ယြိယြမ္ ပန္းျခံသို႕ တစ္ေခါက္

            မေန႕ကေတာ့ ရွန္ဟုိင္းမွာ ေလွ်ာက္သြားသည္။  သြားရင္းနဲ႕ ျမိဳ႕ေဟာင္းဘက္ကိုေရာက္သည္။  ထိုမွ ယြိယြမ္ ပန္းျခံ (Yuyang)ထဲသို႕ေရာက္သည္။  ၀င္ေၾကးက တစ္ေယာက္ကို ၃၀ ယြမ္ျဖစ္သည္။  ပန္းျခံဆိုေပမယ့္ ေရွးေခတ္တရုတ္ကားေတြထဲက အိမ္ၾကီးေတြ အတုိင္းပင္ျဖစ္သည္။  အေဆာင္ေတြ….. အေဆာင္ေတြ၊ ေရကန္ေလးေတြ၊ ေပါင္းကူးတံတားေလးေတြ၊ သစ္ပင္ေလးေတြ၊ ေက်ာက္တံုးေတြႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။  ေလွ်ာက္သြားရင္း မ်က္စိလည္ေနသည္။

          အင္တာနက္မွာ ျပန္ရွာၾကည့္ေတာ့ ယြိယြမ္ အေၾကာင္းေလး ဖတ္မိသည္။  ၁၉၅၅ ခုႏွစ္မွာ ပန္ယြီဒန္ ဆိုတဲ့လူက သူ႕အေဖ ၀န္ၾကီး ပန္အန္ အသက္ၾကီးလာေတာ့ အနားယူဖို႕တဲ့စိတ္ကူးနဲ႕ ဖန္တီးမယ္ဆိုျပီး အၾကံရတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။  ေနာက္ပိုင္း သားျဖစ္သူ ပန္ဟာ စီခြ်မ္ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးအျဖစ္တာ၀န္အပ္ႏွင္းျခင္းခံရေတာ့ ဒီပန္းျခံၾကီးကို ဆက္ျပီးေတာ့ မေဆာက္ျဖစ္ျပန္ပါဘူး။  ၁၅၇၇ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၾကာမွ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။  ေနာက္ေတာ့ ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ေျပာင္း၊ စစ္အတြင္းကာလေတြမွာ အဂၤလိပ္ေတြ လက္ထဲေရာက္၊ ဂ်ပန္ေတြလက္ထဲေရာက္နဲ႕ ၁၉၅၆ ကေန ၁၉၆၁ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ရွန္ဟုိင္းအစုိးရက ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခဲ့ျပီးေတာ့ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ အေဆာက္အဦးအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ 

          ပန္းျခံထဲမွာကေတာ့ အပင္ေတြ၊ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦးေတြႏွင့္ စိမ္းစိမ္းစုိစုိပင္။

စိတ္၀င္စားမိတာက လမ္းေပၚမွာခင္းထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားေလးေတြကိုျဖစ္သည္။  အုတ္ကို မီးဖုတ္၊ အေခ်ာင္းေလးေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အကြက္ေဖာ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေရွ႕က စက္၀ိုင္းႏွစ္ခုထဲကို ေျခစံုရပ္လွ်င္ ခ်မ္းသာသည္ဟု ဆိုၾကသည္.. ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိ...

 အုတ္မီးဖုတ္ေတြကို စီျပီးေတာ့ အကြက္ေဖာ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အေတာ္လက္၀င္မည့္ အလုပ္...