[အပုိင္း ၁၊ ၂၊ ၃ ကို ေပါင္းျပီး ပိုစ့္တစ္ခုထဲမွာ တင္လိုက္ပါတယ္]
“တီ တီ တီ တီ…”
ဆတ္ကနဲ သူလန္႕ႏုိးသြားသည္။ က်င့္သားရေနေသာ လက္က အလိုလိုပင္ ႏႈိးစက္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္မိသည္။ နာရီလက္တံက ၅ နာရီခြဲ ကို ျပေနသည္။ တင္းက်ပ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္တင္းက်ပ္ေနသည္။ ပင့္သက္မွ်င္းမွ်င္း ခ်လိုက္မိသည္။ ႏြမ္းလွ်ေနေသာ ကိုယ္ကို အားယူ၍ အိပ္ယာမွထလိုက္သည္။ ေျခဖ၀ါးႏွစ္ခုအေပၚ တစ္ကုိယ္လံုး၏ အေလးခ်ိန္ က်ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ ပင့္သက္တစ္ခုပါ လိုက္ပါလာသည္။ ထိုအရာကို သတိျပဳမိေသာအခါ စိတ္ပ်က္သည့္အေနျဖင့္ ေနာက္ထပ္ပင့္သက္တစ္ခု ခ်လိုက္မိျပန္သည္။ ႏုိးႏိုးခ်င္း သက္ျပင္း ၃ခါခ်မိေသာ သူ႕အျဖစ္ကို သတိရသြားသည့္အေနျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ လိႈင္းတြန္႔တစ္ခု ျဖတ္သြားသည္။ ဒါဟာ အသက္မပါေသာ အျပံဳးမွန္း သူသိသည္။
ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္ကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့အလင္းေရာင္မ်ားက အေမွာင္ထုေကာင္းကင္ယံကို ႏုိင္လိုမင္းထက္ ၀ါးမ်ိဳေနၾကသည္။ တုိက္ခန္းေအာက္ရွိ လမ္းမေပၚမွာ ကားအနည္းငယ္ ဥဒဟို သြားလာစျပဳေနသည္။ လမ္းမီးမ်ား ထိန္ထိန္လင္းလွ်က္…။ မၾကာခင္ ထိုမီးမ်ားမွိတ္ေတာ့မည္။ ငွက္ကေလးမ်ား၏ ခ်စ္စဖြယ္ ေအာ္မည္သံျဖင့္ ႏိုးထေသာ သူ႕ျမိဳ႕ကေလး၏ မနက္ခင္းကို လြမ္းဆြတ္မိသလိုလုိ ျဖစ္သြားသည္။ သူ... မ်က္စိကိုု ခဏမွိတ္လိုက္သည္။ အေတြးမ်ားက အတိတ္ဆီကို ခပ္လြင့္လြင့္ေမ်ာပါသြားသည္။ မိမိခ်စ္ေသာ ဖခင္၏ မ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ခနဲ႕ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မွတ္မိသည္ ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ တစ္ခါမွ မငိုဖူးေသာ(အေဖ ငိုခဲ့သည္ကို မျမင္ဖူးေသာ ကြ်န္ေတာ္) အေဖ့ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္စ အနည္းငယ္စို႕ေနသည္…..
"တီ……….." က်ယ္ေလာင္ေသာ ကားဟြန္းတီးသံေၾကာင့္ သူ႕အေတြးစေတြ ပ်က္ေတာက္သြားသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆ နာရီတီးရန္ မိနစ္ ၂၀ အလို…. ကမန္းကတန္း ေနာက္ေဖးသို႕ ေျပး၀င္သြားသည္။ သြားျပီ……… အခန္းေဖာ္တစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္သြားျပီ။ မထူးေတာ့…. သူ ေရခဲသတၱာကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေအးခဲေနေသာ ေပါင္မုန္႕ထုတ္ထဲမွ ၃ခ်ပ္ေလာက္ကို ပန္းကန္ျပားေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။ ထမင္းစားခန္း ရွိ နံရံကပ္ဗီဒို မွန္တံခါးကို ဖြင့္ျပီး ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္ တစ္ထုတ္ကို ေဖာက္ကာ ေရေႏြးႏွင့္ ေရာထားလိုက္သည္။ ထို ၂ခုေပါင္းစပ္လွ်င္ သူ၏ မနက္စာျဖစ္ျပီ။ အခန္းေဖာ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ အခါ သူေရသြက္သြက္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ကလိုရင္းနံမ်ား ေဖာေဖာသီသီပါေသာ အဆိုပါေရႏွင့္ သူ ရင္းႏွီးေနသည္မွာ ၃ ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိျပီ.... သိပ္မထူးဆန္းေတာ့။ အနည္းငယ္ေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိသြားသည္။
ေရခ်ိဳးျပီးေတာ့ အခန္းထဲခပ္သုတ္သုတ္ေျပး၀င္သြားကာ ဘီဒိုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ တီရွပ္မ်ားခပ္လပ္လပ္ေလးမ်ားကို ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္အတုိင္း…. ထိုအထဲမွ တစ္ထည္ကို ေကာက္စြပ္လိုက္သည္။ ဘာအေရာင္မွန္း ၾကည့္မေနေတာ့… ။ အေရာင္မ်ားႏွင့္ သူ မရင္းႏွီးသည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္သည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တစ္ထည္သာေတြ႕သည္။ က်န္ေသာ ၃ ထည္က ေလွ်ာ္ထားသည္ကိုး…. သူ မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။
အခန္းေထာင့္ရွိ ေက်ာပိုးလြယ္အိတ္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအထဲတြင္ သူ႕၏ ခရီးေဆာင္ ကြန္ပ်ဴတာရွိမည္။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ သိပ္မမွတ္မိ။ ေဖာက္လက္စ တီရႈးတစ္ထုပ္၊ မွတ္စုစာအုပ္ (တို႕ကနန္း ဆိတ္ကနန္း ဖုန္းနံပါတ္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆံုရန္ ေန႕စြဲ) စသည္တို႕ ေရးထားေသာ စာအုပ္ရွိမည္။ ေဘာ့ပင္ တစ္ေခ်ာင္းတစ္ေလလည္း ရွိေကာင္းရွိႏိုင္သည္၊ ထီးတစ္ေခ်ာင္းလဲ ရွိခ်င္ရွိမည္။ သိပ္အေရးမၾကီး အေရးၾကီးသည္မွာ ထို ေက်ာပိုးအိတ္ကို သူလြယ္ရမည္။ ဘာေၾကာင့္လြယ္ရမွန္းေတာ့မသိ။ ထိုအထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို ရံုးတြင္ အသံုးျပဳျခင္းမရွိ။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ သို႕ေသာ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခ်ိန္မရေသာေၾကာင့္ ထိုအိတ္ကို ထိပင္ မထိျဖစ္ခဲ့။ သို႕ေသာ္ ထိုအိတ္ကို သူလြယ္ရမည္။ ဘာေၾကာင့္ လြယ္ရမည္ကို မစဥ္းစားခ်င္…. သူ၏ နိစၥဓူ၀ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူလြယ္သည္။
အဲကြန္းကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္ ပိတ္ထားသည္။ ဒါဆိုရျပီ.. ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ဒါကို ခေရဇီျဖစ္သည္။ မပိတ္မိလွ်င္ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါက မီးေရေခြ်တာေရး တရားကို ၁နာရီခြဲေလာက္ နာရမည္။ ဖြင့္ထားေသာ ျပဳတင္းေပါက္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ထားေနက် ဖိနပ္စင္က စီးေနက် ဖိနပ္ကိုပင္ ထံုးစံအတုိင္း ေကာက္စြပ္လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ မိနစ္ခန္႕ၾကာလွ်င္ ရံုးမွ ဖယ္ရီကား အိမ္နားမွာလာၾကိဳေတာ့မည္။ သူ … ဓာတ္ေလွကားခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဓာတ္ေလွကားတစ္ခါး ပြင့္သြားေသာအခါ လွမ္း၀င္လိုက္သည္။ တစိမ္းဆန္ေသာ မ်က္လံုး ၄လံုးက အသက္မပါေသာ အျပံဳး၂ခုျဖင့္ ဆီးၾကိဳသည္။ သူ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႕သြားသည္။ ဒါသည္ သူျပံဳးျပတာျဖစ္သည္။ သူၾကိဳးစားျပီး ျပံဳးျပသည္။ သို႕ေသာ္ မဲ့ျပံဳးတစ္ခုသာထြက္လာမည္…ဒါကို သူအလုိလုိသိေနသည္။ ခဏေနရင္ ဖယ္ရီေရာက္လာေတာ့မည္။
**********************************************************
ဖယ္ရီေပၚရွိ ဆိုဖာခံုမွာ သူထုိင္ေနရင္း မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ အေတြးေတြက အတိတ္ဆီကို တလြင့္လြင့္ ထြက္ခြာသြားျပန္သည္……..
သူ…. ….. …… မွတ္မိသည္.. သူငိုေနသည္… အေဖကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ရင္း သူငိုေနသည္…
“အေဖ… အေဖ… အေမဘယ္မွာလဲအေဖ…..” သူ တတြတ္တြတ္ေမးရင္း ငိုေနသည္။ အေဖက သူ႕ကို သနားဖြယ္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ထိုမ်က္၀န္းကို သူျမင္ေနရသည္… မ်က္၀န္းကို ထိုးေဖာက္ျပီး အသည္းႏွလံုးအထိ သူျမင္ေနရသည္။
ေနာက္ဆံုး အေဖဆီမွ အေျဖ တစ္ခုရသည္။ သူ႕အေမသည္ သူမီးတြင္းထဲက ဆံုးပါးသြားသည္ တဲ့… ထိုခ်ိန္မွ စျပီး အေမ့အေၾကာင္းကို သူ မေမးေတာ့….. ေမးစရာလဲမလိုေတာ့… အေဖ့ ႏွလံုးသားမွာ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာကို အေဖမ်က္လံုးေတြက တစ္ဆင့္ သူသိျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူမေမးေတာ့… သူ႕အတြက္ အေဖသည္ အေမ၊ အေဖသည္ အေဖ…… အေဖသည္ သူ႕အတြက္ နားခိုရာ သစ္ပင္တစ္ပင္…. အေဖသည္ သူ႕ကို ေအးခ်မ္းတဲ့ အရိပ္မိုးေပးမယ့္ သစ္ပင္တစ္ပင္…. သူ႕ကို အႏၱရာယ္ေတြကေန ကာကြယ္ေပးမယ့္ သစ္ပင္တစ္ပင္… သူဟာ အေဖ့ရင္ခြင္ထဲက ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္……အေဖဟာ ေျမဆီေျမႏွစ္ေကာင္းမြန္တဲ့ ေျမလႊာေပၚမွာ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္၊ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ထိုသစ္ပင္ၾကီးရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ့ကစားေနတဲ့ ငွက္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္…
အေဖ့ကို ျမင္ရသည္… သူျပံဳးေနသည္…. ညိဳစိမ့္စိမ့္ အသားအရည္၊ ၾကံခိုင္ေသာေမးရိုး၊ သန္မာေသာ ၾကြက္သားေတြႏွင့္ အေဖဟာသူ႕အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ သစ္ပင္ၾကီး။ အေဖက ေျမေတြကို ခ်စ္သည္… ထိုအတူ ကြ်န္ေတာ့ကို ခ်စ္သည္။ အေဖက ထိုေျမၾကီးကေန ပြင့္ဖူးလာမယ့္ သီႏွံေတြကို တယုတယ ေျမေတာင္ေျမွာက္သည္၊ ထိုအတူ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးသည္။ သို႕ေသာ္ အေဖသည္ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး တင္းက်ပ္သည္၊ စည္းစနစ္တက် အလုပ္လုပ္သည္၊ သူ႕လယ္ထဲမွာ ပိုးမႊားေတြ အ၀င္မခံ… ထို႕အတူ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ပံုစံတစ္က် အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ အေဖႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္…ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အေဖ ဒီလိုနဲ႕ဘဲ ျမိဳေလးနဲ႕ မနီးမေ၀းမွာ အခ်ိန္ေတြျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။
သူ…. ၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ အေဖျပံဳးသည္…. ၾကည္လင္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ သြားေတြ ေပၚေအာင္ကို ျပံဳးေနသည္… တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္သည္သာလွ်င္ အထူးခြ်န္ဆံုးႏွင့္ ေအာင္ခဲ့သည္။ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးဟူေသာ ၀ိေသသမွာ ထိုျမိဳ႕ကေလးအတြက္ ပထမဆံုးၾကားဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖမ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြစို႕ေနသည္… အေဖ… ကြ်န္ေတာ္ ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားသည္… သား စာကို ထူးခြ်န္ေအာင္လုပ္… ဒါမွ ႏုိင္ငံအတြက္ သားေကာင္းရတနာျဖစ္လာမွာ… အေဖမွာသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းညွိမ့္မိသည္…. ကြ်န္ေတာ္လဲျပံဳးေနသည္…. ျပံဳးေနသည္…. ျပာလဲ့ေနတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ျပံဳးေနသည္….. တစ္ဟူးဟူး တုိက္ခတ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ၾကီးထဲက ေလေတြကို တစ္ရိႈက္မက္မက္ ရႈရွိက္လိုက္မိသည္…. ထူးထူးျခားျခား ထုိေလေတြက ေမႊးရနံသင္းပ်ံေနသည္….. သဘာ၀ ေမႊးရနံ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္… ေရေမႊးနံျဖစ္ရမည္…. ဆတ္ကနဲ႕ ေဘးသို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူမကလည္း ျပန္ျပံဳးျပသည္… လမ္းတစ္၀က္မွာ တက္လာေသာ ရံုးမွ ရံုးစာေရးမေလးျဖစ္သည္။ သူ ျပန္ျပံဳးျပလုိက္သည္…. သို႕ေသာ္ မဲ့ျပံဳးသာထြက္လာလိမ့္မည္… သူသိသည္။ သူမ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ တစ္ဘက္သို႕ ျပန္လွည့္သြားသည္။ သူလည္း ကားမွန္ျပဳတင္းမွ တစ္ဆင့္ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေငးေနလိုက္မိသည္။
လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေခတ္မီတုိက္ၾကီးမ်ား အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေပၚကားမ်ား တစ္၀ီး၀ီးႏွင့္ ေက်ာ္တက္သြားၾကသည္။ ဘာသယံဇာတမွ မရွိေသာဤကြ်န္းေလးေပၚမွာ တတိယႏုိင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ေပၚေနသည္။ လူမ်ား ဥဒဟုိ သြားလာေနၾကသည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အတုိးတက္ဆံုး၊ အသန္႕ရွင္းဆံုး၊ စီးပြားေရး အခ်က္အျခာ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေလလြင့္ငွက္တစ္ေကာင္ ဘက္စ္ကားစီးေနတယ္။ လူစိမ္းေတြ၊ လူမ်ိဳးျခားေတြ၊ တစ္စိမ္းတရံေတြၾကားထဲမွာ ေလလြင့္ငွက္တစ္ေကာင္ ေတာင္ပံျဖန္႕ျပီး အင္အားေတြစိုက္ထုတ္ေနတယ္။ ထိုအင္အားေတြကို တစ္စိမ္းတရံေတြက ၀ါးျမိဳေသာက္သံုးေနၾကတယ္။ သူ မြန္းက်ပ္လာတယ္… အံကို တင္းတင္းၾကိတ္မိတယ္… လက္သီးကို တင္းတင္း ဆုပ္မိတယ္…. “အာယူ.. အိုေက” ဆိုျပီး တစ္ရုတ္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႕ ေဘးက တစ္ေယာက္က လာေမးတယ္… သူ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္တယ္… ဒါေပမယ့္ မဲ့ျပံဳးပဲ ထြက္လာမွာပါ.. ဒါကို သူသိေနတယ္…
**************************************************
ရံုးကိုေရာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားလဲခန္းကိုသြားျပီးေတာ့ ကာဗာေအာလ္လို႕ေခၚတဲ့ အလုပ္လုပ္မယ့္ ၀တ္စံုကို လဲလွယ္လိုက္တယ္… အျဖဴေရာင္၀တ္စံုေပၚမွာ စြန္းေပေနတဲ့ စက္ဆီေတြ၊ ဖုန္ေတြႏွင့္ အတူ သူ သူ႕ရဲ႕ ေခြ်းနဲ႕ကို ရႈရိႈက္လိုက္မိတယ္…. ဒီေခြ်းေတြဟာ သူ႕အင္အားေတြကို စိုက္ထုတ္ျပီးမွ စြန္းေပလာတဲ့ေခြ်းေတြ…. သူသင္ၾကားခဲ့တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ဒီကြ်န္းေပၚကလူေတြအတြက္ သူအသံုးခ်ေနတယ္… သူ ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ရမ္းလိုက္တယ္……မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ သူဆက္လက္ျပီး ၀တ္လိုက္တယ္… ဇစ္ကို လည္ပင္းနားေရာက္တဲ့အထိ ဆြဲတင္လိုက္ျပီးေတာ့ လက္ကိုလည္း တံေတာင္ဆစ္နားေရာက္တဲ့အထိ ပင့္တင္လိုက္တယ္… မေသသပ္တဲ့ ေခါက္ေၾကာင္းေတြကို ညီညာသြားေအာင္ တစ္ေခါက္ျပန္ျပီးေခါက္တယ္…… ေနာက္ေလးလံတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕အတူ အလုပ္စားပြဲကို ေလွ်ာက္လာမိတယ္… အလုပ္စားပြဲက ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္ျပီး ေမးလ္ေတြစစ္ေဆးတယ္။ ၉ နာရီခြဲမွာ အစည္းအေ၀းတစ္ခုရွိတယ္… ပေရာဂ်က္အသစ္အတြက္ ဆိုျပီး ရံုးရဲ႕ ေကာ္မာရွယ္ ဒီပါ့မန္႕က ပို႕ထားတယ္… အစီးအေ၀းတက္ရဦးမွာေပါ့….. သူ… ထံုးစံအတုိင္း ဆိုက္ထဲကို ဆင္းသြားတယ္… လိုအပ္တဲ့ ေ၀ါ့ပါမစ္လို႕ေခၚတဲ့ တစ္ေန႕တာ အလုပ္သမားေတြ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကုိ ခြင့္ျပဳတဲ့ စာရြက္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တယ္…. ေန႕စဥ္ မနက္ အစဥ္းအေ၀းမွာ တစ္ေန႕တာလုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြကို အစီအစဥ္ခ်ေပးတယ္…. ျပသနာေတြကို ေဆြးေႏြးတယ္…. နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉နာရီ စြန္းစြန္းျဖစ္ေနျပီ….ဒီလိုနဲ႕ဘဲ သူရံုးေပၚကို ျပန္တက္လာတယ္…
အစည္းအေ၀းက ထံုးစံအတုိင္းပါဘဲ…. တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္….အစပိုင္းမွာ ေဆာက္မယ့္ သေဘၤာမွာ ပါ၀င္မယ့္ အခ်က္ေတြ… ေစ်းစကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္… ေနာက္ တည္ေဆာက္ေရးအေၾကာင္း စတင္ေဆြးေႏြးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အလုပ္အပ္မည့္သူေတြနဲ႕ စျပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္…. ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲတယ့္… ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္….. သူတို႕ မ်က္လံုးေတြက အေရာင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္…. စိတ္ထဲမွာ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္….. မ်က္ႏွာမွာ တင္းမာတဲ့ အရိပ္ေတြ ျဖတ္သန္းသြားတယ္…. ဒါေပမယ့္ သူခ်က္ျခင္း ျပန္ထိန္းလိုက္တယ္… သူတို႕ကလဲ ခ်က္ခ်င္းကို မ်က္ႏွာေတြ ျပန္ျပင္လိုက္တယ္…. ဆက္ျပီး အလုပ္ကိစၥေတြကို ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္… က်င္းရဲ႕ ပံပိုးႏုိင္မႈ႕၊ ကြ်မ္းက်င္အလုပ္သမားအေျခအေန၊ က်င္းရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရည္၊ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ သေဘၤာရဲ႕ ျပီးစီးခ်ိန္၊ သေဘၤာတည္ေဆာက္မႈ႕ အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ စီမံကိန္း စတာ စတာေတြကို သူ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္….. ဒီလိုနဲ႕ ထမင္းစားခ်ိန္ျပီးေတာ့ သူစိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနတယ္…. ေနာက္က်ိေနတယ္... မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေနတယ္.... မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္မိတယ္...
ေ၀၀ါးေနတဲ့စိတ္က အေဖကို ျပန္သတိရမိေစသည္…. အေဖလက္ေရးေတြက ခပ္ေစာင္းေစာင္းရယ္…. လက္ေရးမလွေပမယ့္ အေဖ့လက္ေရးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သည္….
“သား.. စာၾကိဳးစားပါ…. အိမ္ကိစၥေတြကို ေခါင္းထဲမွာ မထည့္နဲ႕….” အေဖလက္ေရးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ျဖစ္သည္.. အေဖအရင္ကလို ဖ်တ္ဖ်တ္လက္လက္ မရွိေတာ့…. ပိန္က်သြားေသာ အေဖကိုယ္ထည္…. သန္မာေသာ ေမးရိုးမ်ားကေတာ့ အရင္အတုိင္း။
“အေဖ… ေနေကာင္းရဲ႕လား…..” သူ စိုးရိမ္စြာ ေမးလိုက္သည္။
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးသားရယ္…. ဒီလိုပါဘဲ” ေအးစက္စက္ႏွင့္ အေဖျပန္ေျဖသည္…..
ထိုေန႕က မိုးေတြ သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေနသည္….. အေဖ မိုးကာတစ္ထည္ႏွင့္ ခေမာက္ကို ကိုင္ကာ ကိုင္းထဲဆင္းသြားသည္…
“အေဖ… မိုးေတြသည္းေနတယ္… မသြားပါနဲ႕ဦး”….. သူေျပာမိသည္…..
“တုပ္ထားတဲ့ တမန္ေတြကို ျဖိဳလိုက္ဦးမယ္ကြာ.. မဟုတ္ရင္ ေရအိုက္ေနလိမ့္မယ္…” ေျပာေျပာဆိုဆို အေဖအိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။
ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကေလးကို သူဆက္ဖတ္ေနမိသည္။ ဆရာ လယ္တြင္းသာေစာခ်စ္ေရးတဲ့ “ပန္းျမိဳင္လည္မွ ဥယ်ာဥ္မႈး” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးျဖစ္သည္။ ၀တၱဳစာအုပ္ထဲမွ ေက်ာင္းဆရာေလး ျငိမ္းခ်မ္းကို သူအားက်မိသည္။ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ေက်ာင္းဆရာေလးလို အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ေလးေတြကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးမည္။ သူျပံဳးမိသည္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ကို ျပံဳးမိသည္။ ေအးျမျမေလက သူ႕နံေဘးမွာ တိုးေ၀ွ႕သြားသည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္ကေလးမ်ား သူ႕ပါးျပင္နားမွာ လာေရာက္နားခိုၾကသည္။ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္…..
သူႏိုးလာေတာ့ မိုးကစဲေနျပီ… ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုကို ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ သစ္ရြက္ကေလးေတြေပၚမွာ မိုးစက္ကေလးေတြ တြဲလြဲခိုေနၾကသည္။ ငွက္ကေလးေတြ မိုးခိုရာကေန ဟုိမွ သည္မွ ပံ်သန္းထြက္ခြာသြားၾကသည္…. “အေဖ”…. သူ ေခၚလိုက္သည္…
“အေဖ”….. သူအသံ အနည္းငယ္ ျမွင့္ျပီး ထပ္ေခၚလိုက္သည္… တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ကေလးမွ မိုးစက္သံေလးမ်ားမွ အပ တိတ္ဆိတ္ျမဲ။ သူ အခန္းထဲသို႕၀င္လိုက္သည္။ သပ္ရပ္စြာေခါက္ထားေသာ အေဖ၏ အိပ္ယာတြင္ အေဖမရွိ။ တစ္အိမ္လံုး လွည့္ပတ္ရွာၾကည့္သည္ အေဖ့ အရိပ္အေယာင္ပင္မေတြ႕….
သူ ပုဆိုးကို ခပ္တိုတုိ၀တ္လိုက္သည္…. ကိုင္းထဲသို႕သြားရန္ျဖစ္သည္.. စိတ္ထဲတြင္ ထင့္ေနသည္.. မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤသို႕ျဖစ္သည္ကို သူမသိ… သို႕ေသာ္ သူ႕ စိတ္ထဲတြင္ ေလးလံေနသည္။ ဘူးစဥ္မ်ားရွိရာေအာက္သို႕ ငုံ၀င္လုိက္သည္။ ဘူးပင္ေလးမ်ား တက္ၾကြစြာ စင္ေပၚသို႕တက္ေနရန္ အားျပဳေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိုးဒဏ္ေၾကာင့္ လဲက်ေနသည္။ သူျပန္လည္ တည္မတ္ေပးလိုက္သည္…. “အေဖ” သတိျပန္၀င္လာေတာ့ အေဖ့ကို သူဆက္ရွာသည္……
“အေဖ”……. သူေအာ္ေခၚလိုက္သည္… သူ႕အသံက ကိုင္းေတာ တစ္ေလွ်ာက္ ျပန္႕ႏွံသြားသည္… ခဏေနေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားသည္….
“အေဖ”…. သူခဏ ရပ္ျပီး ေခၚၾကည့္ျပန္သည္…. စိုးရိမ္စိတ္သည္ တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာသည္…. “အေဖ” …. “အေဖ”…. သူ ဆက္ခါ ဆက္ခါ ေအာ္မိသည္…. သူ႕ေျခလွမ္းမ်ား ျမန္သထက္ျမန္လာသည္…. စိုးရိမ္စိတ္တို႕ တိုးသထက္ တိုးလာသည္….
သူေျခလွမ္းမ်ား ရုတ္တရက္ ရက္သြားသည္…. မ်က္လံုးမ်ား ၀ိုင္းစက္ျပဴးက်ယ္သြားသည္…. ပတ္၀န္းက်င္ရွိ မည္သည့္အရာကို မွ်သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေတာ့…… ျမင္ေနရသည္မွာ အေဖသည္ မိုးကာအက်ၤီ၀တ္လွ်က္ လဲက်ေနသည္။ အေဖ့ ေဘးနားတြင္ သူ႕ရဲ႕ ခေမာက္ကေလးက ပက္လက္လန္လွ်က္…. မိုးေရအနည္းငယ္ ခေမာက္အတြင္းသို႕ ၀င္ေနသည္… ရႊံစက္ကေလးမ်ားက မိုးေရတို႕ႏွင့္ အတူ လဲေလွ်ာင္းလွ်က္ ခေမာက္၏ ႏႈတ္ခမ္းသပ္တြင္ ျပန္႕က်ဲေနသည္။
“အေဖ”…. သူေခၚလိုက္သည္… ဆက္ခါဆက္ခါေခၚသည္… အာေခါင္မ်ား ေျခာက္ကပ္လာသည္… ေဘးဘီကို ၾကည့္မိသည္…. မည္သူမွ်မရွိ…. ႏွလံုးသားတြင္ နာက်င္လာသည္… ထိုအတြက္ မ်က္ရည္စမ်ား မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ျပည့္ႏွက္လာသည္…. “အေဖ”…. အေဖလက္တြင္ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ေပါက္တူးကို သူ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ၾကည့္မိသည္….. သူအေဖ့ကို ေပြ႕ဖက္မိသည္…. မ်က္ရည္မ်ားက စီးဆင္းလွ်က္ရွိေသာ မိုးေရမ်ားထဲ ေမ်ာပါသြားသည္…..
“သား”….. အေဖ့ထံက အသံမ်ဥ္းမ်ဥ္းကေလးထြက္လာသည္…. သူ အားတက္သြားသည္…. အေဖ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္သည္… ဟင္ “အေဖ”…. သူ မွင္တက္သြားသည္…. သူခ်စ္ရေသာ အေဖ့ႏႈတ္ခမ္းတို႕က မညီညာေတာ့….. တစ္ဘက္သို႕ ရြဲ႕ေစာင္းလွ်က္ရွိသည္…. သူ႕အေဖကို ေဖးမျပီး ထူလိုက္သည္… အေဖ ဘယ္ဘက္တစ္ျခမ္းလံုး မလႈပ္ရွားေတာ့….. အားငယ္စိတ္မ်ား စိုးရြံစိတ္မ်ား၊ ေၾကာက္စိတ္မ်ား တစ္စ တစ္စ ၀င္လာသည္….. အေဖ့ကို အိမ္ရွိသို႕သာ တစ္ျဖည္းျဖည္းတြဲလာခဲ့သည္….. အေဖ ျပန္လည္ေမ့ေမ်ာသြားသည္။ သူ အေဖ့အခန္းထဲသို႕ အေျပးအလႊား၀င္သြားသည္…. အေဖ့ သတၱာထဲမွ ေငြစကၠဴ တစ္ထပ္ကို သူယူလိုက္သည္… ဒါဟာအေဖ ေခြ်းနဲစာႏွင့္ စုေဆာင္းထားတာျဖစ္မည္… ဒါဟာ သူ႕ပညာေရးအတြက္ အေဖ ၾကိဳးစားထားတာျဖစ္မည္…. ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ေပၚတြင္ စြတ္စို သြားသည္…. မ်က္ရည္ေတြ… ဟင္ သူငိုေနပါလား…. သူမ်က္ရည္မ်ားကို လက္ခံုျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္ပစ္လိုက္သည္….. ျမိဳ႕ထဲသို႕ အေဖစီးေနက် စက္ဘီးျဖင့္ အေျပးႏွင္ရင္း ဘၾကီး အံုးတို႕ အိမ္သြားေျပးသြားသည္…. ဘၾကီး အံုး ဆီမွာ ကားရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။
********************************************
အေဖ့ကို ျမင္ေတာ့ လူနာတြန္းလွည္းတစ္ခု ျဖင့္ ေဆးရံုမွ အကူတစ္ေယာက္ ျပာျပာသလဲ တြန္းလာေပးသည္…. အေဖ့ကို တင္ျပီး အေရးေပၚလူနာ႒ာနသို႕ တြန္းယူသြားသည္… သူ မ်က္ေစ့သူငယ္နားသူငယ္ျဖင့္ တြန္းလွည္းေနာက္မွ လုိက္သြားမိသည္။ ဆရာေလး…. လက္ဖက္ရည္ဖိုး…. သူမၾကားမိ…. ဆရာေလး လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလးမစပါ…. သူ ရင္ထဲတြင္ က်င္ခနဲျဖစ္သြားသည္….
“ခင္ဗ်ာ”…… သူ ျပန္ေမးမိသည္။
လူနာကို ဒီအထိသယ္လာေပးတာ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလးေတာ့ ေပးမွေပါ့ဗ်…. သူထိုသူကို ျပန္ၾကည့္မိသည္… ဂရုဏာ၊ ေစတနာ…. ဒါေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သူျပန္ေတြးေနမိသည္။
ေဟ့လူ လက္ဖက္ရည္ဖုိးေတာင္ေနတယ္ေလဗ်ာ….. ခပ္ဆပ္ဆပ္ အသံၾကားလိုက္ရသည္…. ေၾသာ္.. ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့… သူ ၅၀၀ တန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးလိုက္သည္….
မရဘူးဆရာရဲ႕ ၁၅၀၀ ဒါက ပံုမွန္ေစ်း…. သူ ဆစ္ကနဲျဖစ္သြားသည္…. သူ၏ ၀ဲဘက္ရင္အံုမွ ဆစ္ကနဲ႕ ျဖစ္သြားသည္…. လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေသေရးရွင္ေရးမွာ ဒါေတြနဲ႕ ေစ်းျဖတ္တာလား….. သို႕ေသာ္ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ ေနာက္ထပ္ ေထာင္တန္တစ္ရြက္သူထုတ္ေပးလိုက္သည္။
အေရးေပၚ႒ာနေရာက္ေတာ့ ေဆးရံု စာအုပ္လုပ္ရန္ တာ၀န္က် အမ်ိဳးသမီးက စက္ရုပ္အသံျဖင့္ေျပာသည္။ ျပီးေတာ့ ေဘးဘက္ရွိ စကၠဴပံုးကို ေမးဆတ္ျပသည္….. အထဲတြင္ ၅၀၀ တန္၊ ေထာင္တန္မ်ား ျပန္႕က်ဲေနသည္။ ပံုးက A4 စာရြက္ေတြထည့္သည့္ပံုး…. သူအိတ္ထဲမွ မည္သည့္ ေငြစကၠဴမွန္း မသိေတာ့ တစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေ၀လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ အေဖ အေျခအေနကို စုိးရိမ္ေနမိသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုေနေသာ အေဖ့ကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္၀ဲလာခဲ့သည္။
ေဆးရံုခုတင္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူ႕တို႕ ကုတင္မွာ အေဖႏွင့္ သူ ဒီ၂ ဦးသာရွိသည္။ သူနာျပဳဆရာ၀န္မမ်ား ပ်ားပန္းခတ္မက လႈပ္ရွားေနၾကသည္…. ဆရာ၀န္မ်ားက ဥဒဟုိ…
ဆရာမ… ဆရာမ ကြ်န္ေတာ့္ အေဖကို ကယ္ပါဗ်ာ… သူခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာမိသည္….. အေဖလက္သည္ ေအးစက္ေနသည္…. သူေႏြးေထြးစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္…. သည္လက္မ်ားျဖင့္ သူ႕ဘ၀ကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္၊ သည္လက္မ်ားျဖင့္ သူကို ၾကင္နာစြာ ေထြးေပြ႕ခဲ့သည္၊ သည္လက္မ်ား ယခုေတာ့ ေအးစက္ေနၾကသည္။ သူ၏ အားကိုးရာ သစ္ပင္ၾကီး…ယခုေတာ့ မုန္တုိင္းမ်ားၾကားမွာ ယုိင္နဲ႕ေနျပီ….
နားထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ အသံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရသည္…. ဒါက ဆရာမတို႕အတြက္ ေဟာလစ္…. ေဟာဒါက ဆရာ၀န္ၾကီးအတြက္ ေကြကာအုပ္…. သူလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္…. ခပ္၀၀ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးျဖင့္ စကားေတြ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေနသည္… သူမ စကားေျပာတုိင္း စကားေျပာတုိင္း သူမနားမွာရွိတဲ့ စိန္နားကပ္ၾကီးက ေဆးရံုမီးေခ်ာင္းေတြ ရဲ႕အလင္းနဲ႕ ထိေတြ႕ျပီး သူ႕အျမင္အာရံုထင္ကို ပ်ိဳးကနဲ ပ်က္ကနဲ ၀င္ေရာက္လာသည္…. တာ၀န္က် ဆရာမေလးေတြကေတာ့ သူမနားမွာ ၀ုိင္းအံုလွ်က္..
သူ… ဖခင္ကို ညိႈးငယ္စြာ ျပန္ၾကည့္မိသည္…. ယခုအခ်ိန္ထိ ကုသမႈ႕ တစ္ခုမွ မျပဳလုပ္ရေသး…. ဆရာမ ဆရာမ… သူ အားကို တစ္ၾကီးေခၚလိုက္သည္….. ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး သူ႕ကို အသက္မပါေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ၾကည့္သည္….. ရွင္ခဏ ေနပါဦး… မၾကာခင္မွာ ေဒါက္တာေရာက္လာေတာ့မယ္…..။ သူ…. သူ႕လက္ပတ္နာရီေလးရဲ႕ စကၠန္႕တံကို အၾကမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဓိပၸာယ္မရွိေရတြက္ေနမိသည္…. ။ သူ သိမ္ငယ္လာသည္…. သူ႕၏ အေသြးအသားမ်ားကို ပတ္၀န္းက်င္မွ စားသံုးေနသလို ခံစားရလာသည္….။ သူ…. အားလံုးကို လွည့္ပတ္ၾကည္မိသည္…. အားလံုး အစြယ္တစ္ေဖြးေဖြးႏွင့္ သူ႕ဆီသို႕ လက္ျဖန္႕ေတာင္းယူေနၾကသည္….. သူယိုင္နဲ႕ေနျပီ… သူ ပင္ပန္းေနျပီ…. သူ… သူ….. သူ………….
********************************************
သူျပန္ႏုိးလာေတာ့ ပထမဆံုးျမင္ရသည္က ေခါင္းအထက္ရွိ လည္ပတ္ေနသည့္ ပန္ကာ…. တစ္ခ်က္ျခင္း တစ္ခ်က္ျခင္း…. တစ္ပတ္ျခင္း တစ္ပတ္ျခင္း သူ႕ အေသြးအသားမ်ားကို ခုတ္ထြင္လွ်က္…. “အေဖ” …… သူ ေအာ္ေခၚလိုက္မိသည္။ ဖခင္ၾကီးမွာ ကုတင္ေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္လည္းေလွ်ာင္းလွ်က္…. မၾကာခင္မွာ ဆရာ၀န္ေရာက္လာသည္… လုိအပ္သည္မ်ားကို စစ္ေဆးၾကည့္သည္…. သူ ဆရာ၀န္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ၾကည့္ေနမိသည္…… အားကိုးေသာ အၾကည့္မ်ား သူ႕ထံမွ ထြက္ေပၚေနသည္……
ေခါင္းကို ျဖည္းညွင္းစြာ ခါရမ္းသြားေသာ ဆရာ၀န္၏ ေက်ာခုိင္းမႈ႕ေနာက္တြင္ သူ႕ စိတ္ဓာတ္ ပံုလဲက်သြားသည္…. သူ႕အားကိုးရာ သစ္ပင္ၾကီး… မ်က္စိေရွတြင္ပင္ ျပိဳလဲသြားသည္….. သူ႕ဘ၀တြင္ အားကိုးရေသာ… ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရေသာ သစ္ပင္ၾကီး…. သူမ်က္ေစ့ကို မွိတ္လိုက္သည္…. ေလလြင့္သြားေသာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ခိုကိုးရမယ့္ ပ်ံသန္းေနသည္…..အားလံုးက လက္ျဖန္႕သူ႕ထံတြင္ လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနသည္…. သူ အံကို တစ္ခ်က္ၾကိတ္လိုက္သည္….
“ေတာက္…..” က်ယ္ေလာင္ေသာ ေတာက္ေခါက္သံေၾကာင့္ ေဆးရံုမွ လူမ်ား သူ႕ကို ၀ုိင္းအံုၾကည့္ၾကသည္…. သူထြက္ေျပးေနသည္….. မည္သည့္ အရပ္သို႕ ထြက္ေျပးေနသည္ကို သူမသိ…. အစြယ္တစ္ေဖြးေဖြးႏွင့္ လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနသူမ်ားထံမွ ေ၀းရာသို႕ သူေျပးေနသည္….. သူေမာပန္းလာသည္… အသက္ရႈ႕မမွန္ေအာင္ ေမာပန္းေနသည္… သဲမဲစြာရြာေနေသာ မိုးစက္မ်ားက သူ႕ကုိယ္ေပၚကို ထိမွန္ရိုက္ခတ္လာၾကသည္….။ “အေဖ….” သူ ဆို႕နင့္စြာ ေခၚလိုက္သည္…. မိုးစက္မ်ားက သူ႕ကို မညွာမတာ ၀ိုင္း၀န္းတုိက္ခိုက္ေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူ သက္သာရာရသည္…. လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနသူမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာတြင္ ေနရာေသာေၾကာင့္ သူသက္သာရာရသည္…. ရင္ထဲမွာ ဆို႕နင့္လာျပန္သည္…. ဖခင္ေသဆံုးမႈ႕ေၾကာင့္ ၀မ္းနဲ႕ေၾကကြဲမႈ႕ ေၾကာင့္လား၊ ဒါၾကီးဘဲေတာ့မဟုတ္ သူသိသည္… သူ႕ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ရာကို ခံစားေနရသည္…. ဘာကိုလဲ… သူစဥ္းစား၍မရ…. သူေမာပန္းေနသည္…. ေျခအစံုက ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့… သူဒူးေထာက္လုိက္မိသည္… မိုးမ်ားကေတာ့ သည္းဆဲ…. မာက်ဴရီမီးလင္းေနေသာ လမ္းမီးတုိင္ေအာက္ရွိ ဖလက္ေဖာင္းေဘးမွာ မိုးေရစိုနဲ႕ ဒူးေထာက္ေနေသာသူ႕ကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားက အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူပတ္၀န္းက်င္ကုိ သတိျပဳမိေတာ့ အားလံုးက အစြယ္တစ္ေဖြးေဖြးႏွင့္ သူ႕ဆီသို႕ လက္ဆန္႕တန္းျပီး လာေနၾကသည္….. “အေဖ”… သူ ဒီစကားလံုးကို ရြတ္ဆိုျပီးေတာ့ ေလာကၾကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္….
****************************************************
အေဖ့ ကြ်င္းက်န္ရစ္တဲ့ ဥတုဇရုပ္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး သူတို႕ အမ်ိဳးမ်ိဳး လက္ျဖန္႕ေတာင္းၾကတယ္... “သူ”…. သူတို႕ကို ၾကည့္ရင္ ရြံရွာလာတယ္…. ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္လိုမ်ိဳး သူ႕ဆီကေန စုပ္ယူေနၾကတယ္… ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆီကေန စုပ္ယူေနၾကျပီးျပီလဲ… ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆီကေန စုပ္ယူၾကဦးမွာလဲ….. ေနရာတုိင္းမွာ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္…. အားလံုးက သူ႕ကို အစြယ္တေဖြးေဖြးနဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္……. ငါေရာ.. ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ျဖစ္ဦးမွာလား…. မိုးခါးေရေတြ ….. မိုးခါးေရေတြ….. သူ႕ဆီကို တစ္ေ၀ါေ၀ါနဲ႕ ရြာခ်ေနတယ္… သူ ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္လိုက္တယ္…. ေခါင္းကို တြင္တြင္ ခါယမ္းမိတယ္….. ငါမေသာက္ပါရေစနဲ႕ မိုးခါးေရေတြရယ္.. မေသာက္ပါရေစနဲ႕….. မလုပ္နဲ႕ … မလုပ္ၾကပါနဲ႕… သူ ျငီးညဴေနတယ္… သူတိုးတုိးေလး ေအာ္ျငီးေနမိတယ္…… ေခါင္းတုိင္ကထြက္လာတဲ့ မီးခိုးျဖဴျဖဴေတြကို သူေငးၾကည့္ေနတယ္…. ေကာင္းပါတယ္အေဖ… အေဖမီးခိုးျဖစ္သြားေတာ့ သူတို႕ အေဖ့ဆီကေန ေသြးမစုပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး….. သူ ႏႈတ္ခမ္းမွာ လိႈင္းတြန္႕တစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ သူျပံဳးၾကည့္တယ္… ဒါေပမယ့္ အသက္မပါတဲ့ အျပံဳးမွန္းသူသိတယ္…
သူျပံဳးေနတယ္……သူ႕ကို ျပန္ျပံဳးျပေနတယ္… အဲ့ဒီလူကေတာ့ အစြယ္မပါဘူး….. ဒါေပမယ့္.. သူ႕လိုဘဲ အျဖဴေရာင္ ကာဗာေအာလ္၀တ္ထားတယ္…. “ဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့” သူ႕ကို ေမးတယ္…. သူေခါင္းကို ေျဖးညွင္းစြာခါလိုက္တယ္…. ေနာက္ျပီး..
သူျပန္ျပံဳးျပလိုက္တယ္… ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအျပံဳးမွာ အသက္မပါမွန္းသူသိတယ္…..
နာရီကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့… ၁ နာရီ နည္းနည္းစြန္းေနျပီ…. သူေလးကန္စြာနဲ႕ သန္႕စင္ခန္းဆီကို ေလွ်ာက္လာမိတယ္… အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ. ေဘစင္ကေရပိုက္ေခါင္းကို ဖြင့္လိုက္တယ္…. ေရေတြ စီးက်ေနတယ္… ဒါဟာ မိုးခါေရေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး… သူေတြးမိတယ္… သူေတြးမိတာကုိ သူသတိျပဳမိေတာ့ သူျပံဳးလိုက္တယ္…. မွန္ထဲမွာ သူ႕ကုိယ္သူျပန္ျမင္ေနရတယ္… ပါးစပ္ကို ျဖဲၾကည့္လိုက္တယ္… သူ႕ရဲ႕သြားေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရေအာင္… အင္း အစြယ္မေပါက္ပါဘူး…. သူခပ္မဲ့မဲ့ျပံဳးလိုက္တယ္…. ေရေတြကို လက္ခုပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္….. ၾကည္လင္ေနတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကလိုရင္းနံေတြထြက္ေနတယ္….. ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်က္ႏွာကို ထိုေရေတြႏွင့္ ထိေတြ႕လိုက္တယ္… လန္းဆန္းသြားတယ္…. စိတ္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ နဲနဲ ကပ္သြားတယ္…..
ေဘးဘီ၀ဲယာကို သူၾကည့္လိုက္မိတယ္…ေဘးကလူတစ္ေယာက္က သူလုပ္သမွ်ကို လုိက္ၾကည့္ေနတယ္…ခုမွ အိပ္သာထဲကထြက္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ထင္တယ္…. သူအခုမွ သတိျပဳမိတယ္… ခပ္တည္တည္နဲ႕ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး အလုပ္စားပြဲကုိ ျပန္လာခဲ့တယ္…. ေနာက္ ဦးထုပ္ကို ရွာတယ္…. ျပီးေတာ့ ဆိုဒ္ထဲကို သူဆင္းသြားတယ္…. စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို တစ္ခုျပီးတစ္ခု သူ ဆက္တုိက္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တယ္…….ဒီလုိနဲ႕ ဥၾသဆြဲေတာ့မွ သူရံုးေပၚျပန္တက္လာျပီး…. ထံုးစံအတုိင္း အ၀တ္အစားလဲတယ္… ခဏေနရင္ အိမ္ျပန္ဖို႕ ကားေပၚတက္ရဦးမွာဘဲ.....
******************************************************
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ လြယ္လာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ထားေနက်ေနရာမွာ ပစ္ခ်လိုက္တယ္….. ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္…. ေရသန္႕ဘူးေဟာင္းတစ္ခုထဲမွာ ေရထပ္ျဖည့္ထားတဲ့ ေရဘူးကို သူဆြဲထုတ္လိုက္တယ္…. ဖန္ခြက္ကို ပန္းကန္စင္ေပၚကေန လွမ္းယူလိုက္တယ္…. ေရတစ္ခြပ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေသာက္ခ်လိုက္တယ္…. ေနာက္ထပ္ ထည့္ျပီး ဖန္ခြက္ထဲကို ေရျဖည့္လိုက္တယ္…. သူ… ျပဳတင္းေပါက္ဆီကို ထြက္သြားတယ္… ဘာရယ္မသိ အျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္… မၾကာခင္ လမ္းမီးေတြလင္းဦးမွာပါေလ…..
သူအခန္းထဲကို ျပန္၀င္လာတယ္.. ရံုးမွာ တခ်က္မွတို႕ထိခဲ့ျခင္းမရွိေသာ ကြန္ပ်ဴတာကို ထမင္းစားခန္းထဲကို ယူလာလိုက္တယ္…. သူဖြင့္ေနက် အရိုးရဲ႕ လူလည္အာရွသားသီခ်င္းေလးကို ဖြင့္လိုက္တယ္… စည္းခ်က္ႏွင့္ညီညီ ေျခေထာက္ကို စည္းလိုက္ေနမိတယ္….
“တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကို တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကို အားက်ျပီး.. ရွိစုမယ့္စုေတြေရာင္းခ်ျပီး…. ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတက္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ခန္႕ခန္႕ၾကီးနဲ႕ဗ်……” သီခ်င္းသံက ပ်ံလြင့္လာသည္….
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူရွိစုမယ့္စုေလးေတြကို ေရာင္းခ်ခဲ့တာပါ…. က်န္တဲ့လူေတြ အားက်မက်ေတာ့ခဲ့ေတာ့…သူမသိ….. သူဒီကိုထြက္လာေတာ့ မည္သူ႕မွလည္း သူ႕ကုိ ႏႈတ္မဆက္ပါ… မည္သူ႕ကို မွလည္း သူႏႈတ္မဆက္ခဲ့။ သူမွတ္မိသည္က ထိုလူေတြႏွင့္ ေ၀းရာသို႕ သူထြက္သြားခ်င္သည္… ထို႕ေၾကာင့္.. သူလာခဲ့သည္။
“ေမာင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ….” ဦးေလးအံုးက ေမးသည္။
“ကြ်န္ေတာ္… ကြ်န္ေတာ္…..” သူဆြံအေနသည္။ မည္ကဲ့သို႕ ေရွ႕ဆက္ရမည္သူမသိ…… အေဖမရွိေတာ့ ခိုကိုးရာမဲ့ တစ္ေကာင္ၾကြက္ သူဘ၀ကို သူျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ တကၠသုိလ္ ဆက္တက္မယ္ ဦးေလးအံုး….” သူျပန္ေျဖမိသည္…. “ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းျပီးေအာင္တက္မယ္…”
“အင္း ဒါကလည္း တစ္ပုိင္း ေနာက္ျပီး မင္းအေဖရဲ႕ ျခံနဲ႕ အိမ္ကို ဘယ္လိုလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ…..” ဦးေလးအံုးက ထပ္ေမးသည္။
“ေရာင္းသာ ေရာင္းလိုက္ပါ ဦးေလးအံုးရယ္….. သင့္ေတာမယ္ေစ်းနဲ႕ သာေရာင္းလိုက္ပါ…..”
ဦးေလးအံုး ပင့္သက္ တစ္ခ်က္ ရိႈက္လိုက္သည္။ သူလည္း ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ရိႈက္လိုက္သည္။ အေဖ့ အိမ္ကေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေနေရာင္ျခည္ ေလးမ်ား မိုးသားမွအထက္မွ အေဖ့ ေျမေပၚျဖာက်ေနသည္။ အိမ္နားရွိဘူးစင္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္ ပ်ိဳးထားေသာ ေျမာင္းမ်ား အားလံုး စီစရီ။ ထိုေျမ…. ေျမဆီေျမႏွစ္ေကာင္းမြန္တဲ့ ေျမ…… ထိုေျမေအာက္မွာ ထိုေျမအေပၚမွာ သီးႏွံေတြကို ဖ်က္စီးမယ့္ ပိုးေကာင္ေတြရွိသည္…. အေဖရဲ႕ ေခြ်းနဲ႕ စုိက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သီးႏွံေတြကို ဖ်က္ဆီး၀ါးျမိဳမယ့္ ပိုးမႊားေတြ…. တစ္ပင္ျခင္း တစ္ပင္ျခင္း တစ္ရြက္ခ်င္း တစ္ရြက္ခ်င္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ့္ ပိုးေကာင္ေတြ….. ပိုးေကာင္ေတြ သူ႕ဆီကို လာေနၾကသည္…. လက္ေတြဆန္႕တန္းျပီးလာေနၾကသည္…. ပိုးေကာင္ေတြက ေအာ္မည္ေနသည္…. “လက္ဖက္ရည္ဖိုး”… “လက္ဖက္ရည္ဖိုး”…
သူ႕နားေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္သည္… သူမုန္းတီးသည္… ထိုသို႕ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈ႕မ်ားကို မုန္းတီးသည္… သာယာေသာအိမ္ကေလးကို ေထာက္ကန္ထားသည့္ အိမ္တုိင္မ်ားကို ၀ါးျမိဳေနေသာ ျခမ်ားကို သူမုန္းတီးသည္….. ေသြးႏွင့္ ေခြ်းႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ကေလး၏ အေသြးအသားေတြကို လိႈက္ကာ လိႈက္ကာ ၀ါးျမိဳေနေသာ ျခေကာင္ေတြကို သူမုန္းတီးသည္။
သူ႕႕႕႕႕ ေက်ာင္းျပန္တက္ရန္ ျမိဳ႕သို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အေတြးတို႕ တစ္၀ဲလည္လည္……….. သူမည္သုိ႕ ေရွ႕ဆက္သြားရမလဲ….. ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ… အေျဖကို ရွာေနဆဲ….
******************************************
သူ ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ ေငြ ၅သိန္းသာသာ က်န္သည္။ ရင္ေမာရသည္… သံုးႏွစ္က်န္ေသးသည္…. ေက်ာင္းတစ္ဖက္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရမည္…. သူ… ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိသည့္ ၁၀တန္းကေလးေတြကို စာသင္ေပးသည္။ ဒါကသူ႕အတြက္ ထမင္းဖိုးႏွင့္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ကာမိသည္။ သူ႕အတြက္ အခ်ိန္ပို မရွိ။ က်န္ေသာေငြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္သူစုသည္။ တစ္ေန႕ဘာျဖစ္မယ္ သူမသိ….။ သူသိသည္က ထိုလူမ်ားႏွင့္ေ၀းရာသို႕ သူထြက္ေျပးခ်င္ေနသည္။
ဦးေလးအံုးထံမွ စာတစ္ေစာင္ရသည္…. ေရာင္းထြက္ျပီတဲ့ ေငြလႊဲလိုက္မယ္တဲ့….. ထိုေငြေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….. သူစဥ္းစားသည္…. ဒီအတုိင္းဆက္ေနရင္ ျခေတြ တျမည့္ျမည့္စားတာႏွင့္ ထိုေငြေတြကုန္မည္။ လမ္းေလွ်ာက္တုိင္း သူ႕ကို ျခေကာင္ေတြ ၀ိုင္းအံုေနသည္။ တစ္ခုခုလုပ္ခါနီးတုိင္း ျခေတြက သူ႕ကို တြယ္ကပ္သည္။ မဟုတ္ရင္ အလုပ္ကမတြင္။ မဟုတ္ရင္ တစ္ေန႕ သူ “ျခေကာင္” အျဖစ္ ပီျပင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမည္…. မိုးခါးေရေတြေသာက္ျပီး သူ႕တို႕မိသားစုလို လူေတြဆီကေန ေသြးစုပ္ရဦးမည္…. သူမလုပ္ခ်င္။ သူဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ခ်င္…. ေက်ာင္းျပီးသြားေတာ့ သူဒီကို ထြက္လာခဲ့သည္။
“ေခ်ာက္”…… ေသာ့ဖြင္သံၾကားလိုက္ရသည္။ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းျပန္လာထည္ထင္သည္။ ဟုတ္သည္။ အခန္းေဖာ္သူငယ္ျခင္း ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။
“သားၾကီး… ဘယ္လိုလဲ” နိစၥဓူ၀ ေမးေနက် ေမးခြန္း သူ႕ပါးစပ္မွ အလိုလိုထြက္သြားသည္….
“ဒီလိုပါဘဲ ကြာ…” သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျဖသည္…. ဒီအေျဖကို ျပန္ရမည္မွန္း သူလည္းသိသည္။ ဒီလိုပါဘဲကြာ ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ကို သူစဥ္းစားမိသည္။ အရင္အတုိင္းဘဲလား၊ အဆင္ေျပတာလား၊ အဆင္မေျပတာလား။ အဆင္ေျပသည္ျဖစ္ေစ မေျပသည္ျဖစ္ေစ သူတို႕လို စက္ရုပ္လူသားေတြ အတြက္ ေထြေထြထူးထူးရွိလွသည္မဟုတ္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ “ဒီလိုပါဘဲ”… ဟူေသာ စကားလံုးက လံုေလာက္ေသာ အေျဖျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္သြားသည္….. သူ… ေသာက္လက္စ ဖန္ခြက္ကေလးကို ၾကည့္ေနမိသည္။
ဖန္ခြက္ကေလးတြင္ေရာ…. ေရဗူးတြင္ေရာ ေရစပ္ကေလးမ်ား ကပ္ညိေနၾကသည္။ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ဖန္ခြက္မွာ ကပ္ညိေနတဲ့ ေရစက္ကေလးေတြကို ျခေတြလိုျမင္ေယာင္လာသည္။ ဖန္ခြက္ကေလးကို သူတို႕လိုလူေတြလို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ရသလဲ….. ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အပူခ်ိန္ျမင့္တက္လာလို႕ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ေရခဲသတၱာထဲမွာေရာ ဒီဗူးေတြ ဒီဖန္ခြက္ေတြ ေငြ႕ရည္ မဖြဲ႕ရသလဲ…… လံုေလာက္ေသာ အေအးဓာတ္ကို ရရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မွန္သည္ ထို အေအးဓာတ္မ်ိဳးကိုလိုအပ္ေနသည္….. ထိုအေအးဓာတ္ရရွိဖို႕ ေရခဲသတၱာတစ္လံုးလိုအပ္သည္…. သို႕မဟုတ္ ၁၀ ဒီဂရီ စဲလ္စီအက္စ္ ေလာက္လိုသည္…
“ငါ ျပန္ေတာ့မယ္သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ အျပီးျပန္ေတာ့မယ္………..” ဆုိင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမွေျပာသည္။ သူ႕ကုိယ္ေပၚတြင္ ေရစပ္ေလးမ်ားတြယ္ကပ္ေနသည္။ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္။ ေရခ်ိဳးလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုေရစက္မ်ားကို မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္ပစ္လွ်င္ ထပ္မံ ေရစက္မ်ား တြဲခိုေစရန္ အေၾကာင္းမရွိ။ သုတ္ပစ္လွ်င္ ေရစက္မ်ားမရွိႏုိင္။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း၏ ခႏၱာကုိယ္အပူခ်ိန္ႏွင့္ ေလထုရွိေရေငြ႕ပမာဏက အဆုိပါေရစက္မ်ားကို တြဲခိုခြင့္ျပဳမည္မဟုတ္…..သို႕ေသာ္ သူစုိးရိမ္ေနမိသည္….ေရစက္မ်ား ထပ္မံ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာမည္ကို…..
“အင္း…..” သူေျပာရင္း ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ဖြာရွိက္လိုက္သည္……… မီးခိုးမ်ား မ်က္ႏွာက်က္ဆီသို႕ ေပါ့ပါးစြာ လြင့္တက္သြားသည္…… “မင္း ျပန္ျပီး ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ” သူထပ္ေမးမည့္သည္။ “ဒီလိုပဲေပါ့ကြာ…” သူ႕သူငယ္ခ်င္းေျဖသည္…။
“အင္း……….” “ေကာင္းပါတယ္….” စကားလံုးႏွစ္လံုးၾကားမွာ ၃စကၠန္႕ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာသြားသည္…..
“မင္း…. မေလလြင့္ေတာ့ဘူးေပါ့”…. သူထပ္ေျပာသည္…
“စက္ရုပ္ ဘ၀ကို မင္းျငီးေငြ႕ေနျပီလား…” သူ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္…..
“ဟြန္း……..” သူ႕ သူငယ္ခ်င္းဆီမွ အေျဖျဖစ္သည္… သူလိုေတာ့ ပင့္သက္မရိႈက္ပါ……. ဒါေပမယ့္ မဲျပံဳးေလးေတာ့ အနည္းငယ္ သူ႕ကို ျပံဳးျပသည္။
“ငါ့အိမ္က ငါ့ကို ျပန္လာခဲ့လို႕ေျပာတယ္ကြာ… ငါ့ အေဖ အေမလည္း အသက္ၾကီးျပီေလ… သူတို႕ကို ငါ ျပန္ျပီး ျပဳစုရဦးမယ္…..”
“အင္း…..” သူျပန္ေျပာမိသည္….
သူေရာ… သူျပန္ေတြးမိသည္… သူသည္ ေလလြင့္ငွက္တစ္ေကာင္….. သူသည္ ခိုလႈံရာမရွိသည့္ ေလလြင့္ငွက္တစ္ေကာင္…..။
“မင္း ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ….” သူ ထပ္ေမးမိသည္….
“စီးပြားေရးေလး ဘာေလးလုပ္မွာေပါ့ကြာ…” သူ႕သူငယ္ခ်င္းျပန္ေျဖသည္……
“ဟက္.. ဟက္….” သူ မဲ့ျပံဳးျပံဳးရင္း ရယ္လုိက္သည္….. “အင္း..ေကာင္းပါတယ္…..”
သူ႕မ်က္ေစ့ထဲတြင္ ျခေကာင္မ်ား တစ္ရြရြ တက္လာသည္….. သူ႕ သူငယ္ခ်င္းကုိယ္ေပၚကို ျခေကာင္မ်ား တစ္ရြရြတက္လာၾကသည္…… သူမ်က္ေစ့မွိတ္လိုက္သည္။
“ငါ ထမင္းသြားစားလိုက္ဦးမယ္..” သူ ေျပာရင္း ေအာက္သို႕ဆင္းကာ ထမင္းသြားစားသည္… ပံုပြဲတစ္ပြဲပါ ထမင္းက… အသာဟင္းတစ္မ်ိဳး ဟင္းသီးဟင္းရြက္တစ္မ်ိဳးပါသည္… သူ ပါးစပ္ထဲသို႕ ထမင္းတစ္လုပ္ ထိုးထည့္လိုက္သည္….. ၀ါးျမိဳလိုက္သည္… ဤထမင္းဟင္းထဲမွာေတာ့ ျခေကာင္မ်ား မပါေလာက္ပါဘူး… သူေတြးၾကည့္သည္။
ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ဖြာရင္း သူျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထုိင္ရင္းေရာက္တတ္ရာရာ သတင္းမ်ားေလွ်ာက္ဖတ္မိသည္။ အခ်ိန္မ်ားဤသို႕ႏွင့္ပင္ ကုန္ဆံုးဦးမည္။ သူသိသည္။ သူ ပင့္သက္ကို ရိႈက္လိုက္မိသည္။
သူ အခန္းထဲသို႕ ၀င္လာသည္….. သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းျပီးေျပာလိုက္သည္…. “မင္းကို ငါ “ျခ” တစ္ေကာင္အျဖစ္ မျမင္ခ်င္ဘူး…” သူလွမ္းျပီးေျပာလိုက္သည္။
သူ႕သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ကို နားမလည္သလို မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။
“မင္း ဘာေျပာတာလဲ”
“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး… ငါအိပ္ေတာ့မယ္” သူျပန္ေျပာရင္း နာရီကို ႏိႈးစက္ေပးလိုက္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။ သူ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မည္.. မၾကာခင္ သူအိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မည္။
***************************************
သူ ပ်ံသန္းေနသည္။ ၾကည္လင္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာေအာက္မွာ သူပ်ံသန္းေနသည္။ သူ႕၏ ေမြးဖြားရာ ေျမၾကီးဆီကို ပ်ံသန္းေနသည္။ သူသည္ ေပါ့ပါေသာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္။ သူသည္ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ ေတာင္ပံမ်ားကို ရိုက္ခတ္ကာ ပ်ံသန္းေနသည္။ သူသည္ သီးႏွံကေလးမ်ားကို ကိုက္ခ်ီကာ ပ်ံသန္းေနသည္။ ေျမဆီေျမႏွစ္ျပည့္၀ေသာ သူ႕ေမြးဖြားရာ ဇာတိေျမမွာ မ်ိဳးေစ့ကေလးမ်ား ၾကဲခ်ရန္ အလို႕ငွာ သူပ်ံသန္းေနသည္။ ထုိေျမတြင္ ျခမ်ားမရွိ၊ ေသြးစုပ္တတ္ေသာ အစြယ္တေဖြးေဖြးႏွင့္ သူရြံမုန္းေသာ သူမ်ားမရွိ။ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူ ေပ်ာ္ေနသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳးေနသည္။ သူ ေက်နပ္သည္။
************************************
“တီ တီ တီ တီ…”
ဆတ္ကနဲ သူလန္႕ႏိုးသြားသည္။ က်င့္သားရေနေသာ လက္က အလုိလုိပင္ ႏိႈးစက္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္မိသည္။ နာရီလက္တံက ၅ နာရီခြဲ ကုိ ျပေနသည္။ တင္းက်ပ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္တင္းက်ပ္ေနသည္။ ပင့္သက္မွ်င္းမွ်င္း ခ်လိုက္မိသည္။ ႏြမ္းလွ်ေသာ ကိုယ္ကို အားယူ၍ အိပ္ယာမွထလိုက္သည္။ ေျခဖ၀ါးႏွစ္ခုအေပၚ တစ္ကုိယ္လံုး၏ အေလးခ်ိန္ က်ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ ပင့္သက္တစ္ခုပါ လုိက္ပါလာသည္။ ထိုအရာကို သတိျပဳမိေသာအခါ စိတ္ပ်က္သည့္အေနျဖင့္ ေနာက္ထပ္ပင့္သက္တစ္ခုကို ခ်လိုက္မိျပန္သည္။ ႏုိးႏိုးခ်င္း သက္ျပင္း ၃ခါခ်မိေသာ သူ႕အျဖစ္ကို သတိရသြားသည့္အေနျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ လိႈင္းတြန္႕တစ္ခု ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ဒါဟာ အသက္မပါေသာ အျပံဳးမွန္း သူသိသည္။
****************************************
ထြဋ္ႀကီးေရ...
ReplyDeleteစက္႐ုပ္လူသားေတြရဲ႕ ျပန္မေျပာတတ္တဲ့ ရင္ထဲကစကားေတြကို စာစီျပလိုက္လို႔ အားလံုးကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါဖတ္ခြင့္ရသလို တျခား i-robotေတြလည္း ခံစားလို႔ရေအာင္ စကၤာပူမွာထုတ္တဲ့မဂၢဇင္း တစ္ခုခုကိုစာမူအေနနဲ႔ပို႔ပါလား။
ဟီး ဟီး မူရင္း စာမူေတြက ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ မတင္ဘူးပါဘူးဆိုတဲ့ ၀န္ခံခ်က္နဲ႕ တင္ရတယ္တဲ့။ ငါလည္း မပို႕ေတာ့ပါဘူးကြာ....
ReplyDeleteလာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးပါ သယ္ရင္း.....
တရုတ္ျပည္အမွတ္တရေလးေတြ လုပ္ပါဦး... ေစာင့္ ဖတ္ေနမယ္..