ဆားပုလင္း ေအာင္ထြဋ္ႏွင့္ နတ္ကေတာ္ပါပု (တဂ္ပိုစ့္) - အပိုင္း ၁

          ဤ၀တၱဳၾကီးမွာ လြန္စြာမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္၏။ ထို႕အတူ လြန္စြာမွ အံၾသဖြယ္ေကာင္း၏။  ထို႕အတူ ပါ၀င္ပတ္သတ္သူမ်ားလည္း လြန္စြာမ်ားျပား၏။  ထိုအတူ အျဖစ္အပ်က္တို႕မွလည္း လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလည္းသြားရကား စာဖတ္သူတို႕ မယံုၾကည္ႏုိင္ေအာင္ အံၾသမွင္သက္ဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ျပည္ႏွက္ေနသည္။  ထုိသို႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္လွေသာ အျဖစ္အပ်က္ၾကီးကို တစ္သက္လံုး ထိန္းသိမ္းမည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ သံဓိ႒ာန္ခ်ထားေသာ္လည္း ေႏွာင္းလူတို႕ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို မသိေတာ့မည္ကို စိုးသျဖင့္ ဤအျဖစ္အပ်က္ၾကီးကို ၀တၱဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္ အသက္သြင္းလိုက္ေပေတာ့သည္။ 

******************************************

          တေန႕သ၌ ကြ်ႏု္ပ္ ဆားပုလင္းေအာင္ထြဋ္သည္ လကုန္ရက္ျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ ဘုိင္ၾကသျဖင့္ အိမ္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ပဲၾကီးေလွာ္ကို ေန႕လည္စာအမွတ္ျဖင့္ စားေသာက္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ဘေလာ့ဂ္ဂါရပ္ကြက္ရွိ နတ္ကေတာ္ၾကီး အပါမွာ ငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္ ေရာက္လာေလေတာ့သည္ တမံု။

          “အလို… နတ္ကေတာ္ၾကီး တယ္လည္း ထူးထူးျခားျခား မလာစဖူး အေရာက္ထူးလွခ်ည္လား ခင္ဗ်ားဆီက က်ဳပ္ဘာမွ ေခ်းထားတာမရွိေတာ့ အေၾကြးေတာင္းဖို႕လာတာေတာ့ မဟုတ္တန္ေပဘူး” ဟု ကြ်ႏု္ပ္လည္း ခပ္လန္႕လန္႕ျဖင့္ အေၾကြးရွင္မဟုတ္တန္ျငား ဧည့္ခံစကားဆိုရေလေတာ့သည္။

“အို… ထူးဆို စံုေထာက္ၾကီးရယ္…ဘယ္ကလာ အေၾကြးေတာင္းရမွာတုန္း…. အေရးၾကီးလြန္းလို႕ပါ စံုေထာက္ၾကီးရယ္။ အခု ပါပါ့ရဲ႕ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္က ထိန္းသိမ္းလာတဲ့ နတ္ရုပ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားလို႕ ပါ စံုေထာက္ၾကီးရယ္” နတ္ကေတာ္ၾကီးပါပုမွာ မ်က္ရည္တစ္ဖက္ ႏွပ္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေျပာေလေတာ့သည္။

“ေၾသာ္… ဘယ့္ႏွယ္ေပ်ာက္သြားရတာတုန္း နတ္ကေတာ္ၾကီးရဲ႕”

“အမယ္မင္းရယ္နဲ႕… ေျပာရခ်ည္…. ဒီလိုပါ စံုေထာက္ၾကီးရယ္ ပါပါ့မွာလည္း ခုတေလာ နတ္ပြဲမကရတာၾကာျပီဆိုေတာ့ ဘိုင္ကက်၊ ဒါနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ထဲက အေပါင္ခံတဲ့ ကို8ယာ ဆိုတဲ့ တရုတ္ၾကီးဆီမွာ အေပါင္သြားထားပါတယ္။

အခု ပြဲကေလးရွိလာတာနဲ႕ ကို8ရာကို အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ အေပါင္ေတာ့ မဆံုးေစရပါဘူး… ၃၇ မင္း ပြဲခင္းတာမွာ တစ္ရုပ္လိုရင္ေတာ့ျဖင့္ ပြဲမျဖစ္လို႕ နတ္ရုပ္ၾကီးကိုျဖင့္ ခဏေလာက္ ျပန္ငွားပါ ကို8ယာရယ္၊ ပြဲျပီးလို႕ ပြဲေၾကးရရင္ အတိုးေရာ အရင္းပါေပါင္းျပီး အရုပ္ၾကီးကို တစ္ခါထဲ ျပန္ေရြးပါ့မယ္ ဆိုျပီး အရုပ္ၾကီး ျပန္ယူတုန္းမွာ ကို8ယာဆီမွာ အရုပ္ၾကီး မေတြ႕ေတာ့ဘူး စံုေထာက္ၾကီးရယ္…” ဟု နတ္သံေႏွာျပီး ေျပာေလေတာ့သည္။

“အင္း ကို8ယာ ဆိုရင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းမလုပ္ေလာက္ပါဘူး နတ္ကေတာ္ၾကီးရဲ႕ ဘယ့္ႏွယ္ဘယ္ပံုေပ်ာက္သြားရတာတုန္း” ဟု ကြ်ႏု္ပ္က ေျပာေလလွ်င္…

 “အမေလး စံုေထာက္ၾကီးရယ္… ဟုိတေလာက အဲ့ဒီ အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ၾကီးက Nikon ကင္မေလာင္ အသစ္ၾကီး၀ယ္ျပီးေတာ့ ဘက္တမ္ဘက္ထြက္ ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြ ရိုက္လိုက္ေသးတာ စံုေထာက္ၾကီးလည္း သိတဲ့ အတုိင္းပဲ…. မဟုတ္မွ လြဲေရာ ဒင္း ပါပါ့ရဲ႕ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အရုပ္ၾကီးကို ေရာင္းစားျပီး အဲ့ဒီ ကခ်ပ္ ကခ်ပ္ ကင္မေလာင္ၾကီးကို ၀ယ္ျပီးဟိုသြား လက္ေဆာ့ေနတာ ေနမွာေပ့ါ” ဟု ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလို ပလြတ္ ပလြတ္ျဖင့္ ေျပာေလေတာ့သည္။

“ေၾသာ္… နတ္ကေတာ္ၾကီးရယ္… ဒီလိုမ်ိဳး သက္ေသ မခုိင္လံုးဘဲနဲ႕ေတာ့ စြပ္စြဲလို႕ ဘယ္ရပါ့မတုန္း၊ ကဲ အခု စံုေထာက္ၾကီး ကြ်ႏု္ပ္ကိုယ္တုိင္ ဒီအမႈ႕ကို ကိုင္ျပီဆိုေတာ့ မပူနဲ႕ေတာ့၊ သို႕ေပမယ့္လည္း ေလာေလာဆယ္ က်ဳပ္လည္း ဘုိင္က်လို႕ ေန႕လည္စာေတာင္ မစားရေသးဘူး နတ္ကေတာ္ၾကီးရဲ႕ ဒီေတာ့ အမႈ႕လိုက္ခ စရံအျဖစ္ ထမင္းေလးဘာေလး လိုက္ေကြ်းဦးေလဗ်ာ…” ဟု ကြ်ႏု္ပ္က စကားလမ္းခင္းေလေတာ့မွ “ဟင္း ဘူဘူခ်င္းကိုမွ တစ္နဲ႕လာပြတ္ေနေသးတယ္… ဒီမွာလည္း နတ္မကရလို႕ ပိုက္ဆံရွိတာမဟုတ္ဘူး” ဟု ကြ်ႏု္ပ္အား သဒၵါ တရားရက္ေရာစြာျဖင့္ ေျပာေလျပီးသကာလ “သက္နႏၵာ” ထမင္းဆုိင္သို႕ ေခၚကာ လိုက္၍ေကြ်းေတာ့သည္။  အဆိုပါ သက္နႏၵာ ထမင္းဆိုင္မွာ လက္ရာအလြန္မွ ေကာင္းမြန္ေလ၏။  ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ စားသံုးသူမ်ားႏွင့္ ျပည္လွ်ံကာ ေနေလရာ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ပင္ အတန္ၾကာ ေစာင့္ယူရသည္။

          သို႕ႏွင့္ပင္ ထမင္းစားရင္း နတ္ကေတာ္ၾကီးက ကြ်ႏု္ပ္အား “ဒီမယ္ စံုေထာက္ၾကီးရဲ႕ ဒီ နတ္ရုပ္ၾကီးဟာ ရိုးရိုး သာမန္ နတ္ရုပ္ၾကီးေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။  ကြ်ႏု္ပ္ရဲ႕ ဘိုးေဘး ဘီဘင္ အဆက္ဆက္ကထည္းက လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ နတ္ရုပ္ၾကီး။  ဒီနတ္ရုပ္ၾကီးရဲ႕ ဗိုက္ထဲမွာ အလြန္႕ကို အဖိုးတန္ျပီး၊ အလြန္ေရွးက်တဲ့ ပုရပိုဒ္ေတြ ရွိတယ္လို႕ အေဖက ေျပာဖူးတယ္။  ဒီေတာ့ ဒီလို နတ္ရုပ္ၾကီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားရင္ ပါပါ ဟာ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ အေမြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္သူျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ ဒီေတာ့ ဒီ နတ္ရုပ္ၾကီးကိုျဖင့္ မရ, ရ ေအာင္ ျပန္ရွာေပးပါ စံုေထာက္ၾကီး” ဟု အားကိုးစြာ ေျပာေလ၏။  ကြ်ႏု္ပ္လည္း နတ္ကေတာ္ၾကီး၏ အားကိုးတၾကီး ေမွ်ာ္လင့္မႈ႕ကို အားတက္ေစရန္ “စိတ္ခ်ပါ နတ္ကေတာ္ၾကီး က်ဳပ္ နတ္ရုပ္ၾကီးျပန္ရဖို႕ကို ရဲရဲၾကီး အာမခံပါတယ္” ဟု ရင္ဘတ္ၾကီးကို တစ္ဘုန္းဘုန္းပုတ္ကာ နတ္ကေတာ္ၾကီးေကြ်းေသာ သက္နႏၵာ ထမင္းဆိုင္မွ ဟင္းမ်ားကို တ၀ၾကီး ငတ္ၾကီးက်စြာ စားေသာက္ေလေတာ့သည္။

          ထိုသို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စားေသာက္ေနေသာ ထမင္း၀ိုင္း၏ ေဘးတြင္ စိတ္ပုတီးၾကီးကို လည္ပင္းဆြဲကာ ဘုိးသူေတာ္၀တ္စံုၾကီးျဖင့္ ဂိုက္ေပးၾကမ္းေနေသာ လူထူးလူဆန္းၾကီးတစ္ေယာက္ကို ကြ်ႏု္ပ္ သတိထားမိေလသည္။  ထိုလူၾကီးသည္ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္၏ သေျပညိဳ ကဗ်ာကို သည္းၾကီးမည္းၾကီး ဖတ္ဟန္ေဆာင္ကာ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႕ ထမင္း၀ိုင္းသို႕ အကဲခတ္ေနသည္ကို သတိထားမိရကား ထုိ သေျပညိဳကဗ်ာကိုပြား၍ ကဗ်ာ ၇ပုဒ္ ရေအာင္ စပ္ေသာ တုန္းဖလားရြာသူၾကီး ကိုကိုေမာင္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္လည္း စံုေထာက္ဥာဏ္ျဖင့္ အတပ္သိလုိက္ေလေတာ့သည္။  ထို ကိုကိုေမာင္ ဆိုေသာ လူၾကီးသည္ ေဆးက်မ္း၊ နကၡတ္ပညာတို႕ကိုလည္း အတန္အသင့္ လိုက္စားေပရကား ယခု ဆုိက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ထမင္းဆိုင္သို႕ေရာက္လာသည္မွာ နတ္ရုပ္ၾကီးႏွင့္ တနည္းတဖံု စပ္ဆက္ေပလိမ့္မည္။        ထိုမွ်သာမကေသး ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ထမင္း၀ုိင္း၏ ေရွ႕ဘက္၀ိုင္းတြင္ကား သၾကားလံုးငံုလွ်က္ ကန္ဒီ ႏွင့္ ပူးပူးတို႕ပါ မသိမသာႏွင့္ တစ္စြန္းတစ္စ နားေထာင္ေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရေလေတာ့သည္။  ကြ်ႏု္ပ္လည္း နတ္ကေတာ္ၾကီးဘက္သို႕လွည့္ကာ “ဒီမွာ နတ္ကေတာ္ၾကီး ဒီ နတ္ရုပ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားတဲ့ အမႈ႕ဟာ နယ္နယ္ရရ အမႈ႕ၾကီးေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။  ခုေတာင္ ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲလူေတြ ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကျပီ။  က်ဳပ္တို႕ သတိထားျပီး ဒီအမႈ႕ကို ကိုင္တြယ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္…..  သို႕ေပမယ့္လည္း ဒီလို နတ္ရုပ္ေပ်ာက္တာကို ဘယ့္ႏွယ္လူေတြ ဒီေလာက္ သိသြားၾကလည္း က်ဳပ္စဥ္းစားလို႕ကို မရဘူး။  ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ဆီလာျပီး အမႈ႕မဖြင့္ခင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေျပာခဲ့ေသးလား” ဟု စကားေတာက္ၾကည့္လိုက္ရာ “အင္း ပါပါလည္း ၾကံရာမရေတာ့ စံုေထာက္ၾကီးဆီမလာခင္ ကိုေမာင္သန္႕ဆီကို သြားျပီးေတာ့ ရင္ဖြင့္ျဖစ္ပါတယ္… သိတဲ့အတုိင္း ကိုေမာင္သန္႕က မ်ားတို႕နဲ႕ ေရစက္ပါေတာ့ သူဆိုရင္ေတာ့ ကူညီႏုိင္ေကာင္းပါေလရဲ႕ဆိုျပီး ရင္ဖြင့္မိတာပါ” ဟု ေျပာေလေတာ့သည္။

          “အင္း… ရွိေစေတာ့ ရွိေစေတာ့… ေၾသာ္.. ဘယ့္ႏွယ္ ကိုေမာင္သန္႕ရယ္… ဒီလို အမႈ႕မ်ိဳးကိုမ်ား စင္ကာပူ ပရိုမိုးရွင္းေတြနဲ႕ မွားျပီးေတာ့ ေၾကာ္ျငာစရာလား… ခုေတာ့ တစ္ေလာကလံုးသိကုန္ျပီ” ဟု ျငီးတြားမိေလသတည္း။

          သို႕ႏွင့္ထမင္းစားျပီးေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ နတ္ကေတာ္ၾကီးလည္း ကို8ယာဆီသို႕ ခ်ီတက္ၾကေလသတည္း။  “ဒီမွာ ကို8ယာ၊ ခင္ဗ်ားဆီမွာ ေဟာဒီ နတ္ကေတာ္ၾကီး ပါပုက နတ္ရုပ္ၾကီးတစ္ရုပ္ အပ္ထားတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလား?” ဟု ကြ်ႏု္ပ္လည္း ေမးခြန္းထုတ္ေလသည္။  သို႕ေသာ္ ကို8ယာမွာ ကြ်ႏု္ပ္၏ စကားကို မၾကား၍ေပေလာ၊ သို႕မဟုတ္ စ်ာန္၀င္ေနေသာေၾကာင့္ေပေလာ မသိေပ၊ သူ၏ ကင္မလာၾကီးႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အား ကခ်ပ္ ကခ်ပ္ ဟုရိုက္ကာ သူကင္မလာကို သူျပန္ၾကည္၍ ျပံဳးကာ ေခါင္းညွိမ့္၍ ေနေလ၏။  ထိုေၾကာင့္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္လည္း “ဗ်ိဳ႕ ကို8ယာ… ဒီမွာ ခင္ဗ်ားကို ေခၚေနတာ.. ေမးစရာေလးရွိလို႕ဗ်ိဳ႕” ဟု အသံျမွင့္၍ေျပာေလေတာ့မွ “ကလူ ကလူ အမေလး ၀ လန္႕လိုက္တာေနာ္… ေျဖးေျဖးေျပာပါ ၀ ၾကားလယ္… ေျပာ ဘာကိစၥရွိလို႕တုန္း”

“ဒီမွာ ကို8ယာ၊ ခင္ဗ်ား ဆီမွာ ေဟာဒီနတ္ကေတာ္ၾကီးက နတ္ရုပ္ၾကီး တစ္ရုပ္ အပ္ထားတယ္ဆိုတာ အဲ့ဒါဟုတ္လား”

“ဟုတ္လယ္.. ဟုတ္လယ္… တူ ဘုိင္က်ေနတယ္ဆိုလို႕ ၀လည္း အဲ့ဒီ နတ္ရုပ္ၾကီးကို လက္ခံထားလယ္… ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ၀ဆီမွာ ထားရင္းေပ်ာက္တြားပီ… မခ်ိေတာ့၀ူး၊ ၀လည္း အတိုးေရာ၊ အရင္းပါ ဆံုးျပီဆိုျပီး ခ်ိတ္ညစ္ေနတာ၊  ခုခ်ိတ္ညစ္ရထဲအထဲ ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ ဘာလာလုပ္ျပန္တာတုန္း”

“ေနပါဦး ကို8ယာရဲ႕ ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ္ပံု ေပ်ာက္သြားတာတုန္း…”

“၀လည္း မတိ၀ူးကြယ္… အဲ… ဟိုေန႕တုန္းကေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ျခံပိုင္ရွင္ၾကီး ေမာင္ဘၾကိဳင္ဆိုသူ ေတာ့လာသြားေသးတယ္၊  ပစၥည္းပဲေပါင္ေတာ့မလိုလိုဘာလိုလုိနဲ႕ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ၾကည့္ျပီး ၀ အေပါ့သြားဖို႕ ေနာက္ေဖးသြားျပီးေတာ့ ျပန္လာေတာ့ ေမာင္ဘၾကိဳင္လည္း မေတြ႕ေတာ့ဘူး၊ နတ္ရုပ္ၾကီးလည္း မေတြ႕ေတာ့ဘူး” ဟုဆိုေလေတာ့သည္။

          ထိုသို႕ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ အခ်ီအခ်ေျပာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ “နိပ္ဟ… သဲလြန္စေတြ႕ျပီ” ဟု ပုတီးၾကီးကို လည္ပင္းဆြဲကာ တုန္းဖလား သူၾကီးမင္း ကိုကိုေမာင္မွာ တစ္ခ်ိဳးထဲ ခ်ဥ္ေပါင္ျခံဘက္သို႕ တစ္ခ်ိဳးထဲေျပးသြားေလေတာ့သည္။  သူၾကီးမင္း ေျပးသြားသည့္ေနာက္သို႕ ကန္ဒီ ႏွင့္ ပူးပူးပါ လွစ္ခနဲ လိုက္ၾကေလေတာ့သည္။  ကြ်ႏု္ပ္လည္း ေမာင္ဘၾကိဳင္၏ ခ်ဥ္ေပါင္ျခံဘက္သို႕ လုိက္ေလေတာ့သည္။  သူၾကီးမင္း၊ ကန္ဒီႏွင့္ ပူးပူးတို႕မွာ ကိုယ္ေဖာ့ပညာ အလြန္ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္တန္ရာ၏ ကြ်ႏု္ပ္ ခ်ဥ္ေပါင္ျခံသို႕ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေျခအေနမွာ အေတာ့္ကို ရႈပ္ေထြ၍ေနျပီျဖစ္ေလသည္။

“ဟိတ္ ဒီမွာ ေမာင္ဘၾကိဳင္… နတ္ရုပ္ၾကီးကို အခုခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးလိုက္စမ္းဘာ…. ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ထဲ အေပ်ာက္ရိုက္လို႕ရႏုိင္ရိုးလားဗ်… ဒီမွာ က်ဳပ္နတ္ရုပ္ၾကီးနဲ႕ ပါတ္သတ္တဲ့ သတင္း အကုန္ရျပီးသား၊ ဒီထဲမွာ က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ အာယုဒီ၀ အသက္ရွည္ေဆးက်မ္းေပါင္းခ်ဳပ္ၾကီးရွိတယ္ ဒီအတြက္ က်ဳပ္ဒီကို တုန္းဖလားရြာကေန အပင္ပန္းခံျပီး လုိက္လာရတာ” ဟု တုန္းဖလား သူၾကီးမင္းက ဆိုေလလွ်င္….

“ဘာ အသက္ရွည္ေဆးက်မ္းၾကီးကမွာလည္း ဒီအထဲမွာ အရြယ္တင္ေစတဲ့ ေဆးက်မ္းေပါင္းခ်ဳပ္ၾကီးရွိတာ သူၾကီးမင္းနဲ႕ ဘာမွ မဆုိင္ဘူး.. ကဲ ကိုဘၾကိဳင္ ရွင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာေနတုန္း နတ္ရုပ္ၾကီးကို ထုတ္ေပးပါ” ကန္ဒီက ေျပာေလသည္။  ထုိသို႕ ေျပာသည္ကို ပူးပူးက “ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ မကန္ဒီေျပာတာဟုတ္တယ္” ဟု ေထာက္ခံေလသတည္း။

          ေမာင္ဘၾကိဳင္က “ခင္ဗ်ားတို႕ေျပာေနတာ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး ဒီနတ္ရုပ္ၾကီးထဲမွာ ရွိတာက ခ်ဥ္ေပါင္စုိက္ခင္း ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ထူးျခားတဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးေဖာ္ျမဴလာ ရွိတာ… က်ဳပ္သာ ဒီေဖာ္ျမဴလာရလို႕ကေတာ့ က်ဳပ္ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေတြ ရက္ပိုင္းအတြင္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ စိုက္ႏုိင္ျပီ… ဒါဆိုရင္ က်ဳပ္က ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြ တစ္ကမၻာလံုးကို ျဖန္႕ခ်ီျပီးေတာ့ ဘီလွ်ံနာၾကီးျဖစ္ေတာ့မွာ.. ဟြား ဟြား ဟြား ဟြား” အာလုပ္သံၾကီးျဖင့္ ခါးေထာက္ျပီး ရယ္ေလေတာ့သည္။

တုန္းဖလား သူၾကီမင္း ကိုကိုေမာင္မွာ ေမာင္ဘၾကိဳင္၏ စကားမ်ားကို ဆက္လက္သည္းခံႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ့ေလကား “ကဲ မရရင္ ခ်မယ္ေဟ့” ၾကိမ္း၀ါးျပီး သကာလ ခ်ဥ္ေပါင္ျခံတြင္းသို႕ ဘိုးသူေတာ္ ပုဆိုးၾကီးကို ခါးေတာင္းၾကိဳက္ကာ လႊားခနဲ ခုန္၀င္သြားေလေတာ့သည္။  ေမာင္ဘၾကိဳင္မွာလည္း ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းထဲသို႕ ခုန္ဆင္းလိုက္ကာ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းလာေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေခြ် သုိင္းကြက္ကို ထုတ္သံုးရန္ သုိင္းကြက္ျပင္လိုက္ေလေတာ့သည္။

ကိုကိုေမာင္မွာလည္း တုန္းဖလားရြာ၏ သူၾကီးမင္းျဖစ္ေလရကား သုိင္းပညာအရာတြင္ မေခလွေခ်။  သူ၏ လည္ပင္းမွ ပုတီးၾကီးကို ထုတ္ကာ ေမာင္ဘၾကိဳင္၏ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေခြ် တိုက္ကြက္ကို ရင္ဆိုင္ေလေတာ့သည္။  ေမာင္ဘၾကိဳင္၏ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းမွာကား အဆိုပါ သိုင္းပညာရွင္ၾကီး ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ခိုက္မႈ႕မ်ားေၾကာင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္မ်ားမွာ ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ ေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံေနေလေတာ့သည္။  ထိုစဥ္ ရႊစ္.. ရႊစ္… ရႊစ္ ဟု အသံမ်ားၾကားသျဖင့္ ေမာင္ဘၾကိဳင္ အသည္း အသန္ ကာကြယ္လိုက္ရေလေတာ့သည္။  “ဟင္… သၾကားလံုးေတြ”။   မွန္သည္ ကန္ဒီ က သၾကားလံုးသုိင္းျဖင့္ တုိက္ခုိက္ခါ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းထဲသို႕ ခုန္၀င္လာျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။  ထိုသုိ႕ပင္မက ထုိအခ်ိန္တြင္ ပူးပူးမွာ ပူးသုိင္းကြက္ျဖင့္ ပူးတံု၊ ခြာတံု ေလထဲတြင္ ပ်ံ၀ဲကာ တုိက္ခိုက္ေလေတာ့သည္။  သူၾကီးမင္း၏ ပုတီးသိုင္း၊ ကန္ဒီ၏ သၾကားလံုးသိုင္း၊ ပူးပူး၏ ပူးတံု႕၊ ခြာတံု႕ သိုင္းစြမ္းတို႕ေၾကာင့္ တုိက္ခုိက္မႈ႕ေၾကာင့္ ေမာင္ဘၾကိဳင္မွာ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေခြ်သိုင္းကြက္ကို တြင္တြင္ထုတ္သံုးရင္း လက္ပန္းက်လာေလေတာ့သည္။  ေနာက္ဆံုး ေမာပန္းလြန္လွကား ေမာင္ဘၾကိဳင္မွ ေဆာင့္ေၾကာင့္ၾကီး ငုတ္တုတ္ထုိင္လုိက္ကာ “၀ါး… အီး ဟီး ဟီး ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းၾကီးေတာ့ ပ်က္ပါဘီ…  မတရားလုပ္ၾကတယ္.. ဟင္ သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္၀ိုင္းတုိက္ၾကသတဲ့ အရပ္ကတို႕ရဲ႕…. ခုေတာ့ ဘီလွ်ံနာမေျပာနဲ႕ မနက္ျဖန္ေရာင္းဖို႕ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး” ဟု ေျခေဆာင့္ကာ ငုိေလေတာ့သည္။

          “ဟား ဟား ဟား ဟား……”  သူၾကီမင္းမွာ ေအာင္ျမင္ေသာ ရယ္သံၾကီးျဖင့္ ရယ္လိုက္ကာ ကဲ ေမာင္ဘၾကိဳင္ နတ္ရုပ္ၾကီးကို ထုတ္ေပးေပေတာ့ဟု ဆိုေလရာ “ဒီမွာ သူၾကီးမင္း ဒီလုိလုပ္လို႕ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ၊  ေမာင္ဘၾကိဳင္ကို ႏိုင္တာ သူၾကီးမင္း တစ္ေယာက္ထဲရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး၊  ေဟာ့ဒီက ကန္ဒီတို႕၊ ပူးပူးတို႕နဲလည္း ဆုိင္တယ္” ဟု ေျပာေလရာ သူၾကီးမင္းက “ျဖစ္ရေစမေပါ့.. ကဲ ေမာင္ဘၾကိဳင္ ေပးစရာရွိတာသာ ထုတ္ေပးေတာ့” ဟုဆိုေလသည္။

          “ဟင္ သူမ်ား ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းၾကီးကိုလည္း ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီးလုပ္ေသးတယ္၊ သူမ်ား “မ”လာတဲ့ နတ္ရုပ္ၾကီးကိုလည္း လိုခ်င္ေသးတယ္ ဘာလို႕ ေပးရမွာဒုန္း ယူခ်င္ရင္ ကြကုိယ္ယူ” ဘုေတာကာ လႊတ္ေလသည္။  သုိ႕ႏွင့္ သူၾကီးမင္းတို႕ တစ္သိုက္လည္း ၀ုန္းကနဲ ကုိယ္ေဖာ့သုိင္းျဖင့္ ေမာင္ဘၾကိဳင္၏ အိမ္ထဲသို႕၀င္ကာ နတ္ရုပ္ၾကီးကို ရွာၾကေလသည္။  သုိ႕ေသာ္ နတ္ရုပ္ၾကီးမေျပာႏွင့္ နတ္စ္ေကာ္ဖီမႈန္႕ပင္ မေတြ႕။  “ဒီမွာ ေမာင္ဘၾကိဳင္ နတ္ရုပ္ၾကီးဘယ္ေရာက္သြားျပီတုန္း”

“ဟင္ ေစာေစာကပဲ ေဟာ့ဒီ ခံုေပၚမွာ တင္ထားတာ၊ ဗိုက္ထဲက ပုရပုိဒ္ကို ထုတ္မယ္လုပ္တုန္း ခင္ဗ်ားတို႕ ေရာက္လာတာပဲ၊ အခု ဘယ္ေရာက္သြားျပီလည္းမသိဘူး” ဟု ေမာင္ဘၾကိဳင္မွာ ရႈံမဲ့မဲ့ႏွင့္ေျပာေလေတာ့သည္။  “ဟား ဟား ဒီလို လုပ္လို႕ဘယ္ရမလဲ နတ္ရုပ္ၾကီးသာ ထုတ္ေပးလိုက္စမ္းဘာ”

“ေၾသာ္.. ခ်ဥ္ေပါင္ တစ္ခင္းလံုးေတာင္ ကုန္ေနျပီ. က်ဳပ္က ဘာညာေျပာစရာရွိလို႕တုန္း သူၾကီးမင္း၊ ဒီမွာ ဘၾကိဳင္တုိ႕က ပြင္းလင္းမႈ႕ကို ျမတ္ႏုိးတယ္၊ ရွိရင္ရွိတယ္၊ မရွိရင္ မရွိဘူး ဘြင္း ဘြင္းရွင္းရွင္းပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပြင့္လင္းလည္းဆိုရင္ အိမ္သာတက္ရင္ေတာင္ တံခါးမပိတ္ဘူး”

“ဟင္ ဒါဆိုရင္ နတ္ရုပ္ၾကီးက ေျခေထာက္ေပါက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရမွာလား” ဟု ပူးပူးက ၀င္ျပီးေျပာေလေတာ့သည္။

“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႕ ခ်ဥ္ေပါင္ျခံထဲမွာ တုိက္ခုိက္ေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ၀င္ “မ”သြားတာျဖစ္ရမယ္” ဟု ကန္ဒီက သူ႕အၾကံဥာဏ္ကို ၀င္ေျပာေလေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ေမာင္ဘၾကိဳင္ အိမ္ေပၚသို႕ ေရာက္ေနျပီျဖစ္ရကား နတ္ရုပ္ၾကီး၏ ခံုေပၚကို ၾကည္လိုက္ရာ စံပယ္ပြင့္ တစ္ပြင့္ကို ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။  “ေမာင္ဘၾကိဳင္ ခင္ဗ်ား ျခံထဲမွာ စံပယ္ပင္ေတြ ဘာေတြ စိုက္ထားေသးလား” ဟု ကြ်ႏု္ပ္ကေမးလုိက္ေလသည္။

“ဟင္.. စံုေထာက္ၾကီးရဲ႕ က်ဳပ္နာမည္ကိုက ေမာင္ဘၾကိဳင္ (ခ်ဥ္ေပါင္ျခံ)၊ တစ္သက္လံုး ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ပဲ စိုက္တာ၊ ဘာစံပယ္ပင္စုိက္ရမွာတုန္း”

“ဒါဆိုရင္ ေဟာဒီ စံပယ္ပြင့္က ေဟာဒီခံုေပၚကို ဘယ္ႏွယ္ေရာက္ေနတာတုန္း”

“ဟင္ ဒါဆိုရင္ ဟိုစံုတြဲ လက္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ရမယ္….”

“ဘယ္စံုတြဲတုန္း….”

“ဘယ္စံုတြဲရွိရမွာတုန္း ဂ်က္စမင္းနဲ႕ လြင္ျပင္လိႈင္းငယ္တို႕ စံုတြဲပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့”

“ဟုတ္ေလာက္တယ္ ခုတေလာ လြင္ျပင္ရြာမွာ ဂ်က္စ္တစ္ေယာက္ စံပယ္ဂူေအာင္းသိုင္း က်င့္ေနတယ္ဆုိပဲ အခု အဆင့္ ၈ ေတာင္ ေအာင္သြားျပီးတဲ့။  အဆင့္ ၉ မွာ မေအာင္ပဲျဖစ္ေနတာ၊ ဧကန္န ဒီနတ္ရုပ္ၾကီးထဲက လွ်ိဳ႕၀ွက္သိုင္က်မ္းၾကီးကို ၾကည့္ခ်င္လို႕ မသြားတာလားမွ မသိတာ” ဟု ကြ်ႏု္ပ္က မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုေမာင္သန္႕တစ္ေယာက္မွာ မနက္စာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျပီး ေမာင္ဘၾကိဳင္ျခံေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားခ်ိန္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ေနရကား “ဟ ဟုတ္ျပီ စင္ကာပူ ပရိုမိုးရွင္းေတြ ခဏထား ဒီသတင္းထူးတယ္” ဆိုျပီး ပိုစ့္အသစ္တင္ရန္ ခပ္သုတ္သုတ္ႏွင့္ သူ႕အိမ္သို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ျပန္သြားသည္ကိုကား ကြ်ႏု္ပ္တို႕ ၄ ေယာက္စလံုး မသိလုိက္ပါေခ်။


အပုိင္း ၂ သို႕.............

(စကားခ်ပ္ -  ဘေလာ့ဂ္ဂါ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအား ေပ်ာ္ရႊင္ေစရန္ ဟာသ အျဖစ္ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။  စိတ္ဆိုးေတာ္ မမူၾကပါရန္ႏွင့္ အမိုက္အမဲကေလးမ်ားကို ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ....လို႕ ကြ်န္ေတာ္ AH မွအႏူးအညႊတ္ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။  က်န္ေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ မ်ားကိုလည္း ေနာင္ အပိုင္း မ်ားက်ေတာ့မွ ထည့္သြင္းေရးသားပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ။  ဆက္လက္ အားေပးေတာ္မူၾကပါ။)