ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀ Sea Training (အပိုင္း ၁)

          ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းသားဘ၀ မေမ့ႏုိင္တာေတြထဲမွာ တစ္ခုက Sea Training ပါ။  Sea Training ဆိုတာက အဓိက တကၠသိုလ္က ေရေၾကာင္းအင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားေတြ(Marine Engineering)၊ ေရယာဥ္ေမာင္းႏွင္မႈ႕ ပညာရပ္ (Nautical Science) ေက်ာင္းသားေတြကို ရည္ရြယ္ျပီးေတာ့ သေဘၤာနဲ႕ လက္ေတြ႕ ေမာင္းႏွင္ေစတာပါ။  ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ပထမဆံုး အပတ္စဥ္တုန္းက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဖိုင္နယ္မွာ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ က်န္ေလေတာ့ ပါခ်ဳပ္ကလည္း ငါ့တပည့္ေလးေတြ ပင္လယ္ပင္ကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ၾကံဳပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႕ ရွိသမွ် ေမဂ်ာ ၆ ခုက တပည့္ေတြကို သေဘၤာေပၚတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။  အဲ့ဒီလိုနဲ႕ ေရယာဥ္ဗိသုကာ ေမဂ်ာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြလည္း ပထမဆံုးအၾကိမ္ သေဘၤာၾကီးနဲ႕ အုပ္စုလိုက္ၾကီး ပင္လယ္ထဲ ထြက္ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့။

          ေက်ာင္းသား ၁၅၀ ေက်ာ္ကို သေဘၤာ တစ္စီးထဲ တင္ေပးလိုက္တယ္ဆိုထဲက စဥ္းစားသာၾကည့္။  ဆရာ ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ပါမယ္နဲ႕တူတယ္။  တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးၾကီးေပါ့။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးကို သေဘၤာထြက္ရမယ္ဆိုေလေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္က မိဘေတြ၊ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြကလည္း အေၾကာ္၊ အေျခာက္၊ အျခမ္း၊ ေဆး၊ ပိုက္ပိုက္ကအစ လိုေလးေသးမရွိေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။  အဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေတာ့ တစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္ဆိုသလို ဂစ္တာ၊ ဖဲထုပ္၊ ၀ီ၊ ရမ္ အျမည္း စသည္ျဖင့္ အဲေလ.. စာအုပ္၊ ေဘာပင္၊ ကာဗာေအာ (အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ဘိြဳင္လာစြပ္ လို႕ေခၚသဗ် အေပၚေအာက္ ၀မ္းဆက္ စက္ခန္းထဲမွာ ၀တ္တဲ့ ၀တ္စံုေပါ့) အဲ့ဒါေတြ ၀ယ္ၾကတယ္ေပ့ါဗ်ာ။  ကဲ ဖတ္ရတာပိုအဆင္ေျပေအာင္ အခန္းေလးေတြ ခြဲေရးေပးလုိက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ပထမေန႕ သေဘၤာေပၚအတက္ 

သေဘၤာေပၚမွာ ရိုက္ထားတဲ့ပံု- ေက်ာင္းသားေတြေရာ ခရီးသည္ေတြေရာ

          ကြ်န္ေတာ္တို႕ လိုက္ရမယ့္ သေဘၤာ ေတာင္ၾကီး သေဘၤာလို႕ေခၚသဗ်။  အေထြေထြကုန္တင္သေဘၤာပါ။  သိပ္ေတာ့ မၾကီးလွဘူး။  ကဲထားပါေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာက ခရီးသည္တစ္၀က္၊ ေက်ာင္းသားတစ္၀က္။  မနက္အေစာၾကီးထ ေက်ာင္းကယူနီေဖာင္း အျဖဴေရာင္ရွပ္လက္တုိနဲ႕၊ စတုိင္ေဘာင္းဘီ နက္ျပာေရာင္နဲ႕ နံကထုိင္နဲ႕ ရႈးဖိနပ္နဲ႕ အက်အန သေဘၤာဆိပ္ကို တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကသေပါ့ဗ်ာ။  ဟိုေရာက္ေတာ့ သေဘၤာတံခါးဖြင့္တာနဲ႕ ေျပးတက္လိုက္၊ ေနရာယူလိုက္နဲ႕ ေခြ်း ဖုန္ေတြ ေပသြားလိုက္တာ ေနရာေလးက မဆိုးလွပါဘူး အမိုးရွိတယ္ ေဘးက ကုန္းပတ္ ခံုေလးေတြၾကားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တစ္စု ေနရာရသဗ်။  တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ သေဘၤာ အေပၚဆံုးထပ္မွာ လမင္းၾကီးကို ၾကည့္ရင္း ပင္လယ္ခရီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ထြက္မယ္ဆိုျပီးေတာ့ ေနရာယူၾကတယ္။ 

          အဲ.. ခဏေနေတာ့ သေဘၤာ ကက္ပတိန္(ကြ်န္ေတာ္တို႕အေခၚ သူၾကီး)၊ စက္ခ်ဳပ္နဲ႕ ဆရာ ဆရာမေတြက ေခၚျပီး ၾသ၀ါဒေပးတာေပါ့ေလ။  လိမ္လိမ္မာမာနဲ႕ ၾကိဳးစားၾကဖို႕၊  စည္းစည္းလံုးလံုးေနၾကဖို႕၊ လက္ေတြ႕လုပ္ကိုင္ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရသေလာက္ယူၾကဖို႕ စသည္ စသည္ေပါ့ေလ။  အားလံုးကလည္း ဟုတ္ကဲ့ဆို တစ္ညီထဲ။ ညီဆို ေဘာလံုးပြဲဆိုရင္ အကုန္အတန္းလစ္ ကန္တဲ့သူေရာ အားေပးတဲ့လူေရာ တစ္ဖြဲ႕ၾကီး အတန္းလိုက္ေပ်ာက္တာ အဆန္းမွမဟုတ္တာကိုး။  စာမွစာ အရမ္းၾကိဳးစားတဲ့ သံုး ေလးေယာက္ကလြဲရင္ အတန္းအခြံၾကီးကို ဆရာေတြ သင္ရတာ အခ်ိန္ေပါင္းနည္းမွ မနည္းေတာ့တာ။  ရန္ျဖစ္ျပီ စီကနဲၾကားလိုက္လို႕ေရာ ဘာထူးတုန္း တစ္ေက်ာင္းလံုး ကားစီးလံုးေတြငွားျပီးေတာ့ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းအထိလိုက္ျပီး ၾသဘာေပးေသးတာကိုး။  ထားပါေတာ့ေလ… အဲ့ဒါနဲ႕ တာ၀န္ေတြခြဲတမ္းခ်၊  သေဘၤာေမာင္းမယ့္သူေတြက တစ္စု၊  အင္ဂ်င္ခန္းထဲ၀င္မယ့္လူေတြက တစ္စု၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ေတြက ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ခြဲတမ္းခ်။  လူေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ဂ်ဴတီခြဲလိုက္ေတာ့ ခရီးစဥ္တစ္ေခါက္လံုးမွ ကြ်န္ေတာ္အလွည့္က ၂ ေခါက္လားရယ္။  အသြားတစ္ေခါက္ အျပန္အတြက္ တစ္ေခါက္နဲ႕တူတယ္။  အဲ့ဒါနဲ႕ ျပန္လာ ဂစ္တာေလး ေဂါင္ဂင္ ေဂါင္ဂင္ေခါက္၊ သီခ်င္းေတြဆို၊ ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့ဗ်ာ။

ဒုတိယေန႕ လက္ေတြ႕ဆင္းျခင္း 

          ဒုတိယေန႕က်ေတာ့ အင္ဂ်င္ခန္းထဲ၀င္ အင္ဂ်င္အေၾကာင္းနည္းနည္းေမး၊  သူၾကီးဆီက သေဘၤာပံုေတြေတာင္းၾကည့္ ဟိုမွတ္ဒီမွတ္ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ ေလွ်ာက္မွတ္တာေပါ့၊ ေတြ႕သမွ် အကုန္မွတ္ အဲ့ဒီေန႕က တစ္ခါပဲ ၀တ္လိုက္ရတာ ဘြိဳင္လာစြတ္ပါ။  ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ကို မ၀တ္ျဖစ္ေတာ့တာ။  မွတ္စုစာအုပ္ကေတာ့ ေရစုိမွာစုိးလို႕ ကြ်တ္ကြ်တ္အိပ္နဲ႕ထဲ့ျပီး တစ္ခါထဲ ေခ်ာင္ထုိးထားလိုက္ေရာ။  ဟုတ္တယ္ေလ ဂ်ဴတီဆိုတာက အသြားတစ္ေၾကာမွ တစ္ခ်ိန္ထဲကိုး။  ျပီးတာနဲ႕ သေဘၤာကို ေလ့လာေရးဆင္းတာေပ့ါေလ အိမ္သာဘယ္ႏွစ္လံုးရွိလဲ၊ မိုးပက္ရင္ ဘယ္လိုကာမလဲ၊ ကန္တင္း အေျခအေန စသည္ျဖင့္ေပါ့။  က်န္တာကေတာ့ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ေမးစမ္းျပီးေတာ့ သေဘၤာအေၾကာင္း ပညာယူရတာေပါ့ေလ။  ထားပါေတာ့။

အင္ဂ်င္ခန္းထဲက အမွတ္တရေလးေတြ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ ပဲ တင္ေတာ့မယ္

ေတာင္ၾကီးေပၚက စားေတာ္ဆက္

          စားေတာ္ဆက္ဆိုတာက သေဘၤာတစ္စီးလံုးမွ တစ္ခုထဲရွိတာ။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။  အဲ့ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အသုတ္လိုက္၊ အသုတ္လိုက္ခြဲျပီးေတာ့ ေကြ်းတာေပါ့။  စေရာက္ခါစကေတာ့ အသည္းအသန္ကို တိုးေ၀ွ႕ျပီး တန္းစီတာဗ်။  ဟုတ္တယ္ေလ ဗိုက္ကလည္း စာျပီကိုး။  ဟင္းကလည္း ေကာင္းသလားမေမးနဲ႕။  စားေသာက္ဆုိင္က ဦးေလးၾကီးေတြကလည္း တယ္သေဘာေကာင္းတာကို ဟင္းအႏွစ္ေလးေပးပါဦးဆို အင့္ေရာ့ဆို ဟင္းခပ္တဲ့ ေယာက္ခ်ိဳၾကီးနဲ႕ တစ္ဇြန္း၊ စားလို႕ေကာင္းလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း၊ ၾကက္သား၊ ၀က္သား၊ ငါး အစံုရသဗ်။  သတိထားမိတာတစ္ခုကေတာ့ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ ေနရာကိုပါ။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ေရျဖတ္လို႕ေခၚသဗ်။  ေရျဖတ္ဆို စားျပီးသား ပန္းကန္ကို ပီပါ ခပ္ေသးေသးထပ္ စြပ္ဆိုျပီး ျဖတ္ထည့္လိုက္တာ ထမင္းေရာ၊ ဟင္းေရာ အကုန္ ဟိုေရထဲက်န္ခဲ့ျပီး ပန္းကန္ေလးက ပလြတ္လို ေရထဲက ထြက္လာတာကိုး။  အဲ့ဒါကို အထပ္လိုက္ျပန္တင္ထားတယ္။  ေနာက္လူထပ္စားရင္ အဲ့ဒီပန္းကန္နဲ႕ ျပန္ေကြ်းသကိုးဗ်။  “ဟင့္”လို႕ေတာ့ မမဲ့ နဲ႕ဆရာ သေဘၤာတစ္စီးလံုး စားေသာက္ဆုိင္ အဲ့ဒီတစ္ခုပဲရွိတာ စားခ်င္စား မစားခ်င္ေန။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေတာ့ အို ပန္းကန္ေလးက ဟင္းနံေလးေတာင္ေမႊးေသး၊ ကိုက ၾကက္သားဟင္းစားတာ၊ ငါးဟင္းနံေလးေတာင္ အစစ္ကပ္ပါေသးဆိုျပီး ေလြးတာကိုး။  ေနာက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနမွ သတိထားမိတယ္။  ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဟင္းအႏွစ္ဆိုျပီး စားေနတဲ့ အႏွစ္ေတြက သူတို႕ဆီမွာ ပီပါလုိက္ ခ်က္ျပီးသားၾကီးကိုဗ်။  ၾကက္သားဆိုလဲ ျပဳတ္တယ္ထင္ပါ့ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ ဟင္းအႏွစ္နဲ႕ေရာ ဟပ္ခ်ေလာင္း ၾကက္သားဟင္းျဖစ္ကေရာ၊  ၀က္သား၊ အမဲသား၊ ငါး ထုိနည္းလည္းေကာင္း။  ဘယ္ႏွစ္ရက္စားႏုိင္မလဲဗ်ာ ေနာက္ ဟင္းျမင္တာနဲ႕ကို “ဟင္”  ကနဲ႕ပဲ။ “ဟင္” သာဟင္တယ္ ပင္လယ္ထဲေရာက္ေနေတာ့ ဘယ္ေျပးလြတ္မလဲ ဒီဆုိင္နဲ႕ပဲ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ျပန္ညားရေတာ့တာေပါ့ေလ။ တစ္စီးလံုး ၀မ္းေလွ်ာရတဲ့ အျဖစ္က အဲ့ဒီကေနစတယ္ထင္ပါ့။  ေနာက္က်မွ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွင့္ ပန္းကမၻာသို႕ဆိုျပီး သပ္သပ္ခြဲေရးေတာ့မယ္။  ဒီစားေသာက္ဆုိင္ကို အဲ့ဒီတုန္းက ရိုက္ဖို႕ေမ့ခဲတာ။ ခုေတာ့ ႏွေမ်ာစရာၾကီးကို ျဖစ္လို႕။

ဖဲေလာကရဲ႕ စိန္ေခၚသံ

          ဒါကေတာ့ အထူးေျပာစရာကို မလိုတာ။ ဒီခရီးမစခင္ကထည္းက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အနည္းဆံုး ဖဲထုပ္ ၅ ထုပ္ကေန ၁၀ ထုပ္ေလာက္အထိ ပါျပီးသား။  ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ သေဘၤာတစ္စီးလံုးကို ၀ုိင္းလိုက္ၾကတာ သန္ရာ သန္ရာ ရိႈးတဲ့လူက ရိႈး၊ ပိုကာ၀ိုင္းက ပိုကာ၊ ရွမ္း၀ိုင္းကရွမ္း၊ ေဟာလီး၀ုဒ္က ေဟာလီး၀ုဒ္၊  ေမာျပီး မရိုက္ႏုိင္ရင္လို႕ ႏွစ္ေယာက္သားနားေနရင္ေတာ့ တြမ္တီး၀မ္းေလာက္ကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေ၀ျပီး ရိုက္တာကိုး။  အဲ့ ဟိုး သေဘၤာ ေခါင္မိုးေပၚက ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေနပူရင္ ဦးထုပ္ေဆာင္း၊ ထီးေဆာင္းျပီး အားၾကိဳးမာန္တက္ ရိုက္လိုက္တာမ်ား သေဘၤာတစ္စီးလံုး လိုက္ဦးမလား၊ ရိႈး၊ ကာလာရမ္း၊ လက္ေရွာင္ အႏႈတ္အသိမ္း လုပ္မယ္၊ ဖဲႏွစ္ခ်ပ္ကို ျဖန္းကနဲ႕ရိုက္ ေဟာဒီလို ပြင့္တယ္ကြဆိုျပီး ေအာ္တဲ့လူကေအာ္….ဒီအသံေတြခ်ည္းပဲ။ 

၅ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ သေဘၤာက ပင္လယ္ထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးကစရြာပါေတာ့တယ္။  မိုးလည္းရြာေရာ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညလုပ္ေနတဲ့ သေဘၤာေခါင္မိုးက လူေတြလည္း ၾကြက္စုတ္ေတြျဖစ္ျပီး ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းေျပးလာၾကပါေလေရာ။ ေနရာက်ပ္ပါတယ္ဆိုမွ အေပၚကလူေတြကလာ မိုးေတြကရြာ၊ မိုးရြာေတာ့ သေဘၤာေပၚက ပိုးဟပ္ေတြ၊ ၾကြက္ေတြက ဟိုေျပးဒီေျပး လူေတြက လည္းဟိုေျပးဒီေျပး၊ တာလပတ္ေတြခ် အို ရႈပ္ရွက္ကို ခတ္သြားတာပဲ။  တာလပတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ေလကမ၀င္ လိႈင္းကမူးေလေတာ့ အမ်ား သေဘာတူညီခ်က္နဲ႕ ဘာမွ မကာပဲ ဒီတုိင္းထားလိုက္ေတာ့တာ။  အဲ့ဒါမွ မၾကိဳက္တဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ ထီးေဆာင္းျပီး မိုးကာအက်ီၤ၀တ္၊ ဒါဘဲရွိေတာ့တာကိုး။  အဲ့ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီညကေတာ့ ဖဲ၀ိုင္းေတြ မ၀ိုင္းႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။  ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ မိုးရြာလည္းရြာ၊ ေနပူလည္းပူ ဖဲရိုက္ကေတာ့ မပ်က္ေရးခ် မပ်က္ေပါင္ဆရာ။  မိုးရြာလို႕ ဖဲခင္းလို႕မရရင္ ေလထဲမွာ ကလားဖန္ထိုးတယ္။  ေလထဲမွာ ဖဲထုပ္ကိုခ်ိဳးတယ္။ ထိုးသားကလည္း တစ္အိမ္ကို ႏွစ္ေယာက္၊ ဒိုင္ကလည္း အနည္းဆံုး ႏွစ္ေယာက္ ဒါမွ ဖဲေ၀တဲ့လူက ေ၀၊ ပိုက္ဆံ အႏႈတ္အသိမ္းနဲ႕ ထီးမိုး မိုးကာမိုးေပးတဲ့လူက မိုးေပးလို႕ရမွာကိုး။  အဲ့ဒီလိုနဲ႕ ဖဲရိုက္လာလိုက္တာ ကိုကိုးကြ်န္းေက်ာ္…. ျမိတ္နားေရာက္ေတာ့ မိုႏိုပိုလီေဆာ့သလိုပဲ ေျပာင္တဲ့လူကေျပာင္၊ ႏုိင္တဲ့လူက ႏုိင္ေပါ့ေလ။

အဲ့ဒီ ေျပာင္သြားတဲ့ အထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိတာက ေရႊျပည္နန္းကိုပါ။  ေရႊျပည္နန္း နာမည္တြင္ရတာက ဟို တီဗီမွာ ထက္ထက္မိုးဦးနဲ႕ လြင္မိုးနဲ႕ “ဟို အရင္တုန္းကေတာ့ အသားညိဳသူမို႕ လူေတြၾကားထဲ တို႕မ်က္ႏွာငယ္” ဆိုျပီး ေရႊျပည္နန္း အသားျဖဴသားနပ္ခါးကို လြင္မိုးၾကီးက မဲအိုးသုတ္ျပီး တစ္ခါရိုက္လိုက္၊ မဲအိုးဖ်က္ျပီး တစ္ခါရိုက္လိုက္ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာက ႏုထင္းဥ၀င္း လာသကိုးဗ်။  အဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ အေကာင္ၾကီးက အဲ့ဒါျမင္ေတာ့ သေဘာ အက်ၾကီးက်ေလျပီးတဲ့ သကာလာ ေရႊျပည္နန္း အသားျဖဴသနပ္ခါးနဲ႕ မနက္တစ္ခါ ညတစ္ခါ သူ႕မ်က္ႏွာကို ထံုးမံ မံသေပါ့ဗ်ာ။  ခက္တာက ဟိုက လြင္မိုးက နဂိုျဖဴ၊  သူက ညဘက္ ရယ္ျပလိုက္ရင္ သြားပဲ ျမင္ရေလေတာ့ မည္သို႕ပင္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္းပဲ အခ်ည္းအႏွီးသာျဖစ္ေလသတည္းေပါ့။  ဂလိုနဲ႕ သူ႕နာမည္ ေရႊျပည္နန္းလို႕ တြင္ေစသတည္းျဖစ္သြားပါတယ္။  အဲ့ဒီ အႏွီ သူငယ္ခ်င္းဟာ ရိုက္လိုက္ ရံႈးလိုက္နဲ႕ ရိုက္တုိင္းရႈံးလိုက္တာ ျမိတ္၀င္ခါနီးေတာ့ ပိုက္ပိုက္ တစ္ျပားမွ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။  အဲ့ဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူငယ္ခ်င္း မင္း အိတ္ေတြေစာင့္ေပး၊ ငါတို႕ ျမိတ္ေရာက္ရင္ ျမိဳ႕တက္လည္မယ္ မင္းကို တစ္ေယာက္ ၂၀၀ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ ရေလ၏ေပ့ါ။  သူလည္း တစ္ညထဲနဲ႕ ေငြ ၃ ေသာင္းေလာက္ ခုိင္ေလေတာ့ အင္းဆိုျပီး သေဘာတူညီခ်က္ရပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာ အဲ့ဒီေငြ အားလံုး ဖဲျပန္ရႈံးလို႕ ဒံုရင္းကေန ဒံုရင္း ျပန္ျဖစ္ျပီး ေကာ့ေသာင္းေရာက္ေတာ့လည္း ထိုနည္းလည္းေကာငး္ ထပ္မံ ရံႈးကာ အိမ္ျပန္မလွ ျဖစ္သြားပါတယ္။  ထူးထူးျခားျခား အဲ့ဒီတစ္ေခါက္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ ဖဲႏုိင္လိုက္ပံုမ်ား အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ ေငြ ၈ သိန္း နဲ႕ ၁၀ သိန္းၾကားေလာက္ ႏုိင္တယ္ထင္သဗ်။  ဒိုင္ကိုင္လည္း ပြင့္၊ ေဘးကထုိးလည္းႏုိင္။  သုိ႕ေသာ္လည္း အဆုိပါ ပိုက္ပိုက္မ်ားအားလံုးသည္ ေကာ့ေသာင္းသို႕အေရာက္ ဆီးဖု (ပင္လယ္စာ)၊ ဘီယာ၊ ေဟာ္တယ္ခ၊ ေရွာ့ပင္ စသည္ စသည္မ်ား အားလံုးသို႕ အလႈၾကီးေပးေသာေၾကာင့္ တက္တက္ေျပာင္သြားသည္သာမက မုန္တုန္းကမိ သေဘၤာက မထြက္ႏုိင္သျဖင့္ ေကာ့ေသာင္းမွ ၂ ပတ္ေက်ာ္ ေခြးျဖစ္ခဲ့ရပါသည္ခင္ဗ်ား။  ဖဲ၀ုိင္းက ပံုေတြကေတာ့ တင္လိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းသတ္ၾကမွာမို႕လို႕ မတင္ေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ား။

ဒုတိယပိုင္း  ေမွ်ာ္.....