ရွန္ဟုိင္းရဲ႕ ေႏြ

ရြက္၀ါေၾကြ ေျမမွာခ

ေလရူးတစ္သုတ္မွာျဖင့္

သံခ်ိဳခ်ိဳ ဥၾသရယ္က

ပိုပိုသာ လြမ္းေအာင္ကူလို႕

ဒီေႏြမွာ ေမာင္ရူးရခ်ည့္…

         

          ရြက္၀ါကေလးေတြ ျဖိဳက္ခနဲ႕ေၾကြ…. ေလရူးက တစ္ေ၀့… ရိုးတံၾကဲၾကဲနဲ႕ အပင္ေလးေတြေတြက ငုပ္တုတ္.. အို.. လြမ္းစရာ့ ေႏြပန္းခ်ီကားလို႕ စိတ္ကူယဥ္ေကာင္းသူမ်ားအတြက္ကေတာ့ ခ်ယ္ခ်င္တုိင္းခ်ယ္၊ မႈန္းခ်င္တုိင္းမႈန္းေပါ့။  ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ေႏြဆို မုန္းတယ္။  အထူးသျဖင့္ ရွန္ဟုိင္းရဲ႕ေႏြေပါ့။ ေျမြေတြဟာ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ခါ အေရခြံလဲသလိုပဲ.. ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အေရခြံလဲရတယ္။  ဒီေသာက္ “ေန” နဲ႕ ေသာက္ “ေႏြ” က ဒီေလာက္ပူမွေတာ့ တစ္ကုိယ္လံုးက အရည္ျပားေတြလဲ ေျခာက္ျပီးေတာ့ ကြာပါထြက္ကေရာ။ မ်က္ႏွာဆိုရင္ ကိုမန္ဒို တပ္က စစ္သားေတြ အမဲေရာင္လုိင္းေတြ ဆြဲထားသလိုပဲ… သဘာ၀အတုိင္းကို မဲတဲ့ေနရာကမဲ၊ ျဖဴတဲ့ေနရာကျဖဴ။

နဖူးကေခြ်း ေျခမက်တယ္ ဆိုတာ ရွန္ဟိုင္းရဲ႕ ေႏြကိုေျပာတာ။  နဖူးမွာတင္ေခြ်းထြက္တာမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ကိုယ္လံုး ေလွ်ာ္ျပီးသြားအ၀တ္ကို ေရညွစ္ထားသလိုပဲ။  ရႊဲရႊဲကိုစိုလို႕။  အလုပ္မ်ားတဲ့ေန႕ဆိုလို႕ကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ Dehydration ရလုရခင္ပဲ။  မ်က္လံုးေတြျပာျပီးေတာ့ ေညွာင္ေညွာင္ေတာင္ မမည္ႏုိင္ဘူး။  ခုလည္း အပူခ်ိန္က ၃၈ နားကပ္လာျပီ။  ေနာက္လဆို ၄၀ ေက်ာ္ေတာ့မယ္။  အဲ့ဒီ ေႏြကို အေသမုန္း၏။

ခုရက္ပိုင္း ဘယ္မွလဲ မသြားျဖစ္… တစ္ရက္မွလည္း မနား။  အလုပ္ေတြပိေနသည္။  ဒီၾကားထဲ ေႏြကပူေတာ့ ပိုဆိုးသည္။  ဒီလိုေႏြမွာ ဇီးသီးနဲ႕ ထန္းလွ်က္ ထိုးထားတဲ့ ယို ကို စားေပးရသည္ဟုဆိုသည္။  မဟုတ္ပါက ေနျမင့္ေလ ဘာရင့္ေလဆိုလဲ လိုျဖစ္တတ္တယ္ဆိုပဲ။  “အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္” ဒီေကာင္ေတြလည္း ဒီေႏြမွာေတာ့ ေသၾကျပီ။  ရံုးခန္းအျပင္မွာေပါက္ေနတဲ့ ျမက္… အုတ္ခ်ပ္ႏွစ္ခုၾကားထဲမွာေပါက္ေနတာ… လွလို႕ ဓာတ္ပံုေလးေတာင္ ရိုက္ထားလိုက္ေသးတယ္။  အဲ့.. အခုေတာ့ ညိဳတုိတိုနဲ႕ ေသမလို ျဖစ္ေနၾကျပီ။  ရွင္မ်ား ရွင္မလားလို႕ ေရသြားေလာင္းၾကည့္လိုက္တာ.. ျမက္ပင္ကို ျပဳတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားလားေတာ့မသိ… ေနာက္တစ္ေန႕ ပိုမဲသြားသည္။  ဒီေႏြကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၃ လေလာက္ အန္တုရဦးမည္။