအေျခအေနကို ထုိအတုိင္း ရွိေစရန္ ကြ်န္ေတာ္တက္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။

လီကြမ္ယူး (သို႕) စင္ကာပူ၏ ပဲ့ကိုင္ရွင္

မေလးရွားမွခြဲထြက္ တံငါရြာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စင္ကာပူကြ်န္းေလးကို ကမၻာ့အဆင့္မီ ႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ပံုသြင္းယူ၊ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့တဲ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ႕ ဗိသုကာ လီကြမ္ယူးကေတာ့ ဒီေန႕ (၂၃ရက္ မတ္လ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ တနလၤာေန႕ မနက္ ၃နာရီ ၁၈ မိနစ္)  စင္ကာပူ အေထြေထြေဆးရံုၾကီးမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါျပီ။  သူကြယ္လြန္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ အသက္ ၉၁ ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္ပါတယ္။  လီကြမ္ယူးရဲ႕ စကားစုေလးေတြကို အမွတ္တရအေနနဲ႕ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

၁၉၄၂ ဂ်ပန္တို႕ စင္ကာပူကြ်န္းက ျဗိသွ်တုိ႕ကို တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ခ်ိန္

          “အေမွာင္ေခတ္ၾကီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီကို ဆင္းသက္က်ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။  အရမ္းကို ၾကမ္းက်ဳတ္၊ စက္ဆုပ္၊ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။  အဲ့ဒီ ၃ႏွစ္ခြဲဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ေတာ့ ၾကီးမားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ရရွိလိုက္တာပါဘဲ။  က်ေနာ္ဟာ အာဏာ ရဲ႕ အဓိပၸာယ္၊ အာဏာဆိုတာဘာၾကီးလဲ၊ အစိုးရနဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အဲ့ဒီ အာဏာဆိုတဲ့အရာၾကီးေနာက္ကို ဘယ္လိုလိုက္ၾကတယ္ဆိုတာကို ေတြ႕ရွိခဲ့လို႕ပါပဲ။  ေနာက္ျပီးေတာ့ လူေတြဟာ အဲ့ဒီအာဏာဆိုတဲ့အရာၾကီးရဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ပိတ္မိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႕ အသက္ရွင္ဖို႕အတြက္ ဘယ္လိုမ်ိဳးတံု႕ျပန္ ၾကတယ္ဆိုတာကိုလည္း နားလည္ခဲ့ပါတယ္။  တစ္ခ်ိန္က အရွင္သခင္လုိ ခစားခဲ့ရတဲ့၊ ျဖိဳခ်လို႕မရႏုိင္ဘူးလို႕ ထင္ခဲ့တဲ့ ျဗိသွ်ေတြ ဒီကြ်န္းမွာ။ ေဟာ ေနာက္ေန႕ က်ေနာ္တို႕ဟာ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႕ ဂ်ပန္ငပုေတြရဲ႕ အညွင္းဆဲ၊ အႏိုင္က်င့္မႈ႕ေတြကို ခဲ့ၾကရပါပေကာ”

ဒုတိယ ကမၻာစစ္အျပီး ျဗိသွ်တို႕ စင္ကာပူကို ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္ဖို႕ ၾကိဳးစားခ်ိန္

          “အိုေဟာင္းေနတဲ့ ယႏၱယားၾကီးကေတာ့ လြန္သြားျပီ… အရင္ေခတ္ကလိုမ်ိဳး ျဗိသွ်ေတြကို ဦးႏွိမ္၊ နာခံ၊ ေလးစားခဲ့ အက်င့္လည္း လြန္ခဲ့ျပီ။  ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဂ်ပန္ေတြ၀င္လာတုန္းက ျဗိသွ်ေတြ ဘယ္လို အထုပ္ျပင္ျပီး ထြက္ေျပးခဲ့တယ္ဆိုတာကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ခဲ့လို႕ပါပဲ။

          ျဗိသွ်ေတြဟာ ဂ်ပန္ေတြ ဗံုးမိုးရြာခ်ေတာ့ က်ေနာ္တို႕၊  စင္ကာပူကြ်န္းမွာေနထုိင္တဲ့ လူေတြ ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႕ စိုးရိမ္တာထက္ပိုျပီးေတာ့ကို ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႕ ခဲ့ၾကတာေလ”