ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀ Sea Training (အပိုင္း ၃)

ပန္းကမၻာသို႕ ေရာက္ၾကျခင္း

          အဲ့ဒါက တစ္ေယာက္ကစတာ၊  ေနာက္ ဘယ္လိုဘယ္လို ကူးကုန္တယ္မသိဘူး။ သေဘၤာတစ္စီးလံုးကို ေရွာဘရားသားေတြျဖစ္တာ သေဘၤာေပၚက ဆရာ၀န္ပါ မက်န္ဘူး။  ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ သေဘၤာတစ္စီးလံုး ေက်ာင္းသားသံုးအိမ္သာက တစ္လံုး။  စဥ္းစားသာၾကည့္ လူ ၁၅၀ ေက်ာ္ကို အိမ္သာတစ္လံုးထဲ ၀ိုင္းသံုးၾကေလေတာ့ မျဖစ္ခံႏုိင္ရိုးလား။  ျဖစ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ဒိုင္ေကာ္ေတးေတြ အထုပ္လိုက္ပါၾကတယ္။ အဲ့ဒါေတြ ပဲၾကီးေလွာ္၀ါးသလို ျမိဳၾကတာေပါ့။  ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒိုင္ေကာ္ေတးလဲ မျမိဳသလို အိမ္သာလည္း မတက္ေတာ့ပါဘူး။  ၃ ရက္ေလာက္ လိမ္က်စ္ျပီးကိုေနတာ၊ သိတယ္ တာထြက္လႊတ္လိုက္တာနဲ႕ ေနာက္ကေန ဒလေဟာလိုက္မွာကိုသိေနတယ္။ ရစ္သီ ရစ္သီျဖစ္ေပမယ့္ လံုး၀ကို အိမ္သာမတက္တာ။  ၀မ္းကလည္း မပ်က္ခံႏုိင္မလား သရက္သီးစိမ္းေတြစား၊ ျမိတ္က ပင္လယ္စာေတြစား၊ ဒီၾကားထဲ သေဘၤာေပၚက ထမင္းဆိုင္က ပညာျပခ်က္ေတြနဲကဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေမ်ာက္ေခါင္းေတြကိုျဖစ္ေရာ။  မ်က္လံုးေတြက ပန္ဒါမ်က္လံုးေလးေတြလို မည္းမည္းေလးေတြ။  ဒီၾကားထဲ မုန္တုိင္းကမိေလေတာ့ လိႈင္းကမူး၊ ေရကစို၊ ဗိုက္ကနာ၊ စားစရာကမရွိ စဥ္းစားသာၾကည့္။  ေျခေအး၀မ္းေရာင္တာမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးျပီး ၀မ္းေရာင္တာ၊ မုန္တိုင္းက်ေတာ့ မိုးကပက္၊ မိုးပက္ေတာ့ ေရက၀င္၊ ၀င္ခ်င္၀င္ မ၀င္ခ်င္ေန လဲစရာ အက်ီလဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီတုိင္းကို အစိုလုိက္ပဲ ေနပူလာရင္ေျခာက္လိုက္၊ မိုးရြာရင္ စိုလိုက္၊ ၀မ္းေလွ်ာတဲ့လူေတြက အိမ္သာမွာ တန္းစီ။ အဲ့ဒီလို။

          အဲ သေဘၤာေပၚမွာက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပါသဗ်။  အနည္းဆံုး အားကိုးေလးေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ။ သို႕ေသာ္လည္း မုန္တိုင္းမိ ေလွ်ာဘရားသားျဖစ္တာ သေဘၤာတစ္စီးလံုး နီးပါးဆိုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ေဆးေတြကလည္း မေလာက္ရွာေလဘူး။  ပထမ လူအေယာက္ ၁၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ ေဆးေတြေပးႏုိင္ပါရဲ႕။  ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူ႕မွလည္း သူေသာက္စရာကုိ ေဆးမရွိေတာ့တာ။  အဲ့ဒါနဲ႕ သၾကားလံုးေလးေတြ ေပးသဗ်။  ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ဆီသြားျပီးျပန္လာေတာ့ ပါးစပ္က ပလပ္ ပလပ္နဲ႕ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္က ေဆးကုန္ေနလို႕ သၾကားလံုးေပးလိုက္တာတဲ့။  အဲ့ဒါနဲ႕ သၾကားလံုး သြားေတာင္းစားၾကေသးတယ္။  သၾကားလံုးလည္း မခံႏုိင္ပါဘူး ေနာက္ေတာ့ ဘာမွကို ေပးစရာမရွိေတာ့တာ။  ဘာလုပ္ႏုိင္သလဲ ေကာ့ေသာင္းေရာက္တဲ့အထိေစာင့္ေပါ့။  တစ္ခ်ိဳ႕ အေျခအေနဆိုးတဲ့သူမ်ားၾကေတာ့လည္း အိပ္ယာထဲက ကို မထႏုိင္ေတာ့တာ။  ေကာ့ေသာင္းေရာက္ေတာ့ ေလယာဥ္နဲ႕ တင္ျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ေရာ။

         

မာလာမုန္တုိင္း

          ဒီ မုန္တုိင္းအေၾကာင္းေျပာရင္ သေဘၤာလိုက္ရမယ့္လိုင္းကို မယူမိတာကို မွန္လိုက္ေလျခင္းလို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ေတြးရင္း အေက်နပ္ၾကီးကို ေက်နပ္တာ။  မုန္တုိင္းဆိုတာကို ပင္လယ္ထဲမွာ တစ္ခါမွ ျမင္ဖူးတာမွ မဟုတ္တာ။  ရုပ္ရွင္ထဲမွာၾကည့္ဖူးတယ္။  အိမ္ေတြမွာေတာ့ ေလနည္းနည္းၾကမ္းရင္ေတာင္ ျပဳတင္းေပါက္ေတြပိတ္၊ ေစာင္ျခံဳျပီး ေကြးသကိုး။  အခုေတာ့ ေရထဲက ဖက္ရြက္လို ပင္လယ္ထဲက သေဘၤာေပၚမွာ လိႈင္းကလည္းမူး၊ မူးေတာ့ စားသမွ် အကုန္လံုးက ျပန္ထြက္၊ ထြက္ေတာ့ အစာမရွိရင္ ေနမေကာင္းမွစိုးလို႕ ျပန္ထည့္၊  လိႈင္းတစ္ခ်က္ပုတ္လုိက္ရင္ ျပန္ထြက္၊ ျပန္ထြက္ေတာ့ ျပန္ထည့္ အုိ သံသရာကို လည္ေနတာပဲ။  မမူးခ်င္လို႕ ဘယ္နားသြားမလဲ ဒီသေဘၤာတစ္စီးထဲရွိတာ အမူးသက္သာေလမလားလို႕ သေဘၤာေဘာင္ေလးကိုကိုင္ ေလရႈ႕တယ္ မူးတယ္၊ အင္ဂ်င္ခန္းထဲသြားေနတယ္ ပိုမူးတယ္၊  ဟိုး သေဘၤာ စလင္ခန္းထဲသြားၾကည္တယ္ မူးတယ္၊  ဘယ္မွ ေနစရာေနရာကို မရွိတာ။  သေဘၤာ က ဘယ္ညာလူးေလေတာ့ အလယ္တည့္တည့္မွာ ေနရင္ အမူးသက္သာမလားလို႕ အလည္တည့္တည့္သြားေနတယ္ မူးတယ္၊  အမူးကို အမူးနဲ႕ ေျဖၾကည့္တယ္၊ ပိုမူးတယ္။  ဘာလုပ္လုပ္ကို မူးေနတာ။  အဲ့ဒီေတာ့ အမူးသက္သာေအာင္ အိမ္ၾကည့္ေတာ့ ပိုမူးတယ္။ လွဲလို႕မရမွေတာ့ ငုတ္တုတ္ အိပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။  မိုးပက္လိုက္၊ ေရကေလးက စိုသြားလိုက္၊ ေလကတုိက္လုိက္ ျပန္ေျခာက္သြားလိုက္၊ မူးလိုက္ နဲ႕ ကို အိပ္ရတာ။ ဇိမ္ပဲ။  ဒါမ်ိဳး အလကားမူးရတာ တယ္ေကာင္း။

သို႕ေပမယ့္ အမူးက မေျပေတာ့ခက္တယ္။  သက္သာလို သက္သာျငား ေဆးလိပ္ဖြာၾကည့္တယ္ ရီတီတီ၊ ပ်ိဳ႕တို႕တုိ႕နဲ႕ စားသမွ် အကုန္ျပန္ထြက္လာလို႕ စားစရာ အသစ္ထပ္ေဖာက္ ပါးစပ္ထဲထည့္  ေရနဲ႕ေရာျပီး မ်ိဳခ်။  မုန္တုိင္းဆိုတာကို ေတာ္ေတာ့္ကို မုန္းသြားတာ။  မိုးကရြာ၊ လႈိင္းကလည္း သေဘၤာေပၚအထိေရာက္ေအာင္ ပက္ေလေတာ့ မထူးၾကပါဘူး ဖ်ာႏွစ္ခ်ပ္ကို ေအာက္တစ္ခ်ပ္ အေပၚတစ္ခ်ပ္ထား လူေတြက အထဲ၀င္ ပူးကပ္ျပီး အိပ္ၾကတယ္။  ဒါမွလည္း ေႏြးတာကိုး။  အိပ္တယ္ဆိုကလည္း မွန္းရံုေလာက္ပါ၊  လိႈင္းကေဆာင့္လိုက္ရင္ လူပိတာနဲ႕၊ လိႈင္းမူးတာနဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္မွာတုန္း။  အဲ့ဒီမုန္တုိင္းကလည္း သည္းလိုက္တာ တစ္လနီးပါးေလာက္ၾကာမယ္နဲ႕တူတယ္။  ပင္လယ္ျပင္ ျပာျပာၾကီးကို အရင္လို ခ်စ္စရာၾကီးေနာ္လို႕ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ေရျမင္ရင္ ေသာက္ေရေတာင္ မေသာက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတာ။  လိႈင္းက ဒီေလာက္ၾကီး ၾကီးလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။  ေနစရာ ေနရာမရွိတာက ဆိုးတာ။  မိုးရြာလည္း မိုးစို၊ ေနပူလည္း အပူရွပ္ေတာ့ ဒီ ကိုယ္က ဘယ္ၾကာၾကာခံႏုိင္မွာတုန္း၊  မဲတူးျပာျပီးေတာ့ လူလည္း ေခ်ာင္ကေလာင္ကို လိုက္ေရာ။  ဒီေတာ့ မွတ္ျပီလို႕ထင္လား မမွတ္ပါဘူး။  ေကာ့ေသာင္းေရာက္ေတာ့ ဖြာလန္ၾကဲေအာင္ကို တစ္ျမိဳ႕လံုး ေလွ်ာက္သြားၾကေသးတာ။

ေကာ့ေသာင္းသို႕ ဆိုက္ေရာက္ျခင္း အပိုင္း ၁

          ကုိလံဘတ္စ္ အေမရိကတုိက္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဘယ္လိုေနသလဲမသိပါဘူး။  ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေကာ့ေသာင္း ဆိပ္ကမ္းကို လွမ္းျမင္ကထည္းက အက်ီေရစုိေတြကို ေရညွစ္၊ ေဘာင္းဘီေတြ ကြ်ပ္ကြ်ပ္အိတ္ထဲကထုတ္ အသစ္လဲ ကုန္းေပၚဆင္းဖို႕ျပင္ၾကတာပါပဲ။  အရင္ဆံုး ေမးျဖစ္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ သေဘၤာ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ျဖစ္မလဲဆိုတာကိုပါ။  သေဘၤာက မုန္တုိင္းေလ်ာ့မွ ျပန္ထြက္မယ္ဆိုေလေတာ့ ဘယ္ရက္ဆိုတာမေသခ်ာ။  မေသခ်ာတဲ့တူတူေတာ့ ေကာ့ေသာင္းမွာ တည္းခိုခန္းငွားၾကမယ္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ တည္းခိုခန္း ငွားၾကတယ္။  မွတ္မိတယ္ တည္းခုိခန္းနာမည္က ပင္ဂြင္းတဲ့။  အဲ့ဒီကို ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီေတြနဲ႕ ဒုိးၾက ျပီေတာ့ ဟိုေရာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားေတြက စုိေနတာနဲ႕ ေစာင္ပတ္ျပီး အိပ္က်ပါေတာ့တယ္။  ႏိုးေတာ့မွ ဆရာ၀န္ဆီ ေျပးတဲ့လူကေျပး၊ ပုလင္းေဇာက္ထိုးခ်ိတ္တဲ့ လူကခ်ိတ္၊  ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုတယ္လည္းေရာက္ အရင္ဆံုးေျပးတာက အိမ္သာ၊  သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းေလးနဲ႕ ဆိုေတာ့ အားရပါရကို လႊတ္ေတာ့တာ…. လႊတ္လိုက္ထဲကေန ေလွ်ာလိုက္တာ ေဆးေတြဘာေတြေသာက္နဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ ရပ္သြားပါတယ္။  ေရာက္ျပီးဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ကေနထြက္ ဖုန္းေျပာလို႕ရတဲ့ေနရာ၊ ေစ်း၀ယ္လို႕ရမယ့္ေနရာ၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ဆိုင္ကယ္ဂိတ္ စတာေတြကို လွည့္ပတ္ရွာၾကရပါတယ္။