ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း

ခပ္ေသာေသာေလး ရယ္ရရင္ေတာ့ ဒါဟာ ဟာသဇာတ္ေပါ့ေလ

ခပ္အုပ္အုပ္ေလး လူမသိေအာင္ ငိုေတာ့ ဒါဟာ အလြမ္းဇာတ္

ခပ္တည္တည္ၾကီးေနေတာ့ ငါ့ကို ဘာေျပာၾကမလဲ

မရယ္ေတာ့ဘူးလား၊ မငိုေတာ့ဘူးလား

ငါဟာ ငါဘာလည္းဆိုတာကို ငါကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသိဘူး

အေမရိကန္ အိပ္မက္ေတြ လူတုိင္းမက္ၾကသေပါ့ေလ

လုပ္သေလာက္ အက်ိဳးရွိမယ္၊ ေယာက်္ားတံခြန္ေအာင္လံထူလို႕

ဒါေပမယ့္ ငါဘာလုပ္ေနမွန္း ငါ့ကိုယ္ငါ မသိဘူးျဖစ္ေနတာ

အင္း…  လုပ္ေတာ့လုပ္ေနတာပဲ…

ဒါေပမယ့္ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းေတြက အရိပ္လိုလိုက္လာေတာ့

သဲျပင္ေပၚမွာေရးတဲ့ စာလံုးလိုပဲ လိႈင္းတစ္ခ်က္စာပဲရွိတယ္

ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထုိင္စားလို႕ရတဲ့ေနရာဟာ အေမ့အိမ္ပဲလို႕

သိလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဟုိးအေ၀းၾကီးကို

ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါျပီ ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ မျဖစ္ခ်င္လွ

အေတာင္စံုတဲ့ ငွက္ဟာ မပ်ံရင္ ငွက္ဘ၀ ဆံုးမယ္

ဒါေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္မရွိ ပ်ံသန္းေနေတာ့ ခက္သား

ဒီလိုနဲ႕ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္၊ တစ္မနက္ျပီး တစ္မနက္

ပ်ံလိုက္ နားလိုက္၊ ေဆာင္းခိုလိုက္ေပါ့

ဒါေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္မွ မရွိေလေတာ့

ပ်ံေလတဲ့ ငွက္ခါး ဘယ္နား သြားနားရမွန္းကို မသိတာ။

ဒီလိုနဲ႕ ငါဟာ ေပ်ာက္ဆံုးလို႕ ေကာင္းေနတုန္း…….